Shelby Addison Woods - Abigail Halliday

Charakter:
Shelby to niestety jedna z tych mało inteligentnych dziewcząt, które odnoszą sukcesy dzięki swojej urodzie, a nie wiedzy. Uśmiecha się i sprawia, że naiwni chłopcy otaczają ją kółeczkiem. Nie rozumie żartów o blondynkach i obraża się, gdy ktoś je opowiada, bo uważa, że się z niej śmieje. Robi sobie zdjęcia z rączki, wysyłając przez nie buziaczki, czy robiąc z rąk coś na podobieństwo serduszka. Telefon używa tylko do wysyłania wiadomości, bo nie potrafi zrobić na nim nic innego. Żyje w swoim własnym świecie, w którym wszystko jest kolorowe, wierząc, że jednorożce, wróżki i księżniczki istnieją. W każdym widzi swojego najlepszego przyjaciela, choć często strzela fochy, odwracając się na piętach, przytupując i prychając. Nie lubi jednak kłócić się z ludźmi, stara się o nic nie sprzeczać, bo zazwyczaj ktoś dwoma argumentami ją przebija, gdyż zajmuje jej za dużo czasu znalezienie kolejnych. Mówcie, co chcecie, ale całkiem płytka nie jest. Nie ocenia ludzi po wyglądzie, a po tym jak zachowują się w stosunku do niej. Prędze porozmawia z przesympatycznym kujonem w okularach, z niemodną fryzurą niż z uroczym cwaniakiem. Tych drugich zazwyczaj od razu ignoruje. Wzrusza się oglądając najgłupsze i najmniej ambitne filmy. Lubi wszystko przesadzać, więc każde jej odpowiadanie jakiejś historii z przeszłości to jedna wielka hiperbola. Bawi się kiedy może, chociaż nawet nie wierzy w to, że kiedyś będzie dorosła. Marzy o pokoju na świecie i wierzy w to, że wszyscy ludzie są dobrzy, tylko niektórzy z nich widzą dobro na swój sposób i dlatego źle traktują innych. Jest kochana, trzeba to przyznać, bo od razu zauważa, gdy ktoś jest w złym nastroju. Zaraz, gdy to zobaczy, znajduje się przy tej osobie, żeby podzielić się z nią swoim talentem, bo robi się jej bardzo smutno, gdy widzi kogoś w podłym nastroju. Jest bardzo wrażliwa na wszystko. A i kocha małe kotki, pieski i wszystko co urocze i kochane.

Talent:
Potrafi sprawić, że ludzie na jakąś tam chwilę zapominają o wszystkim tym, co złe i nieprzyjemne, a widzą tylko to, co wspaniałe i kolorowe. Krótko mówiąc, sprawi, że będziesz obrzydliwie optymistyczny.

Historia:
Tak się złożyło, że Shelby była prezentem na Mikołaja, który przyszedł na świat dokładnie siedemnaście lat temu, w pewien słoneczny, śnieżny dzień, kiedy to piękna pani urodziła swoją jedyną córkę, w jednym z kanadyjskich, prywatnych szpitali. Jej plany były nieco inne niż rzeczywistość. Marzyła o dużej rodzinie, mnóstwie dzieci, ale w ostateczności została obdarzona jedną córką, która i tak była dla nich jak cud zesłany z nieba, gdyż pani Woods nie raz słuchała o swojej niemożności do posiadania dzieci od lekarzy. Nikt w to nie wierzył, ale Shelby rzeczywiście się pojawiła i od samego początku została obdarzona wielką ilością miłości i wszystkiego innego. Może nawet i za dużą, bo jej rodzice, trzeba przyznać, sporo mieli wszystkiego i niemal wszystko jej dali. W związku z tym wyrosła na rozpieszczoną nastolatkę, naiwnie wierzącą w to, że świat jest dobry i kochany. Miała prawo tak myśleć, bo nawet nie było świadoma tego jak od zawsze wpływała na ludzi w swoim otoczeniu, sprawiając, że nie widzieli w niczym nic złego. Żyła w takiej słodkiej nieświadomości aż do momentu, w którym wpadła na ulicy, późnym wieczorem na jakiegoś niepozornego mężczyznę, w kapturze, z pomarszczoną twarzą, który nie chciał jej dalej przepuścić. Nie macie pojęcia jak się zlękła. Potem on zaprowadził ją do jakiegoś mrocznego zakątka i powiedział, że nie znajduje się w miejscu, w którym być powinna, że istnieje coś takiego jak Rezydencja. I, że właśnie do tego miejsca należy. Nie na co dzień słyszy się takie rzeczy o jakichś poważnie wyglądających ludzi, więc od razu spakowała swoje rzeczy i pojechała do Norwegii. Zniechęcił ją śnieg, zimno i wiatr, a wszystko tu jest takie szare i nieprzyjemne, ale została. I nadal tu jest.