Pokój z balkonem

//////////


Tolkien w jednej ze swoich książek napisał coś takiego: Tak to już jest, że o życiu szczęśliwym i radosnym nie ma wiele do powiedzenia, dopóki się ono nie skończy. I było to prawdą. Moje życie nie należało do takich wypełnionych złymi przeżyciami, wręcz przeciwnie. Wszystko układało mi się na tyle pomyślnie, że czasami wstyd było o tym mówić. Dlatego też zachowałem skromny tryb życia i zwyczajnie milczałem na temat tego co u mnie było słychać. Jeżeli już ktokolwiek chciał zadać mi takie pytanie. Choć zazwyczaj ludzie obawiali się mi go zadawać, bo przeczucie mówiło im, że mógłbym się w odpowiedzi naprawdę rozgadać. Byli w wielkim błędzie. O tym jak szczęśliwie i radosne życie wiodłem ludzie dowiedzą się dopiero po mojej śmierci, albo coś w tym rodzaju. Nie mogę przecież przewidzieć czy przypadkiem wcześniej nie skończy mi się dobra passa i nie wyląduję przykuty do łóżka mogą jedynie opowiadać o tym co porabiałem za młodu.
Takie święto jak dzisiejsze tylko sprzyja takim wypadkom, więc na wszelki wypadek postanowiłem spokojnie to przeczekać. Zabawić się przecież można było w dowolnej sytuacji bez względu na to jaki mamy dzień. Nie trzeba wcale iść za tłumem i walczyć o przetrwanie otoczony ludźmi w dziwnych przebraniach. Często niebezpiecznych. Zamiast tego mogłem sobie pospacerować po pustych korytarzach rezydencji w poszukiwaniu jakiejś bratniej duszy. I odnalazłem ją, a przynajmniej tak mi się wydawało.
Stała na balkonie i wyglądała na raczej smutną, albo zamyśloną. Albo też jedynie mi tak się wydawało, a jej mina ukazywała szczęście, mniejsza o to. Ja chciałem by była smutna i właśnie tak to widziałem. Bo właśnie to dawało mi powód do zagadania do niej. Oczywiście nieodłącznym cytatem.
- Gdybym tylko mógł przekazać Ci choć cząstkę własnego szczęścia, abyś już na zawsze była wolna od smutku i melancholii. - Albert Einstein, mądry człowiek.
Wyszedłem na balkon, tam gdzie znajdowała się dziewczyna, ale nie patrzyłem na nią. Patrzyłem przed siebie nieobecnym wzrokiem. Jak to zawsze u mnie bywało.

Jeżeli miałbym opisać się w jednym zdaniu, choć nie lubiłem takich zabiegów, to brzmiałoby ono w ten sposób: Elliot to odkrywca skrywanych uczuć zarówno swoich jak i osób go otaczających. Nie jest to zbyt pięknie zbudowane zdanie, ale ja nigdy nie twierdziłem, że jestem jakimś wieszczem potrafiącym wszystko przybrać w piękne słowa. Powiedziałbym nawet, że jest odwrotnie. Jestem na tyle ubogi w umiejętności krasomówcze, że uciekam się do tego by posługiwać słowami innych, znanych osób. Na szczęście moja dosyć dobra pamięć sprzyjała temu i pozwalała mi zapamiętywać okropnie długie ciągi słów, które czasami wprowadzały moich rozmówców w zakłopotanie. Oczywiście o ile zdawali sobie sprawę z tego, że użyczam czyichś słów. Nie przyznawałem się jednak często do tego, by nie umniejszać swoich poglądów. Może to odrobinę zuchwałe zachowanie, nawet dziecinne, ale cóż, wolno mi. Mam jedynie siedemnaście lat i mogłem od czasu do czasu poszaleć.
- W naszym świecie można móc wiele niespotykanych rzeczy, więc i dawać szczęście też. Ale rzeczywiście, ja nie mogę - było to lekkie kłamstwo z mojej strony, bo na upartego mogłem przecież dać komuś szczęście. Złudne i niewłaściwe, ale jednak szczęście. Bo czy człowiek porwany przez wir nałogu nie odczuwa szczęścia gdy w końcu dostanie to o czym marzy? Właśnie takie szczęście mogłem zapewnić, ale nie do końca ono było dobre. Zostawiało po sobie gorycz i ja doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. - Elliot Winchester, miło mi - przeniosłem na chwilę na nią swoje spojrzenie. Niegrzecznie było się przedstawiać patrząc gdzieś w dal. Oczywiście nie wyciągnąłem do niej ręki, w końcu zwyczaj nakazuje poczekać, aż kobieta pierwsza to zrobi. Dodatkowo w rezydencji nigdy nie było wiadomo czy na pewno można bezpiecznie kogoś dotknąć, bo ten dotyk może zaboleć. Nie lubiłem bólu, jak każdy zdrowy na umyślnie człowiek, dlatego też wolałem zapobiegać takim sytuacjom.

