Pokoik na strychu

Chyba najładniejszy, ale też najmniejszy, pokoik w tym domu.
Podczas imprez składuje się tu zapasowy alkohol,
ponieważ tylko tu drzwi jakoś dadzą się zamknąć na klucz.

Miałem nadzieję, że Yves usłyszawszy, iż ktoś za nią podąża nie uzna że w domu jest seryjny morderca czyhający na jej życie (wszakże motyw grupki nastolatków zachlewającej się z okazji sylwestra/czyichś urodzin w odludnym domku w górach i w późniejszym czasie mordowanej po kolei przez zamaskowanego psychopatę był niejednokrotnie wykorzystywany w hollywoodzkich produkcjach) i że nie zaczai się na mnie za najbliższym rogiem, żeby zatłuc mnie na śmierć pierwszym lepszym tępokrawędzistym przedmiotem. To zdecydowanie nie byłby najlepszy obrót sytuacji. Kiedy wszedłem do pokoju, moje obawy rozpłynęły się, gdyż Yves stała odwrócona do okna, najwyraźniej nieświadoma mojej obecności. Oparłem się o framugę i korzystając, że mnie nie widzi, otaksowałem uważnie całą jej sylwetkę. Ależ ona zajebiście wyglądała.
- Ładnie to tak na własnej imprezie bunkrować się samotnie w pomieszczeniu z zapasami spirytualiów i wprawiać się w stan upojenia alkoholowego mimo, że jeszcze nie ma północy, a wiele osób zapewne szuka cię, by złożyć urodzinowe życzenia? - zapytałem w końcu, postanawiając wreszcie dać znać o mojej obecności i uśmiechnąłem się kącikowo.

Uśmiechnąłem się nieco szerzej, kiedy wystraszyła się na dźwięk mojego głosu i uniosłem brwi, słysząc jej polecenie. Nie rozumiałem po co miałem to zrobić; może miała zamiar się na mnie rzucić? To byłoby cholernie fajne z jej strony i brzmiało naprawdę zajebiście, jednakże wiedziałem, że nie mogłem polegać na tej jakże kuszącej wizji. Gdyby to była jakakolwiek inna dziewczyna niż Yves, zapewne czegoś takiego mógłbym się spodziewać - nieraz miałem z takimi sytuacjami do czynienia - ale Ainsworth była w końcu moją przyjaciółką, a nie naiwną kochanką na jedną noc.
- Chowasz się tutaj przed kimś konkretnym czy to jakiś nagły napad fobii społecznej? - zapytałem, jednak bez zbędnych protestów wykonałem jej polecenie. Cóż, to ona tutaj rządziła. Wyglądając tak jak dzisiaj mogła rozkazać mi zrobić wszystko, a ja wykonałbym jej polecenie bez mrugnięcia okiem. Zresztą, byłem przekonany, że w jej dzisiejszym stroju była w stanie owinąć sobie wokół palca każdego mężczyznę. - Przeszkadzam? - dodałem i uniosłem brew, wbijając w nią wyczekujące spojrzenie. Właściwie trochę pojebałem chronologię, bo powinienem najpierw zapytać, czy przeszkadza jej moja obecność, a potem uzyskując pożądaną odpowiedź wejść i zamknąć drzwi, ale kto by się tym przejmował? Moje pytanie miało charakter grzecznościowy, bo po zachowaniu Yves nie odniosłem wrażenia, jakoby miała coś przeciwko. Zgodnie z moim zboczeniem zawodowym spojrzałem na butelkę w jej dłoni i odczytawszy etykietkę, skrzywiłem się nieznacznie.
- Likier? Toż to straszny ulepek - Ja wolałem, kiedy w alkoholu czuć było ten charakterystyczny dla porządnych napojów wysokoprocentowych mocny posmak. Wszelakie likiery, drinki - to było okej w przypadku, kiedy spożywały je dziewczęta, natomiast facetów lubujących się w tego typu rzeczach bezwzględnie zaliczałem do grupy niewartych jakiejkolwiek rozmowy oraz uwagi ciot. U Yves byłem w stanie jednak to wybaczyć; wszakże wiedziałem, że wódkę oraz absynt także pija, co automatycznie pozwalało mi z czystym sumieniem uznać, że mimo wszystko ma w tej materii gust. Póki co nie skomentowałem jej uwagi o imprezie, zbyt zaabsorbowany i dogłębnie oburzony jej kolejnymi słowami.
