Bilard

/ przeskok? /

Zagadkowe pytanie, na które wprost uwielbiałem odpowiadać: Co dziś robiłem? Zawsze gdy owo pytanie zadawano mojej skromnej osobie istniało ryzyko, że zacznę gadać, tym samym nie zauważając całego świata poza nim i dopiero po jakimś czasie się zorientuję, że jestem sam i nikt kompletnie mnie nie słucha. Ale jak już się raz takie coś wydarzy, potem drugi i trzeci, to się da do tego przyzwyczaić i iść dalej swoim kaktusem (taa, dla nieświadomych jeszcze raz wyjaśnię skróta: krok atrakcyjnego kawalera tolerującego uwielbienie superfanek - kaktus). Ale nieważne, bo nie o tym miałem mówić, a o tym co ja dziś robiłem. Nie powiem, że łatwiej byłoby powiedzieć czego nie robiłem bo to nieprawda. Na świecie istniało tyle różnych rzeczy, których nie da się zrobić na raz, że nie można tak mówić i każdy kto tak czyni trafia na moją czarną listę, która w ostatnich dniach zaczęła niespodziewanie przybierać ogromne rozmiary. A wszystko przez Lie, która nawet w swoje urodziny nie miała dla mnie czasu, oraz przez Effy, która za bardzo śliniła się do Dymka choć jej zabroniłem, przez Yves, która już całkiem nie zwracała na mnie swojej uwagi, przez Maksa wgapionego jedynie na tyłek kluska i przez te zgraję fajnych dziewczyn wysyłających do mnie walentynki, która z roku na rok robiła się coraz młodsza, większa i bardziej natarczywa.
A gdzie mogłem się przed nimi skryć jak nie w miejscu jak najbardziej publicznym? Dobra, w cale nie przyszedłem tu by się ukrywać a wręcz przeciwnie, by znaleźć sobie jakieś fajne towarzystwo. I tak też było. Jakaś niezła zmiennokształtna przez chwilę ze mną pogadała, a potem ulotniła się na swoją randkę walentynkową co mi uświadomiło po raz kolejny tego dnia, że ja swojej nie miałem. Nie żebym rozpaczał, a gdzie tam! Wszystko jeszcze przede mną. Phi.
O już słyszę jakieś fajne myśli zbliżające się do pomieszczenia, w samą porę, bo już chciałem iść skoro zostałem tu sam. A tak, zobaczę kto to taki. Nie wiem skąd w tej chwili wzięło mi sie na pewną rymowankę. Dobra nieważne skąd ale postanowiłem zaskoczyć nadchodzącą osobę i stanąłem przy samych drzwiach. Gdy Maggie tylko przekroczyła próg (dzięki bogu, że to była Mega, a nie jakaś zołza) zakryłem jej od tyłu oczy dłońmi i zacząłem seplenić:
- Zgadnij, zgadnij kto to taki, a dostaniesz dwa buziaki, a jak zgadniesz, że to ja to dostaniesz jeszcze dwa - byłem kompletnie nienormalny.

Walentynki. Kto w ogóle wymyślił takie święto? Poszukując miejsca gdzie nie byłabym otoczona jedynie przez wyznawców grubego dzieciaka ze skrzydłami i wszechobecne serduszka, wybrałam się do pomieszczenia na piętrze gdzie znajdował się duży stół do bilarda. Rozejrzałam się dookoła, ściskając w dłoni paczkę papierosów, a chwilę później ktoś zasłonił mi oczka i już było ciemno.
Oczywiście, że wiedziałam kto to. Westchnęłam ciężko i po paru nieudolnych próbach wydostania się z ramion Justina, wreszcie byłam wolna. Spojrzałam na niego ze miną wtf i chwilę potem roześmiałam się widząc jak kurczowo trzyma czekoladki i walentynkowe kartki w rączkach. - Ojeeej, jakie to słodkie. - Prychnęłam i usiadłam na fotelu stojącym tuż obok. Sama nie dostałam żadnego serduszka, to takie smutne. A właśnie, dla tego chłopca nie zdążyłam jeszcze 'podziękować' za wepchnięcie mnie do pokoju Cooka przez co wylądowaliśmy w łóżku. Wiedząc, że łazi sobie po mojej głowie, wyobraziłam sobie tortury jakie już niedługo na nim zastosuje. Och, czyżby na jego twarzy pojawił się grymas niezadowolenia? Uśmiechnęłam się szeroko, odpalając waniliowego papierosa.
- To gdzie te buziaki? - Zapytałam z rozbawieniem, unosząc brew. Niech dotrzyma obietnicy, bo nie lubię bardzo niesłownych ludzi. Poza tym pamiętałam doskonale, że zbił mój wazonik. Pfff, głupi Justin. Wystawiłam policzek, czekając aż da mi buziaka, bo przecież to będzie mój najlepszy (a zarazem jedyny) walentynkowy prezent. Bo co może być lepszego od nawet najdrobniejszego pocałunku naszego casanovy z Rezydencji? Oczywiście, że nie ma nic lepszego! Nawet widok gołego Dymka! Odgarnęłam platynowe włosy do tyłu i zaciągnęłam się dymem.
- Justin, Justin, Justin... - Wywróciłam oczami ze słodką minką na buzi. Swoją drogą, to bardzo dawno go nie widziałam. Ale nawet się nie zmienił. Kilka kolejnych siwych włosów nie robiły żadnej różnicy, prawda? Postukałam palcem w policzek domagając się tego jebanego buziaka, bo chyba chłopak nie był zdecydowany.