Zdawałem sobie sprawę z tego, że każda osoba posiadała własny sposób postrzegania, odbierania i wpływania na świat. U jednym przejawiało się to w pozytywny sposób, u drugich nie. Mogłem mieć zdanie na ten temat, mogłem to oceniać, ale wygłaszanie swoich opinii na głos nie było odpowiednim zachowaniem. Bo o ile ci negatywni ludzie nie liczyli się z uczuciami innych, to ja brałem je pod uwagę. Nie chodzi o to, że przekładałem szczęście innych ponad swoje, ale bardziej o to, że doszedłem do wniosku, że jeżeli ludzie z mojego otoczenia nie będą bez potrzeby źle do mnie nastawieni to i ja będę szczęśliwszy. Na pełnię szczęścia składa się wiele czynników i właśnie inni ludzie są jednym z nich. Dlatego o ile to możliwe nie byłem złośliwy, zły czy nawet niemiły. Stawiałem kulturę na pierwszym miejscu, a zaraz za nią była oczywiście sfera uczuć. W moim przypadku uczucia były bardzo rozbudowane, co raz zdawało mi się zapałać miłością do kogoś, a nawet czegoś. Niewiele musiało się stać bym się zakochał. Ostatnimi czasy nawet wbrew sobie zacząłem coś czuć do tak nieodpowiedniej osoby, że nawet strach było o tym wspominać.
- Nie określiłbym tego jako dziwne. Raczej jako wyjątkowe - odpowiedziałem jej. Nie skomentowałem jednak jej imienia i nazwiska, bo nie chciałem się już powtarzać. Bo je też uważałem za wyjątkowe, choć w swoim życiu słyszałem o wiele bardziej oryginalne zestawienia. Ale to przez to skąd pochodziłem i gdzie się wychowałem. W Indiach te imiona były normalne, lecz tu stanowiły pewną anomalię. Śmieszną anomalię wywołującą niepotrzebne rozbawienie. - Czemu stoisz tu samotnie w taką noc? - zapytałem. Pytanie jak pytanie, bez żadnych podtekstów. Właściwie to aż tak bardzo mnie nie ciekawiła odpowiedź na nie. Pytania mają to do siebie, że podtrzymują rozmowę, więc od czasu do czasy trzeba je zadawać.

/tralalalalala, kocham Justynę bo chce ze mną zagraaaać <3 /

No co to, kurwa, ma być? Czy to jakaś kara? Nie uważam się za świętego ale odjebać mi coś takiego to niezłe przegięcie. No bo do kurwy nędzy! żeby cały alkohol (a szczęście nie mój, a Luke'a jedyny plus całej sytuacji, ze moje zapasy parę kilometrów stąd jeszcze żyją) zamieniał mi się w wodę to już szczyt szczytów - gówno na Mount Evereście. Wiem, że kilka osób też ma podmienioną moc, niektórych z tego powodu nieźle pojebało - taki Justin na przykład, ale sami przyznajcie, gorzej ode mnie nie ma nikt, już sranie watą cukrową byłoby lepsze. Albo rzyganie, przynajmniej nie trzeba by było ściągać spodni. Czy to jakiś pojebany znak od pierdolonego Wszechświata? Że niby za dużo piję? I coś takiego wytyka mi twór, który posiada mgławice, w których samoistnie wytwarza się czysty etanol w ilościach, które Ziemi starczyłby na kilka dekad, no ja pierdolę, czysta hipokryzja.
Z wielką ostrożnością sięgnąłem po butelkę piwa lecz kiedy przechyliłem ją poczułem w ustach pierdoloną, czyściutką i nieskalaną jakimkolwiek brudem, jak dusza i cnota Reida, WODĘ. Może jeszcze produkować jakieś lecznicze solanki czy inne badziewia. WIEM! OTWORZĘ KURWA SPA!
- No i chuj. - Mruknąłem pod nosem wylewając wszystko za barierkę.

