Przyszłość Gąbki i Dżemora

Pewnie każdy zastanawia się co może robić osoba, która wróciła niedawno z podróży w czasie i zmieniła całkowicie przyszłość, a teraz przyzwyczaja się do nowej prawdy. Nie byłam tak odporna jak JD, nawet gdyby Starsi nie kazali mi siedzieć w pokoju i tak bym w nim siedziała i nie wychodziła. Nie radziłam sobie. Znaczy, nie był problemem fakt, że nie ogarniałam i nie potrafiłam się pogodzić z różnymi faktami typu mój były Julian ma na imię zupełnie inaczej i obecnie mieszka ze swoją dziewczyną w Rio. Tak samo jak przyzwyczajenie się, że moją bff jest Sonny, która wygląda zupełnie inaczej niż wcześniej i zupełnie inaczej się zachowuje, chociaż nadal ma fajnego ojca, który czasem przyjeżdża i wypełnia tajne misje, a jak ma wolną chwilę to zabiera całą paczkę do cukierni na ciasto dyniowe, którego przepis sam im dał. Naprawdę, rozumiałam, że zmiany są konieczne. Ale przyzwyczajenie się do tych naprawdę wielkich...
Siedziałam na łóżku, po jednej stronie miałam zdjęcia swoje z rodzicami, po drugiej te z Jeremym. Bo to były te dwie sprawy, które mnie nie wypuszczały z pokoju. Gabi z ojcem na karuzeli, Gabi z ojcem robi sobie gwiazdę, Gabi z mamą pieką ciasto, Gabi z tatą gada z czeskim punkiem, zdjęcie zrobione przez małą Gabi po kryjomu całującym się rodzicom (fuuu), i można by tak wymieniać długo długo. W sumie to było fajne. Dziwne było, że miałam na karku rodzinną gwiazdkę, a na łopatce JD (do tego wrócimy), ale było fajne. Miałam oboje rodziców, szczęśliwych rodziców, podkreślmy, i psa. Serio, nawet miałam psa. I cukiernię. I czeskich punków, którzy przynosili mi prezenty na urodziny. Jak tu nie być szczęśliwym.
No ale był też...
- Aha. - skomentowałam wypowiedź Jeremiasza, unosząc głowę i przygryzając kontrolowanie policzki od środka. Mam je tak nienaturalnie rozciągliwe, to po mamie, ale to żaden dar, zdarza się. Czasem.
- Bo wiesz, też mam problem. Tyle że ja za cholerę nie mogę zrozumieć tego. - uniosłam dłoń, żeby pokazać mu ładny pierścionek, zaręczynowy. Jeju jeju jakie to słodkie, przypominało mi o tym jedno ze zdjęć, chociaż wszystkie były słodkie.
- Bo ja cię chyba wcale nie kocham, tak myślę. Przecież cię nie znam. Na co mi prezent kupujesz?
Auć. Ja to bywam jednak brutalna.

Gapiłam się nadal na zdjęcia, nawet kiedy mówił. Czy to naprawdę moja wina? Czy to ze mną jest coś nie tak, że po powrocie z PRZESZŁOŚCI kurde, nie potrafiłam zrozumieć, że mam narzeczonego i że go kocham? No, nawet nie byłam przecież pewna. Zupełnie inaczej niż moje kurde ciało, które było tu przecież cały czas i od małego miało kontakt z JD. I wymieniało z nim ślinę. I to moje cudowne ciało działało zupełnie odwrotnie niż umysł - na widok Dżemora zaczynałam zupełnie dziwnie się zachowywać. Nagle moje dłonie poprawiały kosmyki włosów, wygładzały każde zgięcie ubioru, w brzuchu mi latało, no jednym słowem wszystkie objawy, które ma dziewczyna zakochana w pobliżu tego jedynego. Stał sobie przy oknie, a ja głupia myślałam o jego tyłku. TAK, MYŚLAŁAM ŻE JEREMY MA ŁADNY TYŁEK I CO MI ZROBICIE KURDE. Utrudniam sobie sama życie, naprawdę. Chyba sporo odziedziczyłam po matce.