- No wiesz? Myślisz, że którakolwiek byłaby w stanie? - zapytałem nieskromnie, wyłącznie ramach żartu, patrząc na nią z na poły rozbawionym, a na poły kpiącym uśmiechem. Może i nie miałem problemów z autoafirmacją, aczkolwiek pokazywałem jej na co dzień znacznie więcej, niźli rzeczywiście miałem; moje nieskromne podejście do własnych zdolności czy aparycji były wyłącznie dla żartów, choć niektórzy nie byli tego w stanie pojąć. - Czuję się głęboko urażony twym brakiem wiary w mój urok osobisty - oznajmiłem dobitnie, czyniąc kilka powolnych kroków w jej stronę. - Zresztą, uznałem, że owe panny mogą poczekać - dodałem, zatrzymując się przed nią. Okej, był też inny, nieco bardziej prozaiczny powód; wszyscy zgromadzeni byli mieszkańcami rezydencji, a co za tym szło, miałem z nimi kontakt i styczność nie od dzisiaj i wszystkie co ciekawsze dziewczęta godne mojej uwagi były albo z jakichś powodów nieosiągalne (cnotki, monogamistki i inne nudziary), albo na mej personalnej liście zaliczonych. A sensu spania dwa razy z tą samą nie widziałem, bo to w mniemaniu wielu kobiet wiązało się z pewnymi niewygodnymi zobowiązaniami, więc... No cóż, brakowało mi jakiejś potencjalnej ofiary. Zapewne przyjrzawszy się bliżej wszystkim znalazłbym jakąś w miarę interesującą dziewczynę, ale jakoś nie chciało mi się tym dzisiaj zajmować. W sumie, dzisiejszego wieczora chciałem skupić się głównie na kontaktach z przyjaciółmi oraz, priorytetowo, z jubilatką Yves. Choć nie w takim sensie, jakiego mógłby doszukać się tutaj Justin (ledwo opanowałem uśmiech, bo znowu przypomniało mi się, że nie zaliczył swojej dziewczyny) czy Cook. No, a przynajmniej nie tylko.
- Sprowadziła mnie tutaj troska o ciebie, moja droga - rzekłem niby lekkim, żartobliwym tonem, chociaż mówiłem niebywale jak na siebie szczerze. Panienki Ainsworth zorganizowały, sądząc po gościach i ich nastrojach, naprawdę zajebistą imprezę, więc kurewsko beznadziejnie byłoby, gdyby same nie bawiły się dobrze. Poza tym jednak źle bawiąca się przyjaciółka w postaci Any wystarczyła mi w zupełności. - Nie przesadzaj, jesteś zajebistym organizatorem. Zapytaj kogokolwiek z tej całej najebanej w trzy dupy hałastry na dole, to usłyszysz dokładnie to samo - stwierdziłem, zatrzymując się tuż przed nią i nie mogąc się opanować, odgarnąłem kosmyk jej ciemnych włosów za ucho. Wyglądała dzisiaj tak niesamowicie pociągająco, że byłem bliski uznania tego za prowokację. - Zresztą, mi też pewnie nie chciałoby się siedzieć na dole i zabawiać tych wszystkich ludzi. Co nie znaczy, że ładnie tak po prostu uciekać sobie na górę i zaszywać się w pokoju pełnym alkoholu - skwitowałem z uśmiechem.

