Cukiernia

Dobra, zaczniemy od początku. Zapomnę o swej chwilowej słabości, spowodowanej widokiem gbura, który nie był tym gburem, chociaż ja przecież żadnego gbura się nie boję, to chowanie się było spowodowane jedynie mą chęcią zachowania tutejszej podłogi w czystości, wiecie bez żadnych dziur i innych takich. Także zapomnimy o tym, a ja się spokojnie zajmę mą kawusią i dalej będę się raczył pogawędką z Shelby, którą będę lubił jeszcze mocniej za to, że nie jest na tyle głupia by coś zamówić, a potem biadolić, że na co ona tyle je skoro jest gruba. Bo wcale nie jest.
- A co mnie obchodzą ludzie? - Znaczy pomyśleć można, że wiele rzeczy robię na pokaz, ale wcale tak nie jest. Ja je robię, bo doskonale wiem jak bardzo to ludzi obchodzi. Dokładnie tak ich to obchodzi jak mnie ich los: w dupie to mam. Także robię co chce i dobrze mi z tym. A że niektóre jednostki jednak bardziej podniecają się życiem cudzym niż własnym i mają mnie za psychola, to tylko dodaje memu życiu smaczku. Jestem popularny, co nie? - Zresztą poobserwuj resztę i zauważ jak bardzo troją się i dwoją, by wyjść na normalnych w oczach innych - pochyliłem się nad nią, szepcąc jej do ucha i wskazując na parkę niedaleko nas. Ewidentnie byli pokłóceni, nawet teraz jakieś gniewne uwagi do siebie rzucali, ale gdy tylko podszedł kelner, zaraz poczęli odgrywać zakochaną parę. - Widzisz, o to mi chodzi - odsunąłem się, szczerząc ząbki. Tym razem nawet nie zaatakowałem jej deseru. - Im się wydaje, że kelner patrzyłby na nich inaczej gdyby tylko się przy nim kłócili. Jakby facet nie pracował paru godzin i miał wszystkiego serdecznie dosyć. Nie uważasz, że to jednak jest straszny egoizm ze strony parki? Mają się za bóg wie kogo. - Naprawdę zaczynało mi się tu podobać. Jakże ja lubiłem głosić swoje teorie. Chyba tak samo jak lubiłem przy takim Napoleonie zgrywać ostatniego durnia, który wielbi go bezgranicznie. Bez tego nie byłoby tej zabawy.

Normalnie jak sobie pomyślę jaki mam plan na Aarona jak będzie zakochany to bym sama mogła za niego wyjść, będzie taki kochany! Albo go zjebie, to też jest jakiejś wyjście. Oczywiście Aaron już się zakochał w Prudence. Może to jeszcze nie było TO wielkie uczucie, ale jego początki. Jednak sam tak nie stwierdził, nawet nie pomyślał o tym. Może to i lepiej, że chwilowo nie zdawał sobie z tego sprawy? W końcu może to oznaczało, że to była TA JEDYNA, na którą całe swoje życie czekał? To by było nadzwyczaj wspaniale, miłość według chłopaka była najcudowniejszą rzeczą na świecie i wspaniale by było mieć osobę, z którą można by było się dzielić wszystkim.
Aaron stał przed cukiernią z uroczym uśmiechem i wypatrywał nadchodzącej Prudence. Ręce schował za plecami trzymając w dłoniach fioletowego tulipana. Jakoś poczuł potrzebę kupienia kwiatka blondynce i wręcz nie mógł odpuścić. A róże były takie oklepane.

Aaron uśmiechnął się jeszcze szerzej, gdy Prudence spodobał się kwiatek. Ciekawe co by zrobił gdyby się stało inaczej. Pewnie by spierdzielił jak najszybciej i jak najdalej. Kiedy szedł w stronę jednego ze stolików znowu zawibrował mu telefon w kieszeni. No serio, akurat w takiej chwili musieli się za nim stęsknić? Gorszego momentu nie mogli sobie wybrać. Szybko przeczytał wiadomość od Mercedes przy czym poczuł się trochę dziwnie. W końcu był teraz na randce z Prudence i niespecjalnie chciał myśleć o jakiejś innej dziewczynie, nawet jeżeli Mercedes chodziło teraz tylko o przyjaźń. Po prostu obchodziła go w tym momencie tylko blondynka i obawiał się, że szybko może coś popsuć, że Prudence coś źle zrozumie i wyjdzie z tego jakiś chaos. Nie chciał, aby myślała, że on jest zajęty albo coś w tym rodzaju. Tak bardzo chciał przy niej wypaść dobrze! Z drugiej strony natomiast nie chciał ignorować Merecedes, bo to było po prostu nie miłe. W końcu dalej ja bardzo, ale to bardzo lubił! Aż biedny nie wiedział co ma zrobić. Tak czy siak, nie odpisując brunetce, wyłączył telefon i z powrotem go schował. Nie wypadało smsować na spotkaniu. Porozmawia z Mercedes później.
- Prudence coś nie tak? - Spytał nieco zmartwiony. Rozumiał, że kobiety były niezdecydowane i takie tam, ale ona wyglądała jakby się czymś martwiła. Więc i on zaczął się denerwować i zastanawiać gdzie popełnił błąd.

