Wycieczka do Londynu

Wywróciłam oczami. Bonsai. Jakiż on pozbawiony zasad moralnych, nie ma w nim nic głębokiego. Czego ja właściwie się czepłam? Przecież już Pluton miał bogatsze życie uczuciowe. Ten tu w żadnym wypadku nie powinien mnie interesować. Imię? Zmienię mu imię, od dziś nie jest legendarnym bogiem wojny, od dziś nazywa się Joe. Kim jest? Nie znam, dlaczego miałabym odpowiedzieć. Ma trochę podobne oczy do oczu mego dawno zaginionego ukochanego brata - to tylko przypadek, zbieg okoliczności. Joe, twój powóz zajechał.
-Pochlebiasz sobie. - odpowiedziałam i weszłam do pokoju. Jedną ręką ściskałam delikatny materiał szlafroka, bo gdzieś zagubił się pasek. Usiadłam w miękkim krześle, założyłam nogę na nogę, zakryłam się materiałem, a wszystko to robiłam tak powoli, jakby gp wcale nie było. Był jakiś Joe. Nie znam żadnego, może to znajomy Daniela? Nie, nie zawołam go. Nie jestem służącą. Odgarnęłam loki z twarzy i wreszcie wyjęłam papierosa spomiędzy ust. Strzepnęłam nadmiar spalonej końcówki na dywan. Nie, to nie przez niego palę. Za duży myśli, że jest.
-Szukałam wszędzie, przecież dałeś mi dobrego przewodnika- zauważyłam, gdzieś w tyle słyszałam jak parzy kawę. - To nie Londyn jest problemem, to właśnie ci ludzie. Oni mnie polubili, może nawet mocniej niż ciebie. A wiesz dlaczego? Bo ja przyszłam z powierzchni i udawałam, że mogę się z nimi porozumieć. Niestety, tak nie jest. Nigdy ktoś z podziemi nie zaimponuje komuś z powierzchni. To dwa światy, bez łączących go korytarzy- powiedziałam, nie patrząc na chłopca. Był z podziemi, a ja nie. Nic nas nie mogło łączyć. Prócz imienia, przeszłości. Ale przeszłość zostawiamy daleko z tyłu, imię już mu zmieniłam. Choć dziś to on wyglądał szykowniej sadza z serca nigdy nie schodzi. A ktoś o tak czystej cerze, jak ja, nawet w szlafroku, skrywając bieliznę, niedostatek makijażu i wczorajsze zmęczenie, wciąż ma prezencję godną królowej.
Z tym się trzeba narodzić.
Siedziałam w fotelu z zamiarem ponownego rzucenia mu kąśliwej uwagi. Ale wtedy dotarło do mnie, że jeszcze nie do końca umiałam zabić brata. Mój wewnętrzny Kain (zaraz, czemu to ja mam być zła) nie dawał rady. Brakowało czegoś..