Czy ona zdawała sobie sprawę z tego, jak pociągający wydał mi się tak pozornie niewinny gest jak przegryzienie wargi? Biorąc pod uwagę to oraz jej dzisiejszą prezencję, naprawdę mógłbym uznać, że mnie prowokuje. Choć szczerze powiedziawszy, byłem raczej zdania, że w ogóle nie zdawała sobie sprawy jak bardzo dzisiejszego wieczora mnie pociągała; podejrzewałem, że odbierała nasze relacje w czysto platoniczny sposób, co na ogół szło mi wyłącznie na rękę. Suma summarum, właśnie takie było moje życzenie. Odnosiłem czasami wrażenie, że Ana i Yves są jedynymi dziewczętami w moim otoczeniu będącymi w stanie utrzymywać ze mną kontakty czysto platoniczne. To była kolejna z całego morza obaw, jakie targały mną odnośnie mojego planu oraz przysługi dla Yves; nie chciałem, by to w jakiś sposób zmieniło relacje między nami. Nie chodziło o jakieś głębsze uczucia, bo takich się nie obawiałem - cytując niektóre dziewczęta, jakim niesłusznie wydawało się, że jedna noc oznacza początek związku na całe życie nim brutalnie sprowadziłem je na ziemię, jako podły skurwiel bez serca nie byłem do nich zdolny - ale o to, że gdyby mój tajny plan doszedł do skutku Yves mogłaby się później krępować w mojej obecności. Nie miałem pojęcia, na czym polegał ten dziwny mechanizm, ale wystarczyło spojrzeć na taką Maggie; niby dalej wszystko było okej, chodziłem do niej na osobistą terapię w chwilach szczególnego załamania bądź chęci utyskiwania na związek Cooka i Iss, ale niekiedy odnosiłem wrażenie, że czuje się dziwnie ze świadomością, że ze sobą spaliśmy. A co w tym było dziwnego? Oboje byliśmy dorośli, piękni i mieliśmy prawo robić to co chcemy, ignorując nudne konserwatywne poglądy co niektórych. Kurwa, przez wspomnienie szafy na płaszcze, w której spędziłem z panną Rain naprawdę miłe chwile, obecność prześlicznej Yves tuż obok wydała mi się być jeszcze bardziej kusząca.
Kiedy Yvy się zarumieniła, uśmiechnąłem się nieco szerzej i przyjrzałem jej niemal z fascynacją. W dzisiejszych czasach naprawdę rzadko kiedy dostrzegało się coś tak uroczego jak rumieńce; dziewczęta na ogół były wyuzdane, zobojętniałe i pozbawione jakichkolwiek zahamowań czy wstydu, więc taki odruch wydawał się być czymś niemalże archaicznym. No, pewnie gdzieś na świecie istniały jakieś cnotki, które rumieniły się nawet pod wpływem nachalnego spojrzenia mężczyzny, ale takich nigdy nie pieprzyłem (za dużo z nimi zachodu), więc mnie nie interesowały. Yvy natomiast wyglądała niesamowicie uroczo taka spłoniona, ale choć wyglądała na zakłopotaną, zachowywała się absolutnie normalnie.
- Jedna z podstawowych zasad imprez - odparłem z uśmiechem i uniosłem palec do góry, szykując się na wygłoszenie jednej z moich życiowych maksym. - Domówek się nie robi, na domówki się chodzi - No, jeszcze tutaj było pół biedy, bo w końcu dziewczęta nie ryzykowały zniszczeniem swojego własnego domu, ale podejrzewałem, że tak czy inaczej konsekwencje za ewentualne straty ponosiłyby właśnie one. Odradzałem wszystkim robienie imprez przez wzgląd na własne doświadczenie - jeszcze wpadłby tam ktoś taki jak ja, Cook i cała banda innych, równie dziwnych ludzi gotowych nie przejmować się niemal niczym, by dobrze się bawić. W czasie gdy mieszkałem jeszcze w Helsinkach razem z kumplami wpadałem na naprawdę idiotyczne pomysły; wbijaliśmy się na domówki, robiliśmy zajebisty rozpierdol, po czym uciekaliśmy zanim zdążyła przyjechać policja wezwana przez przerażonych gospodarzy imprezy. To dopiero były czasy!
- Masz coś poza tym likierem? - zapytałem niewinnym tonem i uniosłem brew. Wiedziałem, że dookoła zapewne zabunkrowane było pełno butelek, ale nie chciałem zabierać niczego bez pozwolenia szanownej organizatorki. W normalnych okolicznościach miałbym w to zupełnie wyjebane, ale to była Yves. A co jak co, ale na jej opinii akurat mi zależało, gdyż w końcu zaliczała się do wąskiego, niezmiernie elitarnego i wysublimowanego grona moich najlepszych przyjaciół. Do północy było jeszcze trochę czasu i miałem nadzieję choć trochę wstawić się do momentu odliczania.

