Pokój z zegarami

//czupa skończy, ale ja już ide

[eeeeeee]

...kiedy Sybilla siedząca sobie na trumnie czy czymś bardzo trumnę przypominającym, a niewidzialna, bo głupie dzieciaki nie chciały jej dać spokoju jak się dowiedziały, że ma cukierki, poczuła jak coś przez nią przenika. Dokładnie to ona przez coś, tyle że ona, czyli ja, siedziała sobie spokojnie nikomu nie wadząc, a jakiś debil władował w nią łokieć. No ja zniosę wszystko, ale żeby tak ktoś władowywał się ze mnie jak gdyby nigdy nic? I jeszcze gnojka nie widać, debil jeden. A prosiłam moich małych sługusów - jak ktoś ma podobny dar, to dam wam cukierki. Nawet dwie garście. I co? I nico.
- Co robisz niezdaro. - warknęłam wcale nie pytająco, nie zmuszając się do powrotu w wymiar materialny. Tego KOGOŚ nadal nie było widać, ale doskonale wyczuwałam jak się porusza. Kiedy nie martwisz się, że wpadniesz na szafkę czy zegarki, to możesz pozwolić sobie na większą obserwację, dużo bardziej efektywną niż w przypadku zwykłych, szarych ludzików. Tak doskonała w swoim doświadczeniu mogłam określić jedynie po dźwięku elektryzowanej sierści, gdzie jest kot. Nie miałam jednak chęci słuchać, tym bardziej że wystarczyło wstać i pomacać ręką by natrafić na jakąś niezidentyfikowaną część ludzkiego ciała. Brrr.

Gdybym nie miała w sobie dużej dawki pogardy dla tej całej MŁODZIEŻY, dla tych całych subkultur, różowych żyletek, tlenionych włosków, powiększanych cycków i wiele wiele innych, to zrobiłabym klasycznego facepalma. Ponieważ jednak średnio współgrało to z moim światopoglądem zblazowanej i nonszalanckiej panny, to poprzestałam na mruknięciu pochwały dla jego koordynacji.
- Ogarnąłbyś się wreszcie. - stwierdziłam, bo to naprawdę zaczynało robić się irytujące. Ja naprawdę rozumiem, że trudno jest się ogarnąć, kiedy nie widzisz własnej ręki, bo raz sobie zniknęłam rękę a reszty nie i do naprawdę było dziwne uczucie, ale na siedem beczek solonych sztokfiszy, on ma tak nie pierwszy dzień i mógłby iść na jakąś terapię, a nie rozwala wszystko na swojej drodze! No bardzo was proszę.
- Idź się mąką obsyp, łatwiej ci będzie. Albo ukradniemy tym plastikom neonowe lakiery do paznokci i będziesz tak SŁITAŚNIE WYGLĄDAŁ. - nie widział mojej twarzy ani rąsi obowiązkowo przy słowach traktujących o plastikach fantastikach, ale z samego tonu mógł wywnioskować jaki mam dla nich przedziwnie wielki szacunek. Całe szczęście, że wykluczałam obecnie wszelki kontakt fizyczny - bez dematerializującego daru bałabym się zbliżyć do tej cioty, żeby nie wywalił mi na głowę tej wielkiej sowy. Co robi sowa w składzie zegarków?
Siedzi.

//z pokoju Shelby

Tik, tok, tik, tok.
Tu mnie jeszcze nie było. Dziwne, ale mnie serio w bardzo wielu miejscach w Rezydencji nie było, chociaż siedziałam tu chyba od pięciu lat. Miejsce było nietypowe bo, jakby nie patrzeć, rzadko kiedy można trafić gdzieś, gdzie każda wolna przestrzeń jest wypełniona zegarkami. Odgarnęłam te kilka wiszących na łańcuszkach, żeby wejść głębiej do pomieszczenia, uniknąć zderzenia czołowego z jednym z większych zegarów, po czym usiąść po turecku na podłodze i gapić się w przestrzeń. Przejechałam ręką po włosach. Shelby spisała się na medal - wcześniej ucięte krzywo kłaki nie nadawały się do niczego, a teraz układały się same. Później pomogłam jej wybrać strój na Halloween, ale sama nie miałam nastroju żeby iść na zabawę. Tam się wszyscy sekszą i się spijają, przebrani za najdziwniejsze dziwadła. Mi się nie chciało. Miałam strój krokodyla zakopany gdzieś w szafie, ale wena na zabawę i picie mnie opuściła. Chociaż nie, wróćcie. Nie na picie. Przecież przyniosłam ze sobą gin i plastikowy kubek do pokoju, co nie?
Nalewałam sobie właśnie do pełna, kiedy drzwi skrzypnęły. Nosz cholera jasna, nie można było się w spokoju napić? Ostatnim razem też tak było - Ethan wpadł do tego pokoju z wigwamem, kiedy sobie spokojnie leżałam. Alkohol przyciąga towarzystwo.

