Tristan

Tristan, akurat ja powinnam to zrozumieć
i prawdę mówiąc mam już tysiąc pomysłów, co się stało
ale to, że mnie nie ma, nie może mieć na kwiaty żadnego wpływu.
One się nie przywiązują na tyle, by usychać z tęsknoty
nie wszystkie.
Och, widzisz teraz nie będę mogła tu siedzieć bezczynnie
I dlaczego się zdenerwował? Chyba mu nic nie powiedziałeś
V

Venus dzwoni
kiedy tylko Tristan odbiera, odzywa się zimny głos:
- Co chcesz, jestem zajęta
choć nie jest

Venus zatkało. No żesz cholerny mały gnojek. Po chwili:
- Oczywiście, że nie. Myślisz, że chce rozmawiać z kimś takim jak ty? Z Tobą się nie da rozmawiać, bo jesteś okropny i jak ty się do mnie zwracasz?- wysoki ton na sam koniec, świadczył o jako takim wypowadzeniu z równowagi.

-Tristan, JA wysługuję się innymi? Ja? Och, żałosny jesteś jak tak mówisz- rzuciła szybko, by zaraz podbiec do lustra i opanować ciepło napływające jej do oczu -A gdzie ten uroczy pan, który mi wiecznie powtarzał, że lubi mój sposób bycia. Jakoś nigdy Ci to nie przeszkadzało. Co się stało? Tristan, nawet nie wiesz jak bardzo mam w tym momencie ochotę skończyć tą tozmowę
albo poczuć twoje usta

-Więc od dziś to ja jestem dla Ciebie tą złą? Bo nie rozumiem. - potrząsnęła głową, a loki p
zasłoniły rumieńce. Jej pierwsza miłość. Zawsze tak mocno wierzyła w to, że przynajmniej on się nie zmieni. Przynajmniej on ją będzie wspierał i zawsze będzie ją chciał. Czy znalazł sobie inną? Na pewno. Czy przestał wyznawać już jej zasady? A kiedy zaczął? - Nie da się cofnąć, bo mówiłeś werszcie coś z serca, a że mi się to nie podoba, to już nikogo nie obchodzi. Mam tylko nadzieję, że... nie, nieważne.- zakończyła szybko, rezygnując z kolejnych prób przekabacenia go na swoją stronę. Zacisnęła usta i spuściła wzrok w dół. Jaki był sens wpatrywania się w siebie, skoro już wszyscy odwracali się od niej z powodu urody?

Pokręciła głową. Nie słuchała go, bo gdyby słuchała, najprawdopodobniej już leżałaby i ryczała. Wybierała kolejne słowa, wreszcie słysząc to które przesądziło. Szczęśliwa. Zapadła cisza. Jak on śmiał. Oczywiście, że nie wiadomo jak nazwać to co ich łączyło, ale on właśnie ją rzucał. I to na jej koszt. Cham.
-Wiesz co, z jednym się zgodzę. Kiedyś powiedziałeś że nigdy nie będę szczęśliwa. No to patrz. Wykrakałeś- zachłysnęła się, jakby chciała coś powiedzieć i wcisnęła czerwoną słuchawkę. I po co dzwonić do Tristana. Przecież to jak skazywanie się na tortury. Nie no przecież wiecznie ją adorował. Tylko nigdy tak, by ona mogła być pewna, że zostanie jego. Bo to Tristan. Mógł sobie wymyśleć coś w głowie, ale za tydzień myśleć inaczej.
No i poszła się ubrać do Izy.