- Chcę, żebyś coś zrobił, żebym cię kochała. Żebym wiedziała, że cię kocham. Kurde, nie wiem. ZRÓB COŚ. - no bo on jest facetem! on powinien wiedzieć, a nie ja mam jeszcze mówić mu co ma zrobić. Zlazłam z łóżka i podeszłam do mojego podobno narzeczonego, co gapił się przez okno. Zupełnie naturalnym było, że objęłam go w pasie i przycisnęłam usta do jego ramienia, patrząc na odbicie w szybie, które zapewniało, że wyglądamy razem zajebiście, ale mimo wszystko dziwnie się czułam. Może już nie tak jak kiedyś, gdybym przytulała Jeremiego najgorszego wroga, ale dziwnie. Tak pomiędzy. Chciałam i nie chciałam, to było przyjemne, ale dziwne. Ogarnij się dziewczyno, naprawdę.

No co za debilstwo. Co, może to JA mam sobie udowadniać, że GO kocham? Może jeszcze to moja wina! Może jeszcze powinnam sama z tym sobie poradzić, albo przejść do porządku dziennego z faktem, że jestem zaręczona i to z nim! Nie żeby coś z nim było nie tak. Sugeruję jedynie, że skoro już tak lubicie mnie zaskakiwać, to od razu jeszcze dowalcie jakąś ciążę czy coś, hm? Bo sama podróż w czasie nikomu nie wystarcza, za mało wrażeń. I proszę mi nie wypominać, że to przecież ja pozmieniałam, wywołując te całe zaręczyny i wszystko, ale zupełnie inaczej to wyglądało tam, a zupełnie inaczej tutaj. Bo tutaj to się stało takie... realne. Takie bez odwrotu. Bo tam zawsze mogłam sobie pomyśleć 'spoko, tam jest jeszcze drugi świat' i nie bardzo do mnie docierało że to wszystko naprawdę na siebie wpływa. A tutaj... Problem był jeszcze inny. Tkwiłam tak jakoś zawieszona, bo za nic nie wróciłabym do tamtego życia, a z drugiej strony to było takie nowe. I gdzieś tam w środku wiedziałam, że przecież go kocham. Ale to nadal nie było takie proste jak powinno.
Chciałam coś powiedzieć mądrego, ale zatkał mi usta pocałunkiem. I momentalnie zmiękły mi nogi, poleciałabym do tyłu, ale wtedy musiałabym się od niego oderwać, więc po prostu zarzuciłam mu ręce na szyję i wplotłam palce w jego ciemne włosy. Jeju jeju. To było takie dobre uczucie. Ciepło, i to jak był blisko, i chcieliśmy jeszcze bliżej.
- Nnnie. - odepchnęłam go od siebie lekko dłońmi, które zdążyłam ułożyć na dżemorowatej klatce piersiowej. Z drugiej strony chciałam, żeby miał moje zdanie gdzieś i znowu do siebie przyciągnął, ale chyba moja konsternacja wskazywała dostatecznie jasno, że lepiej teraz nic na siłę. Ja się nie ogarniam. Czułam żal, że to przerwałam, bo było takie miłe, ale wraz z pocałunkiem pojawiał się ciąg napraaawdę dłuuugich skojarzeń i wspomnień, a część, może nawet większa, kończyła się w łóżku. Znaczy, ja tam nie mam nic przeciwko... Tfu, oczywiście że mam! Ja go nie znam! Nie, zły argument, wiedziałam nawet ile słodzi, jakie ciasta lubi i co najczęściej jada na śniadanie. Wiedziałam kiedy ostatnio miał katar i gdzie mieszka, pamiętałam nawet jak wygląda jego pokój w domu, i w Rezydencji też. Często zostawałam w nim na noc, kurde, znowu.
