Restauracja hotelowa

Spóźniał się. Ojciec zajęty całkowitym wydurnianiem się w mych oczach wraz z jego całkiem nową narzeczoną (w sumie można było kobiecie pogratulować, bo jako pierwsza od lat, uzyskała pierścionek i zapewnienie, że wkrótce wybiorą datę ślubu), zupełnie nie zwracał uwagi na mnie oraz na me widoczne niezadowolenie z zaistniałej sytuacji. Mogłam sobie grzecznie siedzieć naprzeciwko gruchającej parki i zastanawiać się jak to możliwe, że ta wywłoka była na tyle inteligenta, by upolować ojca na dłużej. Zadziwiające. Pozostałe zawsze popełniały jakiś błąd, a ta nie. Pierwsza inteligentna modelka jaką dorwał, ale równie zapatrzona w kasę co reszta.
Przez moment, zaraz po tym jak miła asystentka taty, która sama dziwiła się, że to blond głupie dziewczę naprzeciwko mnie dało radę tak długo się utrzymać, poinformowała mnie o tym, że ojciec będzie miał gdzieś tutaj interesy i chce się ze mną spotkać na kolacji, sądziłam, że bardziej chodzi o mnie niż o narzeczoną. Naiwne. I jeszcze moje wsparcie (oh Anabelle jakżebym chciał poznać tego chłopca, który wytrzymał z moją córeczką taki długi czas) wciąż nie przychodziło. Zacisnęłam usta, starając się nie okazywać po sobie zdenerwowania. Sięgnęłam po wino.
- Anabelle, złociutka, pomożesz mi z wyborem sukienki, prawda? - Zamrugałam, bo oto blondyneczka, praktycznie w mym wieku próbowała przyzwyczajać się do roli mej macochy. Świat oszalał.
- Nie wiem czy zauważyłaś, Cecilie, ale Paryż od Tromso dzielą setki kilometrów - Uśmiechnęłam się sztucznie. Oczywiście, że dzięki samolot to wcale nie była tak wielka odległość, ale wcale nie uśmiechało mi się pomagać przy organizacji ślubu, który jeszcze nawet nie miał ustalonej daty. I mieć jej nie będzie. Pomyśleć, że wcześniej od razu bym się zgodziła uciec z dala od tego miejsca dla świrów, ale teraz wiele spraw mnie trzymało tutaj, najważniejszą osobą był człowiek, którego wciąż nigdzie nie było widać.
- Mów mi Cee, prosiłam - zajęczała, a ja ledwo powstrzymałam się od wzdrygnięcia. I tak nie było tak źle jak obawiałam się, że będzie. Zerknęłam na ojca. W sumie dopiero źle być mogło. - Poza tym zawsze możesz do nas przylecieć na jakiś czas, prawda Charles? - Zagruchotała. Skrzywiłam się i przeprosiłam ich na moment. Niech sobie rozmawiają. Liczyłam, że kiedy wrócę znów będą gruchotać między sobą. To jednak było lepsze. Tata nie musiał udawać, że pamięta o mnie, a pani przyszła Perrault jeszcze nie wiedziała czemu ja siedzę tutaj. Wierzyła chyba, że mieszkam tu, bo tak sobie umyśliłam.

Ile razy, do kurwy nędzy, trzeba tym debilom z mojej uczelni powtarzać, że nie wolno zostawiać trupów poza lodówką? Jeden zmarły napuchł i gdy gość z mojej grupy go rozcinał wszystkie gazy, które się w środku wytworzyły wyrzuciły wszystkie bebechy na wierzch. Dostałem wątrobą w oko. Nosz kurwa jego mać. Godzinę zmywałem z siebie zapach nadgnitych podrobów, który niesamowicie podobał się mojemu Okurwieńcowi (muszę dla tego kota jakieś inne imię wymyślić bo przy ludziach wstyd go tak nazywać). Do tego wcześniej wspomniany kot raczył zarzygać mi buty więc musiałem zapierdalać w trampkach i garniturze szukając porządnych skórzanych butów w mieście w którym jest wszystko oprócz sklepów z dobrej jakości obuwiem. Tak więc wpadłem do tej restauracji dla bufonów cały zdyszany no bo, kurwa, pół godziny spóźnienia w tym wypadku równa się szubienicy. Czyli już byłem trupem. Zginę marnie. Poprawiłem włosy przeglądając się w szpanersko zdobionej, srebrnej tacy wyrwanej kelnerowi z dłoni i odwróciwszy się od razu wpadłem na Anię. - Wiem, policzymy się potem. Wszystko co zechcesz tylko powiedz mi, że już nie śmierdzę wnętrznościami trupa. - Nadstawiłem policzek do powąchania i czekałem z niecierpliwością na wyrok.

