Spiżarnia

Każde miejsce jest dobre, by się ukryć przed resztą świata. Samemu lub z kimś. Po wyniesieniu wszystkich półek na dawniejsze pyszności(bo jeszcze jakiś pijany człek gotowy próbować dżemiku sprzed dziesięciu lat) miejsca tu dosyć na góra cztery osoby.

No dobrze, postanowiłam, że mu pomogę. Tak naprawdę, już miałam się obrazić o to, że nie interesował się tylko mną, kiedy on pociągnął mnie do góry. A ja nie chciałam przed nowopoznanymi pokazywać, że Tris ma nademną jakąkolwiek władzę, więc zaraz już za nim szłam z taką miną, jakbym to ja go prowadziła. Christophera minełam nawet nie zaszyscając go spojrzeniem, więc nie mogłam widzieć jak się krzywi. Może gdybym wiedziała, pozwoliłabym dziś sobie na moment zapomnienia? A tak, że nic nie widziałam, nie zamierzałam się jakoś mu przymilać. Chciałam skręcić do kuchni, ale Tris zaprowadził mnie do spiżarni. Nie, żebym się nie zdziwiła. Pewnie weszłam do pomieszczenia, nie zastanawiając się długo dlaczego nie mogliśmy iść do kuchni, jak normalni ludzie. Kazałam zapalić mu światło i odwróciłam się do niego z pół uśmiechem.
-A dlaczego miałabym być zła? Przeskrobałeś coś?- prawie się zaśmiałam na ostatnią część. Nawet nie wiem o co mu chodzi. Nie myślałam nawet o tamtej dziewczynie, choć jeszcze sekundę temu chyba ją mijaliśmy. Stwierdziłam, że skoro do niej nie zagadał, to dobrze. Ale zapewne, zaraz mi się przypomni. Taka mała amnezja.

No i znów to samo. Wpatrywałam się w niego wielkimi granatowymi oczami, prosząc by nie robił tego, co zamierzał. Przeraziłam się, bo zrozumiałam o co mu chodzi. Może i byłam naiwna. Może znów dałam się złapać w sieć. Ale naprawdę sądziłam, że mogę mu ufać. Nic z tego. Wystarczyła chwila nieuwagi i potraktował mnie jak każdą inną. Powtarza się scenariusz sprzed miesiąca, tylko imię się zmieniło. Już nie Dimitri (chociaż, gdyby ten teraz tu wparował, nie mogłabym się im już opierać. To byłoby zbyt bolesne.) ale Tristan. Znów chciałam, ale coś mnie blokowało. Marzenia zostawały tłumione przez "powinności". I wierzyłam, że już nie chcę. Dlatego się bałam. Znów. Z Trisem było trochę inaczej - kiedy Dimitri mnie poprostu intrygował swoją uprzejmością, to do Tristana miałam senstyment. W końcu to z nim straciłam dziewictwo. Nawet, kiedy Earth była z nim, byłam zazdrosna. To była granica. Za nią znów mnie nie intereswał. Aż do chwili, gdy okazało się, że nie ma już swojej Izoldy.
Mdlałam. Ale w myślach. Na zewnątrz prawie się trzęsłam ze złości. Nienawidziłam, jak ktoś tak na mnie działał. Tak zbyt mocno.
-Tristan..- jęknełam, niezdolna do zabaw. Odsunełam się od niego, a że mało zostało nam miesca, wpadłam na ścianę.
-Jak wydaje Ci się, że tak łatwo Ci pójdzie..- zaczęłam, ale zrozumiałam, że sytuacja się powtarza. Odgarnełam lok z czoła i westchnęłam głęboko. Nie, nie będę się powtarzać.

