Aaron

Roztropność leżała sobie na trawie na jakiejś polance, albo w sumie to pewnie gdzieś przed szkołą i wpatrywała się w chmurki o przeróżnych kształtach, które sunęły po niebie. Zachwycała się tym jakie wszystko stało się nagle kolorowe i wspaniałe, gdy wróciło słońce. Obok niej leżała paczka wiśniowych djarumów, z których jednak nie skorzystała, bo za bardzo skupiona była na podziwianiu natury. A potem coś jej przeszkodziło. Tym czymś był dzwonek telefonu. Wyjęła urządzenie z kieszeni poprzecieranych jeansów i i spojrzała na wyświetlacz. Musiała zmrużyć oczy, bo jasne niebo trochę ją oślepiło.
Nieznany numer, hm, hm, hm, chwilę się zastanowiła, a raczej udawała, że się zastanawiała, bo nie miała zastanawiania się w zwyczaju, a potem dotknęła niebieskiej słuchawki i przyłożyła telefon do uchu.
- Haaaaaaaaalo? - przeciągnęła leniwie i skupiła się na szumie wydobywającym się z głośniczka potłuczonego i poobijanego iphone'a.

Niecierpliwość Prudence już jej o sobie przypomniała, kiedy ta przez chwilę nie słyszała niczego, poza szumem. Ale w końcu do jej uszu, a właściwie ucha, dobiegł głos, który bez żadnego problemu poznała.
- Aaron! Jak wspaniale, że dzwonisz! Dość dawno Cię nie widziałam - odparła szeroko się uśmiechając, czego brunet i tak nie mógł przecież zauważyć. Ale ona lubiła się uśmiechać i uśmiechała się prawie cały czas. To taka jej wizytówka i w ogóle.
Poniosła się z nieco wilgotnej trawy, otrzepując musztardowy sweter z kropelek rosy i skupiła się na rozmowie.
- Co u Ciebie słychać? Mam nadzieję, że tak samo dobrze, jak u mnie. A w ogóle to zastanawia mnie, skąd wziąłeś mój numer? Bo widzisz, ja chyba musiałam ostatnio zupełnie nie myśleć skoro Ci go sama nie podałam. A może podałam, tylko nie pamiętam? To w sumie byłoby całkiem prawdopodobne... - trochę zakłopotana swoimi problemami z pamięcią poddała się analizowaniu problemu dotyczącego posiadaniem jej numeru telefonu. Westchnęła sobie i przełożyła telefon do drugiej ręki, bo trochę zdrętwiały jej palce.

Wsłuchałam się w głos Aarona wydobywający się małego głośniczka, a moje usta rozciągały się w szerszym uśmiechu.
- Z wielka przyjemnością gdzieś bym z Tobą poszła! Tak dawno nie robiłam nic ciekawego. - znów westchnęła. Szkoda tylko, że głupia Prudence nie domyśliła się, że właśnie była zapraszana na randkę. - Moglibyśmy pójść do kawiarni w mieście. Na lody. Nawet w tej chwili, chyba, że nie masz czasu i ochoty. Możemy się umówić na inny dzień, choć nie gwarantuję, że będę pamiętać. Będziesz musiał mi o tym przypominać, bo moja okropna pamięć, robiąc mi na złość, zepchnie to na dalszy plan.

- Oczywiście, że pasuje! - odpowiedziała z entuzjazmem i podniosła się z trawy, teraz również otrzepując swój tyłek. - Daj mi tylko chwilę na doprowadzenie się do porządku i za jakieś dwadzieścia, może trzydzieści minut możemy się tam spotkać - zaproponowała. Schyliła się jeszcze, żeby sięgnąć opakowanie papierosów, które zostało na ziemi i zaczęła kierować swoje kroki z powrotem w stronę Rezydencji, nadal trzymając słuchawkę przy uchu.

- Do zobaczenia - dodała jeszcze, a potem telefon znalazł się z powrotem w jej spodniach, a ona w podskokach kierowała się w stronę swojego pokoju. Tadam.
no tak!

Tym razem to Prudence chwyciła za swojego zużytego i potłuczonego iphone'a. Wybrała numer Aarona, przy którym pojawiło się jego zdjęcie. Uśmiechnęła się do niego, a potem przyłożyła telefon do ucha.
Jeden sygnał. Drugi sygnał. Nie przeszło jej nawet przez myśl, że mógł nie chcieć odebrać.
Czekała na odpowiedź, wpatrując się w swoje bose stopy, które trzymała w górze, gdy leżała na łóżku.

Twarz się jej rozpromieniła, gdy usłyszała głos chłopaka w słuchawce.
- Cześć Aaron - lubiła wymawiać jego imię - Co u Ciebie słychać? Wiesz, trochę się nudziłam - ale kłamstwo, ona wcale się nie nudziła. Ona nigdy się nie nudziła, ale każda wymówka jest dobra, nie? - i zaczęłam zastanawiać, czy może miałbyś ochotę się znów ze mną spotkać? - zapytała bez oporów, jakby zapraszała najlepszą koleżankę na piwo. To nie to, że friendzoneowała Aarona i traktowała go jak swoją przyjaciółkę. Ona go przecież BARDZO BARDZO lubiła, ale chodzi o to, że bardzo łatwo przyszło jej zaproponowanie kolejnego spotkania, które uparty mógłby nazwać randką. Chciała spędzić z nim więcej czasu!

sms

czesc aaron.
masz ochote sie dzisiaj
ze mna spotkac? znalazlam
w pokoju cala paczke pianek
i boje sie, ze sama jej nie zjem.

sms

przynieś mi wodę z lodem
i kanapkę z dżemem truskawkowym
ale to już

sms

ale jesteś moim kochającym młodszym braciszkiem
a ja rozjebałem kolano

sms

aaron jeżeli się tu nie zjawisz z moją kanapeczką
to masz przejebane
nie wiem czy wiesz, ale ostatnio chodziłem na siłke