Pokój z balkonem

Chociaż absolutnie nie powinnam narzekać na tak pozytywną cechę, w jego ciągłej uprzejmości było coś dziwnego. Po prostu jego aparycja, zachowanie, w którym widać było jakąś swego rodzaju nonszalancję, i pewna siebie postawa zupełnie kłóciły się z jego ciągłą graniczącą wręcz z przesadną uprzejmością. Naprawdę nie miałam zamiaru wpakować go w jakieś sztampowe ramy i oceniać po metaforycznej okładce, jednakże nie mogłam pozbyć się uczucia, że bardziej bawi się słowami i rozmową, niż rzeczywiście prowadzi konwersację. Nie żeby mi to przeszkadzało. W końcu pogawędka to tylko pogawędka, prawda? Nawet jeśli nie był szczery, nie było żadnego problemu. Roześmiałam się na uwagę o ludziach niższego pokroju; była tak dziwna i od rzeczy, że nie mogła mnie nie rozbawić. Szczególnie, że od zawsze miałam dosyć specyficzne poczucie humoru.
- No cóż, chyba będę w stanie poświęcić się dla dobra sprawy i znajdę trochę miejsca w moim napiętym arystokratycznym grafiku - stwierdziłam z udawanym zastanowieniem nawijając kosmyk włosów na palec. - Zresztą, nie mów nikomu, ale tak naprawdę też jestem z plebsu. Po prostu bezczelnie próbuję wkupić się teraz w łaski ludzi wyższego pokroju - dodałam nieco konspiracyjnie. I co? Umiałam rozmawiać, nawet jeśli była to pogawędka zupełnie od rzeczy. Sama byłam zaskoczona tym, jak w ciągu ostatnich kilku miesięcy poprawiły się moje zdolności w nawiązywaniu kontaktów. Najwyraźniej Norwegia, pomimo zimnego klimatu i ciągłej nocy dobrze na mnie wpływała.
- Prawdopodobnie tak - zgodziłam się ostrożnie, nie do końca wiedząc co rozumie przez dobry kierunek. Okej, może i nauczyłam się trochę jak rozmawiać z ludźmi i nie być jednostką stricte aspołeczną, jednakże nie znaczyło to, że nagle zaczęłam ufać i zgadzać ze wszystkimi tak po prostu. - Cóż, ja również cieszę się, że tutaj przyszłam, choć moja alternatywa spędzania wieczoru nie rysowała się zapewne tak dobrze, jak twoja - On mógł iść na imprezę, ja co najwyżej siedzieć w pokoju z książką. Chyba nie było żadnych wątpliwości, co brzmiało bardziej interesująco, czyż nie?

Nie wiem czemu ale wciąż miałem wrażenie, że Gerda zbyt bardzo mi się przypatruje oceniając każdy mój gest i słowo. Nie wiem, czy to było przewrażliwienie spowodowane ciągłą i nieustanną obawą przed obserwacją (nie, nie chodzi tu o zbirów czekających na mnie z zemstą za uczynione grzechy; tu chodzi raczej o ludzi czekających aż się potknę po raz kolejny), czy przez przebywanie z ludźmi pokroju Dimitriego. Mówię wam, mieszkanie z nim w pokoju czasem może wydawać się straszną męką, choć zazwyczaj bardziej przypomina to burdel. Nieważne. W każdym razie wolałem, gdy osoba, z którą rozmawiam nie zwraca na mnie za nadto uwagi, póki sam tego nie zechcę. Wtedy już musiała zwracać bez względu na wszystko.
- Nawet nie wiesz jak radosna to jest dla mnie wiadomość - uśmiechnąłem się do niej zadowolony z tego, że tak łatwo podjęła temat plebsu. Choć w sumie jak już mówiłem miałem głęboko wszelkie podziały społeczne. Choć był od tego wyjątek: nie lubiłem pedałów. Znaczy geje mogli sobie tam być, ale te pizdy w różowych stringach niech mi się nie pokazują na oczy. Nie wiem skąd taka myśl akurat teraz przyszła mi do głowy, dlatego ją porzucę bez dalszego pogrążania się. - Spoko, uwielbiam trzymać czyjeś sekrety, nawet nie uwierzyłabyś jaki w tym jestem dobry? A może skrywasz jeszcze jakąś mroczną tajemnicę, Gerdo?
Nie chciałem dłużej gadać o imprezie, bo na serio nie interesowałem się tym. Nie podobał mi się pomysł balu maskowego i już. Jeżeli coś mi się nie podobało to nie lubiłem do tego wracać, nawet bardzo oględnie, ech. Po prostu imprezy dla mnie istnieją jedynie jak jest rozpierdol na całego, reszta się nie liczy. Nawet takie przyjęcie urodzinowe Venus, to nie było to co Will lubi. - A jak się rysowała? - zainteresowałem się. Bo w sumie wiele rzeczy mnie interesowało, wieloma rzeczami się przejmowałem. Ogólnie byłem idealnym rozmówcą. A gdy ktoś mi się zaczynał zwierzać, czułem się jak w raju. Znaczy nieprzyjemnie się robiło, gdy ktoś walił smuty, a ja nie mogłem powstrzymać się od uśmiechania. Ale to też już opanowałem.

