Rozdroże

Pokiwałam głową.
-Niegłupie. Ale nie wiem czy by chciał, żeby go tak odsączać codziennie. Chociaż w sumie... - zastanowiłam się chwilę, czekając aż Brian usadzi się za mną na motocyklu. -Może i by mu to nie przeszkadzało. Ja w sumie robię za worek treningowy i jakoś mnie to nie rusza. - zawyrokowałam, wzruszając ramionami. Odkąd moje zdolności przybrały na sile i tempie, zwłaszcza tempie, w wielu sytuacjach trenerzy kazali młodszym mnie atakować. Nikt i tak za bardzo nie umiał już zrobić mi krzywdy. To było zaskakujące, bo dotychczas mój organizm reagował na warunki, które w jakiś sposób zaczynały go dotyczyć, a teraz... jakby z wyprzedzeniem przeczuwał, co mi może grozić. No ale z drugiej strony nie tylko moja moc rozwijała się w kierunku, o jakim wcześniej nikt by nie pomyślał.
Odpaliłam motocykl, zawarczałam gazem po czym grzeczniutko i powoli wyjechałam z tunelu, chichocząc, bo Brian na to warczenie złapał się mnie mocniej, najwyraźniej spodziewając się czegoś ostrzejszego. A gdy wyjechaliśmy z garażu, dosłownie mnie zatkało.
-Woooooow! - zawołałam na tyle głośno, by był w stanie mnie usłyszeć przez kask. Rozejrzałam się z zachwytem, podziwiając osłonecznione wyżyny, śródziemnomorską roślinność i nawet, ha ha, pasące się gdzieś w oddali owieczki. Zaśmiałam się rozradowana i dodałam gazu, wyjeżdżając przez szkolną bramę z prawie setką na liczniku. W tempie ekspresowym znaleźliśmy się na szerokiej, pustej drodze (bo przecież kto się zapuszcza na takie zadupie? po coś to właśnie tu umiejscowiono naszą szkołę), i gnaliśmy po niej dobre 150km/h dla samej przyjemności płynącej z tej zawrotnej prędkości. A potem nagle zdecydowałam się zrobić coś tak szalonego, że byłam pewna, że Brian mnie zabije. O ile tylko przeżyje. Przesunęłam się mocniej do przodu, korzystając z faktu, że byłam raczej chudziutka, na migi kazałam mu złapać kierownicę, co już nieźle przerażony zrobił. A potem z gracją baletnicy i równowagą kocicy, które utrzymać pomagał mi talent, stanęłam na miejscu, na którym jeszcze chwilę temu siedziałam. A potem, jakby szaleństwa było mi jeszcze mało, wygięłam się do tyłu w łuk nad pochylonym nad kierownicą Brianem by z łatwością uchwycić się tyłu siodełka za nim i stanąć na rękach. Gdy on, pewnie już nieźle spanikowany, przesunął się na miejsce, w którym poprzednio siedziałam ja, opuściłam nogi i przykucnęłam za nim na siodełku z tyłu, śmiejąc się w radości jaka mnie rozpierała. Oh tak, to właśnie była dawka adrenaliny, jakiej było mi potrzeba! Byłam również ciekawa, jak zniósł to Brian. Zwalniał wyraźnie, więc pewnie zamierzał mnie opieprzyć. A może wcale nie?

Chichotałam jak naćpana. Kiedyś Daevendra zaserwował mi jakieś ziółko, po którym nie mogłam przestać się śmiać przez całe 5 minut i było to najzabawniejsze 5 minut mojego życia. Co prawda u innych trwało to podobno około godziny, a przy takiej dawce jaką ja wzięłam, co najmniej dzień, ale cóż. Fakt, że twój organizm przystosowuje się do wszystkiego ma także swoje wady. Większość rzeczy nie działała na mnie wcale, a jeśli już, to bardzo krótko i musiałam zażyć ogromne ilości, żeby coś poczuć. Może dlatego tak lubiłam szaleństwa i adrenalinę?
