Korytarzyk

Po tej całej przygodzie z Yves naprawdę miałem dość Rezydencji. Dobrze robiłem spędzając tam ostatnio tak mało czasu, za każdym razem gdy się pojawiałem spotykało mnie coś co później sprawiało, że nie potrafiłem myśleć normalnie. Nie funkcjonowałem tak jakbym tego chciał, a jedynie zamartwiałem się losem innych. W tym przypadku Yves. Całe szczęście, że Aidan się nade mną zlitował i pozwolił wrócić do szpitala, choć oczywiście nadal uważał, że jestem zbyt bardzo przemęczony jak na takie rzeczy. Postawił mi jednak warunek, jeżeli chciałem iść to musiał mi ktoś towarzyszyć. Oczywiście nie miałem pojęcia kogo bym mógł ze sobą zabrać, bo Misza i Maks wydawali się strasznie zajęci. Wtedy pojawiła się Delilah i problem został zażegnany. Choć wcale nie wiem, czy pomysł by iść z nią wydawał sie najlepszy. Zawsze przerażała mnie jej straszna gadatliwość i ten jej obłąkany uśmiech. Czułem się przytłoczony jej osobowością i trudno mi było sklecić choć jedno zdanie w jej obecności. Dlatego teraz gdy właśnie dojechaliśmy do szpitala szedłem korytarzem wpatrzony w podłogę. Nic nie mówiąc tylko słuchając tego co ona mówi.
Miałem nadzieję, że jak już dotrzemy na oddział dziecięcy to odrobinę mi się poprawi. Zawsze stawałem się o wiele bardziej śmiały gdy miałem okazję komuś pomóc. Choćby przez zwykłą rozmowę.

Kiedy tylko usłyszałam, że Kostek potrzebuje towarzysza by wybrać się do szpitala, natychmiast się zgodziłam. Co prawda sama miałam na głowie pełno rzeczy, bo jak zwykle uparłam się na robienie wszystkiego co tylko się dało naraz, ale Kostek wyglądał na tak smutnego, że nie mogłam odmówić sobie pójścia z nim; jako że moją misją na świecie było uszczęśliwianie wszystkich dookoła, uznałam że koniecznie muszę go rozweselić. No i przy okazji mogłam pomóc chorym dzieciom, a to przecież też bardzo ważne. Uwielbiałam zadawać się z dziećmi! One jako jedyne - poza Justinem i czasami Quentinem - wydawały się nadążać za moimi wypowiedziami i w całości rozumieć, co usiłuję przekazać. Całą drogę z rezydencji do szpitala opowiadałam Konstantemu wyjątkowo w mojej opinii fascynującą opowieść o dziwnej sąsiadce z Kanady, która miała w domu całe stado kotów. Kiedyś moi bracia wmówili mi nawet, że to czarownica i wystraszyłam się do tego stopnia, że przez trzy tygodnie nie wyszłam z domu, więc ta opowieść miała również swoją smutną część, ale na szczęście postanowiłam ją pominąć. W końcu miałam zamiar rozweselić Kostka, a nie doprowadzić do płaczu. To znaczy nie wiem, czy by się rozpłakał, bo ilekroć opowiadałam komuś tę historię (a opowiadałam ją prawie każdemu) zawsze jedyną płaczącą osobą byłam ja, ale kto wie, może kiedyś uda mi się wzruszyć kogoś innego. Podskakiwałam radośnie, idąc obok Kostka korytarzem i rozglądając się z zaciekawieniem dookoła.
- No i wiesz, kotów było dwanaście, znaczy wcześniej czternaście, ale potem jeden uciekł, a drugi został niestety przejechany przez zastępcę listonosza, kiedy ten prawdziwy był na urlopie, bo nikt mu nie przekazał, że przejeżdżając obok domu tej sąsiadki trzeba uważać na zwierzęta, więc w końcu było tylko dwanaście. To okropne, prawda? Potem ta sąsiadka chciała zabić tego biednego listonosza, wrzeszczała, że to morderstwo i chciała pozwać go sądu. Naprawdę, myślałam, że zabije go na śmierć, tak na niego krzyczała! - W tym momencie Quentin na pewno by mnie zrozumiał. To było nasze ulubione rodzinne powiedzonko i zawsze kiedy ktoś go używał było wiadomo, że nie ma żartów. - W każdym razie, ta kobieta traktowała te koty jak swoje dzieci, nadawała im różne dziwaczne imiona jak Lincoln, Honey albo Elvis, mówiła do nich, uczyła ich angielskiego, dawała im jedzenie na prawdziwych porcelanowych talerzach i w ogóle traktowała je jak prawdziwych ludzi! To dziwne, prawda? - zakończyłam moją opowieść z westchnieniem. Zbliżaliśmy się już do oddziału dziecięcego, więc postanowiłam skupić się na celu naszej wizyty. - Ojej, Kostek, powiedz mi, co my właściwie mamy tam robić? To takie cudowne, że tak się angażujesz w pomaganie chorym dzieciom, to pewnie dużo dla nich znaczy i tak dalej - uśmiechnęłam się do niego.