Kiedy odgarnęła wszystkie włosy na jedno ramię, mój wzrok automatycznie powędrował do jej smukłej, gładkiej szyi i nagich obojczyków. Mógłbym przysiąc, że z premedytacją ubrała się dzisiaj tak seksownie, chociażby po to, by móc mnie torturować. Cholernie mnie kusiła, zapewne nieświadomie, nie tylko wyglądem, ale również gestami - bawiła się włosami, przegryzała wargę, wszystko! Cóż, przed imprezą stwierdziłem, że może nie powinienem podejmować żadnej próby realizacji swojego planu chociażby przez wzgląd na to, iż Yves mimo wszystko jest byłą mojego najlepszego przyjaciela - tak, i ja miałem chwile, kiedy przemawiała przeze mnie moralność, choć na ogół zagłuszałem ją ze wszystkich sił hektolitrami alkoholu, papierosów i kolejnych dziewcząt przewijających się przez moje łóżko - jednakże teraz, stojąc przed Yvy tak blisko, że niemal mogłem czuć zapach jej perfum, kiedy do woli mogłem napawać się widokiem jej cudownej, pociągającej aparycji zupełnie zapomniałem o swoich wątpliwościach. Jedyną rzeczą, jaka powstrzymywała mnie przed wykonaniem jakiegoś odważniejszego gestu była niejaka obawa przed jej reakcją. Yves nie zaliczała się do łatwych (boże, nie przespała się nawet z własnym chłopakiem, więc co ja mogłem tutaj poradzić?), pozbawionych asertywności dziewcząt i nie zdziwiłbym się, gdyby mi przyjebała w odpowiedzi na pocałunek czy coś podobnego. Musiałem najpierw jakoś wyczuć jej nastawienie.
- No cóż, będziesz wiedziała następnym razem - wzruszyłem ramionami i zmierzwiłem dłonią włosy. Pochłonięty rozważaniami na temat mojego planu na chwilę zupełnie przestałem koncentrować się na naszej konwersacji. Powróciłem myślami do obecnej sytuacji dopiero w chwili, gdy ostentacyjnie prychnęła, najwyraźniej oburzona moim jakże naiwnym i głupim pytaniem. W sumie, miała rację. I za to właśnie tak ją uwielbiałem; różniła się diametralnie od większości dziewcząt, z którymi miałem do czynienia. Nie bała się pić, nawet tych najmocniejszych, najczęściej uznawanych za typowo męskie alkohole, nie prawiła mi bezsensownych moralitetów na temat mojego stylu życia, a nawet towarzyszyła mi jako skrzydłowa. How cool is that?
- Jeszcze nie przestawiłem się do końca z chwilowego trybu abstynencji. Jest sylwester, a ja cały dzień nic nie piłem! Zjebane jest życie kierowcy - westchnąłem i skierowałem się ku wskazanym przez dziewczynę kartonom. Cóż, może i byłem nieodpowiedzialny, lekkomyślny i takie tam inne określenia, ale nie durny. Nie prowadziłbym po pijanemu. Kiedyś zdarzało mi się to niebywale często - zapewne gdyby nie mój talent już dawno nie miałbym prawa jazdy, bo policja złapała mnie chyba ze cztery razy, ale za każdym udawało mi się przy pomocy kochanej manipulacji wmówić im, że sprawdzili mnie i wszystko było zajebiście oraz zgodnie z prawem - aczkolwiek patrząc z perspektywy czasu oraz przez pryzmat wypadku sprzed kilku miesięcy, w którym przecież ucierpiała bliźniaczka Yves (całe szczęście, że nic się nie stało; taka uroda i ciało nie mogłyby marnować się w zimnym grobie), uważałem to za prawdziwą głupotę. Nawet mi zdarza się podejmować dobre decyzje. Przejrzawszy pobieżnie alkohole, jakie oferował karton, stwierdziłem iż mimo wszystko wolę mój ukochany absynt, więc skierowałem się ku łóżku.