[a, no to halloween]

NO WRESZCIE. To takie głupie uczucie, kiedy wracasz po paru tygodniach, bo hmm... komuś zachciało się podpisać z tobą kontrakt, i godzinami siedziałeś w studiu nagraniowym, bo jakiś patałach nie umiał obsługiwać suszarki. Czy czegośtam. Mniejsza o to, grunt że nie lubiłem wyjeżdżać na tak długo, chociaż to rozwiązywało problem Angelique, która działała mi na nerwy. Znaczy, nie że ona działała mi na nerwy. Działało mi na nerwy to, że nie wiedziałem jak mam się w końcu zachowywać. To uczucie, trochę dziwne nawet jak na mnie, przygasało, a z kolei dziwnie byłoby nagle zacząć traktować ją jak moje normalne koleżanki. Więc ogólnie wynikała dość dziwna sytuacja z którą nie umiałem sobie poradzić. Bo czy mogłem iść do niej i powiedzieć 'cześć, sory, fajnie było, ale już chyba cię nie lubię'? Raczej nie. Wyjazd był dla mnie w tym sensie wybawieniem. Powrót wywoływał wiele sprzecznych emocji, bo tęskniłem za Rezydencją jako taką, ale musiałem w końcu spotkać ją. I to prędzej niż zakładałem w najczarniejszych godzinach.
- Yhm, hej. - zdziwiłem się. No patrzcie. A zamierzałem na odstresowanie nakręcić zegary na jednej półce, a potem znaleźć te z kukułkami i innymi alarmami, żeby dzwoniły co pięć minut. To taka zabawa, że hej! A tu ona. No epicko.

Uniosłam wzrok do góry i mało by brakowało, żeby mi się gin rozlał. No tak. Ze wszystkich ludzi w Rezydencji akurat ON musiał tu przyjść, kiedy akurat postanowiłam wejść do środka. Zdążyłam się już przyzwyczaić do faktu, że go nie było, więc to co miałam wymalowane teraz na twarzy nie było bezbrzeżną radością.
- Witamy znów w Rezydencji, paniczu Smudkowsky. - odparłam tonem mówiącym bardziej "weź spierdalaj, bo i tak nie mamy już o czym gadać, a ja nie mam drugiego kubka, a z flaszki nie dam Ci pociągnąć łyka, więc nawet nie licz na to że się podzielę", po czym uśmiechnęłam się w najsłodszy sposób, na jaki było mnie w tym momencie stać. - Co tam słychać w kolorowym świecie sławnych, hm?
Nie spuszczałam z niego wzroku. Przez te kilka lat świadomości o swoim darze, nauczyłam się nie mrugać zbyt często, więc gapiłam się na niego nachalnie znad brzegu kubka, kiedy siorbałam sobie co tam wlałam. Cholera jasna, akurat dzisiaj musiałam go spotkać? Mogłam na niego wpaść nieco później, kiedy bym już trochę ochłonęła.. bo w teraz było kiepsko. Wszystko się we mnie mieszało i buzowało, począwszy od dawnego przywiązania do Antosia, poprzez ogromne rozczarowanie, a kończąc na poirytowaniu związanym z wydarzeniem w "Kotwicy". Miałam tylko nadzieję, że dam radę jakoś się ogarnąć do czasu, aż będę musiała mu znowu odpowiedzieć, bo nie uśmiechało mi się zdemolowanie pokoju pełnego zegarków przez jeden, zbyt nieostrożny ruch. A o takie było łatwo.