Nie trzeba być tak ponurym Maggie, nie trzeba. Świat jest przecież doskonały w swojej doskonałości i nawet te najgłupsze święta nie powinni doprowadzać nikogo do złego nastroju. Nie żebym myślał, że Walentynki to głupie święto, po prostu mieszkańcy rezydencji byli podzieleni na dwa obozy względem tego dnia i czasami jakieś durne myśli wdzierały mi się do głowy i przepędzały stamtąd moje zdanie, co było swego rodzaju strasznym przeżyciem, prowadzącym słabego Justinka do jeszcze większego zagubienia niż zazwyczaj.
- Taa, bardzo słodkie - przyznałem wzruszając obojętnie ramionami i rzucając wszystko na jakiś stolik przy ścianie. Dobra nie wszystko, pudełko w kształcie serduszka z wnętrzem wypełnionym słodkościami zostawiłem. Oderwałem jedynie jakiś liścik z numerem telefonu i narysowanym przebitym serduszkiem. A potem obróciłem się w stronę Maggie, bo jej historia mnie wzruszyła, nie powiem. - Wiem, że to nie szczyt twoich oczekiwań, ale przyjmij oto tą skromną walentynkę z drugiej ręki - uśmiechnąłem się zabójczo i wcisnąłem w jej ręce pudełko. No co? Może i to nie było od serca, ale było. Oczywiście liczyłem na to, że zostanę poczęstowany tymi słodkościami. No nie? Bo zabiorę jej to z powrotem. - No nie wieeem - westchnąłem zastanawiając się głęboko, gdy dopominała się owych buziaków, oczywiście które obiecałem lekkomyślnie. - Te twoje zgadywanie jakieś takieś za najlepsze to nie było... - jeszcze jedna zamyślona mina i jeszcze większe zastanowienie, gdy nadstawiła policzek. No nie! W takie rzeczy to ja się nie bawię! - Ty, patrz! - zawołałem nagle odrobinę podnosząc głos, by obróciła się i spojrzała prosto na mnie. A gdy już to zrobiła to wykorzystałem moment i masz! - A proszę bardzo! - zaśmiałem się. Ale chwilę później mina mi zrzedła. Że co ona pomyślała? No nieee. - Wiesz co? Jeszcze trochę takich myśli a strzelę takiego focha, jak stąd do Australii! Ja nie mam siwych włosów... - oparłem się tyłkiem o stolik przy którym siedziała Mag i spróbowałem zobaczyć jak czy Maggie mówi na serio, a raczej myśli. No co? Przestraszyła mnie i teraz nie będę mógł chwili przestać póki nie sprawdzę. Szkoda, że nie miałem lusterka.
- Maggie, Maggie, Maggie - zawtórowałem jej jeszcze. Co do wazonika postanowiłem na razie unikać tematu póki na głos o nim nie wspomniano. Tak samo co dotyczy Cooka i jego sypialni, nie żebym żałował, bo przecież czy same dobre rzeczy z tego nie wynikły? Cook się rozstał z Issą, Cook jest sobą, Isska trochę pocięta ale z szansą na nowe życie pełne nowych doświadczeń bez zbędnego bagażu emocjonalnego. Na serio nadaje się na psychologa.

/yyy...