- Jesteś niedobry. - stwierdziłam z wyrzutem. Nie, nie potrafiłam tego uzasadnić, fajnie, no nie? Fajowo. To chyba łączyło się z tym, że w sumie wszystko było jak kiedyś (to tutaj kiedyś), tylko ja miałam jakieś obiekcje, których wcale nie miałam, jakby tak się zastanowić. Tak, ja za dużo się zastanawiam. Patrzyłam na jego ciemne oczy, znaczy nie, bo wiedziałam co w nich zobaczę. W sumie to już sama nie wiedziałam, czego chcę.
Przypomina wam to kogoś? <3
- Prezent? - przypomniało mi się. - Ty. W kokardce.
A potem zrobiłam się cała czerwona.

No nie wyrobię. Po prostu nie wyrobię. Zaraz padnę trupem, wyjdę z siebie, stanę obok, znaczy nie tak całkiem, ale... uch, dlaczego to takie dziwne. Jeszcze sobie poszedł. Nie odpowiedziałam na jego głupie komentarze, wolałam zajmować się czymś bardzo mądrym, czyli gadaniem do samej siebie i kręceniem się w kółko.
- Słuchaj debilko. - syknęłam do siebie, celując palcem w odbicie w oknie. Pomińmy fakt, że siedzi tam JD i pewnie się śmieje. Ja muszę przeprowadzić ze sobą poważną rozmowę, tu i teraz.
- Masz się ogarnąć i to już. Co ty wgl odstawiasz, ty, jakieś głupoty? No i co, może jeszcze zrobisz scenę z płaczem i standardzik, wywalisz za drzwi dopóki nie kupi kwiatków i zapewni o wiecznej miłości? Idiotko, co ty się w matkę bawisz? Daj żyć! I teraz mówię ci - idź do niego i zrób coś, no przecież on będzie twoim mężem. O cholera. - zamarłam na chwilę, szybkie spojrzenie na Jeremiasza i powrót do odbicia w lustrze. - I będziesz z nim mieszkać w jednym domu. Więc się lepiej ogarnij, bo jeszcze sobie pójdzie i co zrobisz? Zrób to dla dobra swoich przyszłych dzieci, czy coś.
Nie ma to jak dobra ostra rozmowa w cztery oczy. Od razu człowieka podnosi na duchu. A to o tych dzieciach, to tak tylko. Nie żebym coś planowała, no gdzie, żeby mieć zaraz dzieci? Po co komu dzieci? Żeby przekazać swoje zajebiste geny? No chyba nie...
- No czeeeeeeeeeeść. - odwróciłam się do JD z uśmiechem jak z reklamy pasty do zębów. Podeszłam do niego i usiadłam mu na kolanach.
- Cześć, jestem Gabi i zaczynam wariować.
Hłe hłe, autoreklama. Co ja robię ze swoim życiem? Chyba zamieniam go w kompletną katastrofę. Na przykład, zniechęcam do siebie mężczyznę mojego życia. Jęknęłam coś niezrozumiałego i oparłam czoło o jego klatkę piersiową, co ja robię ludzie.

Jeżeli chodzi o to 'kocham cię' na łożu śmierci, to ja stwierdzę od razu, że to byłoby mocno dołujące. No dziękuję, iść przez życie z człowiekiem i nawet nie wiedzieć, czy to dlatego, że cię kocha, czy przez jakąś chorą psią wierność, czy może jednak to jakaś choroba psychiczna. Albo jakaś kurde litość. Całe życie przede mną.