Gdy się zatrzymaliśmy, a Brian zaczął robić mi swego rodzaju wyrzuty, zaczęłam się tylko głośniej śmiać. Och, wcale nie z niego, nie chciałam szydzić czy coś. Po prostu tak strasznie mnie to wszystko ucieszyło! Było mi ekstremalnie przyjemnie, z krwią pulsującą w skroniach i w całym ciele, z szybko bijącym sercem. Złapałam kask i ściągnęłam go z głowy Briana, a potem pocałowałam go. Mocno, gorąco wpijając mu się w usta. Odrzuciłam ten cały hełm na trawę na poboczu, łapiąc obydwiema dłońmi twarz chłopaka i całując go z zapałem. Wreszcie! Od dawna marzyłam o skosztowaniu jego ust. Sama nie wiem dlaczego. W zasadzie nie był w moim typie. Nie był przecież jakoś przesadnie przystojny, nie umywał się do Maxima, Alexandra i Huntera, och Huntera! Nie szalał tak na imprezach, jak ja z Cookiem, nie chodziły o nim szalone plotki. W zasadzie... robił wrażenie zwyczajnego. Jednak z jakiegoś powodu ciągnęło mnie do niego jak ćmę do ognia. Tyle że to ja byłam płomieniem, a on biedną ciemką, zdaną na moją łaskę.
W końcu odkleiłam się od jego ust, spojrzałam na niego z zuchwałym, figlarnym uśmiechem i mrugnęłam mu wesoło.
-A musimy już wracać? Było fajnie. I tu jest fajnie! - powiedziałam z zapałem, wciąż w wyśmienitym humorze, rozkładając ręce i wskazując na okolicę, którą były pola, jakieś drzewa, las w oddali. Zasadniczo pustkowie. Ale jakie wspaniałe! Świeciło tak rzadkie w tym kraju słońce, trawa rosła bujnie, powiewał przyjemny wietrzyk. Byliśmy tu we dwoje a mnie rozpierał humor tak dobry, że mogłabym latać. Ba, i nawet mogłam! Ale póki co cmoknęłam Briana w czubek nosa, po czym zachichotałam jak czternastolatka.

Przez chwilę nie zrozumiałam. Nie pojęłam dlaczego jego mina zamiast zrobić się jeśli nie równie uradowaną, co moja, nie stała się chociażby lekko uśmiechnięta! Dlaczego jego wzrok zamiast nabrać blasku i tej swoistej mętności, stał się zagubiony i niepewny. Dlaczego zamiast odwzajemnić mój pocałunek, zamarł właściwie jak trup.
Słuchaj Ronnie..., powiedział. Ale czego miałam słuchać. Co chciał mi powiedzieć? I skąd do cholery ten wycofujący się, może i przepraszający ton!? Skąd ta niepewność, odwrócony wzrok!? Gdzie te ręce, które już dawno powinny mnie objąć, przyciągnąć do niego? Dlaczego zajmowały się właśnie...niczym? Dlaczego mówił do mnie, zamiast całować?
To nie jest..., rzekł. Ale czym to nie było? O co mu w ogóle chodziło, do czego zmierzał? I po co, skoro mógł głaskać moje ramiona, całować usta, muskać włosy. Byłam skołowana, zdziwiona, zaskoczona. Nie rozumiałam. Zaczynałam czuć lęk? Ja? Strach? To dotychczas było stosunkowo abstrakcyjne uczucie. A już na pewno w takiej sytuacji! W tej sytuacji powinnam czuć radość, podniecenie i ekstazę. A nie lęk i dziwne kłucie w okolicach serca. Mina mi zrzedła, cała radość wyparowała. Pustka. Patrzyłam na niego z rozchylonymi wargami, nie pojmując.
Nie rób tego więcej.... Nie rób tego więcej. Nie rób tego więcej? Nie rób tego więcej!? Coś ścisnęło mnie w głębi tak mocno, że aż na chwilę odebrało mi dech. A potem zalała mnie fala smutku, a zaraz za nią tsunami wściekłości. Zacisnęłam zęby, które momentalnie zmieniły się w kły. Cały rząd kłów. Moje oczy też się zmieniły i czułam to wyraźnie, jak również zaczęłam go widzieć inaczej. Ostrzej, wyraźniej, ze szczególnym uwypukleniem wszelkich wrażliwych miejsc. Poczułam w rękach ciepło, które zawsze towarzyszyło działaniu mojej mocy i już wiedziałam, że moje dłonie o smukłych palcach zaopatrzyły się właśnie w śmiercionośne pazury.
To zaskakujące, ale mimo całej wściekłości, nie rzuciłam się na niego. Ze zdziwieniem za to odkryłam, że mój wzrok zaczyna mi się zamazywać. To łzy napłynęły mi do oczu tak gęsto, że aż skryły część świata. Po chwili poczułam jak płyną obficie po moich policzkach i skapują na błękitną sukienkę. Coś strasznie mnie bolało, w środku. Ściskało dławiącym bólem, a ja przecież takiego nie znałam.
