Powrót do przeszłości

W sumie, zaczęłam się nawet nieźle bawić. Faktycznie te czasy miały pewien urok - gdybym jednak miała wybrać, wygrywał z nimi bezsprzecznie smak soczystych pomarańczy, tropikalne słońce i smak ostrej zupy z rybek. To było ciekawe doświadczenie, ale na chwilę. W jednym momencie uśmiechałam się wdzięcznie, słuchając plotek i dodając coś od siebie (na banialukach to ja się znam), by kilka sekund później nagle zamilknąć. Przekłuto moją bańkę mydlaną, która rozprysnęła się i niesłyszalnie dla ucha uderzyła o podłogę milionem kropelek wody z mydłem, niszcząc setki małych tęcz tańczących w przejrzystej kuli. Byłam tak szczęśliwa... naprawdę? A może tylo mi się wydawało?
- Wybaczcie. - przeprosiłam kobiety łamanym, zamierającym wręcz głosem. Nawet nie musiałam udawać, że coś dzieje sią z moją krtanią. Rzeczywiście coś się działo - wielka gula, której za nim w świecie nie mogłam przełknąć. Zmusiłam się do uśmiechu i wyszłam. Im bliżej pokoju, tym szybciej, prawie dobiegłam. Na szczęście nikt mnie nie widział, nikt nie słyszał kroków.
Pierwsza łza spłynęła, zanim jeszcze zamknęłam drzwi.
Nie potrafiłam płakać jak inne dziewczęta, szlochać, łkać, czy co tam jeszcze. Po prostu po policzkach ciekły mi łzy, porównywalne do końcówki majowej ulewy - minęło oberwanie chmury, pozostały już pojedyncze krople, choć równie ciężkie. Wiedziałam, że miał wcześniej żonę, może nawet niejedną. To mi nie przeszkadzało. Ale teraz, spotkanie jednej z nich, szczególnie połączone z rozmową o dzieciach. Dobra, przyznaję - wierność traktuję bardzo lekko. Ale dzieci to zupełnie coś innego. Dzieci... to dzieci. Nie myślałam o tym wcześniej, teraz nie miałam wątpliwości - musiał je mieć. Pewnie nawet sporo, w końcu takie czasy. To było zbyt trudne. Niby był, niby ten sam, niby mój. A tak daleko. Nie należał do mnie, a ja do niego. Gdybym nie znała prawdy, może byłoby inaczej. Ale nic, nawet miłość nie była w stanie pokonać przerażających obrazów, które pojawiały się w moim umyślę.
Muszę wrócić.

Panie zrobiły raban. Rozległ się dźwięk srebrnego dzwoneczka i tupot małych stóp służącej, gdy Black zerwała się z krzesełka ucinając tę przemiłą konwersację. Kiedy pokojówka została zawiadomiona oraz wysłana z wiadomością do mężczyzn, zgromadzenie zaczęło zastanawiać się co było powodem tego dziwnego zachowania. Tymczasem ubrana na czarno-biało dziewczyna weszła do palarni i cichutko wyjaśniła zaistniałą sytuację, widać było, że stresuje ją obecność tylu mężczyzn, ale dzielnie próbowała wytrwać do końca.
Pożegnałem się uprzejmie z przyjaciółmi oczywiście odmawiając sprowadzenia cyrulika dla krwi upuszczenia. Zastanawiało mnie co mogło być powodem, przecież panie były przemiłe i na pewno nie popełniły nietaktu. Szybkie kroki odbijały się od posadzki, nawet nie miałem pojęcia gdzie jest – a gdyby była na dachu niewidzialna i próbowała zrobić coś głupiego ? Pobiegłem do pokoju nerwowo wołając ją po imieniu. Na szczęście była tam, cała i zdrowa.
- Co się stało ? zapytałem zaskoczony jej stanem. Po chwili trzymałem ją w ramionach, tuliłem i głaskałem łagodnie po plecach.