- To wszystko wasze prezenty, czy postanowiłyście zaopatrzyć się na sylwestra? - zapytałem, wyciągając spod łóżka butelkę pełną mojej ukochanej Zielonej Wróżki i usiadłem na łóżku licząc, że zaraz usiądzie obok mnie. Albo u mnie na kolanach. Cóż, ta druga opcja brzmiała zdecydowanie bardziej kusząco.
- Cóż, pewnie tak. Ale jak to się mówi: jak kochają, to poczekają - wzruszyłem nieznacznie ramionami i wyszczerzyłem się do niej. Odkręciłem butelkę i pociągnąłem kilka porządnych łyków absyntu, rozkoszując się tym, jak bardzo palił mnie w gardło. Właściwie, Zielona Wróżka była kilkakroć mocniejsza w smaku i działaniu niźli jakaś tam wódka i to właśnie mi się podobało. - Zresztą, jakie tam wielbicielki. Za kogo ty mnie masz? Wiesz przecież, że jestem nieśmiałym chłopcem, na którego absolutnie nikt nie zwraca uwagi - dodałem słodkim tonem chorobliwie mało pewnego siebie chłopczyka i zatrzepotałem teatralnie rzęsami, patrząc na Yves, a potem nie mogąc się opanować roześmiałem się. Zupełnie spoważniałem zaraz potem, kiedy usłyszałem jej kolejne słowa. Powiedzieć czy nie powiedzieć? Oto jest pytanie, a Szekspir niech schowa się ze swoim jebanym byciem albo niebyciem. Pociągnąłem kilka kolejnych łyków alkoholu, krzywiąc się nieznacznie i gorączkowo roztrząsając kwestię mojej misji. Kurwa, nie chciałbym jej w żaden sposób skrzywdzić. Ale pozwolić jej, żeby przespała się z pierwszym lepszym facetem - trochę takim jak ja, ale który będzie miał wyjebane w jej dobro, zupełnie jak ja w dobro każdej innej dziewczyny - spotkanym w barze też nie mogłem. Nienawidziłem paradoksów, szczególnie, jeśli dotyczyły mojego własnego żywota.
- A gdybym ci powiedział, że rzeczywiście mam misję? - zapytałem z zastanowieniem, unosząc brew. - Chociaż nie jestem pewien, czy mogę ci wyjawić jej szczegóły, bowiem to może zniszczyć twoją kruchą psychikę, skarbie. - Cóż, również postanowiłem działać póki co metodą pół-żartu. Zlustrowałem uważnym wzrokiem całą jej sylwetkę, zastanawiając się czy naprawdę mógłbym to zrobić. I po chwili kontemplowania jej aparycji doszedłem do wniosku, że musiałbym być albo pojebem, albo gejem, albo impotentem, gdybym powiedział, że jednak nie mogę i tak po prostu sobie poszedł.

- Naprawdę nie rozumiem, jak możesz narzekać na zapasy alkoholu, który powinny wystarczyć ci na mniej więcej... - zawiesiłem głos, szybko kalkulując. - No, jakieś trzy miesiące. U mnie byłby to zapewne jakieś trzy tygodnie, ale to zawsze coś - wzruszyłem ramionami i znowu wziąłem kilka łyków absyntu. Okej, moje tempo było niebezpiecznie szybkie nawet jak na mnie, ale musiałem nadrobić deficyty alkoholu we krwi; kiedy nie byłem całkiem trzeźwy, życie wydawało się być jeszcze zabawniejsze, a przez moje liczne imprezy oraz ilości spirytualiów, jakie zdarzało mi się spożywać, miałem mocną głowę i potrzebowałem zdecydowanie większych ilości alkoholu, by się najebać niźli przeciętny człowiek. Czasami wkurzało mnie to, bo musiałem włożyć w picie naprawdę dużo wysiłku, by zupełnie przestać ogarniać. A zgonowanie? Takie pojęcie wydawało mi się być czymś czysto abstrakcyjnym, bo ostatnio zdarzyło mi się zupełnie polec na imprezie jakieś dobre cztery lata temu, jeszcze w Helsinkach. To były piękne czasy, choć bez demoralizacji nie bawiłem się aż tak dobrze jak teraz.
