Fortepian

Oh, jakże cieszyłam się, że w końcu opuściłam progi tego miejsca! Nie to, żeby mi się nie podobało życie w rezydencji albo żeby spieszyło mi się do przeprowadzki i samodzielnego życia, ale powiedzmy sobie szczerze - mieszkanie samemu, czy jak w moim przypadku ze współlokatorkami we własnym mieszkaniu z pewnością było znacznie bardziej ekscytujące niż dzielenie miniaturowego pokoju z jakimiś plebejskimi dziewczątkami, z których większość tak zaniedbywała swoją urodę, garderobę i styl życia, że wołało to o pomstę do nieba. Poza tym rezydencja nie była żadnym Hiltonem, żeby należała do najlepiej urządzonych budynków na świecie; owszem, było parę przyjemnych zakątków, jednak cały obiekt stanowił mieszaninę najróżniejszych pomieszczeń w najróżniejszych stylach tak, że ostatecznie nie wychodziło z tego nic fajnego. A ja musiałam dbać o swój zmysł estetyczny, również w kwestii wnętrz. We własnym mieszkaniu wszystko można było urządzić zgodnie z własnym upodobaniem, co było nieporównywalnie lepszym rozwiązaniem niż znoszenie okropnego gustu kogokolwiek, kto zajmował się urządzaniem rezydencji. Do tego nigdy nie mogłabym sobie wyobrazić lepszych współlokatorek! Chociaż szczerze mówiąc Ana zdecydowanie przesadzała ze swoimi umoralniającymi pogawędkami na temat tego z kim powinnam się zadawać, a kogo powinnam unikać. W każdym razie, już wyobrażałam sobie jak do naszej tradycji przejdą długie rozmowy wieczorami przy oglądaniu ckliwych filmów i popijaniu domowej roboty cosmo, a także niby-kulturalne-ale-tak-naprawdę-dzikie imprezy w naszym ładnie urządzonym apartamencie. Koniec z ukrywaniem się po kątach z wszelkimi migracjami pomiędzy piętrami podczas nocy, koniec z potajemnym paleniem w którymś z salonów w nadziei, że nikt nadgorliwy nie poleci na skargę do starszych, i koniec z wszechobecnym irytującym plebsem napotykanym na każdym kroku.
Pozostawał jeszcze jeden aspekt dla którego warto było wynieść się na stałe - odwiedziny w rezydencji, kiedy nareszcie można było zrobić prawdziwe wejście, ogrzewając się we właściwym blasku chwały. Lubiłam wpadać do znajomych, albo nawet dla samego faktu polansowania się, przemierzając korytarze pewnym siebie krokiem niczym gwiazda filmowa. Cóż, nie od dziś wiadomo było, do kogo tak naprawdę należy to miejsce. Przechodziłam akurat przez zachodnie skrzydło, kiedy usłyszałam smutną melodię graną na fortepianie. Na ogół tylko wywróciłabym oczami i nawet nie zwróciła uwagi na jakiegoś pseudoemo kretyna, który zamiast zabić się i dać spokój reszcie świata koniecznie musiał zwrócić na siebie uwagę grą, jednak to nie był jakiś zwykły emo kretyn - znałam ten utwór, a raczej osobę, która potrafiła go zagrać. A w rezydencji zbyt wielu zapalonych pianistów nie posiadaliśmy. Oczywiście nie rozumiałam, co odpierdoliło Donovanowi, ale domyślałam się że to jakaś kolejna z jego sztuczek. W końcu tacy ludzie jak on nigdy nie robili niczego bez przyczyny. Niewiele myśląc skierowałam swe kroki w kierunku źródła dźwięku, a kiedy dotarłam do fortepianu, oparłam się o ścianę za jego plecami i zaczekałam chwilę, aż mnie zauważy. Wywróciłam oczami na jego uwagę.
- Mi również miło cię widzieć, kochanie - rzuciłam w ramach przywitania i stanąwszy obok fortepianu tak, by mieć dobry widok na Donovana, zmierzyłam go podejrzliwym spojrzeniem. - Możesz mi powiedzieć, co ty właściwie odpierdalasz? Twój nowy chłopak jest zapalonym pianistą i chcesz mu się przypodobać czy po prostu chcesz mu czymś zaimponować na romantycznej kolacji? - Oczywiście nie miałam zamiaru tak łatwo odpuścić żartów z jego orientacji seksualnej. Sam się o to prosił! Odłożyłam moją piękną torebkę Hermes Birkin na podłogę i poprawiłam włosy, przeglądając się w nieco zniekształconym odbiciu w szybce jednej z ramek na zdjęcia. Nie zapowiadało się na to bym miała tak szybko zostawić mojego ukochanego gejka w spokoju.