To nie tak, że byłam cholernie podekscytowana (chociaż inni mogli to moje paplanie za takie coś uznawać), a zwyczajnie liczyłam na coś lepszego. Że panienka ojca wcale nie okaże się skończoną idiotką, a on skoro z początkowych rozmowa ja-sekretarka, przeszedł do samego załatwienia spraw z dzieckiem (cóż za troska z jego strony) to przynajmniej się mną zainteresuje. Wiecie, spróbuje przekonać do przyszłej małżonki, bo to chyba powinno być ważne, by dzieci zaakceptowały przyszłą macochę bądź ojczyma. Chyba, chyba jednak emocje wzięły górę nad rozsądkiem. Zrozumiałam to, gdy miałam wracać do tego durnego stolika. Pewnie gdyby nie to, że wpadłam na Maksa po prostu bym skłamała, że się źle czuję i wyszła stamtąd. Nie byłam potrzebna im zupełnie.
- Coś ty robił? - Wydusiłam z siebie, bo kompletnie mnie zaskoczył. Mało kiedy miałam problem z wyjaśnieniem sytuacji, a tu proszę. Przez silny zapach perfum przebijała się jakaś dziwna, ulotna już praktycznie woń zgnilizny. Spóźnił się, bo bawił się zwłokami? Właśnie dlatego? Lepiej, żeby znalazł lepszą wymówkę jak już tam pójdziemy. No i oby nie było tego czuć. Biedna CECILIA gotowa nam zemdleć.
- Tam są. - Gestem wskazałam gdzie. Oboje się denerwowaliśmy, ale po Maksie było to bardziej widoczne. - Nie przejmuj się. Lafirynda chce się podlizywać, bo marzy jej się idealny kontakt z przyszłą córcią, więc i tata powinien siedzieć cicho. - Złapałam go za rękę, bo chyba planował sięgać po kolejnego szampana i pociągnęłam w odpowiednie miejsce. Pierwszy raz kogokolwiek nie zaliczającego się do grupy przyjaciół przedstawiałam rodzicom. Taki plus bycia daleko od domu, się praktycznie czują jakby nie mieli dzieci i tylko od święta udają zainteresowanie.
- Tato, Cecilie to jest Maks. Musiał dłużej zostać na uczelni. Studiuje medycynę. - W tym jakże głupim momencie miło było odnotować oburzenie na twarzy dziewuchy. Ups, chyba tyle z udowadniania Charlesowi, że są dla siebie idealni, bo i ja ją uwielbiam. Za to tata uniósł zdziwiony wzrok znad talerz z przystawkami, bo odezwałam się po angielsku.
- Czemu mówisz w tym okropnym języku twej matki? - Zapytał, a mi się zrobiło strasznie wstyd. Przywitaj się, a potem odwalaj cyrki. Syknęłam cicho tato, wysyłając mu wzrokowo znaki. Wreszcie powstawał od stołu i zachował się jak na kulturalnego człowieka przystało. Tak, z rozpędu dalej mówił w swym ojczystym języku. Mój przepraszający wzrok skierowany w stronę Maksymiliana chyba na nie wiele się zdał, gdy siadaliśmy przy stole. Pamiętam, że doskonale podkreśliłam pochodzenie mojego chłopaka. To też musiał olać.

