Aurelia Lachowski - Anna C. Speckhart

Charakter: Zaskakująco zaradna, poukładana i zorganizowana jak na osobę, która chwilę temu ukończyła szesnasty rok życia. Czy może powinnam raczej napisać jak na osobę wychowującą się w takim środowisku jak jej. Aurelka jest dziewczyną zdecydowanie wyróżniającą się na tle swoich rówieśniczek pod każdym możliwym względem. Zamiast czuć się tym faktem zawstydzona czy zdeprymowana - wszak jaka szesnastolatka nie marzy o tym, by być akceptowaną i uznaną za jedną ze 'swoich' przez grono koleżanek ze szkoły/podwórka? - jest z tego zadowolona, ba, wręcz dumna! Zaczynając od początku - po pierwsze, w ogóle nie zachowuje się jak na osobę w swoim wieku. Dojrzała emocjonalnie oraz psychicznie, z twardymi poglądami wykreowanymi na podstawie własnych obserwacji oraz wiedzy, z szerokimi zainteresowaniami w różnych dziedzinach oraz zaskakująco bogatym słownictwem wyróżnia się na tle swoich rówieśników. Generalnie wydaje jej się, że ludzie w jej wieku - poza niewielkimi wyjątkami, bo takie rzecz jasna również istnieją - są niezmiernie nudni i niewarci jakiegokolwiek bliższego poznania i zawsze stara się wkręcić w towarzystwo osób przynajmniej o dwa, trzy lata starszych. I chociaż często okazuje się, że to, iż ktoś ma powiedzmy osiemnaście lat wcale nie znaczy, że tak samo mocno jak Aurelka będzie chciał podyskutować o sytuacji politycznej na Bliskim Wschodzie, przynajmniej można się z nim normalnie pobawić. Ze swoją aparycją łatwo jej udawać, że należy do innej grupy wiekowej niż w rzeczywistości i nigdy nie waha się korzystać z tegoż faktu niezależnie od tego czy chodzi o wejście do jakiegoś klubu, kupno artykułów przeznaczonych wyłącznie dla osób pełnoletnich czy drobny przekręt przy poznawaniu jakiegoś przystojnego faceta. Dziewczyna lubi imprezować, aczkolwiek wszystko w granicach rozsądku; pierwsze eksperymenty ze spożywaniem napojów wysokoprocentowych ma za sobą (po części ze względu na starsze towarzystwo, po części ze względu na ciekawość, a po części ze względu na specyfikę swojego talentu), jednak nie sięga po takie rzeczy jak papierosy czy trawka. Pierwsze to jej zdaniem bezsensowne trucie się motywowane chęcią przypodobania się towarzystwu głupków, którym takie zachowanie rzeczywiście imponuje, a drugie to... cóż, nie potrafi znaleźć racjonalnego argumentu, po prostu to nie dla niej. Dziewczyna nie pogardzi drinkiem, ale nie przepada za stanem upojenia alkoholowego - jak sama mówi woli mieć czysty, niczym niezmącony umysł. Choć może to po prostu kwestia tego, iż wstydzi się przyznać publicznie, że ma wyjątkowo słabą głowę. Generalnie jest osobą w miarę pozytywnie nastawioną do świata i z łatwością nawiązuje kontakty; nie ma jednak potrzeby bycia w idealnych stosunkach ze wszystkimi ludźmi przebywającymi w promieniu stu kilometrów. Owszem, najpierw postara się kogoś poznać, wybadać teren, zrozumieć, z jakim typem człowieka ma do czynienia, ale potem dokonuje starannej selekcji. Jeśli chce się z kimś zadawać zrobi wszystko, by pielęgnować daną relację, jeśli jednak zupełnie jej nie zależy, zwyczajnie przestaje się odzywać. Przy poznawaniu nowych ludzi czasami wyraża się o sobie bardzo zdawkowo i trzyma rozmówcę na dystans; nic w końcu tak bardzo nie przyciąga uwagi jak odrobina tajemniczości, czyż nie? Aurelia lubi być w centrum zainteresowania - nie ma co ukrywać, jej talent bardzo pomaga w zdobywaniu znajomych oraz popularności - więc wszelkiego rodzaju drobne sztuczki mające na celu ściągnięcie atencji nie są jej obce. Nie żeby sama w sobie nie była wystarczająco interesująca i często musiała się do nich uciekać. Uwielbia praktyczne myślenie i nie cierpi zbędnego rozczulania się nad pierdołami. Jeśli chodzi o zainteresowania, są naprawdę zróżnicowane - dziewczyna lubi chemię, matematykę, gotowanie oraz podróże i po cichu marzy, że kiedyś zostanie stewardessą. Gdy ma zły humor najczęściej można natknąć się na nią albo rozwiązującą kolejne zadania matematyczne w jakimś spokojnym miejscu, albo realizującą jakiś skomplikowany, wymyślny przepis w którejś z kuchni. Niesamowicie chimeryczna z niej osoba, być może przez trudny okres dojrzewania, który co jakiś czas daje o sobie znać - w ciągu dziesięciu sekund potrafi przejść od stanu euforii do maksymalnego wkurzenia. Takie drobne potknięcia można jej jednak wybaczyć, nie? W razie czego zawsze można ładnie się uśmiechnąć, przeprosić i już, po sprawie. To jeszcze jedna z rzeczy, które cechują Aurelię - dziewczyna doskonale zdaje sobie sprawę ze swojej atrakcyjności i potrafi z tego korzystać. Oczywiście nie posuwa się do żadnych poważnych kroków, bo jak już wspominałam wyżej, jest osobą ogarniętą i odpowiedzialną, ale odrobina flirtu i kokieterii to przecież nic złego, prawda? Zdecydowana, uparta, nieco tajemnicza, choć mimo wszystko sympatyczna - ot, cała panna Lachowski. W głębi duszy prawdziwa z niej romantyczka, chociaż nikomu się do tego nie przyznaje. Kocha Brazylię.