Cóż za radość! Co za wesele! Co za euforia! Co za doprawdy radosne uczucia malowały się teraz zaprawdę na twarzy panny Nox, czyż wystarczy jedno zdanie by odpisać to piękno? Tak, kurde. 'Nie lubię cię, idź sobie.' Fajowo.
- Ehm, tak, sławnych? - wymamrotałem bardzo ogarnięty, normalnie miałem tyle do czynienia ze sławnymi ludźmi! Ze sławnym panem Mikrofonem i panem Fortepianem, nie wspominając o pani Szybie i różnych takich. Bo akurat jak nagrywam, to wypuszczą mnie ze studia, żebym sobie pogadał ze sławnymi ludźmi, no na pewno. Oni mi nawet do toalety nie dawali wyjść, dyktatorzy walnięci, psiakostka! Musiałem się wykradać! Kazali mi zostawać po godzinach, bo im się nie podobało, że nie doliczam pauzy, czy robię zbytni akcent! A gdzie interpretacja wykonawcy, pytam się!? Gdzie swoboda wykonawcza!? Gdzie ten, konstytucyjnie zapewniona wolność!? JA ŻĄDAM ODPOWIEDZI!
- Wszyscy zdrowi. - stwierdziłem w końcu, bo nic lepszego nie udało mi się wymyślić podczas zaprawdę głębokiej introspekcji czy co to tam jej, dotyczącej mojej pogardy względem biurokracji i tego, no, nagrywania po godzinach.
- A u ciebie? - spytałem przez grzeczność. To chyba był koniec kompletny, bo nie wiedziałem co powiedzieć, nie umiałem wgl się wypowiedzieć. Ta magiczna nić między nami została przerwana, a chyba nie można było zrobić z niej supełka. Uśmiechnąłem się sztywno, nawet nie usiadłem. Pewnie i tak zaraz wyjdę.

O tak, naturalność i swoboda naszej rozmowy z pewnością zmyliłaby każdego. Nie, nikt by się nie domyślił, że między nami mogło się coś popsuć. Skądże. Te śmiechy, radość tryskająca ze spojrzeć i całkowity brak niezręczności! Nic tylko zazdrościć znajomości na takim poziomie. Skrzywiłam się lekko.
- Jak widać. - odparłam na zadane bardziej z grzeczności niż ciekawości pytanie, unosząc lekko do góry kubeczek i butelkę, moich towarzyszy na dzisiejszy wieczór. Z nimi bawiłam się lepiej niż z nim. Niech sobie wmawia, że ja to sobie wmawiam, żebym poczuła się lepiej, mam go gdzieś.
Zbierał się do wyjścia, widziałam to. Pewnie nieświadomie zerkał w stronę drzwi, cały trochę odwrócił się ku wyjściu. Zmarszczyłam brwi. Byłam zbyt dumna, by dać mu wyjść pierwszemu, więc podniosłam się gwałtownie (choć chwiejnie) i spojrzałam na niego po raz kolejny, z jeszcze większym wyrzutem niż wcześniej. Nie powiedziałam nic, bo nic już nie było do powiedzenia. Wyprostowałam się tylko, uśmiechnęłam równie sztucznie i lalkowato co on, po czym wyminęłam go, modląc się w myślach, by nie strącić po drodze żadnego zegara. Ostatnie co bym chciała, to upokorzyć się w jego oczach, jako pijana ciamajda.
- Pozdrów miliony fanek! - zasalutowałam mu niedbale i wyszłam, zastanawiając się nad miejscem w które mogłam pójść, żeby na pewno nie trafić na niego po raz kolejny. Ba, żeby nie trafić na nikogo.

//to było mega krótkie, ale koniec, bo my tu o Halloween, a już święta!