Wyszczerzyłem się widząc zdziwienie na twarzy księżniczki. Kurwesko wielbię te momenty, w których uda mi się ją zaskoczyć lub zdenerwować. Pocałowałem ją w czoło i odłożyłem tacę i kieliszek na kontuar kierownika sali, który obrzucił mnie zdziwionym spojrzeniem. - Zapaliłbym. - Mruknąłem pod nosem i kurwując w myślach ruszyłem za Aną. Mym oczom ukazała się urocza scenka przedstawiająca pedofila i jego zdobycz. Ugh... Przecież ta dziewoja jest w moim wieku! To tak jakbym ja umawiał się z niemowlakiem. Długo ten związek nie pociągnie, chyba, ze paniusia znajdzie sobie żigolaka, no bo ile razy taka pięćdziesiątka da radę wsadzić w dwudziestkę? To jasne jak słońce, że blondi już szuka pana do zaspokajania potrzeb pizdy, bo ojciec Any jest od zaspokajania potrzeb pieniężnych. - Miło poznać. - Uśmiechnąłem się krzywo i uścisnąłem dłoń Perraulta, który nawet nie raczył wstać. Podobnie paniusia, którą ucałowałem w dłoń. Ja pierdolę co za nadęte snoby. Jest tak zapatrzony w czubek własnego nosa, ze zez mu już raczej nie zejdzie. Gdy odezwał się po francusku prawie opadła mi kopara. Przecież zrozumiał co mówiła Ana więc pewnie zna ten język. Nienawidzę ludzi, którzy tak ostentacyjnie pokazują jak bardzo mają wyjebane na innych.
Kiedyś tu pracowałem (tak, Maks brudził łapy myjąc gary) i wiem, że pracuje tu kilki ukraińców i jeden rusek.Jeżeli pan: 'jestem bogaty i mam wyjebane na wszystkich' nie przestanie szwargotać po francusku i dostaniemy jednego z moich znajomych jako kelnera, będę z nim po chamsku napierdalał po rosyjsku bo najwyraźniej Perrault uznaje konwersację tylko w języku ojczystym, tak więc trzeba się dostosować nieprawdaż? Posłałem Ance spojrzenie pt: "jakże kurwesko kocham twego tatusia skarbie' i zatopiłem sie w lekturze menu.

No to zapowiadało się, że ta kolacja będzie jeszcze bardziej wspaniała, urocza i ogółem wyśmienita niż w najgorszych koszmarach śmiałam przypuszczać. Doprawdy ojciec chyba zwariował. Chciał pokazać w ten sposób, że nie pochwala mojego wyboru? Liczył w tym miejscu na Francuza? Pewnie jeszcze z superprzyszłością oraz rodzicami pokroju moich. No i co jeszcze? Dobrze, że usiadłam obok ojca. Mając z boku głupiutką Cecilie chyba bym nie wytrzymała. Pochyliłam się w kierunku ojca, który chyba zamierzał pokazać kim on nie jest i syknęłam mu wprost do ucha:
- Tato mógłbyś przestać? Zachowujesz się jak... - przełknęłam. Trudno było robić wyrzuty ojcu i nie być posłuszną i milutką córeczką, ale to on zaczął. - Snob - dokończyłam dobitnie. Nie miał zadowolonej miny. Oj nie. Odsunęłam się i odwzajemniłam uśmieszek siedzącej naprzeciwko Cee. Jak my się tu wszyscy kochamy.
- Chyba zamówię sobie homara - rzuciła radośnie blondyna. Zgadnijcie w jakim języku. Normalnie myślałam, że ją zabije. Za głupia, żeby pojąć, że nie jesteśmy we Francji, a obowiązujący język międzynarodowy to dalej jednak angielski jest? Równie dobrze moglibyśmy rozmawiać po norwesku co by się z tłumu nie wyróżniać, ale nie robiliśmy tego. Gdybym tylko znała rosyjski. Strasznie kaleczyłam wymowę.
- Podobno mają tu dobre owoce morza - rzuciłam zrezygnowana. Ścisnęłam uspokajająco kolano Maksa. Nie wiem czy dla swego czy jego uspokojenia. Trzeba było się na to nie godzić. Sięgnęłam po menu co by samej się na coś zdecydować, bo ojciec już szukał kelnera co by go przywołać. Im szybciej tym lepiej.

