Elisa

telefon no

Miałam tu opsiac jak Eliska dzowni do rodziców i mówi o dziecko Dymeczka, ale ide grac z Mil i juz mi się nie chce.

Biedny Władziu westchnął, trochę był spięty.
- Cześć. - przywitał się nerwowo - Masz może chwilę, chciałbym ci coś powiedzieć.

I znowu westchnął.
- Słuchaj, bo wiesz, dużo dla mnie znaczysz i chciałbym, żebyś wiedziała o mnie absolutnie wszystko, prawda? I chciałbym ci coś powiedzieć, tego nikomu nie mówiłem, o ostatnim roku przed Rezydencją... ale może lepiej usiądź.

Oj, bał się trochę. Dlatego dzwonił, a nie spotkał się z nią twarzą w twarz.
- Elisa... - załamał mu się głos na chwilę, ale szybko go opanował - Wiesz, że zanim przybyłem do Rezydencji tułałem się po świecie i byłem w różnych miejscach, w Anglii na przykład. Ja... ja wtedy kogoś poznałem, Elisa. Dziewczynę. I ją naprawdę kochałem, wiesz? Nie tak jak ciebie, ona była zupełnie inna, ale... Elisa, wiesz że cię kocham. I dlatego, zanim spróbujemy coś razem ułożyć poważniejszego, musisz wiedzieć, że... że... - już całkiem spanikował.

Zamknął oczka, dobrze, że teraz go Eliska nie widziała, bo by się przeraziła - taki blady i przerażony, i smutny i wgl. Czuł, że powiedzenie jej o tym wcale nie było dobrym pomysłem, ale z drugiej strony, czy mógłby ją okłamywać? Wiedział jak się kiedyś zachowywała i akceptował to, czy mógłby zataić prawdę, coś tak ważnego? I co potem powiedzieć za kilkanaście lat, gdyby nagle pojawił się na progu jego domu chłopak i spytał dlaczego nie ma taty. No nic by nie powiedział. I to by było złe.
- Że mam dziecko. - wydusił w końcu, przyklepując czoło do zimnej ściany. Powiedział to. - Jesteś jedyną osobą, która wie. Chciałem, żebyś wiedziała. - dodał zaraz. To taka ulga, wreszcie komuś powiedzieć. Choć też strach, że wcale nie będzie tak wspaniale jak powinno być.