Caden Bristow - Analeigh Tipton

Charakter: Dziewczyna będąca w centrum uwagi, pewna siebie – taka kiedyś była Caden. Myślała, że trudno ją wykorzystać, manipulować nią – bo przecież sama robiła to z innymi. Jak łatwo jest się pomylić! Teraz, gdy przypomina sobie przeszłość chce jej się śmiać. Do najmilszych osób nie należała nigdy. Była typową zarozumiałą i, według większości osób puszczalską (choć nigdy z nikim nie spała) zdzirą z idealnymi ocenami. Rodzice nie mogli jej zarzucić nic, przyjaciele również – wrogowie za to wiele. A tych miała nie mało. Będąc osobą o takim charakterze nie trudno jest ich sobie narobić, gorzej jednak później wymienić wszystkich z imienia.
Po wypadku zmieniła się kompletnie.
Teraz jest osobą trzymającą się na uboczu, trudno zdobyć jej zaufanie. Zapewne niektórzy w Rezydencji nawet nie zdają sobie sprawy z jej obecności, jest niemal niewidzialna. Nieraz można dostrzec przebłyski tej dawnej Caden, aczkolwiek nie trwają one długo. Wciąż potrafi się bawić, lecz boi się, że ludzie nie zaakceptują tego, że ma problemy. Zdaje sobie sprawę z tego, że w tym miejscu wszyscy są ‘inni’, jednak mimo wszystko woli utrzymać to w tajemnicy. Jest szczera do bólu, stara się być nieczuła na to co myśli reszta, choć niezbyt jej to wychodzi. Za swojego jedynego przyjaciela uważa pana Misia, którego dostała od rodziców na szóste urodziny. Stara się wiecznie nad sobą nie użalać, jednak łatwo to nie idzie, głównie z powodu wiecznie słyszalnych głosów w głowie. Wyraża swoje emocje, nie chcąc tłamsić ich w sobie. Tak jak Anioł, jest infantylna.
Swoje klony nazwała po prostu „Aniołem” i „Diabłem” – nic odkrywczego, było to pierwsze, co przyszło jej do głowy. Diabeł jest jej gorszą stroną. Trochę oschłą i zimną, jednak tą, która lubi zaszaleć i jest zdolny do rzeczy, których, rzecz jasna, nie zrobiłby Anioł. Manipuluje ludźmi, wykorzystuje ich do swoich celów. Poza tym uważa, że ze swoimi zdolnościami powinien się obnosić i chętnie wydałby prawdę o Utalentowanych całemu światu. Nie uznaje czyjegoś zdania, jest uparta i zawsze wytrwale dąży do celu. Nieraz przecenia swoje możliwości. Anioła zaś łatwo jest oszukać i wykorzystać, jest doprawdy uroczy i niewinny. Często nie zdaje sobie sprawy z tego, że czegoś po prostu nie wypada robić. Nie wymądrza się, nie wyraża swojego zdania (chyba, że dyskutując z Diabłem). Zasadniczo mało się odzywa. Wierzy, że na świecie kiedyś zapanuje pokój, wszyscy będą tolerancyjni i w tego rodzaju bzdury. Jest cholerną optymistką, co może wkurzać innych. W dodatku jest wyjątkowo dziecinna, zdecydowanie przydałaby się jej opiekunka.

Talent: Klonowanie – jest ono silnie powiązane z chorobą psychiczną, na którą Caden cierpi, tj. osobowością wieloraką. Dziewczyna potrafi zrobić do czterech takich klonów, aczkolwiek nad dwoma z nich wciąż nie potrafi do końca zapanować, ponieważ z czasem zyskały one własne osobowości. Nieraz przejmują nad nią kontrolę, przez co Cyrille ma później luki w pamięci. Może z nimi rozmawiać w myślach, stara się jednak je ignorować.

Historia: Osiemnastego marca w Anglii pani Victoria Bristow wydała na świat córkę. Z powodu jej upodobań do męskich imion, nazwała ją tak, jakby nazwała chłopca – Caden. Otóż ta mała Caden dorastała całkowicie normalnie, była zwykłą dziewczyną z kilkoma kompleksami, rozwijającą swoje hobby, należącą do szkolnej ‘elity’. Jednak któregoś dnia, wracając ze szkoły, zaczytując się w jednej z tych tak uwielbianych przez nastolatki odmóżdżających gazetek, została potrącona przez samochód. Historia, według jej rodziców, zakończyła się dobrze – pijany sprawca poszedł do więzienia, dziewczyna wyzdrowiała. A jednak wciąż coś było nie tak.
Klony. Po pewnym czasie od wypadku Caden wciąż o nich mówiła. Twierdziła, iż mącą jej w głowie, może z nimi porozmawiać, dotknąć ich, widzi je; jednak wydawało jej się, że to nie wszystko. Że nieraz przejmują nad nią kontrolę, a później ma luki w pamięci; nie wie, co robiła. Dopóki zmiany nie zaczęły być zauważalne, rodzice nie chcieli wysłać jej do psychologa. Uważali, że żartuje. Że, ponieważ jej wyniki w nauce powoli się pogarszały, wymyśliła sobie wymówkę. Z powodu ‘halucynacji słuchowych, wzrokowych oraz dotykowych’ źle zdiagnozował u niej schizofrenię. Odesłał ją do psychiatry, który przepisał jej leki. Miały pomóc, a jednak nie zrobiły nic. ‘Halucynacje’ tylko się nasilały.
Któregoś dnia Caden, nie mogąc już znieść wciąż namawiających ją do różnych rzeczy klonów, wrzasnęła na nie, by się zamknęły. Robiła to już wcześniej, ale nie tak. Wtedy była zdesperowana, uważała się za wariatkę. Teraz była stanowcza. Odkryła, że klony może na pewien sposób kontrolować – sprawiała, że się pojawiały lub znikały; mogła tychże klonów stworzyć do czterech. A jednak wciąż problem sprawiały dwa z nich, którym z czasem przypisały się osobowości – jeden namawiał ją do dobrych rzeczy, drugi do złych. Dlatego jednego nazwała „Diabłem”, drugiego zaś „Aniołem”. I, choć luki w pamięci od tamtego czasu zdarzały się coraz rzadziej, wciąż nie wróciła w pełni do normalnego stanu psychicznego.
„Psycholka” – teraz tak nazywały ją dzieci w szkole. Dręczyły ją. Wtedy Caden uświadomiła sobie, że ci ludzie nigdy nie byli jej przyjaciółmi – zwyczajni znajomi, manipulujący nią. Próbowała nad sobą panować, by nie wypróbować na nich swoich zdolności, jednak, gdy trzech jej kolegów chciało wsadzić jej głowę pod kran; automatycznie sklonowała się i, choć chętnie sprałaby im tyłki, tylko ich przestraszyła. Dzięki temu wydarzeniu dostała również zacny przydomek „Wariatka” oraz „Czarownica”. A ów chłopacy z całą sprawą poszli do gazety, która chętnie się nią zainteresowała. W końcu rzadko kiedy nadarza się tak idealna okazja by zepsuć reputację jej wysoko postawionego ojcu, który, według opinii publicznej, posiadał idealną rodzinę. W ten sposób dowiedzieli się o niej Starsi.
Caden przebywa w Rezydencji od pół roku, trzymając się trochę na uboczu. Dalej nie do końca opanowała kontrolę nad dwoma z jej klonów. Choć nikt tego nie zdiagnozował, przypuszcza, że cierpi na tzw. osobowość wieloraką, choć znalazła kilka niezgodności. Trzyma jednak wszystko w tajemnicy.