Kawiarnia panśtwa Collins

//lalalallallalalaj

Było tu tak słodko, że chyba się porzygam. Tak pomyślałam, kiedy wreszcie wstąpiliśmy do środka. Nie było już odwrotu, w końcu przeszliśmy prawie pół miasta, żeby dotrzeć do najpiękniejszej mekki zakochanych. A mróz na zewnątrz nie wpływał zbyt pociesznie na moją cerę, więc usiadłabym gdziekolwiek. No dobrze, to miejsce było wyjątkowe. I wcale nie takie złe, jak pomyślałam w pierwszej chwili.
Było tu tak słodko, że aż cała rozpromieniałam!
- Och, Tristan... spójrz na te aniołki! - wskazałam na siedzące nieopodal dzieci. Były takie przecudnie słodkie, kiedy karmiły się gorącą czekoladą, a te ich pućkowate mordki! Uśmiechałam się przez chwilę patrząc na tą prześliczną scenę, a kiedy przestałam, przesunęłam zadowolony wzrok na mojego najukochańszego przyjaciela. Tak, był przeddzień walentynek, a ja byłam na spotkaniu z moim przyjacielem, moją miłością, moim nieszczęściem, moim. byłym, moim..? Kim był dla mnie Tristan. Mój wzrok mówił tak wiele, ale co z tego.
Sama nie wiem dlaczego nasze życie napisało nam tak niepoprawny scenariusz. Czy zawiniliśmy gdzieś, czy od zawsze było wiadome komuś, że to wszystko się tak skończy? Że to wielkie uczucie zostanie przysłonione innym - tym, które miałam dla Javiera - ale jednocześnie nigdy nie zgaśnie. Gdybyśmy cofnęli się gdzieś, tam rozejrzeli, może byłoby inaczej? Może nie musielibyśmy dzielić grzechu, może też spotykalibyśmy się tu jutro. Nie wiem, co byłoby gdyby nie było. Ale nie żałuję, nigdy nie będę żałować Javiera. On narysował linię pomiędzy moim dawnym życiem a teraźniejszością, kazał się nie przejmować, nie wrzucał mi za moje uczynki, ani nie potępiał za to, że kocham brata najmocniej na świecie. Z nim nie byłam tym, kim byłam dla innych.
Ale z Tristanem byłam najszczęśliwszą aktorką. Mogłam rozwijać swoje skrzydła, wciąż i wciąż prowadząc nowe gierki. I choć on był mi tam pierwszym po mnie aktorem, zawsze wiedziałam, że nie zachowa się jak diva, i nigdy nie odejdzie. Byłam pewna, że będzie stabilizował mnie i będę żyć tak jak sobie zaplanowałam. Planowałam być królową, mieć u stóp wszystkich i wszystko. I w istocie się nią stałam, a póki on był w zasięgu mojej dłoni, panowałam nieprzerwanie. Później wszystko się posypało. Ale szczęściem znalazłam wyjście z tego teatru: Javiera.
Dziś nie wiem, czy wolę być tym kogo sobie wymarzyłam, czy tym kim prawdziwie jestem. Nie wiem, co przyniosłoby mi większe szczęście, ale czas by wybierać już minął. Zdecydowałam, że Tristan będzie moim przyjacielem, Javier moim mężczyzną. Najbardziej szczęśliwa będę mając ich obu obok siebie. Teraz musiałam tylko zawalczyć o to, by się polubili!
Nie powiem, wieczór jak dotąd był wyjątkowo udany. Tristan czekał na mnie w holu głównym. Może było nierozważnym pokazywać wszystkim, że wychodzimy razem, ale nie miałam się czego obawiać: Javierowi wytłumaczyłam, że dziś idę się spotkać z Tristanem, bo musimy porozmawiać. Dużo do gadania mój tygrysek nie miał, oświadczyłam mu fakty, a on mógł co najwyżej przyrzec mi, że nie będzie nas śledził. W każdym razie pojechaliśmy do miasta, zaparkował niedaleko od centrum, pochodziliśmy trochę, a potem wspomniał, żebyśmy się przeszli do czekoladziarni. Byliśmy tu dawno dawno temu. Wtedy jeszcze Mars przychodził do mnie codziennie i siedział. Bo on zazwyczaj siedział i się patrzył. To było dla mnie, dla niego aktorki-nieaktorki, wyjątkowo miłe takie spędzanie czasu. Ale no nic. Z Tristanem spędzaliśmy tu kilka nawet wieczorów, ale przyznam się, że sama już nie pamiętam kiedy to było.
Usiedliśmy wreszcie, zamówiliśmy: ja czekoladę z malinami, on czekoladę z rumem. Ja na pudrowym spodeczku, on na czarno-białym w krateczkę. On rozparł się na kanapie, ja usiadłam grzecznie w drugim końcu. Kiedy ostatnio się widzieliśmy nawet kwadrans nie minął, a już nie mieliśmy na sobie nic. Dziś byliśmy już tak daleko od tamtych dni, ale wspomnienia wciąż powracały. Szczególnie, kiedy jego obecność tak gorsząco na mnie wpływała.
- Javier zaprosił mnie do siebie do domu. Chce, żebym poznała jego rodzinę - wyznałam wreszcie. Już od dwóch godzin wstrzymywałam tą informację, ale teraz musiałam mu wreszcie powiedzieć. Skoro byliśmy przyjaciółmi, musiał mi pomóc! - Bardzo się cieszę, na prawdę, nie mogę się doczekać. Ale z drugiej strony... ja jeszcze nigdy nie byłam w takiej sytuacji - przyznałam się bez bicia i postanowiłam zająć się piciem czekolady i wyglądaniem pięknie.