Leciałam niczym budda w powietrzu w kierunku sali Bilardowej. Oczywiście co chwilę dotykałam swych włosów... Ach... No mniejsza.
Ze sobą miałam tajną przesyłkę dla Justin'a, którego właściwie teraz poszukiwałam. Tak, miałam odżywkę do włosów rodem z HOLLYWOOD! Tak, kupiłam dwie, ale postanowiłam się nią podzielić z drugim wielbicielem włosów. No chyba, że mnie oszukiwał to skończy jak pewien chłopiec z dawnych czasów kiedy moje umiejętności były zaledwie kontrolowane. I tu pojawił się uśmiech na mej twarzy... Hah. To było piękne. Mały.... Biedny... Sukinsyn... Myślał, że wsadzając gumę w moje włosy popiszę się przed znajomymi? HAH! Nie, żałuje teraz tego do końca życia, omija mnie na korytarzach, biedny mały chłopiec, a właściwie teraz jest w moim wieku. Będzie kulał do końca życia.
Nagle coś mignęło mi obok. Magg... No tak, obraziła się na mnie. Pff. Tylko dlatego, że miała załamanie nerwowe i ją potrzebowałam, a ona mnie opuściła.
-Czekaj, Ma...- Urwałam, bo już jej nie było. Na chwilę zasmuciłam się. Ale tylko na chwilę. Tak, kuleje biedak, nie ma co począć, został sam. Heh. No i kariera sportowa runęła w gruzach dla niego. No cóż, było nie wsadzać gumy we włosy Urane Maureen Pumpkin. Żałosne.
O, ujrzałam na horyzoncie Justin'a.
Zmierzwiłam i ułożyłam swe włosy, po czym podleciałam do niego z odżywką. Stanęłam przed nim i podstawiłam mu pod nosem rodem z Hollywood odżywkę!

No nie! Aż takiego wielkiego olewu to nawet w najgorszych koszmarach się nie spodziewałem. Tak bardzo zignorować rozkoszny buziaczek ze strony Justina i tak po prostu sobie wyjść nie mdlejąc, nie ochając i achając. To jak kolec wbity w piętę, jak drzazga pod paznokciem, jak dowiedzenie się po raz kolejny o romansie byłej dziewczyny z twoim najlepszym przyjacielem. No dobra, nie az tak wielka, ale jednak raniąca. I nie próbujcie mi teraz wmówić, że to wszystko przez przybycie Maureen, bo to żadna wymówka, a jakby nawet była wymówką, to marną.
Mimo wszystko postanowiłem się nie zrażać, choć ukradnięcie moich czekoladek było wybitnie nieładne, ja chciałem je chociaż spróbować. Tak będę musiał się jedynie zadowolić tą marną resztą. I Maureen. MAUREEN! WŁOCHACZ! Czemu dopiero teraz to do mnie dotarło?
- Czołem piękna, jak ja cię dawno niewidziałem! Co tam masz? Odżywka? Nie trzeba było, ale z chęcią przyjmę kolejną walentynkę. Nie spodziewałem się prezentu od ciebie na takie święto, ale skoro nalegasz! - zabrałem jej odzywkę i położyłem na resztę walentynkowych drobiazgów jak kartki, czekoladki, ale też miniaturowy kapelusz, śmieszne gumowe coś czego znaczenia jeszcze nie odgadłem i fajne zdjęcie mnie i jakiejś nieznajomej dziewczyny w las vegas biorących ślub. Podobały mi się tegoroczne zdobycze. - Ale czuje się głupio nie mając nic dla ciebie! - zawołałem, choć oczywiście zdawałem sobie sprawę, że ta odzywka to tak nie do końca walentynka, ale jednak. Skoro miałem okazję się ponabijać to musiałem ją wykorzystać. - Masz tu pudełko sercowych landrynek! - serce mi się krajało, że musiałem oddać kolejne słodycz, ale jak mus to mus. Przynajmniej teraz wiedziałem, że mając przy boku Maureen nikt mi nie wytnie siwych włosów. I zamierzałem o to spytać: - Czy ty też uważasz, że siwieję? - zapytałem z lekka drżącym głosem w obawie przed jej odpowiedzią. Jednocześnie obróciłem parę razy głową, by Włochacz mógł się przyjrzeć.

/przylazł (z góry sorry za beznadziejność posta)