Ej, to było coś nowego! Wyczułam tą nutkę wstydu, jaką prezentowali tylko Ci, którym naprawdę zakleżało. Niby byłam piękna i pożądana, ale nie oszukując się, już kilka razy doświadczyłam odrzucenia. Niektóre głąby, uważały, że jeżeli ja powiem "Nie", oni "To Nie", to będę ich błagać. A niby z jakiej paki? Jestem Venus Pumpkin, ja nie błagam. A tu, tu dostrzegłam to, na co umieli mnie złapać chłopcy. Ta niezauważana z pierwszego spojrzenia, dżentelmeńska uprzejmość. Ta, którą zakopywali pod grubymi warstwami egoizmu i pewności siebie. Speszony mężczyzna pokazywał swoją prawdziwą stronę. I choć mało mężczyzn się peszyło, akurat mi udawało się ich doprowadzać do tego stanu. U tego wytatuowanego Tristana, którego niektórzy się bali, osiągnięcie tego stanu, było zapłatą za wszystko co chciał, ale nie zrobił. Zadośćuczynił swym grzechom. Przez moment czekałam, ale w końcu się uśmiechnął. Dobrze, znaczy, że chyba zrozumiał. Trudne było to, co zamierzałam zrobić, ale jako że krzyczały mi w głowie słowa Earth, musiałam spróbować. Ciekawe, czy przebaczanie jest aż tak miłe, jak mówią?
-Załóżmy... że nic się nie stało, nie denerwuj się- dodałam zaraz, tym razem naprawdę oblewając się rumieńcem. Speszyłam się tym, że ja, jakaś cnotka, dyktuję mu jak on, prawdziwy casanova, ma się zachowywać. Wyciągnęłam rękę i zacisnęłam palce na którejś z bardziej fajnych butelek. Wino. Może być. Przysunęłam do siebie alkohol, jakby mógł mi w czymkolwiek pomóc.
W takim stanie, byłam bezbronna. Wpatrywałam się w jego dłonie, na których kończyły się tatuaże i uśmiechały do mnie wąsy.
-Pamiętam je- powiedziałam dość miło i nawet pewnie, uniósłwszy wzrok.

Tym razem nie rumieniec, ale napływ gorącego powietrza sprawił, że unikałam jego spojrzenia jak tylko mogłam. Ten chłopak za bardzo na mnie działał.
-Dla ciebie łatwiej- zauważyłam i spojrzałam w stronę otwieranych drzwi. Wizyta Yves przypomniała mi tylko, że jesteśmy w takim miejscu, do którego każdy może wejść. Rzuciłam chłopakowi dziwne spojrzenie. Mógłby coś zrobić. Zamknąć drzwi i zgasić światło.
Tak jakbym czuła zimno. Teraz chyba nie chciałam go czuć. Usiadłam i sięgnęłam po wino. Dobrze, że zajął się odkorkowywaniem. Nigdy nie byłam jakaś zbyt ogarnięta w sprawach alkoholowych. W porównaniu do innych dziewczyn, prawie w ogóle nie piłam. Dlatego było tak łatwo mnie załatwić. Prawdę mówiąc już po jednym piwie kręciło mi się w głowie. Moje rodzeństwo miało ze mnie niezłą pompę, ale i tak najbardziej śmiała się Earth. Sięgnęłam po butelkę.
-Nawet nie wiesz, jak szybko to mnie załatwi- powiedziałam i upiłam ostrożnie łyk.