Jest ciemno. Wiem, że jest, bo czuję ciemność każdym skrawkiem odsłoniętej skóry, jak puchaty koc otulający ramiona, kot, łaszący się nieustannie do kolan, dłonie badające każdy cal mojej twarzy. Gdzieś na granicy umysłu nadal wyczuwalna tkwi ta świadomość, że w końcu przyszła ta upragniona noc, rozbłysła konstelacjami kojąc serce i duszę, lecz to nie wystarczyło. Myśli wciąż pierzchały jak stado wróbli przejedzonych okruchami rzucanymi cały dzień, które już nie chcą siadać na dłoniach, już nie czuję ich bijących szaleńczo serduszek pod palcami, więc szukam innej drogi, oddalam się od światła by znów sie zatracić. Ciemność żyje, szum skrzydeł motyli uwięzionych w zegarach, każdym ruchem nieuchronnie zbliżających swój koniec wypełnia moje uszy i nie słyszę już nic więcej od wielu, wielu godzin. Noc, dzień, ranek i wieczór, wszystkie zlały się w lśniącą strugę przepływającą między moimi palcami, wirującą tęczowymi iskrami między sylwetkami tańczących. Czuję rzęsy śpiące spokojnie na policzkach, ale widzę wszystko wyraźnie, każdy ruch - drgnięcie nadgarstka i paź kłania się przed kwiatową wróżką, która dyga wdzięcznie pod lekkim ruchem palca. Maleńką dłoń wysuwa w jego stronę a on, spłoniony, ujmuje ją ostrożnie jakby była z najcieńszego szkła, gotowa w każdej chwili się rozsypać. I wirują wśród dźwięków symfonii gwiazd, stukot drewnianych stóp tłumi gruby dywan kurzu który jarzy się leśną zielenią a ja szumię z brzozami, wiatr pieści me gałązki błądzące wśród chmur, korzeniami sięgam w historię głębiej, niż udało się komukolwiek. Płynie przeze mnie życie, ciepłe soki ludzkich emocji i marzeń, maleńkie złote iskry gasnące zbyt szybko. I nie ma ścian, murów i okien, jest tylko ogrom tego świata a w nim ja, idealnie zespolona, i spokój, jakiego nigdy nie czułam.

//przeskok

Sam nie wiedziałem, co tak w zasadzie przywiodło mnie do tego pokoju. Właśnie skończyłem jeść kanapkę, którą ktoś nieostrożnie zostawił w kuchni (tylko na kilka chwil, jego błąd), a potem wyruszyłem na przechadzkę w nieznane. Głowę miałem daleko w chmurach, marudząc pod nosem na beznadziejny świat i brak wódki, kiedy trafiłem właśnie do tego pomieszczenia. Nie lubiłem go. Nieznośne tykanie miliona zegarów kojarzyło mi się z ludźmi, których przychodziło mi leczyć. Niektóre były głośne, inne całkowicie milczące, jedne błyszczące i dziwaczne, a pozostałe skromne, niemal niezauważalne. Patrząc na zegarki mogłem śmiało przywołać z pamięci twarze ludzi, w których musiałem się wpatrywać godzinami. Ba, mogłem je wszystkie ponazywać ich imionami, a potem usiąść na ziemi i prowadzić podobne konwersacje co wcześniej. Człowiek pracujący z chorymi psychicznie nie mógł być do końca normalny, co zawsze przypominałem swoim znajomym, gdy narzekali na moje dziwaczne reakcje i zachowania. Z jakim przystajesz takim się stajesz.
Jednak moje plany pokonwersowania z zegarami popsuła dziewuszka, siedząca w półmroku w milczeniu. Byłbym jej nie zauważył gdyby nie dwie maleńkie figureczki, które przed nią tańczyły - nie powiem, dziwna sprawa, ale czy istnieje jeszcze na tym świecie coś, co mnie zdziwi? Już po pierwszym spojrzeniu wiedziałem, że jest jedną z "tych". Jak, spytacie? Sam nie wiem. Ludzi z powikłaniami psychicznymi zawsze widziałem nieco inaczej. Nie świecili, nie byli otoczeni w moich oczach magiczną aureolą.. byli po prostu bardziej widoczni. Szybciej ich zauważałem, nie miałem problemów z podejściem i rozpoczęciem rozmowy. Zupełnie jakby odzywał się we mnie instynkt dobroczyńcy i chęć natychmiastowej pomocy. Tak też zrobiłem w tym przypadku: nie odwróciłem się i nie wymaszerowałem w stronę pokoju kogoś, kto miał flaszkę na zbyciu, a zostałem, oparty o próg, wpatrzony w dziewczynę w cieniuśkiej sukieneczce. Była we własnym świecie, pogrążając się w nim stopniowo, pewnie powoli tracąc rzeczywistość.
- Pięknie tańczą. - staram się ją wybudzić z transu. Chcę pomóc. Jak nigdy wcześniej czuję chęć wykorzystania swojej umiejętności w dobrym celu. Nie jak wtedy, kiedy mnie zmuszali, żebym siedział z tamtymi w psychiatryku. Tak szczerze.