Odwieczne pytanie społeczeństwa rezydenckiego: co do cholery robią tutaj takie wyrzutki jak ja? Odpowiedź prosta i wszystkim znana, się lenią kurwa i liczą na darmowe żarcie. Wy myślicie, że ja to bym nie chciał się jednak tutaj wcale nie pojawiać i żyć swoim luksusowym życiem na obrzeżach Seattle? No kurwa bym chciał. Myślicie dlaczego prawie rok spędziłem w swoim pięknym domku z dala od zjebanej rezydencji? No bo wkurwiały mnie te pizdy co tutaj się rozpleniły. Ale na serio, co w takim miejscu jak to robi taka osoba jak ja? Całe szczęście, że przynajmniej dwie osoby w tym małym świadku podzielają moje zdanie i zapewniają mi rozrywkę. Dobra, więcej niż dwie. Bo poza panem Garniaczkiem i Kawomaniakiem, były jeszcze takie mniejsze, ruchliwe persony, które kurwa byłt wyjebiście zabawne. Taka Dilajla na przykład, no kurwa niemal codziennie na mnie wypadała i chwaliła się swoimi osiągnięciami co do postępów z przeklinaniem. Jakby mi na serio zależało co smarkula potrafi. Ale luzzz, luzik. Niech se lata, ja przynajmniej mam darmowe MTV, na dodatek na żywo. Serio ciekaw jestem jak wyglądała jej słit sikstin. Bym się kurwa na nią wpierdolił i dał czadu.
A co robiłem w sali od bilardu? To chyba oczywiste, że nie grałem skoro byłem sam. Sale bilardowe mają to do siebie, że mają sztuczne zadymienie. A jak jest sztuczne zadymienie to nikt nie zwraca uwagi na prawdziwe. Które aktualnie intensywnie tworzyłem. Heh.

- Czemu nie dobry? Jak dla mnie wykurwiście dobry, tak samo jak poprzednie dni odkąd tutaj przyjechałem - odpowiedziałem krzywiąc się lekko i spoglądając na Vladimira. Niby kurwa szczyl, a po tym co od niego usłyszałem na temat jego życia, polubiłem kurwa gościa. Nie było go tu, gdy ja tu byłem poprzednim razem, ale wystarczyło te dwa tygodnie odkąd się pojawiłem i już kurwa miałem przyjaciół. Jakie szczęście, normalnie tylko zrobić naszyjniki przyjaźni i sobie uczepić swoje zdjęcia. Nie cierpiałem myśleć, że posiadam jakichkolwiek przyjaciół, bo życie mnie nauczyło jednego: przyjaciele są do bani. Jak oni sami nie wystawią ci dupska, to ktoś inny im te dupsko skopie z twojego powodu i zwyczajnie będziesz czuł pierdolone poczucie winy. A ja tego nie lubiłem. Dlatego jeśli chciałeś jakiś dziwnym trafem się ze mną zadawać to musiałeś trzymać dystans. - A ciebie co za chuje strzeliły, że gadasz jak pierdolnięty? - zapytałem, choć przecież wiedziałem, że zawsze jego wypowiedzi odrobinę odbiegają od rzeczywistości. I to było w sumie zajebistą rzeczą. Mógłby mnie tego nauczyć. Zaciągnąłem się skrętem i wypuściłem dymek prosto w jego stronę, tak bez powodu.

Nie słuchałem go. Raz się nasłuchałem porządnie i tyle mi wystarczy. Wyrobiłem sobie o nim zdanie, jest spoko. A teraz już nie muszę kumać co on ma do tych popierdolonych buldogów, bo mnie to zwyczajnie chuj obchodzi. Nie cierpiałem psów. Matka miała mopsa, dżizys jak ten się od czasu do czasu potrafił rozszczekać to tylko pierdolnąć młotkiem w łeb, albo kopnąć w jajca by zaskomlał i poleciał pod kanapę. Tym sposobem pozbywało się go na dobre paręnaście godzin. Sposób opatentowany. A buldogi? Co to w ogóle kurwa było?
- Odpierdalasz, Vlad. Jeszcze parę takich tekstów, a uznam cie za zoofila, serio serio. Bo słuchaj, brachu, czasami lepiej takie rozbudowane mądrości trzymać tu - w tym miejscy wskazałem palcem na swój tyłek. - Bo właśnie stamtąd najtrudniej dostać im się do głowy. Bo z głowy zajebiście szybko docierają do ust.
Ha, dobre sobie. I ja to mówiłem. No ale co innego moje gadanie, a co innego gadanie wariatów. Gadanie wariatów trzeba ograniczać nawet wpajając im w głowę takie ściemy jak ja przed chwilą. Z doświadczenie wiedziałem, że im większa ściema tym większe szanse na jej przetrwanie.
- Sam se kurwa znajdź, a nie szukasz murzyna od czarnej roboty. Ty se kurwa nie pozwalaj i gdzie z tym kijem? Ty myślisz, że ja mam serce do takiej gry dla białasów? Rusek ty sie ogarnij. Serio ci mówię - odłożyłem kij i zająłem się z powrotem swoim towarem.

