Leśna zatoka

A gdy kończy się już las, za zaczyna morze, mamy kolejny domek żywiolaków. Ci, których kręcą zimne wieczory w głuszy, na pewno poczują się tu wygodnie. Jest zimno, wietrznie, a niedaleko mają kryjówkę wilki. Uroczo. Gdy temperatura pozwala (a o taką tu nietrudno) lód skuwa powierzchnię wybrzeża, można nawet jeździć na łyżwach. Stąd wybierzemy się nielegalną łódeczką na wyspę Grindøya

Szatan założył koloratkę i wkroczył na ziemię pod postacią niebieskookiego mężczyzny.

Nieświadomie skierowałem kroki w tą cichszą część rezydencji. Uświetniłem swym pobytem imprezę Maxima, a użycie talentu zostawiłem na chwilę tuż przed północą - sceny rodem z Pachnidła rozgrywały się pod niebem pełnym fajerwerków. Ile dzieci urodzi się we wrześniu? Będę miał pełne ręce roboty, żeby wyrobić się z chrztami do następnego nowego roku. W każdym razie skutki melanżu są i będą widoczne. Jak coś robić, to z rozmachem.
Rozejrzałem się, jednak nie dostrzegłem nic ciekawego. Przyroda spała słodkim snem, otulona puchem i otoczona ciszą. Przeraźliwą ciszą. Bezruchem. Nie mogłem tego znieść! Coś musiało się dziać. Diabeł już tak ma, że nienawidzi pustki. A w okolicy naprawdę nie było uroczej dziewicy, którą można pożreć w ramach przekąski. Musiałem znaleźć sobie jakieś zajęcie...
Wpadnę, czy nie wpadnę? Starałem się nie patrzeć pod nogi, kiedy wkroczyłem na taflę jeziora. Mój słodki przyjaciel znany jako Bozia, Stwórca, Zbawiciel etc mógł się za mną stęsknić i chcieć jakoś sprowadzić mnie na dobrą drogę. On lubi łatwe rozwiązania, więc wybierze to najszybsze. Jeśli chodzi o swoje prawa, to też tak robi. Najłatwiej zabronić swoim owieczkom fajnych rzeczy i pozostawić bez wyjaśnienia. Bywa. Zdarza się.

Jego oczy były wręcz lodowate. Przywodziły na myśl lodową pustynię, całe hektary pokryte nie miękkim puchem, lecz skute lodem i smagane wiatrem. Nie można ich było nazwać wygasłymi; świeciła w nich niebezpieczna iskra szaleństwa. Mężczyzna strzelał oczyma na boki, czujnie rozglądał się, czy kto go nie śledzi. Nie chciał wybuchu talentu ani żadnych nieprzewidzianych skutków posiadania tego... czegoś. Chciał tylko w spokoju wpaść pod lód i poczekać aż zimna woda rozerwie z piekielną furią jego płuca. Nic prostszego. Z nadzieją wciągnął zimne powietrze. To już się wydarzy, za chwilę, jeszcze moment! Jednak lód zamarzł na dobre i ani myślał łamać się pod ciężarem mężczyzny. Reijo nie był byle chucherkiem. Był wysoki i dobrze zbudowany, taki ciężko ciosany Fin, co potrafi wypić i w mordę dać, kiedy trzeba.
Na jego czoło wystąpiły kropelki potu, jak gdyby toczył jakąś wewnętrzną walkę. Istotnie, mężczyzna ostatkiem sił starał się powstrzymać szał przed wyszukaniem następnej istoty do zbałamucenia. Przycisnął, przygniótł go do ziemi jak tylko mógł, lecz wszystko na nic - znajome uczucie lotu narastało! Nigdy nie umiał tego nazwać. Jakby w jego mózgu płonął ogień, wynoszący go gdzieś w górę... bardzo, bardzo wysoko. Niby nic nie widział, niby wciąż twardo stał na ziemi, a widział zarysy ludzkich sylwetek? dusz? Takie czyste, takie niewinne. Czasem mniej lub bardziej przybrudzone przez drobne grzeszki.
Było ich dwoje. Mężczyzna i kobieta. Ona była jedną z najbardziej interesujących osób w rezydencji, właśnie ze względu na jej optymizm i czystość duszy. Prostolinijność. On mógł być tylko przekąską przed najsłodszym deserem. Tęczooką Ianelle. Chciał działać! Ciało mężczyzny rwało się do przodu. Na jego twarzy malowało się nieznane uczucie, jak gdyby czuł przyjemność z tego co będzie za chwilę. Istotnie, tak było. Energia jaka promieniowali oszaleli ludzie była niewyobrażalna.
Miał zamknięte oczy, kiedy poderwał się do góry niczym oszalały. Kto jeszcze tu był? Szał nie wykrył innego człowieka. Bladoniebieskie oczy czujnie przesuwały się po okolicy, lecz dopiero po dobrych dziesięciu sekundach wypatrzyły pikującą Ronję. To wiele wyjaśnia. Ale definitywnie był szczęśliwy, że to akurat ona.