Ja pierdolę. Szykuje się fantastyczny wieczór, nie zapomnę go do końca życia jestem tego pewien. Wziąłem kieliszek i powąchałem przeźroczysty płyn w środku. Woda? Kto do kurwy nędzy pija wodę w kieliszku? I skąd tu tyle jebanych sztućców?! Cztery widelce, chuj wie ile noży, jeden taki drugi sraki... Po cholerę mi powyginana łyżeczka? Ja pierdolę. Ten nożyk z kółkiem na końcu to chyba do grzebania w dupie, co? Uśmiechnąłem się pod nosem, gdy Anka nazwała ojca snobem. Na więcej ją nie stać? Słodziutka jest. Na chwilę poprawił mi się humor gdy zaczęła mnie smyrać na kolanie, jednak nie miałem nadziei na nic więcej. Kto to słyszał o obciąganiu chłopakowi podczas kolacji z kochanym tatusiem. Chociaż przyznaję, byłoby to niezwykle ekscytujące. Mogłoby być zabawnie. Tylko jak jadłaby tymi wszystkimi sztućcami z jedną ręką pod stołem... Nie przemyślałem tego dokładnie, ale kiedyś, w bardziej dogodnych okolicznościach, można by ten pomysł wypróbować. Czemu by nie?
Napiłem się w końcu zasranej wody z tego pierdolonego kieliszka i ponownie usłyszałem zjebany francuski jazgot, który, o zgrozo, zwracał się do mnie. Uniosłem brwi i spojrzałem na tego pieprzonego starucha jak na debila po czym wróciłem do studiowanie kurwesko interesującego menu. Głos zrobił się natarczywy, ale po chuj miałem zwracać na niego uwagę skoro nie rozumiałem ani słowa? No, może dwa czy trzy, kiedyś oglądałem francuskie pornole, dziewczyny za płaskie, faceci za chudzi, ale ujdą. Coraz bardziej wkurwiony tym jazgotem coraz mocniej zaciskałem palce na kieliszku. No i oczywiście musiał pęknąć. - Blad' - Warknąłem pod nosem i otworzyłem dłoń w której utkwiły dwa kawałki szkła. Usłyszałem głośne 'Pardon?' więc uniosłem głowę i z przepięknym uśmiechem na ustach przetłumaczyłem, bo to słowo akurat znałem po francusku. - Merde.

Wdech i wydech. Właśnie tak. Spokojnie czekamy na rozwój wydarzeń, bo pulsująca żyłka na czole ojca wcale nie wskazuje na to, że on jest przynajmniej na tyle inteligentny, by się poznać, że nie każdy zna francuski i zaraz będzie do niego w tym języku mówił. Chyba trochę się zawiodłam. Nie. Ja się bardzo zawiodłam. Do tej pory potrafił się zachować, a teraz nagle był taki. Jak duże dziecko. Zacisnęłam usta i po prostu obserwowałam sytuacje, nie chcąc się na razie wtrącać. Sposobów na uratowanie tego miłego spotkania chyba nie było. Przedstawienie sprawy jasno ojcu wiązałoby się z wieloma nieprzyjemnościami, które dalej pragnęłam uniknąć. Maksu musiało być już wszystko jedno co sobie o nim pomyślą. Nie dziwiłam mu się. Ja na jego miejscu też nie darzyłabym szacunkiem osoby z takim przekonaniem o swojej wielkości.
- Tato - syknęłam po raz kolejny, gdy on chciał dowiedzieć się czegoś więcej o Maksie. Na nic się to zdało, bo w zamieszaniu powstałym z powodu pękniętego kieliszka oraz szybkiego zapewniania obsługi, że przyniosą nowy Charles pewnie nawet tego nie usłyszał. Nie patrzyłam na Maksa i jego dłoń. Musiało brzydko wyglądać, skupiłam się za to na na głupio wyszczerzonej lafiryndzie. Przegięłaś panienko. Przegięłaś. Czujemy się lepsi bo znamy język, którego ktoś inny nie zna? - Ile razy można wam powtarzać, że on nie rozumie? - Zapytałam bardzo wkurzonym tonem. Francuski na ten moment stał się użyteczny, jednak wolałabym go nie musieć używać. - Jesteśmy w pieprzonej Norwegii, a językiem międzynarodowym jest angielski, więc do cholery jasnej może zaczniemy go używać? - Trochę mnie poniosło. Chyba za mocno ścisnęłam krawędź stołu, ale przynajmniej było to drewno, a nie szkło, które pewnie pękłoby równie efektownie co maksowy kieliszek. Odetchnęłam. - Tato sam chciałeś go poznać. Proszę zachowuj się albo wychodzę.
Cień przemknął po jego twarzy. Przynajmniej przez chwilę wyglądał tak jak go pamiętałam z dzieciństwa, ale znów powrócił surowy wyraz.
- To chyba był zły pomysł, by tu przyjeżdżać - oświadczył. Zagryzłam wargę. Zdecydowanie chodziło o jego ubzduraną dla mnie przyszłość. Jak śmiał zaplanować mi życie i być złym, że prawdziwe nie wygląda tak jak on chciał? Zwłaszcza, że ostatnio miał mnie gdzieś. O Gaspardzie już nie wspominając. Nie ma to jak kochany rodzic. Spojrzałam na Maksa, starając się mu przekazać, że na nas pora. Mógłby wymyślić, że z ręką jest gorzej niż to wygląda. Cokolwiek.