W jednej chwili siedziałam tam kompletnie sama, ze spływającymi po policzkach łzami i skulona w kłębek na wielkim łóżku, by zaraz potem znaleźć się w bezpiecznych ramionach Darcy'ego... czy aby na pewno? Wtuliłam się, ale błogie uczucie spokoju i bezpieczeństwa nie chciało nadejść. Nikt nigdy nie widział mnie we łzach. Mała Black nie płakała, gdy rozbiła sobie kolano. A płakać można było potem niewidocznie, nie obawiając się okazania słabości. A teraz, łzy płynęły, a ja siedziałam przy Fitzwilliamie, nadal widzialna, nadal na wyciągnięcie dłoni. A jednocześnie byłam gdzieś zupełnie indziej.
- Chcę wrócić. - szepnęłam. Chciałam skończyć, uspokoić się i może porozmawiać z nim potem, ale słowa popłynęły szybkim potokiem, niekiedy tak gwałtownym, że musiałam sięgnąć po mowę spoza angielskiego, wplatając obce słówka.
- Ild miałeś żon? Ile dzieci, pamiętasz jeszcze jak miały na imię? Daty urodzenia, pierwsza miłość, ślub. Stałeś nad ich grobami? Wiesz nadal, gdzie te groby są, czy istnieją? Jak to było, tyle razy kochać? Ile razy wyznałeś miłość, ile było tych ważnych 'tak' w twoim życiu? To była prawda, czy tylko to, co chciałeś uznać za prawdę, Fitzwilliamie Darcy? - pytaniom nie było końca, zerwałam się z roziskrzonymi oczami, nie dając się złapać. Wiedziałam, że sprawiam mu ból. Ale on nawet nie zastanawiał się, jakie ja przeżyję cierpienia będąc tutaj, widząc i słysząc. O to się nie martwił. Nie mogłam zrozumieć, jak mógł zostawiać rodzinę za sobą, tworzyć kolejną, oszukując siebie i innych, w imię czego, wiecznej młodości? pogoni za życiem? Jaki w tym sens, gdy nie masz z kim się tym podzielić, patrzysz jak ukochane osoby odchodzą. Wszystko było wielkim znakiem zapytania.
- Jesteś szczęśliwy? Wiecznie młody, prawie nieśmiertelny, uciechom nie ma końca. Co tam samotność, kto nie chciałby tak żyć. - szydziłam ze łzami w oczach. Kto wie, kogo te wszystkie słowa bardziej bolały. Mnie czy jego? Podeszłam do okna, odwracając się plecami, widoczna niematerialna zjawa. Patrzyłam na to samo słońce co zawsze, drzewa i wodę. Ale to nie był mój świat. Mój leżał daleko. Zbyt daleko. Nie potrafiłam się dostosować, połamać skrzydeł i wcisnąć do klatki pełnej luksusów. Byłam wolnością, skrzeczeniem papug i sykiem węża, nie wymusksną panienką dla Fitzwilliama Darcy'eego.
- Bardzo się różnimy. - może nawet za bardzo, nie dopowiedziałam tych słów. Nie chciałam ich, ale były tak porażająco prawdziwe i bezwzględne.

Przycisnęłam czoło do ramy okiennej, zaciskając mocno powieki. Milczałam. Bolało mnie cierpienie w jego głosie, obraz jaki przedstawiał był zupełnie inny od tego, jaki podsuwał mi zdradziecko umysł. Ja przecież się zestarzeję, on nadal będzie młody, a potem umrę by mógł żyć dalej, zostanę wspomnieniem... pięknym wspomnieniem. Nie lepiej tak, niż zostać zapomnianym od razu? W sumie, nie istniałam. Nadal. Nie było Sybilli, nie miałabym grobu. To komiczne, a nawet makabryczne.
- Wybacz, nie powinnam. - powiedziałam. Ja nie przepraszam, tak samo jak nie płaczę, ale wyjątek tylko potwierdza regułę. Dopiero chwilę później otworzyłam szeroko oczy, i niepewnie wróciłam do niego, nie miałam pojęcia, co czuje i czy nie wolałby zostać sam. Wywlekanie swojego bólu nie jest raczej niczym szczególnie miłym. A ja zdawałam sobie sprawę, jak głupio postąpiłam, denerwując się i nie byłam pewna, czy tym razem Darcy mnie nie odepchnie. Delikatnie i powoli sunęłam dłonią po jego ramieniu, by niepewnie musnąć jego dłoń i spleść palce. Przytuliłam się do niego, obejmując, jakbym prosiła, by wybaczył. Przy nim byłam bezpieczna, czułam się spokojnie. Nie pasowałam do jego świata, ale do ramion - one stworzone były dla mnie. Problemy znikały, strach, że Fitzwilliam odejdzie i mnie zostawi. Nie mogłam się równać z tamtymi kobietami, pasowały do jego epoki o niebo bardziej. Ale byłam tu, razem z nim.
- Boję się. - wyznałam. - Że jestem inna niż myślisz, a kiedy to odkryjesz, po prostu odejdziesz. Myśl,że mógłbyś mnie porzucić, ja... zostałabym sama. Boję się, że nie będę taka, jak oczekujesz.
Gdyby mnie zostawił, pewnie bym się utopiła w końcu.