Gramofon

Tak bardzo nienawidzi mnie jej ręka. Wydaje się, jakby miałała uschnąć za każdym kolejnym razem, kiedy zbliża się by doknąć mej aury. Możliwie, sam zawiniłem. Zbyt prędko obdarzona zainteresowaniem z mojej strony, szybko zniechęciła się, wolała odlecieć. A odleciała daleko, daleko. Nie zdążyłem nawet zaczerpnąć perfumy jej włosów, gdyż uciekła mi w popłochu. Jak się czuję z tym, że zaprzepaściłem swój los? Sam nie wiem jak się czuję. Sam nie wiem czy czuję, czy czułem coś wcześniej. Stan nieważkości owinął me ciało, nie ma mnie, nie ma.
Piszę kolejne wersy moich wierszy, słowa wyciągam na siłę, jest mi ciężko, przeżywam męczarnie gdy rozpruta strzała nie chce się rymować z deklinacją serc rozumnych. Odważyłem się skonstruować więc wiersz biały. Nie mam w nim nic związanego z ilością jakością. Jestem bowiem tak głuchy, tak głuchy na krytykę. Odkąd za dużo rzeczy się jej odemnie spodobało. I odkąd odeszła.
Nudzę się odtąd nawet z mym przyjacielem, chociaż wcale nie odrzuciłem go. Nie. Natomiast nie sprawia mi już wyjątkowej radości męczenie gitary wciąż, jestem głodny. I rozbawiają mnie panny z wysepki Lesbos, ale też kapłanki bogini Isztar. I bawimy się, bo ja śpię, odpadam, śpię nie żyję.
Wczoraj otworzyłem ci okno, wpadła ćma i męczyła mnie całą noc. Wczoraj pomyślałem sobie: masz jutro ostatnią nadzieję by mnie spotkać wciąż żywego. Dawno już umarliśmy, po co bawić się w ten cyrk?
Jestem z muzyką jazzową, papierosem, trzema, siedmioma. Jestem szczęśliwy że umarłem z czasem. Bo inaczej spędzałbym go odwrotnie.

Znów o Tobie myślałam. I znów płakałam, bo skrzynka moich czarnych myśli spadła z szafki i roztrzaskała się na małe kawałeczki. A złe duchy wyleciały z niej i otoczyły mnie. I nie widziałam. A moich łez nie widział nikt. Drzazgi wślizgnęły się pod skórę. Jest coś. Coś, czego nie potrafią objąć, złapać. Jest igłą, która leży na płaskim blacie i której nie mogę podnieść. Połamane paznokcie są zbyt krótkie, aby ją podważyć, a gdy próbuję złapać ją od boku, ona wbija się w moje opuszki. Ale nie poddaje się, staram się mocniej. Czuję ból, ale już nie płaczę. Uśmiech szaleńca na mych ustach, bo chcę spadać w dół, zamiast chwycić się gałązki.
Mi jeszcze nie przeszła ta szaleńcza choroba. Jedynie mi się pogorszyło. A Tobie? Tobie najwidoczniej wszystko minęło. Wczoraj szedłeś po korytarzu z inną. Smutną brunetką. Trzymałeś ją za dłoń, a potem zniknęliście za drzwiami. Powiedział mi to on. Ten, który już nie kłamie i nie marzy. Zna on prawdę. Drzazga wbija się w moje serce.
Jednak szukam Cię, choć nie wiem, gdzie możesz być. Mam nadzieję, że ta sama siła, która sprawiła, że spotkaliśmy się wtedy, teraz też poprowadzi mnie w Twoją stronę. I słyszę dźwięki piękne. I spokojne. I idę za nimi. I za zapachem papierosów. Podążam za tęczą, szukam skarbu, a na jej końcu widzę Ciebie. Oczy masz zamknięte. Dlaczego już tak często się nie śmiejesz? Nie uśmiechasz? Czy to moja wina? Tak, na pewno. Ale ja jestem tchórzem i nie mam odwagi zrobić kroku dalej. Przeprosić Cię. Moja duma mi na to nie pozwala, choć wcześniej tak rzadko się odzywała. Stoję przy wejściu, zaglądam zza framugi. I patrzę żałośnie. Na nic więcej mnie nie stać.

Świat się kręci. Obraca. Ale my o tym nie wiemy. Jesteśmy w samym środku. Nie odczuwamy żadnego ruchu. Ja zamknęłam się w świecie kolejnym. Stworzonym. Z pojedynczych kolorowych myśli i niewielu przyjemnych wspomnień. Zamknęłam się w ucieczce przed pustką. Walczyć z nią nie potrafię, przewyższa mnie swoją mocą. Ale ja mogę ukrywać się w moim małym wszechświecie, gdzie słychać dźwięk gitary i widać Twój uśmiech. I tak się na nim skupiłam, że zapomniałam o poruszaniu się wraz z ziemię. Zapomniałam o rzeczywistości.
Ale teraz znów upadam na ziemię. Szklany klosz pęka, a mojego świata już nic nie chroni. Budynki przewracają się. Jak kartonowe pudełka. I podnoszę wzrok i widzę Ciebie. Z alkoholem właśnie spędzasz ten dzień. Ja chcę spędzić go z Tobą.
- Dlaczego mówisz o jego końcu? - pytam. Ale nie tryskam optymizmem. Nie wykrzykuję, że jest wspaniałe. Że dopiero się zaczyna. W to nie wierzę. Nie wierzę w nic.
Robię krok do przodu, bo ściana stała się wyjątkowo zimna. Drażniła moją skórę. Odsuwam się od niej. A potem ugniata się pode mną poduszka fotela. Tego na przeciwko Ciebie. Krzyżuje nogi. A potem cicho się śmieję. - To oznaczałoby, że jesteśmy nierealni.

To Ty rozbawiasz mnie. Życie i uśmiechy. Przeplatają się, ale nie są do siebie podobne. Wartościowo. A Ty spoglądasz pogardliwie. Myślisz, że mówisz z pewnością siebie. Ale gubisz się w swoich słowach, gestach. Starasz się objąć świat, ale on wymyka ci się spod ramienia. A Ty udajesz, że tego nie zauważyłeś. Że to się nie stało. Globus obraca się i świeci.
Słucham Twoich słów i unoszę brwi. Śmieję się, choć już nie jest mi do śmiechu. Gdzie podział się Twój szeroki uśmiech i ta radość, kiedy pod palcami miałeś struny, a w głowie melodię. Ale masz rację, wybaczam Ci. Tak, jesteś artystom. A artyści mają za zadanie dezorientować innych, którzy myślą, że wiedzą coś. Ale ja nie wiem nic. Zgubiłam się dawno. - Nie jest ułudą. - odpowiadam głosem szorstkim. - Spełnia się. Dzieje. Istnieje. - dodaję jeszcze. A potem chwytam Twoją dłoń, choć część mnie chce, żeby przesunęła się wyżej. Najwyżej.
I już słowa nie wypływają z ust, choć myśli się plączą. Przekrzykują. A ja zaciskam palce na palcach Twoich chłodnych. I patrzę na twarz, która mi odbiera sen. Nie wiedziałam, czego chcę. Ale teraz wiem, że nie trzeba mi niczego więcej. Moja dłoń na Twojej.