-Jest mi przykro... - powiedziałam nagle, patrząc trochę na niego a trochę przez niego, samej uświadamiając sobie moje zaskakujące emocje. Ta sytuacja, ta odmowa... To było dla mnie coś zupełnie nowego, coś dotychczas tak abstrakcyjnego, że wręcz niewyobrażalnego.
-Czy ty mi właśnie złamałeś serce? - zapytałam głupio ale z odrobiną, odrobinką rozbawienia, podnosząc tą idiotycznie szponiastą rękę, żeby otrzeć łzy i spojrzeć na Briana i zobaczyć go wyraźniej. Chyba wrócił mi kontakt ze światem. jakoś to sobie układałam. No sorry dziewczyno, przecież wiesz, że na świecie tak bywa, że się dostaje kosza. Kiedyś musi być ten pierwszy raz. Widać nie jesteś dość ładna, dla takiego zwyczajnego Briana. Musisz się zadowolić Maximem, Hunterem, Cookiem, Alexandrem... i całą resztą. A Briana nie dostaniesz, o nie. Chlipnęłam wydając z siebie mimowolnie głupi odgłos, jak skomlący szczeniaczek. Bogowie, jaki ten talent był idiotyczny! Jakie wszystko było idiotyczne! Postanowiłam wziąć się w garść.
-Znaczy... jasne, spoko. Wybacz. Już nie będę... czy coś. Spoko. - powiedziałam, ponownie ocierając oczy i policzki z łez, cofając się, zsiadając z motocykla tyko po to, by zaraz usiąść na trawie. A zrobiłam to, bo nagle jego bliskość zaczęła mi w raniący sposób przeszkadzać. Na cały panteon mojego kurwa rodzeństwa, co się ze mną działo!?

Wbiłam pazury w ziemię, intensywnie myśląc o ich zniknięciu, co oczywiście nie chciało teraz dać efektu. Za to ciepło mojego talentu zaczęło objawiać się w różnych częściach mojego ciała, deformując mnie jeszcze bardziej. Dłuższe ręce, zarysowane ścięgna, odrobinę przestawiające mi się właśnie łopatki... wiedziałam co sugerowała moja moc. Wiedziałam, bo to była jedna z moich typowych przemian, a przynajmniej jej początek. Stawałam się wtedy czymś na kształt mieszanki człowieka i wielu wielu zwierzęcych cech, zdolna poruszać się galopem i długimi susami z zawrotną prędkością, tak, że niemalże byłam w stanie dorównać Cezarowi w jego cwale. I wyglądałam wtedy... w zasadzie nie wiem. Dotychczas uważałam, że wyjątkowo, dziko, w jakiś sposób właściwe, może nawet fajnie... Teraz wściekłam się tylko bardziej i poczułam obrzydzenie do siebie. Jasne, kto by chciał dziewczynę z kłami, szponami i budową zwierzaka. Bogowie, skąd te myśli!? Przecież kochałam się całą, kochałam swoje zmiany, skrzydła, szpony, wszystko! Teraz już nie wiedziałam. Zamknęłam jednak oczy, uregulowałam oddech, wyprostowałam się, by zapobiec przemianie i cofnąć ją. Chciałam być chwilę Ronją- dziewczyną. Chociaż czy to była moja naturalna i właściwa forma, nie miałam pojęcia. Możliwe, że mój organizm przyjmował ją tylko po to, bym nie wywoływała przesadnego zamieszania i czuła się dobrze wśród ludzi. Ach, mój talent wszystko robił po to, bym czuła się dobrze.
Prychnęłam, gdy wspomniał o tych innych osobach. Nagle poczułam, jakby robił mi prawdziwe wyrzuty. Potrząsnęłam głową i moimi długimi, lśniącymi włosami. Chciałam być piękna. Teraz, na boga, teraz mocy moja masz zrobić wszystko na co cię stać! Chciałam być tak piękna, jak tylko się dało, najpiękniejsza nie po prostu, ale dla jego oczu. Żeby nie śmiał mi już mówić "nie rób tak więcej". Żeby nie mógł! Poczułam ciepło w ciele, poczułam że się zmieniam. Ale wolno, widać moja moc miała z tym problem. Świetnie, niech się stara. Spojrzałam na Briana.
