Raphael De Luca - Eddie Redmayne

Charakter: Idealne odzwierciedlenie swojego talentu - cień. Niewidzialny człowiek. Snuje się całymi dniami cichy i zamyślony, nieobecny, odizolowany od innych. Nie odzywa się prawie w ogóle, chyba że ma coś szczególnie ważnego do powiedzenia; problem jednak w tym, że jego słów niekiedy nie da się zrozumieć. Indywidualista. Uważa, że jest ponad innymi. Inteligentny, bystry, spostrzegawczy i zaznajomiony w wielu dziedzinach, nie popisuje się jednak swoją wiedzą z powodu braku wiary w ludzi i całkowitego braku zaufania wobec nich. Mama wróżyła mu kiedyś przyszłość prywatnego detektywa, bo mówiła, od najmłodszych lat wykazuwał ku temu predyspozycje. Kobiecina być może miała rację, bo i sam zainteresowany nie zaprzeczał. Lubi śledzić ludzi. Nadaje się do tego, ze swoją skrytością i niezauważalnością. Choć nie lubi zadawać się z ludźmi i wchodzić z nimi w różne relacje, interesują go. Sami w sobie. Ich sposób poruszania się, zmiana mimiki twarzy przy zmianie emocji, sekrety, drobne kłamstewka. Jest chorobliwie zafascynowany naturą ludzką i intencjami, które kierują człowiekiem, gdy ten popełnia zły uczynek. Niektórzy mówią, że pretenduje na miano psychopaty; potrafi bowiem przesiedzieć w danym miejscu pół dnia, gapiąc się natarczywie na ludzi i prowadząc notatki w swoim nieodłącznym skoroszycie z podartą okładką. Raz kiedyś, spytany po co właściwie to robi, odpowiedział że próbuje rozrysować wzór ludzkiej psychiki. To skutecznie utwierdziło innych w przekonaniu, że Raphael nie jest o zdrowych zmysłach. Co prawda dopomogły wcześniejsze pogłoski o czaszkach zwierząt porozstawianych po jego pokoju i najróżniejszych wzorach narysowanych na ścianach, które rzekomo miały dotyczyć każdej osoby, jaka przewinęła się przez Rezydencję. Do kompletu brakowałoby tylko, by był fanatykiem religijnym - całe szczęście pan De Luca jest całkowitym ateistą, a co więcej, skrycie naśmiewa się z tych, którzy w jakiegokolwiek boga wierzą. To także jest czynnikiem który sprawia, że mężczyzna nie ma zbyt wielu przyjaciół, niemniej jednak sam zainteresowany nie zdaje się tym specjalnie przejmować. Jak to zwykł powtarzać: liczy się jakość, a nie ilość.

Talent: Zmienia się w cień. (błagam, powiedzcie mi, że to jest dostępny talent, bo mam dziwną tendencję do brania sobie tych już zajętych .__.)

Historia: Było ciepły, czerwcowy wieczór, kiedy szesnastoletniej Carmen odeszły wody. Stała na skrzyżowaniu dwóch ulic, w zacienionym zaułku, na próżno błagając przechodniów, aby wezwali karetkę. Nikt nie chciał pomóc włoszce, utwierdzeni w przekonaniu, że skoro puszczała się w tak młodym wieku, to powinna radzić sobie teraz sama. Mieszkała w wyjątkowo zapyziałej dzielnicy, sławnej w całym mieście dzięki pannom lekkich obyczajów i zakapiorów czającym się za każdym rogiem. Porody na ulicy były tu częstym zjawiskiem, więc zachowanie przechodniów wobec młodziutkiej włoszki było całkowicie zrozumiałe. Problem w tym, że ona nie zasłużyła na takie traktowanie. Była wychowana w bardzo wierzącej i szanującej tradycje rodzinie, więc gdy zgwałcono ją dziewięć miesięcy wcześniej, rodzice nie pozwolili jej dokonać aborcji. Można więc powiedzieć, że Raphael nie był chcianym i planowanym dzieckiem. Opowiadali mu, że przeżył całkowitym przypadkiem, bo gdy ktoś w końcu wezwał karetkę, on wraz z matką już ledwo dychali.
Pierwsze i drugie imię dostał po dziadku, który też uczęszczał do Rezydencji. Raphael Ercole I nie miał zbyt przyjemnego talentu. Potrafił wpływać na ludzką psychikę w ten sposób, że zmuszał ich do samobójstwa lub też przeciwnie - od tego samobójstwa ich odwodził. Sam lubił nazywać się "Panem Życia i Śmierci" i to po nim młody De Luca odziedziczył wysokie mniemanie o sobie. Nic to, że jego talent (ujawniony zupełnym przypadkiem, do tego stosunkowo wcześnie, bo podczas zabawy w chowanego któregoś dnia, kiedy młody miał jedenaście lat) nie mógł się równać ze zdolnościami dziadka. Zdolności nadnaturalne zawsze pozostaną czymś wyjątkowym w oczach zwykłych ludzi, nawet w jego rodzinie, która z podobnymi talentami miała styczność od pokoleń. Kiedy po rudzielca przybył Sylvester, powitano go w domu prawie jak dobrego znajomego, jakby czekano, żeby zabrał dzieciaka ze sobą. W mieście i tak nikt by za nim nie tęsknił, bo matka zajęta, dziadek był warzywkiem, a rówieśnicy trzymali się od niego z daleka, bo kiedyś zabrał małemu Alfonsowi chomika, by dokonać na nim autopsji, a potem położyć sobie jego szkielet koło łóżka w celach badawczych. Mały wariat spędził więc w Rezydencji dwanaście lat swojego życia, starannie pielęgnując swoje odchyły od normy, pogrążając się w milczeniu i podążając za przebywającymi tam ludźmi niczym ich cień. Czasami nawet dosłownie.