Talent: zamiana wody oraz innych substancji w alkohol. I nie, nie jest w swojej sztuce tworzenia spirytualiów na tyle biegła, by zrobić ci drinka.

Historia: Miało być zwyczajowe lanie wody po całości i te sprawy, ale po raz pierwszy w życiu mam do napisania coś ciekawego na temat historii postaci - otóż dziadek Aurelii nazywał się, uwaga, Francisco. Tak, Francisco Lachowski, zgadza się. Był w połowie czy może w jeszcze mniejszej części Polakiem, więc jak łatwo można się domyślić, w żyłach młodej panny Lachowski płynie trochę krwi tego szlachetnego, biało-czerwonego narodu. Nie żeby potrafiła powiedzieć choćby słowo w tym języku (no dobrze, pojedyncze słowo to może potrafi, ale w trosce o nieletnich użytkowników oraz estetykę karty tego znanego jej wyrazu nie przytoczę) albo kiedykolwiek odwiedzała ojczyznę swoich krewnych. Wracając jednak do meritum, Aurelia Lachowski urodziła się pod koniec czerwca w dosyć biednej rodzinie w Sao Paulo. I nie, nie były to slumsy ani jedna z tych dzielnic gdzie na okrągło trzeba uważać, by nie wkroczyć w sam środek strzelaniny spowodowanej jakimiś bliżej nieokreślonymi mafijnymi porachunkami - ot, po prostu jeden z bardzo przeciętnych rejonów, gdzie może i nikomu się nie przelewało, ale wszystkim żyło się w miarę w porządku, bo w końcu są na świecie rzeczy ważniejsze niż dobra materialne. Aurelia wychowywała się wyłącznie z ojcem - matka zmarła gdy dziewczyna była zbyt mała, by w ogóle mieć jakiekolwiek mgliste wspomnienia związane z jej osobą. Czasami dopadają ją chwile melancholii spowodowane wyobrażeniami, jakby to było mieć matkę z którą można byłoby porozmawiać sobie o ubraniach, pozwierzać się na temat nowych miłostek albo przeprowadzić pogawędkę o seksie czy damskich sprawach. Bo wiecie, takie rozmawianie o zabezpieczaniu się i czekaniu na 'tego jedynego' przed rozpoczęciem współżycia to naprawdę nie są tematy, jakie miło porusza się z tatą przy rodzinnym obiedzie. Ani w żadnych innych okolicznościach. Wracając do tematu, Aurelce jako dziecku ambitnemu dzieciństwo minęło głównie na nauce, zabawach na dworze ze znajomymi oraz rozwijaniu swoich zainteresowań. Była jednym z tych dzieciaków wiecznie snujących się gdzieś pod nogami przechodniów na ulicach, biegających całymi grupkami w wiecznie pobrudzonych od ziemi ubraniach, dźgających patykami wszelkie czołgające się po kuli ziemskiej robactwo i bawiących beztrosko w policjantów i złodziei. Spędzała tak wolne chwile przynajmniej do czasu, kiedy gwałtownie nie wydoroślała i towarzystwo rówieśników zaczęło ją nudzić. Wtedy zaczęła skupiać się na pogłębianiu swoich zainteresowań oraz edukacji, bo odkryła, że gdy człowiek może pochwalić się jako-taką erudycją, jest mu znacznie łatwiej odnaleźć się w każdym towarzystwie. Wiadomo, niby żadne odkrycie, ale dla dziecka żyjącego w takiej a nie innej warstwie społecznej to naprawdę była ważna obserwacja. Dziewczyna dorastała spokojnie bez większych problemów dzieląc czas między przyjaciół a naukę dopóki nie odkryła swojego talentu. Cóż, całkiem zabawnie było jakimś cudem zamienić całą miskę wody podczas robienia prania w wódkę. Kiedy przybyli po nią Starsi bez wahania spakowała swoje rzeczy i wyruszyła do Norwegii, by poznać ludzi z zupełnie innego środowiska. Mieszka w rezydencji od, powiedzmy, dwóch miesięcy i dobrze się bawi.