-Dobra dobra, jakbyś był jak mój brat, to akurat całowanie by ci się podobało. I na pewno byś na tym nie poprzestał. - odparłam, fukając na niego i trochę za późno orientując się, co tak naprawdę powiedziałam. Cóż, mogłam tylko udawać, że nic się nie stało i mieć nadzieję, że właściwa interpretacja tych słów nawet nie przyjdzie mu do głowy. By zmienić temat, odezwałam się znowu:
-Powiedziałeś mi "nie rób tego więcej" po tym, jak cię pocałowałam. - rzekłam, jakby to wyjaśniało wszystko. Bo w sumie tak dokładnie było. To mnie własnie ubodło.
-A ja bardzo chciałam zrobić to jeszcze więcej niż raz. - dodałam, przekonując samą siebie, że należy mu to rozjaśnić. -Lubię cię. I to jest przyjemne. - kontynuowałam, w miarę swobodnym tonem. Moje ciało wciąż było ciepłe. Szkoda, że nie mogłam się zobaczyć. Ciekawe jak wyglądałam. Byłam Ronją? A może Artemidą? A może wyglądałam jeszcze inaczej? A może ciepło było mi tylko dlatego, że świeciło słońce? Co to miało za znaczenie. Żadne.
-Chciałabym znowu. - powiedziałam w końcu, ciszej i mniej pewna siebie.

-Nie całuję się ze wszystkimi. - zasyczałam, mimowolnie szczerząc ku niemu kły. -Widziałeś, żebym kiedykolwiek całowała się z Justinem? Albo z jakąś dziewczyną? Widziałeś, mnie, jak całuję się z opiekunami? A może z samą dyrektorką? - zawarczałam, nagle dziwnie rozjuszona. Dotychczas tylko śmiałam się z takich plotek i miałam je w dupie. A jednak teraz wściekłam się nie na żarty za to, co powiedział. Prawdopodobnie dlatego, że zranił nie tylko moje serce ale i dumę. Może przede wszystkim dumę? A teraz dźgał ją jeszcze złośliwie palcem, jakby mu było mało.
W pierwszej chwili myślałam, że to moje kły wywołały u niego taką bojaźliwą reakcję. Jednak przypomniałam sobie, że chwilę wcześniej też je miałam i zupełnie się nimi nie przejmował. Więc o co teraz chodziło? Zerknęłam na swoje dłonie i z zaskoczeniem stwierdziłam, że wcale nie były moje. Zamrugałam zdziwiona, pozbywając się dziwnie nie pasujących mi teraz kłów. Dotknęłam swojej twarzy, nie odnajdując typowych dla niej kości policzkowych, czując inną fakturę warg pod palcami. Miałam mniejsze oczy, nie tak gładką skórę. Złapałam kask leżący nieopodal i przejrzałam się w jego ciemnej szybce, mrugając z niedowierzaniem. Wcale nie byłam sobą!
Patrzyła na mnie jakaś ciemnowłosa dziewczyna o zupełnie innych rysach twarzy, z piegami, z innym spojrzeniem i głupim wyrazem twarzy. Ten jednak powoli zmienił się ze zdziwionego, na złowieszczy. Obróciłam się znów ku Brianowi, odkładając kask.
-Tak? Jesteś pewien? - zapytałam z odrobiną złośliwości, zbliżając się do niego powoli. -Czyżbym wciąż ci się nie podobała? Nawet teraz? - zapytałam kpiąco, przybliżając się do niego coraz bardziej, aż oparłam tą "nie-swoją" dłoń na jego piersi i popchnęłam go do tyłu, aż upadł plecami na ziemię.
-Wyglądam dokładnie tak, jak tego chciałeś. Przyznaj się. O tym właśnie marzyłeś. Teraz możesz mnie całować. Oh, jestem pewna że śniło ci się to po nocach, co? - mówiłam, patrząc mu kusząco w oczy, choć nie do końca wiedziałam, jak wygląda kuszące spojrzenie na tej twarzy. Zdradziła mi to jednak jego mina. Widziałam, ze działa na niego to co robię. Czy chciał czy nie, widziałam, że jakaś jego część nie może się oprzeć pokusie. Chyba miałam rację i faktycznie śnił o tej dziewczynie po nocach. A teraz miał ją-mnie na wyciągnięcie ręki. Ciekawe, na co jeszcze czekał.
Jak głupia ćma znów podleciałam do ognia i pochyliłam się, by go pocałować. Chciał czy nie, wciąż smakował wspaniale. A ja naprawdę miałam na niego ochotę.