Może i Delilah była przerażająca w swoim gadulstwie, ale opowieść o kotach miała swoje uroki. Zawsze uwielbiałem zwierzęta, ale jakoś nigdy nie udało mi się mieć jedno zwierze na własność. Zresztą nie miałbym serca niewolić zwierzęta, wystarczyłoby jedno spojrzenie kocich oczu a zaraz bym wypuścił je na wolność. Nawet nie zdążyłoby się do mnie przyzwyczaić i po prostu by nie wróciło. Byłem wielkim mięczakiem jeśli chodzi o takie rzeczy. Dwanaście kotów, jak to musiało wszystko być przytłaczające. Chodząc po domu po ciemku bałbym się postawić jednego kroku z myślą, że mógłbym nadepnąć na jakieś niewinne stworzenie.
- Może i dziwne, ale na swój sposób urocze - odpowiedziałem na jej pytanie, choć nie wiem czy oczekiwała z mojej strony odpowiedzi. Chciałem po prostu przerwać to milczenie, które opanowało mnie w ostatnich chwilach. By nie pomyślała sobie, że ją ignoruję, albo nie słucham. To by było takie niegrzeczne. Nie chciałem uchodzić na gbura, dodatkowo byłem winny Delilah zainteresowanie. W końcu zgodziła się tu ze mną przyjść, a nie musiała. To naprawdę było miłe z jej strony. - Ale i tak ja bym nie potrafił zająć się taką gromadą zwierząt, nie poradziłbym sobie. Więc naprawdę podziwiam twoją sąsiadkę.
Podeszliśmy jeszcze parę kroków i padło to stwierdzenie, które zawsze wprawiało mnie w zakłopotanie. Bo przecież ja wcale nie robiłem niczego aż tak cudownego. Po prostu byłem sobą i starałem się być w miarę dobrym człowiekiem. Poza tym przebywając ciągle w szpitalu miałem też parę egoistycznych celów, jak na przykład ukrycie się przed swoimi problemami.
- Jestem pewien, że akurat ty Delilah poradzisz sobie doskonale. Tu chodzi głównie o to by dotrzymać im towarzystwa. Mi nie zawsze się to udaje, bo jednak nie jestem zbyt gadatliwy, ale ciebie pokochają - odpowiedziałem jej odwzajemniając uśmiech.

Byłam pod niesamowitym wrażeniem, bo Kostek nie tylko udawał, że mnie słucha - na ogół większość ludzi tak właśnie się zachowywała, potakując we właściwych momentach, a myślami błądząc gdzieś daleko i mając nadzieję że niedługo się zamknę - ale rzeczywiście to robił! Niemal podskoczyłam z radości, kiedy odniósł się do całej mojej długiej wypowiedzi. Oczywiście udałam, że wcale nie ruszyło mnie jego rzeczywiste zainteresowanie moimi słowami, bo przecież nie mogłam mu pokazać, że jest jedną z nielicznych osób na świecie które wykazują chociaż minimalne ilości. Wstydziłam się tego, że najwyraźniej nie byłam na tyle interesująca by ktokolwiek chciał mnie słuchać. To było takie niesprawiedliwe! Nawet Lemona ludzie chcieli słuchać bardziej niż mnie. A on przecież nie miał nawet w połowie tak interesujących historii jak moje. Westchnęłam ciężko, ale zaraz potem wyrwałam się z zamyślenia i skupiłam na chwili obecnej.
- Dotrzymać towarzystwa - powtórzyłam. Nie brzmiało to aż tak trudno. - Wiesz, nie wiem, czy mnie pokochają - stwierdziłam po chwili, zagryzając wargę. - Nie jestem pewna czy mam odpowiednie umiejętności jeśli chodzi o dotrzymywanie towarzystwa. To znaczy wiesz, zawsze tak mi się wydawało, bo kiedy w domu w Kanadzie ktoś był chory, jako pierwsza rzucałam się do siedzenia cały dzień przy jego łóżku, karmienia gorącym rosołkiem, opowiadania różnych historii dla zabicia czasu i grania z nim w różne gry. Problem w tym, że najwyraźniej nie szło mi aż tak dobrze jak myślałam. Kiedyś któryś z braci powiedział mi po tygodniu grypy, że nie powinnam nigdy więcej zbliżać się do żadnej chorej osoby, bo były to najgorsze dni jego życia i przez cały czas miał nadzieję, iż choroba jednak będzie tak łaskawa, że okaże się śmiertelna i go zabije, bo miał dość mojego gadania - wygięłam usteczka w podkówkę, resztkami woli powstrzymując się przed tym by moje oczy nie napełniły się łzami. Kochałam moją rodzinkę, ale co niektórzy bywali czasami naprawdę niewdzięczni. - Ale jestem pewna, że tobie udaje się to doskonale, jesteś w końcu taki miły! - stwierdziłam, zerkając niepewnie w kierunku tych wszystkich dzieciaków, bo moment spotkania z nimi zbliżał się niechybnie. Można powiedzieć, że miałam trochę tremę.