Pluton Theodore Pumpkin - Jacob Young

Charakter: Gdyby chciało się opisać osobę Plutona jednym słowem, niewątpliwie ciężko byłoby zdecydować się na jedno spośród całej gamy określeń tych niekoniecznie przyjemnych - nieszczęśliwy, smutny, udręczony, depresyjny. Wszystkie bowiem bardzo trafnie opisują zarówno aparycję, jak i charakter tego siedemnastolatka. Ostatni Pumpkin od niepamiętnych czasów we wszystkim potrafił znaleźć powody do cierpienia, a jako, iż to jego dosięgnął niefortunny los najmłodszego dziecka w wielkiej rodzinie, nigdy nikt specjalnie nie zwracał uwagi na jego problemy osobiste. Co gorsza, niemal wszyscy w otoczeniu tego biedaka bagatelizują jego dylematy, uważając, że zwyczajnie przesadza, co jest kolejnym powodem dla którego jego serce krwawi; chłopak zupełnie nie potrafi pojąć, dlaczego nikt nie rozumie koszmaru, jakim jest brak sensu ludzkiej egzystencji, problem głodu w krajach trzeciego świata, brak miłości w życiu, bałagan w pokoju bądź, o zgrozo!, fakt, że Pluton nawet nie jest planetą! Z powodu tego ostatniego faktu biedny Theo czuje się jeszcze bardziej wyobcowany i niepasujący do swojej licznej familii niż w czasach, kiedy pozostawał jeszcze nieświadomy tego odkrycia. W skrócie, Pluton to chłopak wrażliwy, który w niemal każdym aspekcie życia potrafi znaleźć powód cierpienia, a do tego jest głęboko przekonany, że wszystko i wszyscy łącznie z siłą wyższą są nastawieni przeciwko niemu. Hiperbolizuje, dramatyzuje, rozpacza - ot, cały jego codzienny żywot. Jest chłopcem skrytym, choć bynajmniej nie oznacza to, że cichym; przeciwnie, Theo bardzo chętnie konwersuje z innymi, szczególnie wtedy, gdy może swobodnie rozpaczać i utyskiwać na całe zło świata oraz ciężar własnej egzystencji, który tak bardzo go przytłacza. Z tego powodu bardzo często naraża się na śmieszność, albowiem jak już było wspomniane wyżej, nikt nigdy nie rozumie jego dramatu. Ma dosyć specyficzne poczucie humoru, rozumiane przez bardzo wysublimowane i wąskie grono jego przyjaciół. Chociaż Theo woli mieć stałą grupę ludzi na których może liczyć zawsze i wszędzie, nie pogardzi pogadaniem z kimś spoza niego od czasu do czasu; w końcu ileż można narzekać tym samym osobom? Bywają również momenty, kiedy ma ochotę odgrodzić się od całego świata i spędzać czas cierpiąc w samotności, z dala od wścibskich oczu, najlepiej z jakąś pasjonującą lekturą i dobrą, klasyczną muzyką w tle. Jego ulubiona tematyka rozmów, rozmyślań i utyskiwać to śmierć oraz bezsensowność ludzkiego żywota na tym, jak to określa, ziemskim padole łez i cierpienia. Gorący zwolennik nihilizmu egzystencjalnego - jego stałym tekstem jest zwrot "i tak wszyscy umrzemy." Dlatego też nie warto mu się chwalić niczym, bo tak czy inaczej nie zrobi to na nim najmniejszego wrażenia. Oczytany, szczególnie w ponurej i trudnej do zrozumienia poezji, chociaż nie pogardzi także dobrymi klasykami. Bardzo często można go spotkać snującego się z zasępioną miną po rezydencji i cytującego półgłosem jakiś utwór. Raczej z niego nonkonformista; niezależnie od wszystkiego, trzyma się własnych poglądów, choć broń boże nie będzie próbował przekonać do nich innych, albowiem uważa, że reszta świata jest zbyt infantylna i zbyt mało inteligentna na to, by móc zrozumieć jego tok myślenia oraz wysublimowane poglądy; właściwie, ma trochę poczucie wyższości nad większością znanych mu ludzi. Nie masz żadnych ciekawych rozważań, jeśli chodzi o ciężar ludzkiego żywota? Nie rozpoznajesz cytatów, którymi się posługuje? Z całą pewnością nie będziesz cieszył się jego sympatią, choć raczej nie da ci tego do zrozumienia. Właściwie, nie da się powiedzieć, co też tak naprawdę kryje się w jego udręczonej główce i nawet najbliższe mu osoby nie są w stanie jednoznacznie rozstrzygnąć, czy postawa niezrozumiałego, nieszczęśliwego chłopaczka to tylko maska, czy też prawdziwa osobowość Plutona. Biedaczysko! Uwielbia barwnie opisywać świat, a swoje myśli przelewa na papier w formie długich, rozwlekłych opowiadań bądź utworów; brzydzi się jednak głęboko pisaniem na komputerze, albowiem uważa, że to upokorzenie dla prawdziwego wrażliwego artysty i o wiele bardziej lubi korzystać z tradycyjnych metod kartki i pióra. Dodatkowo, niemal nic naprawdę go nie cieszy. Pada śnieg? Świeci słońce? Odwiedzi go królowa Anglii? Zostanie gwiazdą rocka? Wygra milion tysięcy dolarów w lotto? To nic, i tak wszyscy umrzemy. Tak to mnie więcej rysuje się w odmętach jego udręczonego umysłu. Czasami godzinami potrafi siedzieć w miejscu i wpatrywać się w ścianę, pogrążony w stanie graniczącym z apatią. Zdecydowanie odstaje nie tylko od swoich rówieśników, ale w ogóle od ludzi. Podsumowując - nieszczęśliwy, wyśmiewany, niepewny, wiecznie stłamszony i pogrążony w permanentnej depresji chłopiec. Ot, cały Pluton.