Aaron tak bardzo się starał! Wybrał dla Pru najładniejszą cukiernię - jego super starszy brat Ethan poradził mu kiedyś, dawno dawno temu, że jak chce wyrwać dziewczynę, to musi wybrać kawiarenkę w której były mało śmierdzące toalety. Dlatego jeszcze dwa dni przed całą wielką randką numer jeden zawitał do owej cukierni. Skradał się, modląc się, by go nikt nie zauważył, zaglądał przez okna, chodził po ścianach, wreszcie wszedł - i okazało się, że w środku nie było żadnej toalety. Zadowolony tak bardzo, że już dawno taki nie był, kupił wielkiego rogalika (tak wielkiego, że zasłaniał mu pół twarzy) i w trakcie drogi powrotnej rozmawiał z Ethanem przez komórkę. A raczej on mówił. Do Itanowej skrzynki głosowej. Ale opowiadał mu ze szczegółami o każdej części swojego super planu. Szkoda, że Ethan nie odpisał. Teraz Aaron by myślał pewnie gdzie go ufo porwało, ale nie myślał o swoim super starszym bracie, tylko myślał o Prudence.
Siedziała smutna: Aaron się naprawdę mocno przestraszył, że nie sprostał oczekiwaniom dziewczynki, a przecież tak bardzo wierzył, że będzie ładnie! Zamyślił się, słysząc jej odpowiedź. Gdzie indziej? Czy brak toalet jest gorszy niż brudne toalety? Miał to rozważać, ale nie zdążył. A później zrozumiał, że nie ma się co przejmować. Jak mawiał jego super starszy brat Ethan: kobiety są tak mało zdecydowanymi osobami, że najlepiej w ogóle ich nie słuchać. Przetworzył w swojej pociesznej główce to na miłe słowa i wyszło mu, że powinni iść na molo później! - Moglibyśmy iść na molo, tam sprzedają super wielkie gofry z kolorowymi polewami!- na szczęście sama obecność Prudence starczała mu za rozweselacz absolutny. Uśmiechał się do niej z drugiego końca małego stolika, jak mały głupek. Jakby go teraz Ethan zobaczył! Zresztą, co tam Ethan. Dla Prudence Aaron był gotowy zbłaźnić się nawet przed swoim super starszym bratem Ethanem. -Chociaż nie wiem co wtedy byśmy wybrali, bo jak dla mnie to mogliby zrobić taki jeden super najlepszy smak. A jak dają całą paletę smaków, to później muszę zjeść wszystkie i wychodzi na to, że nie wybrałem najlepszego. Masz swój najulubieńszy smak? - Aaron był naprawdę ciekawy co Pru może lubić. On lubił jej blond włosy zakończone niebieskimi kosmykami. Wyglądała KOSMICZNIE.

Ej, ale kończmy już, bo się za bardzo dłuży i tak to tak głupio.
Się Aaron strasznie zdenerwował, że jednak jej się nie spodobało i najchętniej by sobie od niego poszła. Nawet sobie pomyślał, że pewnie się zaraz okaże, że jeszcze gofrów nie lubi, co by było swoja drogą bardzo dziwne, bo jak można nie lubić gofrów, no serio, ale na szczęście Prudence się rozweseliła i na jej twarzy pojawił się ten uroczy uśmiech, który Aaron absolutnie kochał. Od razu minął mu ten wielki stres, który go nagle ogarnął. Blondynka tak śmiesznie, ale oczywiście jednocześnie okropnie uroczo wyglądała kiedy zastanawiała się nad ulubionym smakiem, że młody Walsh miał ochotę się roześmiać, ale jakoś niespecjalnie wypadało, więc tylko uśmiechnął się jeszcze szerzej. Zadziwiające, że Prud nie zauważała, że on patrzy na nią takimi maślanymi oczami. Nie chciała widzieć? Trochę smutno, ale przecież Aaron ma jeszcze czas, żeby przekonać ją, że jest taki cudowny, wprost do pokochania.
- Ja tam tez nie mam swojego ulubionego smaku! A jak już mi się zdaje, że mam to zaraz jakiś lepszy znajdę! - powiedział. to było denerwujące, bo nigdy nie wiedział co wybrać. A tak to by zawsze wybierał ten swój ulubiony i by było bardzo fajnie. Chociaż się by pewnie zaraz znudził i na sam zapach tego jego ulubionego smaku by tylko później rzygał, ale oj tam oj tam.
- Tak, molo jest w sumie niedaleko - Odpowiedział, chociaż w sumie nie do końca to było prawda. Nie było jakoś przesadnie daleko, ale też nie tak bardzo blisko, ale to w sumie nie miało znaczenia. Chociaż im dalej by ono było to tym dłużej Aaron mógł spędzić czas z Prudence, a to bardzo mu odpowiadało. A jej pomysłem rozentuzjazmował się jeszcze bardziej niż ona. Bo jakby nie proponowała pójścia na molo to by oznaczało, że nie chcę z nim przebywać. A tymczasem było odwrotnie! Niech się tylko Ethan dowie! W końcu na pewno będzie z niego dumny! - Więc właściwie moglibyśmy iść!
W sumie się trochę speszył tą druga nagłą propozycją Prudence. No bo dla niego to było super odważne! Jakby on miał jej coś takiego zaproponować to pewnie by mu to zajęło masę czasu, żeby się zebrać i powiedzieć, bo to jednak było COŚ. Ale nie powinien przywiązywać do tego takiej wagi, bot o było tylko ot takie, stwierdzenie. Niech sobie lepiej za dużo nie wyobraża, bo z siebie tylko bałwana zrobi.
- Ale świetnieee! Ja jakoś nie wpadłem na pomysł, aby zrobić coś ze swoim pokojem. Z chęcią do Ciebie wpadnę i to obejrzę! Musi świetnie wyglądać.