Niby dostałam to, czego chciałam. Wpiłam się w jego usta, a on odwzajemnił ten pocałunek. Wreszcie poczułam jego ręce, wreszcie dotknęłam językiem jego języka. Przycisnął mnie do siebie, dając upust pragnieniu, które w końcu chciałam w nim wywołać. A jednak nie podobało mi się. Był okropnie. Wstrętnie. Smakował wspaniale ale ja czułam się paskudnie. Coś strasznie mnie uwierało i niestety nie było to odczucie fizyczne. Pocałunek nie należał do mnie. JA nie należałam do siebie, w tej chwili. To nie były moje usta, nie był mój język, ani moja talia, którą obejmował. Wszystko było nie tak, jak powinno. A we mnie zamiast przyjemności, narastała złość.
Odsunęłam się od niego w tym samym momencie, w którym on mnie odepchnął. Spojrzałam na niego krótko, czując jak ciepło znów rozlewa się po moim ciele, natychmiastowo przywracając mi właściwą postać.
-Bardzo nie. - powiedziałam z mieszaniną złości i przestrachu po tym, co się właśnie stało. Cofnęłam się o krok, badając czy na pewno jestem sobą, czy moje nagie stopy tak jak zwykle czują ziemię, czy wróciło moje poczucie równowagi. Niby wszystko było w porządku. Ale coś jednak nie. Czułam się zruszona, tknięta, w jakiś sposób naruszona. Nie podobało mi się to. Było mi źle fizycznie i psychicznie. Zabolał mnie brzuch, zabolał jak cholera, aż zgięłam się w pół i skrzywiłam, znów cofając o kilka kroków. Jęknęłam i poczułam, że mam krew w ustach. Zrobiło mi się już nie ciepło, ale przeraźliwie, paląco wręcz, gorąco! Stęknęłam ciężko, upadając na kolana i łapiąc się za brzuch. Coś wywróciło mi się w żołądku i... zwymiotowałam. Krwią. Co było samo w sobie nie dość, że paskudne, to jeszcze trochę przerażające. Po chwili szarpnęło mną znowu i znowu i znowu. Kałuża krwi przede mną rosła w zastraszającym tempie, a jakby tego było mało, czułam wyraźnie, że mój talent szaleje, nie wiedząc jak sobie z tym poradzić. Co raz odczuwałam nowe rzeczy, które pojawiały się i znikały z mojego ciała. Łuski, futro, wilcze łapy, uszy kota, gadzi wzrok, nie skrzela, zaraz potem skrzydła, pióra, błona, skrzydła nietoperza. Bogowie, co się działo!? I skąd tyle tej krwi!? Przecież nawet nie polowałam ostatnio! Na oczach Briana przeistaczałam się właśnie w setki postaci, na dodatek nie całkowicie a partiami. Różne części mojego ciała przybierały różne formy zupełnie niezależnie od siebie. Było mi tak gorąco! Zajęczałam głośno z bólu, przed kolejnym atakiem torsji i kolejną falą krwi jaka się ze mnie wydobyła. To jednak była już chyba ostatnia, bo mój żołądek się uspokoił. Klęcząc i podpierając się jedną ręką o ziemię, drugą wolno odsunęłam od brzucha, próbując się wyprostować. Cała we krwi, spojrzałam z przerażeniem na Briana. Takiego strachu nie czułam od... czy czułam taki strach kiedykolwiek? Zawsze mogłam polegać na mojej mocy, od najmłodszych lat. Teraz nie wiedziałam co wyczynia i dlaczego robi mi krzywdę.
Zdawało się, że wszystko ustało. Gorąco zniknęło, ból także. Wydawało mi się, że jestem sobą... o ile gdy wyglądałam jak w miarę normalna dziewczyna bez kłów i całej reszty, faktycznie byłam sobą. Coś się jednak zmieniło. Nie byłam jeszcze pewna co ale odczuwałam wyraźnie jakąś zmianę. W idei, w koncepcji, w założeniu mojej mocy. Póki co oddychałam jeszcze szybko, wciąż wspominając ból sprzed chwili.
-Boję się. - powiedziałam cicho, nagle czując się dziwnie bezbronną. Co było zupełnie idiotycznym uczuciem! Ja, bezbronna? Miałam cały arsenał moich zdolności! Teraz jednak straciłam do nich zaufanie. Patrzyłam na Briana zagubionym wzrokiem.