Z Willem rozmawiało mi się zaskakująco dobrze - pomimo ciągłego wrażenia, że wcale nie pokazuje tego, co naprawdę myśli - aż do momentu, kiedy nie wspomniał o ukrywaniu tajemnic. Niby zdawałam sobie sprawę, że to tylko takie gadanie na żarty, mające za zadanie skierować rozmowę na jakieś dalsze tory, a do tego że wcale nie miałam żadnych tajemnic, które ukrywałam przed światem, ale tak czy inaczej poczułam się źle. Nie chodziło o to, że kłamałam na temat swojej przeszłości czy próbowałam w jakiś sposób zniekształcać jej obraz; ja po prostu nigdy przed nikim nie poruszałam tego tematu i chciałam, by tak pozostało. I pewnie byłabym w stanie ciągnąć tę konwersację jeszcze trochę, gdyby nie to, że przypomniało mi się jaki talent miał William. A zagrożenie poznania szczegółów mojej przeszłości i środowiska w jakim dorastałam wyłącznie za pomocą dotyku połączone z nagłym zaniepokojeniem jego słowami sprawiły, że momentalnie zapragnęłam znaleźć się znowu we własnym pokoju, w bezpiecznym świecie wykreowanym z czytania różnych powieści.
- Niestety, Williamie, będę musiała cię zawieść. Obawiam się, że nie posiadam żadnych mrocznych sekretów, którymi mogłabym się z tobą podzielić w ramach solidarności plebsu - odparłam spokojnie, a potem wstałam z kanapy i nieśpiesznie ruszyłam w kierunku drzwi. - Jeśli jednak jakieś poznam, na pewno się nimi z tobą podzielę - dodałam w ramach pocieszenia. - A po namyśle stwierdzam, że moja alternatywa, choć niezbyt interesująca, będzie musiała się ziścić. - Tak, nie dalej nie wyjaśniłam o co chodzi i nie miałam zamiaru. Po co mu wiedzieć, jak nudno spędzam czas? - Miłego odnajdywania wewnętrznego spokoju - dodałam jeszcze i opuściłam pokój, kierując się zapewne do mojego własnego lokum.

/ Od Ronki.