- Poza tym, co w takim razie uznałabyś za lepszy prezent na osiemnaste urodziny, niż alkohol? - zapytałem zaczepnie, unosząc brew i wbijając w przyjaciółkę rozbawione spojrzenie. Osiemnastka była przecież symbolem wkroczenia w zajebisty wiek pełnoletniości, kiedy oficjalnie mogłeś imprezować bez żadnych ograniczeń, zachlewać się w trupa i generalnie robić, co ci się tylko podoba. No, według mojej prywatnej definicji mogłeś to robić ciągle niezależnie od wieku, ale trzymajmy się tych nudnych, poprzecieranych konwenansów, żeby nie było, że kogoś poza sobą demoralizuję. Wracając do meritum, co innego mogłem jej dać? Okej, chodził mi po głowie jeszcze jeden pomysł, ale wszystko w swoim czasie.
- No oczywiście! A co ty innego myślałaś? - udałem oburzonego faktem, że w ogóle mogła poddawać ten pogląd jakiekolwiek dyskusji, miast uznać go za coś absolutnie oczywistego i nie wartego nawet artykułowania. - Nie mów nikomu, ale zastanawiano się nawet nad tym, czy nie kanonizować mnie za życia i czy nie przyznać mi Pokojowej Nagrody Nobla za pokazywanie właściwiej ścieżki fińskiej młodzieży i nawracanie rówieśników w czasach rozpusty oraz demoralizacji - dodałem konspiracyjnym szeptem, ostatnie trzy słowa wymawiając z teatralnym obrzydzeniem. Zaraz jednak mimowolnie uśmiechnąłem się, bo przypomniały mi się zajebiste czasy życia w Helsinkach; ciągłe imprezy, szlajanie się ze znajomymi od jednego baru do drugiego ledwo trzymając się na nogach i robiąc rozpierdol wszędzie, gdzie tylko się dało, napierdalanie się pod byle pretekstem z przypadkowo poznanymi frajerami, zdobywanie doświadczenia w związku z podbijaniem niewieścich serc. Podsumowując, moje życie w Finlandii było jedną, wielką, niekończącą się imprezą. Żyć nie umierać. - Taaa, Skandynawia na pewno mnie zapamięta - odparłem w końcu z uśmiechem, porzucając przemiłe wspomnienia i powracając myślami z powrotem do jeszcze przyjemniejszej rzeczywistości. Po raz kolejny zlustrowałem wzrokiem jej sylwetkę, kiedy usiadła obok mnie. No, nie było to tak fajne, jak gdyby postanowiła mi usiąść na kolanach, ale lepsze to niż nic. Poza tym, noc była młoda - północ miała nadejść za kilka minut, a wiadomo, że najlepsza część imprezy zaczynała się dopiero po wybiciu nowego roku.
Wstrzymałem się póki co z odpowiedzią na pytanie, jaką mam misję i pochyliłem się ku niej, by pomóc jej rozpiąć naszyjnik. Zanim jednak spełniłem jej prośbę, musnąłem delikatnie chłodnymi palcami jej kark i powiodłem nimi powoli wzdłuż linii jej kręgosłupa.
- No wiesz, taka tam - stwierdziłem beznamiętnym tonem, zabierając się za rozpinanie jej naszyjnika. Szkoda, że nie poprosiła mnie na przykład o rozpięcie stanika, bo to było dla mnie znacznie łatwiejsze. Przybliżyłem się do niej tak, że mój oddech łaskotał ją w kark. - Trochę ratowania świata, trochę likwidowanie głodu na świecie, trochę pilnowania, czy świeżo upieczona osiemnastolatka na pewno dobrze się bawi i ma wszystko to, czego chce - mówiłem powoli, jakby z zastanowieniem i chociaż już rozpiąłem jej naszyjnik, dalej wodziłem palcami po jej szyi. Zaraz odsunąłem się jak gdyby nic i pociągnąłem porządnego łyka z butelki. Chciałem ją trochę nakręcić? Sprowokować? Zapewne tak. Cóż, najwyraźniej miałem to już we krwi.
Po chwili usłyszałem z dołu jakieś pijackie głosy obwieszczające, że zaraz północ. Czekałem, aż najebana hałastra na dole odliczy do zera, a kiedy już to zrobiła i za oknem zaczęły wybuchać pierwsze fajerwerki, spojrzałem na Yves i uniosłem kącik ust do góry w szelmowskim półuśmiechu.
