Fontanna

Pogoda nie była wspaniała, moja fryzura też. Ale świat i tak wydawał się idealny jak jeszcze nigdy wcześniej. Wszystko było takie kolorowe, nawet powietrze wydawało się cudownie cukierkowe. Totalna abstrakcja, raj na Ziemi, coś niesamowitego. Nawet siedzenie przy chłodnych płytkach fontanny było czymś niespotykanie idealnym. Ciemne loki przysłoniły mi twarz, gdy przechyliłam głowę na bok, opierając ją na ramieniu mojego towarzysza. Po chwili do moich uszu dobiegła najwspanialsza muzyka, która niemalże przywoływała tłumy, które chwilę później zgromadzili się wokół nas. Nie widziałam nic. Słyszałam tylko ciche szepty, westchnięcia pełne podziwu i słowa mojego narkotykowego przyjaciela. Zacisnęłam powieki, kryjąc się za włosami przed całym światem. Mogłabym tak trwać całą wieczność. Czułam przyjemne ciepło.
Nagle ludzie podeszli bliżej i usłyszałam brzdęk pieniędzy rzucanych w naszą stronę. Nie wiedziałam zupełnie co się dzieje, zakręciło mi się w głowie, a gdy wszyscy odeszli, widząc, że Daevendra nie ma zamiaru grać, roześmiałam się uroczo.
- Dążymy do samodestrukcji, wiesz? - Powiedziałam cicho, odchylając ciężką głowę do tyłu. Naprawdę czułam się wspaniale, pomimo całego zimna, które teraz nawet mi nie przeszkadzało. Usiłowałam się podnieść, ale nie wychodziło. Ścisnęłam jego pomocną dłoń i nachyliłam się w jego stronę, otwierając oczy. Zobaczyłam szeroki uśmiech i musnęłam wargami jego zaróżowiony od zimna policzek.

Blada cera, zaczerwienione włosy i rozciągnięta bluza - to zdecydowanie nie wyglądało za dobrze, ale przy Dae to już nie miało większego znaczenia. Kiedy tylko wydobywał z kieszeni małą torebkę, na mojej twarzy automatycznie pojawiał się uśmiech. Mogliśmy odlecieć, być tam gdzie byśmy tylko chcieli. Było tyle możliwości, niemalże nieskończona liczba pomysłów na to co moglibyśmy zrobić. W takiej chwili człowiek czuje, że jest w stanie zrobić wszystko. Dosłownie wszystko.
Uśmiechnęłam się delikatnie, ściskając jego dłoń. Z daleka moglibyśmy wyglądać jak niezrównoważona psychicznie para ćpunów, choć wcale nią nie byliśmy. Nie byliśmy jedną z tych wspaniałych par bez problemów, które tylko zdarzają się w filmach. Życie jest inne, trudniejsze niż te pokazywane w telewizji. My wcale nie jesteśmy parą. Zaciągnęłam się dymem i usiadłam na krześle obok mojego kompana, który już sprawił, że czułam się o niebo lepiej. Może to właśnie przez to ludzie słuchają jego śpiewu i gry? Dlatego, że działa na nich jak lek. Z każdą kolejną napotkaną osobą zmieniałam poglądy dotyczące Rezydencji. To miejsce pełne ludzi różnych narodowości. Ludzi wspaniałych, choć mających tendencje do robienia złych rzeczy. Istne wariatkowo, ale czułam, że to miejsce dla mnie. Nigdzie nie czułam się tak dobrze jak tutaj.
- Wolałabym coś do picia, niż do jedzenia. Zróbmy coś. Coś co zapamiętają. - Och, Maggie, chyba nie chcesz być na okładkach gazet z nagłówkiem niezbyt dobrze świadczącym o Tobie? Ukryłam twarz w dłoniach, wzdychając rozmarzona. Tak mogłoby być częściej. Szkoda, że w Rezydencji trzeba mieć pokój z osobą tej samej płci. Z Dae moglibyśmy sobie stworzyć swój własny świat w czterech ścianach. Swoją własną kryjówkę przed światem, przed problemami. Tak, właśnie tego w tej chwili pragnęłam najbardziej. On miał towar kiedy mi go brakowało. Mógł liczyć na mnie, kiedy jego zapasy się skończą. Ale w naszej znajomości, którą nie omieszkałabym się nazwać przyjaźnią, nie chodziło tylko o narkotyki i wspólne odpływanie. O coś więcej, czego nie jestem w stanie określić. Czułam, że między nami utworzyła się jakaś więź. Podobało mi się zawsze, że to wszystko jest tak nieobowiązujące. Cenię sobie swobodę. Z nim mogę porozmawiać o wszystkim, bez wyjątków. I to właśnie cholernie mi się podoba.
- I co? Coś wymyśliłeś? - Zapytałam, unosząc brew. Platynowe włosy opadały na ramiona. Wyglądałam naprawdę uroczo.