O co tu chodziło ?! Słońce świeciło przez cały dzień jak szalone, a ja byłem wykończony przez ogarniającą mnie obsesje i naprawdę liczyłem na drzemkę po zmroku. Tymczasem po pierwsze, słońce nadal było na niebie, choć godzina zdecydowanie zaliczała się do nocnych. Po drugie dzieciaki zgłupiały i przez dwadzieścia cztery godziny nie przestawały się drzeć. A trzecie ? Upierdliwe coś nieustannie siedziało w mojej głowie i tylko podjudzało: ocieraj się, ocieraj.
Umierałem. Dosłownie, umierałem. Policzek mi odpadał, powinni go amputować. Nie moja wina, że jakaś laska lizała się z Willem i jej cycki nie pachniały mną. No, przecież każda przyzwoita laska jest moja, jeszcze tego nie skumał ? No, ale to było kilka godzin temu, wszystkie laski były już zaznaczone, większość pokoi też. Pracowity chłopak jestem. Jak królik ma zapładniać to zapładnia. Jak Javie ma pocierać, to pociera. Prawa natury, proste i klarowne.
Jakaś studentka medycyny dała mi proszki na uspokojenie, nie sprostała moim wymaganiom, ot co. Ale sexroom musi być przemeblowany, dziewczyna spaliła połowę mebli podczas ekhm… bardzo intensywnych ćwiczeń fizycznych. W sumie to mogę ją oddać Willowi. Co to za laska, która po sexie daje człowiekowi tabletki ? No kurwa, pojebana jakaś. Staram się szanować kobiety. Właściwie to są dziwaczki, kobiety, laski i dziwki.
I jeszcze problemy miała ! Nie moja wina (nigdy nie jest moja), że mi futro wyłazi. Taka pora. A ona w bek, że jej sukienkę zniszczyłem, głupie stworzenie. Uciekłem od niej właśnie w to miejsce, nikt mi nie będzie przeszkadzał. Dokładniej mówiąc to przyszedłem tutaj, ponieważ te prochy takie uspokajające były. I na sweterek Pouch, nie mogłem zasnąć ! Nawet jako tygrys, bo o ludzkiej postaci nie wspominam. Zwykle śpię z głową pod poduszką, bo jak mi słońce świeci po oczkach to zabijam pierwszego człowieka, na którego natknę się rano. Słodko, nie?
To ogólnie rzecz biorąc egzystowałem sobie na balkonie. Poduszka pod głową, książka i te sprawy. Cisza, spokój. Te dzieciaki co krzyczały wcześniej… muszą się trochę zmrozić w lodówce. Nie lubię ciepłego mięsa w gorący dzień.

Nie miałem pojęcia, który raz czytam to samo zdanie. Ach! Gdyby moją była ziemia cała (...) „Sen nocy letniej” nie był najlepszą lekturą w czasie dnia polarnego. Odłożyłem książkę z westchnięciem, głowa mi eksplodowała od ciągłych szeptów jakiegoś złośliwego stwora i nie mogłem się skupić. No to przymknąłem oczy z zamiarem oddania się hypnosowi na krótką drzemkę, czasem nie było nic milszego od odpoczynku w promieniach słońca. Szczególnie, że jakiś Norweg w ciąży kwestionował moją hiszpańskość: boś blady ! A pf.
Nie dane było mi długo cieszyć się samotnością; błogą ciszę zakłóciło stukanie szpilek o posadzkę. Czyli idzie dziewczyna. To dobrze. A potem zobaczyłem cud jasne loki i dowiedziałem się, że idzie jedna z moich ulubionych dziewczyn. To bardzo dobrze.
- Cześć Vinys. - Uśmiechnąłem się do niej. Wyglądała bosko, szczególnie z mojej perspektywy. Właściwie to miałem dosyć policzków jak na jeden dzień, więc wstałem czym prędzej i odłożyłem książkę na stolik. O nie, znowu to samo. Kurwa.
Ona nie jest twoja – podjudzał głosik. Ona pachnie kimś innym, nigdy nie będzie twoja. Jesteś za słaby, zniszczy cię. Zabiją Cię, wejdą na twój teren i zabiją. Zabiją na twoich oczach, bo jesteś słabym drapieżnikiem… Nie ! Próbowałem wyrzucić to z głowy, ale TO było silne i wciąż powracało. Na chwilę uciekło, kiedy stwierdziłem, że to nie ma sensu. Tylko na chwilę, taki przebłysk delikatny.
To co działo się w środku było nie do opisania. Na zewnątrz byłem taki jak zawsze, opanowany i stateczny. To chyba przez te prochy. Pewnie nie mógłbym się wdrapać na drzewo ani upolować zwierzaka. Jak jakaś ciota Justin co pije smakowe piwo. Karmi, hahaha.
- Nie będziesz przeszkadzać, zawsze jesteś mile widziana. A, próbowałem czytać – schowałem książkę.