- Mi pasuje. - stwierdziłam w końcu. (Aha, fajnie że macam się po głowie żeby ogarnąć to miejsce za uchem, taki szczegół.) Potem pomacałam go po szyi, żeby sprawdzić czy ma wystający kręgosłup, to mnie uspokaja. Jakby nie miał, to uciekłabym z wielkim krzykiem. Wszyscy mają. Znaczy no, wszyscy. Julian miał. Znaczy on teraz ma inne imię. W sumie jeszcze paru chłopaków miało, ale nie jestem pewna, czy jak przytoczę imiona, to czy będą prawdziwe. Sory.
No ładnie, ściągnął ze mnie koszulkę. Natychmiast poczułam gęsią skórkę, gdy ogarnęło moje ramiona zimno. I się przeraziłam. Bo przecież on jest jakiś niewyżyty, prawda? No. No i mnie zaciągnie do łóżka, tak? Tak. I jakoś tak dziwnie mi się zrobiło w brzuchu jak pomyślałam, że się kompletnie rozbiorę i będę całkowicie naga. Przy nim. Naprawdę, to co mieliśmy robić nie stanowiło dla mnie takiego problemu jak fakt, że JD zobaczy mnie bez ubrania. Jakby tak pomyśleć, to był nasz pierwszy raz, znaczy pierwszy raz tak no... na żywo. Było duuużo innych razy, bo niby czemu powiedziałam, że jest niewyżyty? Ale nie tak, że to przeżywałam teraz, w tym momencie. Jest coś do czego nigdy się nie przyznałam nikomu. Jak raz na imprezie mnie upili i mało brakowało, a bym się przespała z jakimś gościem, to zdarzyły się dwie rzeczy. Raz, że wybuchnęłam śmiechem kiedy się rozebrał. Dwa, że stwierdziłam, że się nie rozbiorę i zwiałam przez okno. No to wiadomo, że nic nie wyszło.
- Ty jesteś jakiś niewyżyty, i... - no i mnie wgl nie kochasz, oczywiście. Tylko to mi się tak konkretnie kojarzyło z matką, która powtarzała to conajmniej trzy razy w tygodniu, więc ojciec wysyłał mnie po jakieś kwiatki 'bo sama widzisz, że kryzys jest' i latał za nią po całym domu i ludzie, ja znam chyba pięćdziesiąt różnych wyznań miłości. Jak nie więcej.
Więc nic nie dodałam i pozwoliłam dłoniom sięgnąć do guzików jego koszuli. W przeciwieństwie do mnie, całkowicie wiedziały co robić.

Znaczy, z drugiej strony lepiej, żebyśmy się wyżywali na sobie niż gdzieś po bokach, prawda? Znaczy, ja tam w sumie byłam niewyżyta tylko przy nim. Znaczy, no zdarzało mi się kiedyś, wyżywać na różnych ludziach, ale to było dawno i nieprawda. No i na pewno nie dorównywałam mojemu wspaniałemu ojcu w jego lepszych czasach, nie żebym coś na ten temat wiedziała, bo nie wiedziałam. Bo skąd bym wiedziała? No znikąd. Więc nie wiedziałam.
- Booo... - zawahałam się. No bo co ja mu powiem, hmm? Mógł obiecywać, że się śmiać nie będzie, ale tekst 'wstydzę się rozebrać' to chyba byłby mocno przegięty. Bo w końcu nie w tym był problem. Znaczy, w tym też. Matko, jaki ja mam skomplikowany umysł, ja nie ogarniam się po prostu. Chcę - nie chcę, problem - nie problem, jest - nie ma, ja powinnam iść do wariatkowa.
Pogłaskałam go po ramieniu pod koszulką, mrugnęłam. Chwila ciszy, muszę się zastanowić.
- Gdybyśmy teraz znowu się przenieśli i znowu bym coś pozmieniała, na przykład sprawiła, że wcale nie jesteśmy razem, a nawet się nie lubimy... - hej, tak było wcześniej! - co byś zrobił?
