Irene "Horka" Soames Forsyte - Susan Coffey

Charakter: To miał być on. Wspaniały syn tatusia, który z czasem odziedziczy rodzinne interesy i podobnie jak rodziciel, zabłyśnie na polu biznesu. Zamiast tego urodziła się ona: bladziutka dziewczynka o wielkich, niebieskich oczach. Została oddana pod opiekę niańki. Rodzice nie interesowali się tak jak powinni, bo nie spełniała ich oczekiwań. Przecież chcieli chłopca – geniusza ! Młodego chirurga lub prawnika. Dziewczyna dorastała bez prawidłowego kontaktu z rodzicami, w zamian miała wszystko co tylko chciała – szczególnie, jeśli trzeba było uciszyć to pragnienie jak im tam… uczuć. Odizolowana od świata, całe dnie siedziała i grała na pianinie lub uczyła się języków. Chciała zaimponować rodzicom, jednak okazało się to niemożliwe i jej świat legł w gruzach. Zamknęła się w sobie, całymi dniami leżała w łóżku wpatrując się w sufit. Pewnego dnia Pani Soames Forsyte zdała sobie sprawę, że już nie może mieć dzieci. Starania o dziecko nie dawały rezultatów, musiała pogodzić się, że jest rodzicem zdziwaczałej nastolatki. Rodzice zaczęli się nią interesować. Dla słabej psychicznie Irene to był gwóźdź do trumny. Pewnego dnia usłyszała jak mama i tata kłócą się, o ile dobrze zrozumiała to chodziło o nią. Zachowanie Horki diametralnie się zmieniło, wpadła w szał. Nie panowała nad sobą, nie myślała co robi – liczyło się tylko zniszczenie. Zanosiła się histerycznym płaczem, na przemian chowała się pod biurkiem i łóżkiem. Bała się, że będą chcieli ją zabić. Już dawno zrozumiała, że jej nie kochają, ale teraz zdała sobie sprawę, że nawet jej nie tolerują. Zaczęła słyszeć głos, który nieustannie relacjonował to co robiła. Śmiał się z niej, naigrywał i czasem rozkazywał. Widziała ludzi wyglądających zza zasłon, patrzyli na nią groźnie lub z obrzydzeniem, jakby była gnidą, której należy się pozbyć. Trwało to krótko, ale właśnie w ten sposób zaczęła chorować. Rodzice ciągali ją po lekarzach, usilnie próbowali wykonać wszystkie badania i wyprowadzić ją na prostą. Od tego czasu panicznie boi się lekarzy i zasłon. Napawają ją strachem, dlatego dziewczyna ucieknie się do wszystkiego, aby uniknąć spotkania z nimi. Stwierdzono schizofrenię niezróżnicowaną. To był prawdziwy cios dla rodziny. Jedyne dziecko szanowanych Forsytów było chore ! Zaczęto leczenie, jednak udało się złagodzić na krótko objawy. Nic więcej.
Irene zmaga się z chorobą szósty rok. Właściwie to nie uznaje, że coś jej jest. Niezwykle rzadko zdarzają się przebłyski, akceptacja losu. W czasie normalnych dni towarzyszą jej halucynacje, szczególnie Pan Narrator i jego świta.
Już myślałem, że mnie nie przedstawisz. Zborowski się nazywam, od sześciu lat uprzykrzam życie Irene. Zawód ? Narrator. Właściwie to nie istnieję. Jestem sobie urojeniem, mieszkam w mózgu i nikt mnie nie widział.
Dzień dobry, cześć i czołem !
Pytacie skąd się wziąłem…
Jestem wesoły Zmorek, mam w mózgu domek
A w domku neuron, świtę, was
Powtarzam zatem jeszcze raz…
Choroba Irene uznała, że smutno mi samemu i wytworzyła jeszcze kilka głosów. Straszne z nich lizusy i boidupy, nie mają swojego zdania. Rzadko ze mną gadają. Męczą mnie. Nawet urojenie musi odpoczywać ! Pan Narrator zawsze wypowiada polecenia, chwali lub krytykuje. Jego świta rozmawia wyłącznie między sobą, fachowo są nazwane omamami w trzeciej osobie. Zawsze chwalą Madlene (wygląd Elle-May Leckenby). Przecież to taka wspaniała dziewczyna, urocza i sympatyczna. Chce tylko dobra świata, więc to zrozumiałe, że uprzykrza życie Irene. Przecież Irene to pryszcz na randce, wrzód na dupie świata. Niepotrzebne jest, psuje zdjęcia rodzinne. Niech idzie, zginie, przepadnie ! Ach, przecież wy jej nie znacie. Właściwie to ona nie istnieje, jest tylko drugą jaźnią Horki. Urojenia prześladowcze się kłaniają. Słuchajcie się mnie, mam wielką rodzinę. Urojenia lubią trzymać się razem. Ruda jest przekonana o nieustannym zagrożeniu z jej strony. Wiecznie wydaje jej się, że to Madlene ją popchnęła, związała sznurówki czy zawiesiła zasłony w pokoju. Czasem chce ją zabić, czasem tylko postraszyć. Wszystko dla dobra świata, to rzecz oczywista. Madlene do czasu była tylko halucynacją, jednak wraz z odkryciem talentu zdiagnozowano rozdwojenie jaźni. Do perfekcji opanowała przemianę w czarnowłosą dziewczynę. Kiedy Maddy włada ciałem, to zastawia pułapki na Irene. Kiedy Irene przejmie władzę staje się ofiarą własnych psikusów. I tak na okrągło. Nie myślcie, że ruda jest taką ofiarą, o nie ! To znaczy myślcie, ale nie mówcie tego na głos. Ona jest przekonana, że jest doradcą królowej brytyjskiej. Tylko nikt o niej nie wie. Bez pomocy Irenki królowa nie włożyłaby rękawiczek ! Mówią na to urojenia wielkościowe. Schizofreniczka jest obiektem nieustannych żartów społeczeństwa, wszyscy mówią tylko o niej – wtóruje im Pan Narrator. Żaden psycholog nie zgłębił wszystkich urojeń ksobnych, które siedzą w jej głowie. Są jak zaplątana sieć, która staje się coraz gęściejsza. Dawna Irene uwielbiała jazdę na rowerze, czy grę na instrumentach. Od lat nie próbowała tego pierwszego, ponieważ podczas jazdy wystąpiło zahamowanie ruchu i dziewczyna złamała nogę.
Trudno się z nią zaprzyjaźnić ze względu na rozkojarzenie. Niespójność wypowiedzi odstrasza, szczególnie gdy przerywa w połowie zdania i zaczyna mówić o dziwacznym skojarzeniu. W dodatku zdarza się, że objawy nasilają się i dziewczynie zdaje się, że zaburza cały świat. Nawet poprawienie poduszki na kanapie może prowadzić do wojny ! Śmieje się Pan N.
Przejdźmy do fobii. Przede wszystkim unika jak ognia lekarzy, trudno ją podejść = trudno ją zbadać. Ciężko z nią wytrzymać. Nienawidzi liczb nieparzystych, a jedenastkę uważa za szczególne zło. Wystrzega się jej, nawet po jednym spojrzeniu musi się umyć. Dziesięć razy. Nie zbliży się do zasłony na więcej niż dwa metry. Jedzenie nie może się dotykać. Talerz musi być biały, inaczej barwniki zjedzą ją od środka. Wszystko musi być pozamykane, kiedy Horka wychodzi z pokoju. Okna są wyjątkiem. W pokoju musi być zimno. Na widok waty cukrowej ucieka z krzykiem. Wystrzega się komórek. Cytuję: Podczas rozmowy wchodzą do ucha niewidzialne robaki. Choroba steruje jej życiem, trudno zawrzeć w opisie całą istotę schizofrenii. Irene nie poddaje się łatwo, jest uparta – szczególnie, kiedy zamyka się w swoim świecie. Niewielu ludzi zdobyło jej zaufanie, jeszcze mniej przyjaźń. Zdarzają się tacy. Nie opiekunom, lecz prawdziwy przyjaciel. Irene odzywa się niewiele, woli słuchać. Wie, że nie śmieją się z niej, nawet jeśli narrator mówi odwrotnie. Uspokaja ją muzyka, nic nie relaksuje bardziej niż dźwięki klasyki. Horka skrycie marzy o obcasach, jednak nikt o tym nie wie i ona musi zadowolić się trampkami. Zawsze nosi dwa różne. Żółty i niebieski. Pomarańczowy i zielony. Zielony i czerwony. Zawsze barwa ciepła i zimna.