Rzeczywiście, nie mogę zaprzeczyć jakoby spiżarnia nie była miłym miejscem. Szczególnie, kiedy z każdą kolejną sekundą przekonywałam się jak bardzo może mnie zaskoczyć. Pozytywnie, oczywiście. To, że się nie obraził, że wolał siedzieć i ROZMAWIAĆ. Że nawet zabrał mi wino z dłoni. Wszystko odrazu nabierało kolorów. Nie rozumiałam dlaczego, ale Tristan potrafił pokazać swoją zupełnie nową twarz. Niby tamtego pamiętnego dnia, jednego z letnich, był tak samo mną zajęty, ale wtedy byliśmy młodsi i nikt mi nie powie, że czułam się choć w połowie tak dobrze jak teraz. Wtedy nawet nie miałam możliwości mu umknąć w ostatniej chwili, gdyż nie znałam na tyle dobrze swoich możliwości. Dziś wystarczyłby glon i jeden jego nieostrożny ruch. Dałam już mu sygnał, żeby zachowywał się uważnie. I mam nadzieje, że zrozumie przesłanie.
Co i tak nic nie tłumaczyło, bo zdawłam sobie sprawę po co do mnie przyszedł. I zamierzałam się opierać. To znaczy... dopóki starczy mi sił.
-Oczywiście.- zapewniłam go i oparłam się o regał. Następny kwadrans opowiadałam mu, jak się dziwnie czułam pośród ludzi, którzy wiedzieli o mnie wszystko i stwierdzali, że wcale nie jestem walnięta. Wybaczali mi me grzechy, a gdy zapytałam o chłopaka, którego przez przypadek owinełam bluszczem, powiedzieli, że "już się nim zajeli". Cokolwiek to oznaczało, wciąż zastanawiałam się, czy zginął tamtego popołudnia. Tym przypuszczeniem nie podzieliłam się z Tristanem. Nie był mi na tyle bliski. Zresztą, nawet Earth nie powiedziałam o tamtym chłopcu. Później nawet się uśmiechałam na wspomnienia mych kolejnych pedagogów. Wszyscy stawali na głowie, uważając, że mój egoizm to cecha nabyta przez złe przeżycia w przeszłości. Naiwni, sądzili, że mi to przejdzie. Kiedy już mu opowiedziałam chyba wszystko, chłopak był w połowie butelki. Ale to niewżne. Najgorsze, że przez cały czas czułam na sobie jego wzrok. I ten wzrok przyprawiał mnie o dreszcze. W całkowicie pozytywnym sensie. Urwałam w pół zdania, kiedy nagle opowiadając o tym, jak Earth znalazła Moona, uświadomiłam sobie, że on już nie reaguje. Tylko wgapia się we mnie jakbym była niewiadomo czym.Uśmiech, oświetlany przez latarkę wyglądał źle, ale może się nie przestraszy tego mroku.
-Coś się stało..?- sięgnęłam do ust zdezorjętowana. Bo może mam tam wielki kawał ciastka, o którym zapomniałam?

Ale ja siedziałam! Ciągle. Nie, żeby ktoś właśnie przyznał się jak nieuważnym jest lektorem! Siedziałam sobie i było super. Naprawdę dobrze było w końcu móc rozmawiać z nim na takie tematy (ja), i nawet nie widzieć jak zjada mnie wzrokiem. To było przyjemniejsze, niż ciągłe mówienie wszystkim chłopcom "Nie". To dość męczące, jak trzeba powtarzać to codziennie, każdemu napaleńcowi. I oczywiście - gdybym tylko pozwoliła sobie na moment nieuwagi, zapewne zostałabym uznana za najfajniejszą, ale puszczalską. A ja nie chcę takiego tytułu. Jak w końcu poznałam Tristana, to imponował mi swoją pewnością siebie, ciągłym uśmiechem i tą przystępnością. Każda dziewczyna na niego leciała, a on był dla każdej taki miły! No, nie mogłam nie stracić kontroli, jak mnie któregoś dnia zabrał na spacer. Był taki inny od tego swojego strasznego kolegi. Nawet tatuaże Tristana nie przerażały mnie aż tak, jak wzrok Napoleona. On patrzył na mnie, jakby wiedział już o mnie wszystko. A ja wolę, jak chłopcy nie wiedzą co myślę. Tristan był przeuroczy i może trochę kozakował, ale mi to nie przeszkadzało. Teraz też nie, choć jestem starsza i mogłabym mu wygarnąć. Ale narazie będę cicho.
-Właściwie to nie tylko pierwszego dnia- wzruszyłam ramionami, niezrozumiawszy. Nie pamiętam go z wtedy. Było tak wiele osób, które się na mnie wtedy gapiły. Skąd mogłabym go akurat wyłapać?
Skinełam głową na jego następme pytanie.
-Earth mówi, że powinnam sobie wybrać coś co będę robić po.. pobycie tu. Ale, ja chyba nie chcę. Przyzwyczaiłam się do nich. Może trochę, no nawet bardzo się pozmieniało.. ale jakoś nie widzę się wśród zwykłych ludzi- powiedziałam powoli. No, teraz to już przesadziłam z otwieraniem się. Byłam teraz jak małż, który rozbroiliście. Miękkie mięsko wystarczy ukuć widelcem.
-A ty co zamierzasz?- zapytałam, póki moja ciekawość względem niego jeszcze była w granicach rozsądku.