I tu wcale nie chodzi o fakt, że w moim życiu był wcześniej Julian, czy jak mu tam teraz. Nie ma co gadać, wiadomo, że JD a Julian to coś zupełnie innego i nie ma co się zastanawiać, który jest lepszy, bo wiadomo, więc akurat to nie był problem. Ja w sumie nie wiem o co mi chodziło. Chodziło mi chyba o to, że się bałam. Bo jaki to miało sens, jeśli to było tylko dlatego, że pogadałam z ojcem? Przecież tak tu i teraz nic nie przeżyliśmy. Całe życie przeszło koło nas i w sumie to wcale nie było takie logiczne, znaczy skąd ja miałam pewność, że gdyby w nowej jakiejś przyszłości JD padł na powiedzmy... no, kogoś tam, to czy to by cokolwiek zmieniało? Ech, to zbyt skomplikowane jak na mój mózg. Chodzi przecież tylko o to, że tego nie rozumiem. Że jeeej, nie lubimy się, a potem jeeej, ko... lubimy się, a jakby potem jeeej, znowu się nie lubimy, to co? To co by się do cholery stało, wyjaśnijcie mi.
- To śmieszne, wiem, ale skoro wtedy nie byliśmy razem to może jakiś znak, że tak nie powinno być tak na zawsze? Ja już nie wiem... - przygryzłam dolną wargę, gapiłam się gdzieś w podłogę po prawej. Posmutniałam nawet. Oj, a nadal nie wiem o co chodzi.

Gapiłam się dalej w podłogę. Och, znowu nie wiem czego chcę. Przecież mogłam wcale o tym nie myśleć! Ale pomyślałam, i teraz nie umiałabym przestać. Było mi przykro, że JD może być przykro, że wgl o tym mówię. Ale ja nie umiałam tak po prostu pomijać niektórych rzeczy. Może właśnie dlatego nie wolno podróżować w czasie, mimo że mamy tutaj parę przenoszących. Bo za dużo się zastanawiasz i nie wychodzi ci na dobre. Zazdrościłam, że Jeremy umiał tak po prostu to przyjąć i jak gdyby nigdy nic żyć dalej.
- Nie mogę... nie chcę. - wstałam, przeszłam się w kółko, a potem usiadłam naprzeciw niego, tyle że na łóżku.
- Nawet nie rozumiesz. - uśmiechnęłam się blado. - Mój charakter, wszystko jest ukształtowane przez to co przeżyłam, a przeżyłam dwa razy więcej niż ta Gabrielle, która była tutaj od zawsze. Jestem zupełnie inna. I nie mogę być nią i nie chcę być nią, zrozum. - tak, chyba właśnie o to mi chodziło od początku. Ale zdałam sobie sprawę, co mówię. Jakbym mówiła, że nie chcę być jego narzeczoną. Chciałam być, ale nie umiałam. Wciąż pamiętałam tamte życie, był dla mnie jednocześnie wrogiem i ukochanym. Nie potrafiłam wyrzec się całego życia tak po prostu, bo miałam nowe.
- Przepraszam cię. - głos mi się załamał, ukryłam twarz w dłoniach. Jestem potworem. Przecież ja go cholernie... cholernie... Nie chciałam, żeby sobie poszedł. Ale musiał sobie iść, bo mnie pewnie znienawidził. Nawet nie mogłam na niego patrzeć, tak mi było przykro i potworowato. Ale siedział tam jeszcze. Może wyjdzie za chwile, tylko obmyśla co mądrego powiedzieć.
- Kocham cię. - wymamrotałam cicho. Ale czy można mamrotać głośno? Ups, psuje dramatyczny nastrój. - Cholernie cię kocham, ale to tak, jakbym wszystko zaczynała od początku.