Szum narastał, motyle przepoczwarzały się we wściekłe szerszenie o tłustych odwłokach, brzęcząc coraz gniewniej, wyczuwając intruza. Cisza, moja przyjaciółka uciekła w popłochu, ledwo wymknęła się z łapczywych rąk podmuchu, który wpadł przez uchylone drzwi. Tancerze w moich dłoniach pogrążali się w szaleństwie, dając porwać się taktom zbyt szybkim dla ich stóp, coraz szybciej, coraz szybciej, wzbijając ciężki kurz, wróżka krwawi lecz tańczy, spętana dotykiem, szpony pazia wbijają się głęboko pod jej pergaminową skórę. Już nie mam nad nim władzy, moje palce bez woli ciągną za sznurki a brzęczenie narasta do huku fal na klifach, ogłusza, pozbawia własnej woli. Chcę się wyrwać, nie umiem, czuję szpony na żebrach i lodowaty oddech na szyi. Ciągnie mnie w dół, w kotłująca się wodę, gamę szarości i granatu, która zatyka usta, zabiera oddech, zmusza zmęczoną tancerkę do dalszych pląsów, a papierowe skrzydła namakają słoną wodą, ciążą mi na plecach. Krzyk mew jest nieznośny, rani uszy, mimo swojego przekazu. Wołają pomocy moim głosem, który odbija się od skał i ginie w mroku, w którym świecą oczy. Tysiące jasnych oczu śledzących każdy ruch ożywiają węża w moim brzuchu, wije się i zaciska podnosząc aż do gardła niepokój, lecz tędy nie ma wyjścia. Pomocypomocypomocypomocy krzyczą ptaki jeden przez drugiego i ich modlitwa, moja modlitwa zamarzniętych ust zostaje wysłuchana i szpony puszczają. Miękkie pióra gładzą moją twarz, a gdy odwracam głowę widzę fauna. Jest wysoki, złotowłosy z lekkim uśmiechem skrytym w kąciku ust, motyle wirują w aureoli wokół jego głowy. Znam go, na pewno, tę linię szczęki, kształt ust...Tańcz mówi, i choć palce omdlewają marionetka tańczy, a jej twarz jest moją twarzą. Drugi tancerz też się zmienił, ma inne rysy, lecz nie widzę dokładnie. Chcę widzieć lepiej, ostrzej i mimo wewnętrznego sprzeciwu rozchylam powieki. Kolorowe iskry wybuchają jak fajerwerki, obraz rwie się, jak w zepsutym ekranie skacze, zmienia się kalejdoskopem widoków. Faun jest rumakiem, królem, duchem i trytonem, tańczy na linkach przyrośniętych do mojej dłoni, a przy tym wciąż stoi oparty o złotą bramę ogrodu, zwykły chłopak którego przecież mijałam nie raz, ale gdzie? W prawdziwym życiu, tylko czym jest to moje prawdziwe życie, w jakim miejscu, w jakim czasie? Rzeczywistość i mara szarpią mnie między sobą, realne jest nierealnym, majak rzeczywistością, czy może już nie? O mamo, jak boli, ja nie chcę, nie chcę, daj mi wrócić do mojego pięknego świata, do ciepła i leśnej zieleni, spokoju i ciszy. Nie potrafię jednak oderwać wzroku od jego błękitnych tęczówek, oczu koloru morza walczącego ze skałą...
Budzę się, pierwszy głęboki oddech parzy wysuszone na wiór gardło, ciałem wstrząsa gwałtowny spazm. Marionetki ze stukiem spadają na podłogę, a ręce nad którymi nie mam władzy spadają luźno na kolana.
- Boli - chrypię nieswoim głosem, i zbiera mi się na mdłości. Jestem przerażona, tak, jak jeszcze nigdy, choć nie wiem skąd bierze się ta narastająca panika. Paraliżujące zimno sprawia że czuję, jakbym już była pokryta warstewką lodu, ręce mnie nie słuchają, nogi też, oddech rwie się, jakbym zapomniała jak się oddycha. Boże, o ile istniejesz, oddaj mi siebie, tylko o to jedno proszę. A jeśli nie ty, to on, ten, którego pomocy wzywam błagalnym wzrokiem, bo litery rozsypują się bezładnie na moim języku i nie potrafię ustawić ich w równym rządku, tak jak należy. Znany- nieznany chłopcze, który wyrwałeś mnie ze snu, pomóż mi.