Oczywiście w tym kompromitującym dla mnie momencie nie mogło sie obyć bez obecności jakiegoś świadka. Plus, ze była to urocza Charlie, która zapewne nie wyśmieje mnie a będzie ubolewać nad mym losem. Chociaż, kurwa, tak też źle. Najlepiej by było gdyby mi się to wszystko w ogóle nie przytrafiło. Proste, nieprawdaż? Jednakże jest jeden mały szkopuł. Tak się, kurwa, nie da.
- Wspominał coś, powinien przestać ćpać, mózg ma już doszczętnie zj... popsuty. - Nie wiem dokładnie o co chodzi, ale przy osobach takich jak Charlie nie potrafiłem juz przeklinać. Coś mi się na mózg rzuciło. Te wszystkie słodkie dziewuszki wydawały mi sie takie słodkie i dziecinne i zaczynałem się czasem przy nich zachowywać jak przy przedszkolakach. Bo przy przedszkolakach, kurwa, nie klnę. I chuj. Mam tak od niedawna, jakiś jebany instynkt ojcowski mi sie uaktywnił od kiedy mam praktyki w szpitalu. Pojebało mnie do reszty na starość.
- Eeę? - Zapytałem elokwentnie słyszą jej szwargotanie. Było coś o bogu, chyba. Za cicho mruczała i nie dosłyszałem. - Co? Nie. Gdzie tam. - Wzruszyłem ramionami i wyrzuciłem pustą butelkę, dołączyła do swojej zawartości na trawniku. - Moc mi się zjebała. - No dobra, to nie tak, ze wcale nie klnę. Mam po prostu jakieś opory przed tym, ale czasem się zapomnę. - To znaczy... ten... no... kurwa... - I potem zaczynam się plątać. Hehehe. Chuj.
- No po prostu zamieniam alkohol w wodę, okej?! - Może trochę zbyt gwałtownie się odezwałem, ale chuj z tym. Już się to nie odstanie. - Jestem trochę jak Jezus, ale w drugą stronę. To nawet logiczne, nie jestem zbyt do niego podobny, więc moc też mam odwrotną. Tylko na chuj? - Czy ja właśnie zacząłem głośno myśleć?

Heidi przez chwilę męczyła się z drzwiami nie potrafiąc ich otworzyć. Dawno tu nie zaglądała, ale dziś miała tak nudny dzień, że nawet wyjście na balkon wydało jej się niesamowitą rozrywką. Ostatnio wszystko było nudne, ale Heidi nie uważała tego w żadnym wypadku za coś złego. Cieszyła się, że po tylu przeżyciach nareszcie ma spokój. Od czasu kiedy obudziła się w jakichś krzakach niedaleko jeziora po tym jak panowanie nad jej ciałem przejęła jej zła część i od czasu tego niesamowitego zdarzenia na pomoście, jej życie było prostym czekaniem aż po kolejnej godzinie nastąpi kolejna. Najgorsze w tym czekaniu były właśnie wspomnienie tej dosyć dziwacznej sytuacji na pomoście. Ale każdy, nie tylko Heidi, stale by wspominał tamtą chwilę z całkiem prostego powodu. Nie każdy ma okazję spotkać ducha. Dziewczynę stale dręczyły myśli, że lepiej mogła to rozegrać, że mogła poprosić Rodiona o kolejne spotkanie, albo coś w tym stylu. Mogła zapobiec jego nieoczekiwanemu odejściu, które najprawdopodobniej było spowodowane zbyt wielkimi chęciami pomocy, którą chciała nieść Heidi. Może nie powinna tak nalegać, być taka natarczywa. Powinna siedzieć cicho.
Drzwi w końcu ustąpiły, ale nie bez małej zapłaty, którą w tym wypadku było lekkie skaleczenie na kciuku prawej dłoni Heidi. Dziewczyna zlizała krew, a potem podeszła do balustrady i stanęła tam opierając się lewym łokciem. Prze parę kolejnych chwil ssała jeszcze kciuka, bo nie lubiła widoku krwi. Nawet tak marnego jak ta mała rana. Choć żeby być szczerym trzeba przyznać, że Heidi w ciągu swojego całego życia napatrzyła się na wiele różnych rzeczy, że takie widoki nie powinny ją ruszać. Niestety każdy ma swoje słabości. Na przykład dziewczyna idąca ścieżką w ogrodzie zdecydowanie miała problem z właściwym wybieraniem ubrań. Heidi ze swojego miejsca mogła ją widzieć, a nawet obserwować przez dłuższy moment. Choć było w miarę ciepło i nic nie zapowiadało zmiany pogody, dziewczyna ubrana była w gruby sweter, długie buty i czapkę. Może to miało jakiś związek z jej talentem? Nie wiedziała. W końcu tak mało osób znała w rezydencji, w ciągu ostatnich dni najwięcej zdań wymieniła z duchem, to musiało o czymś świadczyć.