Próbowałem wydłubać te dwa pieprzone kawałki szkła z mojej dłoni ale wysłuchiwanie i przyglądanie się temu co działo się skutecznie mi to utrudniało. Mimo, że trajkotali w tym swoim burżujskim języku potrafiłem nieco wywnioskować, nie jestem debilem. Ojciec Any nadal odstawiał wielkiego pana, chuj mu w dupę, jego paniusia szczerzyła się jak niedorozwinięta, jej akurat nie potrafiłem ogarnąć, zresztą, po cholerę próbować ogarniać pustaka? No i Ana, kurwa, naprawdę nie chciałem by tak wyszło i pewnie wszystko poszłoby świetnie, spędzilibyśmy czas w zajebiście sztywniackiej atmosferze i zabrałbym księżniczkę do siebie, gdzie odreagowalibyśmy nieco po tym jebanym stresującym wieczorze, tylko ten pierdolony snob musiał zacząć odstawiać wielkiego pana.
- Do kurwy nędzy, większego chuja nigdy w życiu nie spotkałem, a może mi Pan wierzyć, ze z wieloma miałem do czynienia. - Przegiął pałę, specjalnie wypowiedział ostatnie zdanie po angielsku by mi dopiec, udowodnić jakim debilem jestem, czy coś podobnego. - Czy Cię w ogóle, choć odrobinę obchodzi twoja córka? Odstawiasz cyrk, robisz z siebie wielkiego pana myśląc, ze co? że mi zaimponujesz byciem chamem? sam potrafię być większym ale kiedy w pobliżu jest ktoś na kim mi zależy potrafię się zachować i nie odpierdalam. - Syknąłem wyciągając jeden kawałek szkła, drugi nadal tkwił w dłoni, był cholernie cienki i bez jakiż obcążek nie uda mi sie go wyciągnąć. - Skoro już wpadłeś na pomysł przyjechania tutaj i odwiedzenia jej mógłbyś chociaż udawać zadowolenie, postarać się trochę, pokazać, że ci zależy. Tylko, kurwa, najwyraźniej masz jej uczucia kompletnie w dupie i chodziło ci tylko o pochwalenie się twoją uroczą kurewką i pokazanie jakim to w chuj światowym palantem jesteś.- Wstałem patrząc na ojca Any spod byka i rzuciłem zakrwawione szkiełko na stół. Burżuj zrobił to samo i zaczął wykrzywiać mordę szwargocząc w tym swoim pojebanym języku. - Czy do ciebie, kurwa nic nie dochodzi? Aż tak wielkim debilem jesteś? czy tak wielkim chamem? - Warknąłem zaciskając lewą dłoń w pięść. - Ogarnął byś się pojebie, zaczął być normalnym ojcem, albo kompletnie zerwał kontakt i przestał robić nadzieję, bo to co robisz jest największym chamstwem jakie ojciec może zrobić dziecku. - Wycedziłem przez zęby pochylając się jak najbliżej jego twarzy i mając nadzieję, że Ana nie usłyszała. Lecz kiedy ten chuj odwarknął mi jakieś 'pusemła' czy inne chujwieco szlag mnie trafił. Do końca próbował pokazać jaki to on jest głupi? Ja pierdolę, jak można być takim ułomem? - Jesteś debilem. - Burknąłem i po prostu mu przyjebałem z dyńki, a łeb mam twardy, w końcu ruski co nie?