Szkoda, że oceniali Venus, a wcale jej nie znali. Wystarczyło mieć odpowiednie podejście, być miłym. Wtedy ona odwdzięczała się tym samym. Zresztą jak każdy normalny człowiek. Przecież przy sataniście nie zaczyna się rozmawiać o tęczy, a małych dziewczynek raczej nie obchodzą notowania na giełdzie. Wystarczy się dostosować.
Odnosiłem wrażenie, że ten dziwny nacisk cudzej woli ustąpił - zadowolił się wcześniejszymi sukcesami. Odetchnąłem z ulgą, bo nie wiedziałem, że to cisza przed burzą. W każdym razie cieszyłem się z wolności.
Potarłem w zamyśleniu grube blizny na torsie, byłem ciekaw czy odzyskam zrobiony przez Chupę podkoszulek - tamta dziewczyna zabrała go, ponieważ spaliła sobie sukienkę. Jakby to był mój problem. Naprawdę. Wtedy nie były mi w głowie maniery.
- Załatwię jakieś zielsko lub grzybki i przejdę się do Daevendry, żeby mnie poskładał- uśmiechnąłem się uspokajająco. Nigdy nie byłem zbyt rozmowny, a wzięło się to od moich poglądów. Jak coś powiedziałem w młodości, to patrzyli się na mnie jak na idiotę. Taka trauma.
- Postaram się - obiecałem. Uwagę o Ronji przemilczałem, nie należało plamić opinii kobiety. Nigdy. Venus miała ładne dłonie. Jakby cały dzień siedziała i dbała o ich pielęgnacje. Wiedziałem, że tego nie robiła. Przynajmniej tak mi się wydawało. Coś w głowie było zadowolone z dotyku. Warkotało wesoło.
Zobaczyłem jej minę. To ja wydałem ten dźwięk. Ops.
- Przepraszam - bąknąłem. Dobrze, że faceci się nie czerwienią. Próbowałem to zatuszować zmieszanie: - Naprawdę ? Nie słyszałem o tym, choć zastanawiało mnie w jaki sposób on to spisał, skoro podobno był analfabetą. Szekspir powinien być dozwolony od jakiegoś wieku. Młodzi czytają i nie rozumieją. A wiesz, że przeczytałem Wichrowe Wzgórza ? Zawsze miałem szlabany w szkole i tam na zmianę czytaliśmy książki nauczycielki.

Szkoda, och nie. Mnie bawił sposób w jaki ludzie mnie oceniali. Wymyślali tak przedziwne plotki. Kto słyszał, żebym kochała się w męskiej toalecie, kto słyszał, żebym doklejała sobie rzęsy, kto słyszał, żebym miała dwójkę dzieci na utrzymaniu? Ja już się nawet nie przejmowałam, bo i po co.
Pokręciłam głową. Grzybki, zielsko? Och, Javier, po cóż Ci to! To używki dla przegranych, a przecież ja zawsze nakłaniałam do dobrego! Nakłaniałam Tristana, nakłaniałam Artemis. Co prawda mało moje namowy działały, bo kiedy przestawałam zajmować się "pacjentem", ten szybko wracał na złą drogę. Ale ćśś, kto wspomina o swoich błędach? Bo nie ja. Wolę żyć w przeświadczeniu, że wszystko mi się udaje. I nie widzieć niepowodzeń. Taka już jestem - idealna, a jak nie to przynajmniej umiem taką udawać. Więc wolałam udawać, że nie słyszałam o dziwnych skłonnościach Torresa. I jego dennych znajomych. Dev? Przecież to chodzący wrak człowieka, takich powinno się chować w piwnicach i pilnować, żeby nie zjedli swoich stóp.
Wpatrywałam się w niego, już nie łapiąc żadnych słów. Afrodyto, obudź się! Ale nie, ona śpi. Usłyszałam coś o wichrowych wzgórzach. Czy on uwierzył w te brednie o romantycznej miłości? O jedności dusz? Nie mogłam uwierzyć. Nawet nie zachowywał się tak, jak powinien ktoś komu Wichrowe wzgórza przypadły do gustu. Nie chodził wszędzie ze smutną miną i nie szukał swej Katy. A może wciąż jej nie spotkał? Boże, cóż ja za dziwne myśli produkuję w mej główce.
- Myślę... czuje, że musiał mieć kogoś do pomocy ? - zaproponowałam wpatrując się w niego nieprzerwanie. Tak jak ja jemu miałam pomagać? Bawimy się w Szekspira i jego muzę, pięknie. Tylko, że ja pasuje co najwyżej na Ofelię. I to też nie całkiem, bo przecież nie jestem w nikim zakochana. I to on się czuł chory? Ja cała byłam chora, jeżeli dopuszczałam sytuacji w której nie kontroluję swoich mysli i jeszcze zezwalam, by trzymał mnie za dłonie.