Dla mnie to wszystko trwało po prostu za długo. Czas raczej mi się zagiął i nie potrafiłabym określić go w minutach czy sekundach. Pamiętałam tylko ból i patrzyłam to na Briana to na kałużę krwi. W końcu poddałam się jego namowom i wolno wstałam, nie broniąc się nawet przed jego pomocą. Nie czułam się już źle. Byłam tylko skołowana i wystraszona bo fizycznie... Czułam się świetnie. Ba, czułam się lepiej, niż kiedykolwiek w życiu! Powoli zaczęło to do mnie docierać, przeganiając wspomnienie bólu i strach. Odsunęłam się od Briana, zdjęłam z siebie jego ręce i zatrzymałam się.
-Coś się zmieniło. - powiedziałam na głos, lecz bardziej do siebie niż do niego. Podniosłam rękę i przyjrzałam jej się z uwagą. Wyglądała względnie zwyczajnie. A jednak, jednak... Na próbę pomyślałam o szponach, a te pojawiły się w ułamku sekundy, formując się z taką łatwością, jak nigdy. Dla odmiany zażądałam od ręki, by pokryła się błękitnymi łuskami aż po ramię. I to stało się natychmiast, na życzenie, łatwo, prosto. Jakbym wcale nie musiała się na tym skupiać. Po prostu, ot i działo się. Zamrugałam zaskoczona i zachwycona. Dotychczas przemiany tego typu, wywoływanie takich zmian na życzenie, wymagały ode mnie sporo wysiłku. Musiałam się na tym nie skupiać, a przekonać samą siebie, że jest mi to teraz tak absolutnie niezbędne, że bez tego żyć nie będę mogła. A to wbrew pozorom nie było łatwe. Teraz wystarczało, że przyszedł mi do głowy taki pomysł. I wcale nie musiałam się pilnować, by mutacja nie znikała. Nie, po prostu była. Tak długo jak chciałam, tak dobra jak chciałam, piękna, prawdziwa, wytrzymała. Stworzyłam więc skrzydła i z zaskakującą lekkością oderwałam się od ziemi. Coś się naprawdę zmieniło! Wyraźnie rozszerzył się zakres moich możliwości! Ja... ja panowałam nad tym! Opadłam z powrotem na ziemię.
-Brian, to jest ekstra! - odezwałam się z zapałem i radością, która zdążyła już odmalować mi się na twarzy. -Ja nad tym panuję! - dodałam w ekscytacji, bawiąc się i zmieniając swoją skórę na różne sposoby z taką łatwością, z jaką zakłada się sweter. Czarna skóra, biała skóra, błękitne łuski, większe, mniejsze, pióra, sierść, taka inna, szorstka, gładka, kolce, na całej długości ręki, wszystko, wszystko o czym tylko pomyślałam! To było wspaniałe! Ale coś mi mówiło, że to nie było wszystko... Wiedziona nagłym impulsem złapałam go za rękę, zmieniając właśnie skórę na swojej dłoni w czerwone, gładkie łuski. Aż krzyknęłam i puściłam go, gdy takie same łuski pojawiły się na jego dłoni!
-O rany! - zawołałam, patrząc i nie wierząc w to co widzę. Puściłam go, a jego ręka od palców aż po nadgarstek pokryta była łuskami.
-To niemożliwe, nierealne! -pokręciłam głową, dotykając swojego dzieła na jego dłoni. Podniosłam wzrok i spojrzałam na niego. -Jak to jest możliwe? - zapytałam, chociaż skąd niby miałby wiedzieć?

Spojrzałam na niego karcąco, wybita z rytmu moich zachwytów.
-To sobie wracaj! - odparłam, nagle ponownie czując wobec niego złość. Bo co on sobie w ogóle myślał, żeby mnie tak traktować!? Chciałam tylko, żeby się teraz ze mną cieszył, żeby mnie przytulił i tak dalej. A on się musiał wdawać w jakieś marudzenia. Zdecydowanie wolałam go, gdy mnie lubił. I był dla mnie taki, jak chciałam. Złapałam kask i podałam mu go.
-Masz, jedź, zobaczymy się w domu. - powiedziałam na odchodnym, wykształcając sobie skrzydła. Walic tego frajera! Mogłam latać! Zamachałam skrzydłami jak przerośnięty nietoperz i... poleciałam sobie. Ot tak. Walic wszystkich frajerów!