Talent: Metamorfoza

Historia: Urodziła się na Wyspie Wright w styczniową noc. Była śliczna. Ale miała jedną wadę. Nie była synem. Wychowała się jak typowe dziecko biznesmenów. Z nianią, która była jej całym światem. Miała szansę na normalne życie, ale los zdecydował inaczej. Schizofrenia. Rodzice odwiedzili wielu lekarzy, nie chcieli przyjąć do wiadomości informacji o chorobie psychicznej ich jedynego dziecka. Nagle odezwały się jakieś uczucia ?! W tym czasie objawy pogłębiły się i życie Irene urozmaiciło się o Madlene. Początkowo zwykła halucynacja, która przerodziła się w rozdwojenie jaźni. I początkowe rozwinięcie talentu, bo czasem zamiast rudych włosów Irene widziała czarna, a błękit oczu zastępował brąz. Powiedziała o tym rodzicom. Coraz częściej widziała cechy tamtej. Mówiła o tym lekarzom, jednak uznali to za objaw. Po kilku wizytach ona też w to uwierzyła. Kiedyś zaproszono na tydzień brata Pani Forsyth. Oficjalnie był lekarzem. Nazywał się Aidan i pracował w Rezydencji. Uzdrowiciele, coś wam to mówi?
Nie wiedział nic o chorobie Irene. Pewnego dnia, bardzo rano Aidan zastał w kuchni ciemnowłosą dziewczynę montującą linkę w przejściu na wysokości nóg. Powiedziała, że to dla Irene. Po chwili wróciła, zmieniona w znaną mu nastolatkę. Oczywiście, że wywaliła się. Zamurowało go. Aidan powiedział wszystko rodzicom i zabrał ją do Norwegii. Czas płynie szybko… to już pięć lat.