Gapiłam się na niego spomiędzy rozchylonych palców. Fajowo. Nie można się nawet na sobą poużalać, bo zaraz się dowiadujesz, że przecież możesz to normalnie rozwiązać! No ludzie! Z kim ja się związałam! A nie. Jakby tak głębiej sięgnąć, to chyba się już tak nad sobą nie użalałam, pewnie to przez ojca. I Sonny. Ludzie, Sonny. Ona to chyba się nałykała antydepresantów, dobrze że nie przedawkowała. Ona jest jakaś tego. Pomimo tego czuje coś... sympatię do niej. Ja z nią przecież mieszkam, nie? To muszę ją lubić. Jest spoko, czasem mnie wkurza tą swoją radością, ale jest fajna. Jej bracia w sumie też. A, i siostra. Weźcie, nie mogłabym mieć rodzeństwa trojaczków. Już mi młody starczy.
- Okej, okej. - zgodziłam się w końcu. Gapiłam się na niego jeszcze chwilę, już normalnie. I co teraz? Gapiłam się na niego i segregowałam wszystkie uczucia, które się pojawiały. Te pochodzące z dawna dawna odsuwałam, te nowocześniejsze oglądałam jak najbardziej, skupiałam się na nich. Potem sięgałam dalej, myślałam o innych rzeczach, o Sonny, o tatcie, o młodym, o czeskich punkach, o ciastkach z posypką, o wszystkim i niczym szczególnym. I chociaż zajęło mi to dłuższą chwilę, musiałam skupić się na tym wszystkim. I coś... coś tknęło. Coś powoli zaczęło się dziać i chyba byłam na dobrej drodze. Muszę to jeszcze poćwiczyć. Ale grunt, że przynajmniej w jednej kwestii było już lepiej.
Sięgnęłam po dłoń JD i pociągnęłam, znaczy w sumie dużo nie mogłam zrobić, bo choćbym chciała, nie ruszyłabym go z miejsca. Musiał chcieć. Ja chciałam.
- Pokażę.

Ojej, toż to takie urocze, ale z drugiej strony straszne, o ile wiesz o co mi chodzi. Bo to jednak dziwne takie, ale ja nie wiem, plotę od rzeczy, zbieram myśli bo to przecież już po nowym roku i to miesiąc, a miesiąc to długo długo. Okej, już mam.
- Hmm? - łypnęłam na niego, kiedy wyskoczył z tą tygrysią lilią. Ja nie jestem zbyt dobra, jeżeli chodzi o kwiatki, to znaczy rozpoznaję, wiem o co chodzi i nawet ogarniam kiedy rosiczka chce mnie pożreć (Sonny ma doprawdy przedziwne zainteresowania i ja boję się zbliżać do jej części pokoju, i okna), ale jakoś tak więcej o tej lilii nie wiem. Może to jakaś obraza? Jakaś metafora? Więc nie byłam pewna, czy mam się uśmiechać czy nie, ale na wszelki wypadek się uśmiechnęłam. Sprawdzę to lilię potem, to najwyżej potem się nie będę uśmiechać. Taki refleks.
- Nudzi ci się, co? - zerknęłam na niego i pociągnęłam za rękę, żeby się zatrzymał. Uniosłam się na palcach, żeby nie być taką mniejszą od niego i spojrzałam w te ciemne oczka. Wzruszyłam ramionami.
- Jak chcesz, to idź, ja ogarnę w kuchni jakieś ciasto i pójdę na tą całą ogólną wieczerzę. Chociaż pewnie wyjdę po piętnastu minutach, ukradnę im żarcie i pójdę do pokoju, sobie posiedzieć i pomyśleć. - stwierdziłam jakże wspaniale. Normalnie dumna jestem z siebie, że mnie stać na taki altruizm i zero egoizmu, bo go nie zmuszam, żebyśmy pierwszą gwiazdkę spędzili razem. To chyba kwestia tego, że mam spoko matkę. Nie myślałam, że tak stwierdzę kiedykolwiek, znaczy nie to, żeby wcześniej mi nie pasowała, ale teraz jest taka taka spoko spoko. Taka razy dwa. Plus jeszcze trochę. Jeej, już nie wiem, lepiej nic nie mówię.