Talent: przynosi pecha. Na początku, kiedy w ogóle tego nie kontrolował, wystarczyło, że się na kogoś zdenerwował, a już dana osoba miała naprawdę słabo. Teraz w miarę się nauczył nad tym panować i potrafi na określony czas (w zależności, jak mocno się postara, ale nie więcej niż kilka dni) sprawić, by kogoś prześladowało nieszczęście. Niech inni cierpią tak jak on, a co!

Historia: Pluton Theodore Pumpkin przyszedł na świat pewnego pięknego sierpniowego poranka, jako ostatnie dziecko aktorki Judith Emerald i astronoma Heweliusza Pumpkina. Być może byłoby to wielkim wydarzeniem, a dla rodziców ogromnym powodem do radości, gdyby nie drobny fakt, iż Theo był już dziewiątym potomkiem tego szlachetnego rodu i narodziny w tej familii nie były niczym godnym specjalnej celebracji. Biedaczyna, to jemu przypadła mało prestiżowa i zaszczytna rola najmłodszego dziecka w rodzinie. Kto wie, może stąd właśnie wzięła się jego nietypowa i trudna osobowość? Wszak problem bycia najmniej poważanym członkiem rodziny towarzyszy mu do dzisiaj, a co więcej, jest jednym z jego największych cierpień. Zaraz obok faktu, iż Pluton nawet nie jest planetą! Od kiedy tylko mały Theo dowiedział się, że jego imię tak naprawdę wcale nie może równać się z imionami pozostałych członków rodziny, nienawidzi całej otaczającej go rzeczywistości oraz swojego smutnego losu jeszcze bardziej. Dorastał w przeświadczeniu, że zawsze będzie czarną owcą w swojej rodzinie, choć w walce o ten tytuł nie pozostawał sam; wiadomo wszakże nie od dzisiaj, że w wielodzietnej rodzinie Pumpkinów znajdowało się naprawdę wiele nietypowych i ciężkich do ogarnięcia przez przeciętnego człowieka osobowości. Biedaczyna, ma wrażenie, że nikt z rodziny tak naprawdę się nim nie przejmuje - starsze rodzeństwo woli zajmować się sobą nawzajem, ba, chłopak ma nawet czasami nieodparte wrażenie, że co niektórzy z jego sióstr czy braci nie pamiętają na dobrą sprawę, jak się nazywa. W skrócie - jego dzieciństwo naznaczone było ogromnym cierpieniem, z którym nie potrafi sobie poradzić! Zapewne jego życie toczyłoby się stałym rytmem do dzisiaj - no chyba, że w przypływie depresji przeszedłby od słów do czynów i naprawdę targnął się w końcu na swoje życie - gdyby nie to, że odkrył swój talent. Miało to miejsce w dosyć interesujących okolicznościach; jako chłopak niezrozumiały przez rówieśników nie był w szkole lubiany, a co za tym szło, często stawał się obiektem kpin i żartów. Szczególnie upodobała sobie biednego Theodore'a za cel pewna grupka wyjątkowo wrednych chłopaków, szukających zaczepki. Pewnego pięknego dnia, gdy Theo szykował się na kolejną porcję szyderstw z ich strony, stała się rzecz niesłuchana - mianowicie, jeden z jego głównych prześladowców na oczach całej szkoły potknął się na schodach i złamał nogę. Następnego dnia, wychodząc z gipsem ze szpitala, potknął się po raz kolejny, tym razem raniąc się w rękę. Kolejne doby nie były dla niego szczęśliwsze; spadały na niego wszelkie możliwe nieszczęścia, od tych trywialnych, takich jak odpytywanie przez wszystkich najgorszych nauczycieli, do tych dziwnych, takich jak pożarcie najważniejszej pracy domowej w całym roku przez psa. Cóż, nieszczęścia chodzą po ludziach. Theo zupełnie nie powiązałby pecha prześladowcy ze swoją osobą, gdyby nie to, że kilka tygodni później po wyjątkowo ostrej wymianie zdań z innym chłopakiem historia zaczęła się powtarzać. Niedługo później pojawili się starsi i natychmiast wyjaśnili całą sytuację, dając tym samym Plutonowi kolejny dowód, że jego życie jest doprawdy przepełnione nieszczęściem. Wkrótce trafił do rezydencji, dołączając tym samym do swojego rodzeństwa. Obecnie wrócił z kilkumiesięcznego urlopu, na który wysłano go do domu z powodu kolejnej wielkiej depresji. Biedaczyna, teraz ma się lepiej, ale nigdy nie wiadomo kiedy po raz kolejny ciężar jego egzystencji go przerośnie.