- A więc mamy dwa tysiące jedenasty - zauważyłem niewinnym, pogodnym tonem. - Szczęśliwego nowego roku, Yvy - dodałem i wyciągnąwszy rękę, pogładziłem wierzchem dłoni jej policzek, a potem pochyliłem się ku niej i najzwyczajniej w świecie ją pocałowałem.

Przyznaję, że z początku trochę obawiałem się reakcji panienki Ainsworth. Wszakże, jak już wspominałem wielokrotnie, nie należała ona do tych mało asertywnych dziewcząt, które nie chcąc pocałunku odsunęłyby się delikatnie, wymamrotały kilka słów i czym prędzej uciekły rozpamiętywać oraz analizować ten moment w nieskończoność w samotności, tylko raczej do tych, które bez wahania przyjebałyby mi, jednoznacznie określając swoje stanowisko w tejże sprawie. Co prawda jeszcze nigdy do tej pory nie zdarzyło mi się, by jakaś dziewczyna zareagowała w taki bolesny dla mnie sposób - cóż, umiałem wszystko rozegrać po własnej myśli, a jeśli coś nie wychodziło, orientowałem się w porę i nie naciskałem jak ostatni idiota - aczkolwiek zawsze musi być ten pierwszy raz, czyż nie? A skoro o pierwszych razach mowa, najwyższy czas, by powrócić do meritum sprawy. Odwzajemniła mój pocałunek, co przyjąłem z miłą ulgą, a moja standardowa pewność siebie natychmiast powróciła na dawne miejsce. W końcu, po naprawdę przewyjebanym pocałunku - na ogół zupełnie nie przykładałem wagi do takich rzeczy, bo, nie oszukując się, słabo interesowała mnie gra wstępna, ale tym razem zależało mi na tym, by skupić się nawet na szczegółach i w żaden sposób nie spierdolić sytuacji - oderwaliśmy się do siebie i nasze czoła zetknęły się ze sobą tak, że mogłem wpatrywać się w jej oczy z naprawdę bliskiej odległości. Uśmiechnąłem się szelmowsko i nieco złośliwie.
- Skarbie, to był pocałunek. Boże, nie dość, że nie spaliście ze sobą z Justinem, to nie doszliście nawet do tego? - rozumiałem, że nie o to chodziło w jej pytaniu, ale nie mogłem się opanować przed taką drobną złośliwością. Cóż, dalej nie mogłem przeżyć faktu, że Reid nie zaliczył własnej dziewczyny i chyba nie pogodzę się z tym ani nie przestanę się z tego śmiać aż do końca mojego pięknego żywota. - Poza tym tyle czasu narzekałaś, że alkohol to niezbyt satysfakcjonujący i ciekawy prezent, że postanowiłem wymyślić coś bardziej oryginalnego - dodałem, bo chyba rzeczywiście zasługiwała na jakieś wyjaśnienia. Jednocześnie, zupełnie odruchowo - to był odruch warunkowy, który wypracowałem sobie przez tyle czasu spędzanego z pięknymi kobietami w jednym celu - jedną dłonią przejechałem wzdłuż jej ciała, ostatecznie zatrzymując ją na jej kibici. Butelkę odstawiłem na podłogę, bo póki co nie była mi potrzebna. - Dalej tak bardzo chcesz kogoś zaliczyć? - zapytałem, unosząc brew. Cóż, wtedy w barze użyła dokładnie tego samego określenia, co wydało mi się niebywale śmieszne w ustach dziewczyny. - Bo wiesz, znam całkiem niezłą potencjalną ofiarę - skwitowałem nonszalancko.

Roześmiałem się nieco ochryple, kiedy wywróciła oczami i wygłosiła swój komentarz. I jak tutaj jej nie uwielbiać? Zapewne wiele dziewcząt na jej miejscu obraziłoby się śmiertelnie, że ośmielam się w takich sytuacjach rzucać takie komentarze i psuć moment, a Yvy sama mi się odgryzła. Jak to się działo, że wszystkie (to znaczy dwie) dziewczęta z którymi utrzymywałem bliskie kontakty i spędzałem dużo czasu nagle stawały się takie dobre w ripostowaniu? Czyżby miały dość moich komentarzy i wychodziły z założenia, że jeśli nauczą mi się odpowiednio odpowiadać, zostawię je w spokoju? Jeśli tak, to nic bardziej mylnego. Uwielbiałem wymieniać z przyjaciółmi drobne złośliwości, a im lepsi byli w celnym i ciętym ripostowaniu, tym lepiej.