Nigdy nie byłam boginią. Nigdy nie miałam nią być. Ja nigdy nie chciałam nią zostać. Od tego był ktoś inny, na przykład Venus. Każdy chciał być taki jak ona, każdy chciał być tak wyjątkowo piękny i uwielbiany jak Venus. Mnie to specjalnie nie kręciło. Wolałam być tutaj, zaciągać się dymem i rozkoszować przemijającym teraz szczęściem. Kto widział sens w ciągłym powstrzymywaniu się tylko po to by ludzie ciągle uważali Cię za kogoś wspaniałego? Bez tego też można sobie poradzić. A my jesteśmy na to doskonałym przykładem. Szerzymy patologię. Ktoś musi.
- Och, będę się tym rozkoszować ile będzie mi dane. Przecież na to zarobiliśmy sami, prawda? Może dali pieniądze bo kogoś im przypominasz? Nie żebym wątpiła w twój talent, ale czasami wyglądasz jak... Jezus. - Powstrzymałam się od śmiechu i napiłam się odrobinę wody. Ona też smakowała inaczej, kiedy podróżowaliśmy alejkami raju. Tak nieskazitelnie czysta, a jej piękno i smak można było czuć i zobaczyć wszędzie. Nie dziwne, że tak myślałam. Dzisiaj rano rozmawialiśmy z szafą.
Uśmiechnęłam się delikatnie do kelnera, który jeszcze litując się nad nami nie przyniósł rachunku, a potem zwróciłam głowę w kierunku mojego przyjaciela zajadającego kurczaka. Kąpiel w fontannie? Obróciłam skręta między placami i ściągnęłam brwi, przyglądając się dzieciom biegającym wokół strumieni. To sprawiało im tyle frajdy więc dla nas też powinno. Kiwnęłam potakująco głową wiedząc, że patrzy. Naprawdę go lubiłam. Mogłabym powiedzieć, że uwielbiałam. Kiedy już kurczaka na talerzu ubyło, a właściwie zniknął, chwyciłam chłodną dłoń Jezusa i pociągnęłam go w stronę fontanny, a potem już leżeliśmy w wodzie.
- Jak wykurwiście zimna! - Krzyknęłam, a matki dzieci obdarzyły mnie niezwykle karcącymi spojrzeniami, które powinny doprowadzić do naszej ucieczki ze spuszczonymi głowami. Niestety, tak nie było. Wybaczcie nam. Trzymałam skręta w górze by nie narazić go na zamoczenie. Podałam go osobistemu Zbawicielowi i roześmiałam się. Naprawdę cholernie zimno. Nachyliłam się w jego stronę i wyciągnęłam dłoń w kierunku ciemnych loków.