Najlepiej zapomnieć. Beznamiętnie przyglądałam się wybuchowi Maksa. Przynajmniej tak to wyglądało. Stół praktycznie trzeszczał przez moje palce kurczowo zaciśnięte na jego krańcu, ale na to nikt nie zważał, z daleka wzięto by mnie za zaspaną albo wręcz nieprzytomną, która nic nie robi z sobie wrzasków przy jej stoliku, a z minuty na minutę poczęliśmy zwracać na siebie coraz większą uwagę. Ludzie jak to ludzie byli ciekawi zamieszania, bo tu coś się działo w przeciwieństwie do ich nudnych stolików, gdzie miały na pewno miejsce podobne sytuacje, ale tam jeszcze nikt nie znalazł w sobie odwagi, by wstać i w brutalny wręcz sposób zaprotestować, byli przyzwyczajeni do takiego stanu rzeczy, więc po co sobie życie jeszcze bardziej utrudniać i czynić niepotrzebne konflikty z osobami, które zapewniają im stały dopływ gotówki lub też możliwość zdobycia w inny sposób owej gotówki. Takie życie.
Oddech, bo to przecież całkiem normalne. Oddech, bo znów się nie popisałam, a straszliwie zawiodłam przez tą samą osobę. No i to na tyle. Ostatnie spojrzenie na jego nową panienkę, siebie warci i to zdecydowanie. Podniosłam się od stołu, gdy tylko ojciec począł rzucać steki przekleństw i wszelakich nieprzyjemnych określeń na Maksymiliana. Jeszcze nie wiedziałam czy zachowanie mojego chłopaka przypadło mi choćby w minimalnym stopniu do gustu czy całkiem nie.
- Żegnam uroczą parkę - wydusiłam z siebie, wydostając się od nich. Wystarczyło odejść kilka kroków, by poczuć się o wiele lepiej. - Nie, nie potrzebuje pomocy - Uśmiechnęłam się stosownie do obsługi, zainteresowanej również poruszeniem przy stoliku mego ojca. - Przecież byle kto nie może go dotykać - dokończyłam, odwracając głowę, by posłać Charlesowi ostatnie ponure spojrzenie. Teraz spokojnie mogłam sobie stąd wyjść, nie czekając na Maksa, który mimo wszystko dogonił mnie, a ja byłam w stanie tylko z chłodem w głosie poinformować go, że jestem zmęczona i biorę taksówkę, by wrócić do rezydencji. A ja głupia sądziłam, że mój ojciec przynajmniej w minimalnym stopniu zalicza się do normalnych.

jakabeznadziejnaanka:c

A jeżeli nie zdecydowałbym się na nią, to na kogo? Nie oszukując samego siebie - przecież tylko ja sam wiedziałem co w mojej głowie siedzi, nikomu jeszcze nie opowiadałem o tym jak zdominuję świat. Może czasami wspomniałem coś Lemonowi, żeby poczuł się jak użyteczny, albo napominałem jednej z pań z którymi udawało mi się spędzać czas. Nie były to jednak takie informacje, które mogłyby im wszystkim razem pomóc w rozwiązaniu zagadki mojego umysłu. A umysł miałem nader inteligentny, co jest oczywiste zważając na fakt, że jestem jednostką ponad przeciętną. Mi się należy wszystko to, co ogarnia wzrokiem cały świat. Władza, władza.
Te słowa wracały do mnie niczym bumerang z Australijskiej czerwonej pustynni. Nie powiem, że przestałem myśleć o tym. Nie powiem, że ktokolwiek używając swoich czarów zdołał usunąć mi z głowy to co mnie definiowało od samego początku. Nie mógłbym tego przyznać, bo przecież jestem już dobry i nie kłamię.
Nie jestem już głodny, jestem spokojny. Siedzę sobie tylko, obserwuję.
Zamówiłem to samo.
- Myślałem, że nie jesz zwierząt - mówię, gdy już nie ma tu kelnera, mimo że to droga restauracja, ludzi też jest wbród. Nie lubię, kiedy ktoś mnie podsłuchuje, mówię więc ciszej, trochę się przychylam, uśmiechu jako takiego wciąż nie prezentuję. Mam go schowanego w kieszeni, razem z asem.