Hahahaha, obraziłem, to on chyba nigdy nie wiedział w jaki sposób się obraża ludzi. To taki kurwa skomplikowany proces, że kurwa czapki z głów by wam pospadały gdybym wam zdradził sekret. Nie no, żart. Akurat w moim przypadku to łatwe jak posmarowanie bułki masłem, no chyba że się kurwa nie ma rąk, a w tym przypadku języka. Wtedy to na serio jest trudne. Ale tak? Nie ma problemu. Bez zastanowienia posłać wiązankę na temat urojeń, puszczania się matki z kozą, czy cokolwiek innego i problem załatwiony. A on mi jeszcze grozi. No śmieszne.
- Serio? To pokaż? A ja swoją drogą ci przypomnę, że kurwa w każdej chwili mogę znaleźć się na suficie, a wtedy będziesz musiał się chyba zamienić w nietoperza by mnie złapać. A to chyba za skomplikowane na twój łeb, Berlioz. Czy nie? Powiedz, bracie, umiesz zamieniać się w nietoperka? Pomachać skrzydełkami? Czy to tylko mit? - zapytałem gasząc peta o podeszwę buta, a następnie pięknie celując nim do kosza stojącego po drugiej stronie pomieszczenia. Idealny cel to również zaleta mojego dziwnego talentu. Który swoją drogą uwielbiałem, bo kto ma tak zajebiście jak ja? Nikt. No może jeszcze ci co potrafią latać, ale reszta w tym budynku to zwykli frajerzy. - A to, że wampiry są wrażliwi to se chyba z dupy wziąłeś. - Jak pozostałe informacje o tych stworzeniach. No weźciee, macha mi tu peleryną przed nosem i puszcza mega focha, popłakać się ze śmiechu można. No wprost zajebiście dobierałem sobie znajomych, serio serio, nudzić się z nimi nie idzie za chuja. - Te, mazgaju, jakby cie serio tak parło, to raz dwa przeleciałbyś jakąś pierwszą lepszą. W końcu która nie poleci na takie cicho jak ty? Odrobinę samozaparcia, białasie, a nie liczysz na darmowe przejażdżki od fundacji Abraham Lincoln Kurwa Spierdalaj.

/ha ha, zaczynam nim/


Są ludzie, którzy idąc dosłownie rozsiewają wokół siebie brokat i migające światła reflektorów. Skierowane na nie, oczywiście. Przyciągają uwagę wszystkich, szokując wyglądem, zachwycając posturą, interesującym ubiorem. Nic nie muszą robić i po prostu są nadnaturalnie zajebiste. Dobrze mają w życiu. Ale Shiki nie ma z nimi nic wspólnego.
Taki ktoś jak on, dba o to, żeby prezentować się wspaniale, by przyciągnąć spojrzenia, olśnić perfekcyjnym uśmiechem i seksownym mrugnięciem. Ma w tym kierunku specjalne zdolności. Czy to się innym podoba czy nie, wszędzie o nim słychać. Jest jak kwejk, jak sam tatuś 9gag tyle że w realnym świecie. Szokująca mieszanka smaków, stylów i... płci. Nie inaczej. Jego niezwykłą androginiczność można kochać albo nienawidzić... i też kochać. Bo na kogo spojrzy ten chłopak o ładniejszej fryzurze, niż ma połowa dziewczyn Rezydencji, ten od razu zostaje spętany jego Czarem.
Co ciekawe, Nishikiori najczęściej nie zdaje sobie z tego sprawy. Talent działa mu naturalnie i samoistnie, jak oddychanie i mruganie prawie, sam przyciąga ludzi do blondyna. W sposób stonowanie umiarkowany, nie grożący nagłym zakochaniem. Co silne, to już sprawka Shikiego i spojrzenia jego szarych oczu.
W błyszczącej brokatem, zdobionej na ramionach, czarnej marynarce Nishikiori zszedł do sali bilardowej. Pod marynarką miał stylowy, biały t-shirt ze smokiem, a na nogach niebezpiecznie obcisłe, czerwone rurki. Spodnie, które podkreślały jego seksowny tyłek. Pogwizdując, postukując obcasikami skórzanych kamaszków oparł się o framugę przyglądając Baltazarowi i wyglądając jak o wiele seksowniejsza wersja Michaela Jacksona.
-Czółeczko Csányi-kun. - przywitał się, swym klasycznym, mrucząco-kusząco-nieokreślonej płci głosem. Czasem gdy chciał, bywał męski. Czasami nieodróżnialny od kobiety. Na co dzień trwał w swojej nieznośności - nie dało się go zakwalifikować do żadnej kategorii. Zwyczajnie ociekał seksem. I za często było to zupełnie dosłowne.