Dżizas, Olavi był taki dziwny. Ale naprawdę bardzo, bardzo, bardzo go lubiłam. No serio, masakra jakaś. Jeszcze chyba nigdy nie lubiłam tak bardzo osoby, która się nigdy nie uśmiech i w ogóle jest jakaś skryta. Ale on był fajny i miły, to go lubiłam, bo był miły i fajny. I co najważniejsze - chciałam mu pomóc. No bo w końcu ile można się nie uśmiechać. Nie pytałam go oczywiście dlaczego tego nie robi, bo nawet ja wiem, że tak nie wypada, ale jego życie musiało być bardzo smutne. To się starałam i próbowałam śmiać się przy nim, jak najwięcej. Cieszyłam się ze wszystkie, dosłownie ze wszystkiego.I wcale to nie brzmiało jak wymuszony śmiech, bo w końcu nawet jakbym się nei starała to i tak bym się śmiała. Taki już mój urok. Tak czy siak miło było z nim gadać, pomimo tego, że to ja mówiłam najwięcej.
- Dziękuje - Odpowiedziałam. Zastanawiające, ze przy nim nawet byłam niesamowicie kulturalna. Fajnie, że ma na mnie dobry wpływ, bo cuś ostatnio jest mało takich ludzi w moim otoczeniu. A w dodatku nie potraiłabym być w stosunku do niego choć trochę okruta, wredna, chamska czy coś w tym stylu. Serca bym nie miała. To tak, jakby powiedzieć małemu kotku lub pieskowi z wspaniałymi oczęstami, że jest brzydki.
- Super, moje ulubione - Serio, serio. NO bo lubiłam prawie wszystkie smaki lodów - Tak, to najlepsze wyjście. Bo widzisz, nie możesz jej za bardzo pokazać, ze ci zależy, bo się przestraszy, że masz jakąś obsesje na jej punkcie. Ale nie możesz też za bardzo przesadzać, bo wtedy pomyśli, że nic dla Ciebie nie znaczy. A jak dasz jej jednego kwiatka będzie wręcz idealnie. I, tylko się nie jąkaj za dużo.

A ja tam właśnie lubiłam, jak z moich lodów powstawała jedna wielka paćka, więc kiedy on zajmował się ich jedzeniem, ja uparcie dźgałam i mieszałam je łyżką. A już jak były odpowiednio płynne to zabrałam się do pałaszowania. Niektórzy mogli by uznać to za strasznie dziwne, ale niech spierdalają. To oni są dziwni, że żrą całkowicie zamrożone lody, a potem podniebienia nie czują, bo im zamarzło. Cioty.
- Właśnie tym jednym kwiatkiem pokażesz jej, że Ci zależy. Tylko, ze jednym, a nie piętnastoma, bo tą przerazi. Musisz mi uwierzyć na słowo, bo kobiet to się nie da rady zrozumieć - Powiedziałam. Pomaganie bywało czasem okropnie trudne, ale chyba dam radę. Wystarczy poczekać na efekty i tyle. Będę niesamowicie szczęśliwa, jeżeli mu się uda. I już moja w tym głowa, aby NA PEWNO mu się udało.
- No wiem, wiem. Ale przy niej to możesz zacząć. I nie zacinaj się - Dodałam z pełną buzią. Może trochę niekulturalnie, ale bez przesady. W końcu aż za dobrze to się zachowywać nie umiałam.
- Jak to nie?! - No teraz to się zdenerwowałam. Ja tu się staram, a on mi z takim tekstem wyskakuje - Chyba nie zamierzasz się teraz poddać. Musisz piąć się do tego czego chcesz, więc mi tutaj teraz nie gadaj. Już jutro, jak nie dzisiaj, masz do niej iść, a nie
No widzę, że jak ja go nie popędzę, to nikt tego nie zrobi. Biedny, zaczyna wątpić w siebie, choć nie powinien. W końcu jestem pewna, że Barbie mu nie odmówi. No bo kto był by wstanie mu odmówić. To znaczy istnieje możliwość, i to nawet wielka, że Barbie wyskoczy do niego z tekstem 'pierdol się dziwaku', ale ja temu zapobiegnę. Wcześniej z nią pogadam, bo tak się stać pod żadnym pozorem nie może! Jeszcze by się chłopak załamał i to wtedy byłaby katastrofa. Ale skoro teraz o tym pamiętam to od razu napisze do niej smsa, bo jeszcze zapomnę. Więc wyciągnęłam telefon, postukałam w klawisze i szybko go schowałam dalej nie przestając się uśmiechać szeroko do Olaviego. Chyba przestanę się tak szczerzyć, jak zrobię coś czego zrobić nie powinnam, bo jeszcze ktoś mnie przejrzy, czy coś.