- Wiesz, twój dzisiejszy wygląd raczej zaprzecza tezie, jakobyś była zwykłą śmiertelniczką. W sumie, jeśli Bóg wygląda choć w połowie tak jak ty teraz, to chyba poważnie muszę przemyśleć pomysł nawrócenia się - stwierdziłem poważnym tonem i ściągnąłem brwi, jakbym rzeczywiście poważnie rozmyślał nad powróceniem na ścieżkę prawości oraz zdrowego rozsądku. Cóż, chyba i tak nie było już ratunku dla mojej potępionej duszy. Co gorsza, zamiast sam żyć sobie w swoim zdeprawowanym świecie, pociągałem innych za sobą; wszakże byłem na doskonałej drodze, by skłonić Yves do grzechu! Powinna żyć w czystość aż do ślubu, czyż nie? Z drugiej strony, według mojej własnej religii, którą wymyśliłem jakieś dziesięć sekund temu grzechem byłoby, gdyby tak śliczna dziewczyna marnowała się z powodu jakichś chorych zasad sprzed tysięcy lat. Jak dla mnie podejście "oh, poczekaj z seksem do ślubu" było archaicznym wymysłem jakiś opętanych dziwnymi myślami dewotek i absolutnie nie należało tego słuchać. No chyba, że było się Justinem. Jemu przecież rozkazuje ten cały wielki sedes.
- Niezbyt satysfakcjonujący, powiadasz? - zapytałem z rozbawieniem, unosząc brwi. Proszę, proszę, kto by się spodziewał, co też kryje się pod tą delikatną aparycją aniołka. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że mogę to potraktować jako swego rodzaju wyzwanie? - dodałem zupełnie poważnie. Cóż, musiała wiedzieć, że ja podnoszę każdą rękawicę, a już na pewno nie pozwolę na to, by jakakolwiek dziewoja na tym świecie określała jakiekolwiek sytuacje powiązane ze mną mianem niesatysfakcjonujących. Toż to jawna kpina i obraza! Jej dotyk, gesty oraz sama świadomość jej bliskiej obecności sprawiały, że coraz bardziej się na nią nakręcałem. Parsknąłem śmiechem, słysząc jej uwagę. Nawet w takich chwilach nie przechodziła jej ochota na żarty.
- No wiesz, nigdy nie wiadomo. W sumie znam go całkiem nieźle i muszę ci powiedzieć, że jest zdrowo pojebany. Poza tym, straszny z niego wrażliwiec i nie zdziwiłbym się, gdyby okazało się, że pała do ciebie gorącym miłosnym afektem od niepamiętnych czasów. Ale nie przejmuj się, jego kruche serduszko jest łamane na miliony kawałeczków przez kolejne panny niemalże co tydzień, bo biedaczyna zupełnie nie radzi sobie w kontaktach z kobietami, więc w gruncie rzeczy zdążył się przyzwyczaić do cierpienia po byciu wykorzystanym - powiedziałem najpoważniejszym tonem, na jaki było mnie w chwili obecnej stać i zaraz po zakończeniu kreślenia mojego cudownego charakteru parsknąłem śmiechem, nie mogąc się opanować. Szczerze powiedziawszy, coraz mniej miałem głowę do konwersowania, zastanawiania się i generalnie myślenia o czymś innym niż Yves. Uznawszy jej słowa póki co za wystarczającą zgodę, ponownie ją pocałowałem, tym razem mocniej i namiętniej niż poprzednio. Jednocześnie naparłem swoim ciałem na jej, sprawiając, że położyła się na materacu łóżka i wsparłszy się przedramieniu kontynuowałem pocałunki, jedną dłonią wiodąc wzdłuż jej talii. Chwilę potem jednak owa dłoń wylądowała magicznym sposobem na udzie Yvki. Zaraz sobie pogadamy o satysfakcji.