Wrócił obraz smutnego chłopca o brązowych włoskach stojącego czujnie przy moim boku. Moje blond loczki i jego proste ciemne włosy. Mój wieczny pocieszny uśmiech, jego niespotykany u normalnych dzieci bijący smyutek. Pluton nie był pierwszym smuteasem w rodzienie. Ciągałam Marsa na każdą zabawę. Kazałam mu bawić się ze mną, Ziemią i Merkurym, chociaż zawsze zostawała mu rola pomocniyka królowej. Ja siedziałam na kolorowym krzesełku, wymachiwałam patykiem, jakby był moim berłem i rozstrzygałam, czy tym razem wygrała armia moja (Ziemia) czy napastnika (Merkury). Rzadko kiedy wygrywał Merkury, ale jemu i tak było wszystko jedno, zawsze się dobrze bawił. A Mars? Mars nigdy się nie uśmiechał podczas takich zabaw. Lubił bawić się w chowanego, bo uciekał do domu i miał nas z głowy. Ale ja go zawsze znajdowałam i z przejęciem krzyczałam, że wygrałam. Pozwalał mi wygrywać, bo było mu obojętne. Powinnam to zobaczyć już wtedy. Pamiętam, że raz udało nam się prawdziwie porozmawiać. Po tym, jak rok w rok opowiadałam mu o tym jakich mam niwych chłopców, co oni mówią, co mówię ja, jak jest w nowej szkole, nagle i on tu trafił. Pamiętam, że mnie zaskoczył swoim przybyciem. Ale nie tym tylko. Opowiedział mi, że ma też słabość do chłopców. Że już nie jest wcale dzieckiem. A ja wtedy odkryłam, że mam takiego bliskiego przyjaciela! O ja naiwna, on po prostu potrzebował raz w życiu uwolnić swe myśli. Raz. Więcej przecież już się nie otwierał. Wręcz przeciwnie. Zamykał się. Wyjeżdżał. Nie chciał mnie. Wstydził się tego, że czasem ludzie mylili nas z parą zakochanych. Mnie to bawiło, a on ciągle był obrażonym pięciolatkiem. Mój brat. Rodzice, zrobiliście mi krzywdę, że daliście mu to imię. Wierzyłam... Wiecie, że mitologia to jedyna książka, którą umiałam przeczytać trzy razy i dalej chcieć ją czytać? Nie lubię książek, ale lubie te bajki. O Afrodycie. O Aresie. O Zeusie też...
-Złamałeś mi serce, wiesz- powiedziałam wreszcie bezbarwnym głosem. Bałam się, że mogłabym się popłakać, więc odrzuciłam emocje. -Tylko dwoje ludzi złamało mi serce. A ty jesteś tym jednym. - uświadomiłam go. Zgasiłam papierosa i zapaliłam kolejnego. Mars mnie oszukał, więc złamał mi serce. Drugą osobą był Tristan. Och, temu to się dopiero udawało. Za pierwszym razem nie było aż tak źle - po naszej wspólnej nocy nie minął tydzień, a on już chodził z Irys. Dwa lata. Drugi raz Tristan złamał mi serce przed miesiącem. Napisał mi, że jestem suką bez uczuć. On? On powinien mnie znać. Od kiedy byłam bez uczuć? Szczególnie dla niego. Czy nie wybaczyłam mu pierwszego pęknięcia? Czy nie dawałam szansy? Nic nie zrobił. Dopiero kiedy wyjechałam ten wielki facet, złamał mi serce, bo okazał się cholernym tchórzem. Wyznał mi miłość, by mnie zaraz upokorzyć. Tchórz. Wolał to zrobić, kiedy byłam daleko. Dwa razy złamali mi serce. Dumny jesteś Mars? -Najgorsze jest w tym, że od ciebie nie uda mi się uciec, tak jak ucieknę od Tristana. - pokręciłam głową i zaciągnęłam się -Jesteś moim bratem, a więzy krwi są mocnymi kajdanami. Przeklęta krwi, jak wiele w historii uczyniłaś złego! Choćbym nie niem jak dobrze się skrywała, zawsze tu będziesz. Bo przeżyłam z tobą pół mego życia. I myślałam, że choć trochę Cię to obchodziło? Ale ty jesteś inny, prawda? Ty umiesz uciekać? Umiesz nie szanować własnej siostry, choć wiesz, jak ją ranisz każdym krzywym spojrzeniem. Ja nie umiem cię już ranić, więc Ci pomogę- oświadczyłam i choć ręce mi się trzęsły, zgasiłam papierosa, wstałam i ruszyłam do niego -Ty umiesz uciec od tego, to Twoje największe życzenie, czy nie tak? Więc oddaj mi to i zostaniesz uwolniony na zawsze- wyciągnęłam mlecznobiałą dłoń po moją bransoletkę. Myślał, że nie wiem? Że tylko posiadanie mojej rzeczy pozwalało mu mnie znaleźć gdziekolwiek bym nie była. Ale ja go zwolnię z tego obowiązku. Zrobie wszystko, by uwolnić go od siebie i siebie od niego. -Tak się robi, jak się kogoś kocha.