Jaka z niego mała cholera. Musiał mnie wkurzyć akurat dzisiaj, musiał prawda. Musiał przyleźć tu z samej rezydencji i przeszkodzić. Bo przecież dzień w którym chociaż raz nie zjebał mi możliwości zaruchania, to dzień stracony. Mój kochany młodszy braciszek po raz kolejny przypomniał mi, że istnieje. Po raz kolejny przypomniał, że miałem go ogolić na łyso, za to wszystko. Kiedyś mu na serio zgolę te kłaki, żeby popamiętał kiedy nie należy przeszkadzać starszemu bratu.
Byłem tak blisko. Widziałem, że ona już ustępuje. Ostatnim razem skończyło się tym, że przestraszyła się, że jej mąż może wrócić. Ale dziś rano wyjechał na Węgry, przecież to jest jakieś dwie strefy klimatyczne dalej! Nie pojawi się od tak. A ona była już taka chętna, tak mało brakowało.. Aż nagle pojawił się ten skrzat. Mój kurwa braciszek. Niewiadomo skąd, ale wyrósł obok i z komiczną miną wyraził swoją opinię o tym, że mam dobry gust. Niewidzialnr ręce zacisnęły się w powietrzu tam gdzie była jego szyja. Japierdole, jakbym chciał słuchać co on myśli o osobach z którymi śpię, to zaprosiłbym go na piwo. No nie zaprosiłbym, bo to jest jeszcze kurdupel a do tego jaki wkurzający. I stoi tak obok nas, i nie mogłem się go wyprzeć, gdyż podobieństwo było dość widoczne. A dziewczyna nagle jakby ją zmroziło, rzuciła mi dziwne spojrzenie i powiedziała, że idzie. Nie że zadzwoni, tylko że idzie.
Nie pomogło, kiedy spojrzałem za nią, bo nawet się nie odwróciła. Więc skupiłem się na braciszku.
-Co ty do cholery uskuteczniasz? Kto cię nauczył tego, że tak perfidnie przeszkadzać, wiesz CO TO mogło być? Kurwa, pojęcia nie masz. Aaron cioto - wkurwiłem się i jebłem go lekko przez głowę. Jakbym go chciał zbić, to bym go zbił. Narazie nie chciałem, byłem w szoku, że mógł zrobić mi taką wiochę. -Kto cie z domu wypuścił w ogóle- zapytałem zaraz, bo to podejrzane, że mój bratek się szwęda sam po centrum. Może mnie śledził?!?!?!?!

Kurdę, co ja mu takiego zrobiłem, że się tak zdenerwował! Tylko do niego przyszedłem, chciałem porozmawiać ze swoim bratem, a on o byle co już mnie bił! W ogóle go nie rozumiem. Co za człowiek. Nie rozumiem o co się od razu tak burzyć. Toż to nie moja wina, że ta kobieta zareagowała na mnie tak a nie inaczej. Nie musiała od razu uciekać, przecież bym zaraz sobie poszedł. Ale jak już jej nie ma to i dla mnie lepiej. Bo Ethana strasznie ciężko złapać w Rezydencji. Aż czasem mam wrażenie, że mnie unika, się chowa przede mną czy coś, chociaż nie ma powodu, aby to robić. Przecież nie jestem jakiś nachalny, czy coś! Po prostu chcę spędzić z nim trochę czasu i podtrzymywać więzi rodzinne. Momentami jest ciężko, bo mój brat jest na to strasznie zamknięty, ale ja się nie poddaję! No ale jak mówiłem, w Rezydencji go nie było i już, już miałem dać za wygraną i pójść do swojego pokoju, aleeeee… zobaczyłem przez okno jak gdzieś szedł, więc szybko pognałem za nim. Ale jakoś tak wyszło, że nie mogłem go dogonić i cały czas byłem kilkanaście metrów za nim. Ale go nie śledziłem!!!
- Nic Ci nie zrobiłem, o co Ci chodzi?! – Oburzyłem się, gdy nagle zaczął podnosić na mnie głos. Sam jest ciotą. Pf! – No, ale nie powiem, żeby tamta była jakaś brzydka. Chociaż za stara – Wyraziłem swoją opinię, o którą mnie nie prosił, uśmiechając się szeroko i przy okazji mierzwiąc swoje włosy w miejscu gdzie mnie uderzył. I mnie nie bolało! Ciota!
- Sam wyszedłem – Odpowiedziałem wzruszając ramionami i robiąc bardziej nieprzyjemną minę – Przecież nie mam pięciu lat! – Ja nie wiem! Że niby nie mogłem wyjść z pokoju, jasne! Przecież już jestem prawie dorosły i mogę sobie chodzić gdzie chcę, z kim chcę i po co chcę! I w ogóle mogę robić wszystko co chcę, więc niech lepiej się ode mnie odwali.