Przedpokój

W drodze bawiłem się zajebiście. Uświadomiwszy sobie, że zmierzamy na sylwestrowo-urodzinową imprezę panienek Ainsworth, która zapowiadała się naprawdę kurewsko dobrze, oraz że życie jest piękne czułem się naprawdę cudownie - trochę jakbym był na haju, tyle że, o dziwo, bez ćpania i picia - więc w czasie podróży trochę mi odbiło i zmuszałem Anę do śpiewania jakichś idiotycznych fińskich piosenek. Wszak jako moja pasażerka była w obowiązku dotrzymywać mi towarzystwa oraz zabawiać mnie konwersacją na odpowiednim poziomie. Cóż, nie mogłem zaprzeczyć - lubiłem ją czasami podręczyć, zupełnie jak prawdziwą młodszą siostrzyczkę. Nie umknęło mej uwadze, że Ana jak na osobę wybierającą się na imprezę wyglądała na wyjątkowo przygnębioną, czy może raczej adekwatniejszym określeniem byłoby zamyśloną. Taki kontemplacyjny stan przyjąłbym ze zrozumieniem w każdych innych okolicznościach, niźli te z którymi mieliśmy do czynienia. Jechaliśmy na imprezę, zapowiadało się na zajebistą noc, byliśmy młodzi, piękni i bogaci (bogaci duchowo, okej? Nie trzeba mi wypominać mojego stanu majątkowego, wyklęcie przez rodzinę wcale nie jest takie zabawne, jak może się wydawać) a ona miała czelność czymś się zamartwiać? To nie w porządku chociażby w stosunku do dzieci z krajów Trzeciego Świata! (I kto tu jest, kurwa, wrażliwy, no kto?!) Niech sobie porówna ich problemy ze swoimi to będzie miała czarno na białym, czy ma prawo czymkolwiek się zamartwiać. Niemniej jednak, byłem w zbyt dobrym nastroju, by prawić jej morały na temat radości życia.
Po dojechaniu na miejsce dołączyłem do niej dopiero gdy upewniłem się, że mój przewyjebany wóz jest bezpieczny; w sumie wcale nie byłem do niego jakoś specjalnie przywiązany emocjonalnie, ot, stary powygniatany grat, ale był moim jedynym autkiem i musiał mi wystarczyć na jak najdłużej. Wszakże nie byłoby mnie stać na następny, a nie mogłem sobie pod żadnym pozorem pozwolić na ryzyko pozostania bez samochodu.
- Spokojnie, skarbie - stwierdziłem radosnym tonem, kiedy tak się wydarła. Serio, co się z nią działo? Zanotowałem w pamięci, żeby koniecznie później wypytać ją o powody jej dziwnego nastroju. - Idę, idę - mruknąłem, wchodząc za nią do przedpokoju i od razu rozejrzałem się uważnie dookoła. Nikogo chyba nie powinno zdziwić, że do pudła na prezenty wsadziłem po butelce wódki, co? W końcu osiemnastka. Nawet pokusiłem się o obwiązanie obu butelek kokardką, więc niech nikt nie próbuje mi zarzucić, że się nie postarałem. No i pozostawała jeszcze kwestia mojego planu, a to jakby nie patrzeć też było coś z okazji urodzin.
- No i dobrze. Tak właśnie powinno się organizować imprezy - stwierdziłem z aprobatą, pozbywając się swojego wierzchniego ubrania, a potem zmierzyłem Anę uważnym spojrzeniem. - Co z tobą? Cały czas dziwnie się zachowujesz - zauważyłem. Zaraz jednak zacząłem się rozglądać dookoła licząc, że dojrzę gdzieś dzisiejsze osiemnastki. No, przynajmniej jedną z nich. Moją skrzydłową.

- Ana, nie mam pojęcia co z tobą, ale wyluzuj - stwierdziłem z ciężkim westchnieniem obserwując jej postawę, która przywodziła mi na myśl li i wyłącznie sierotkę Marysię. Bez większego namysłu pozostawiłem swoją kurtkę byle gdzie. Cóż, czy to naprawdę było takie ważne, gdzie rzuci się swoje ubranie wierzchnie? Jeśli tak błaha kwestia już stanowiła dla niej tak ogromny problem, to co będzie później, w miarę eskalacji jej złego humoru? O ile jej nastrój był w miarę dobry kiedy wyjeżdżaliśmy z rezydencji, o tyle teraz wydawała się być coraz bardziej spięta, a ja za nic nie mogłem zrozumieć, o co chodzi. Podejrzewałem, że gdyby chodziło o coś naprawdę ważnego, powiedziałaby mi o tym bez zbędnego nacisku z mojej strony przy pierwszej lepszej okazji; a taka przecież nadarzyła się nie dalej niż piętnaście minut temu, kiedy moim gratem jechaliśmy w to jakże urocze miejsce, dlatego też nie sądziłem, by było to coś niecierpiącego zwłoki. Mimo zaniepokojenia o Anę i jej strapienia, parsknąłem śmiechem słysząc ton obrażonej dziewczynki.
- Aha, wcale a wcale. W końcu zawsze charakteryzowałaś się mentalnością pięciolatki - roześmiałem się i poczochrałem po bratersku jej idealnie ułożone włosy. Oczywiście zdawałem sobie sprawę z tego, jak niebagatelne rozmiary może przybrać jej wściekłość na mnie - wszak nie zdążyła jeszcze na dobre pojawić się na imprezie, a ja już rujnowałem jej misternie ułożoną fryzurę, nad którą pracowała zapewne wyjątkowo długo - ale mimo wszystko wolałem, by jej negatywne emocje skupiły się na mnie, miast na jakichś trapiących ją sprawach. Wzruszyłem ramionami gdy powiedziała, że kiedyś mi to wytłumaczy i już, już chciałem ją wypytać czego w ogóle dotyczy cała sprawa, by móc wysnuć jakieś własne hipotezy, kiedy usłyszałem głos poszukiwanej przeze mnie Yves.
Kiedy się obróciłem, szczęka niemal opadła mi do ziemi. Gdybym nie był tak przyzwyczajony do obecności pięknych kobiet w pobliżu, pewnie zacząłbym się do niej ślinić. Cholera, nie od dzisiaj wiedziałem, że Ivy zawsze zaliczała się do grupy nader urodziwych dziewcząt, niemniej jednak w chwili obecnej wyglądała tak seksownie, że to przekraczało moje najśmielsze wyobrażenia. Zajęło mi kilka sekund by się pozbierać; zamrugawszy pośpiesznie oczyma - jedynie ten gest mógł zdradzić moją chwilową konsternację - otrząsnąłem się z szoku i zamknąłem Yves w mocnym uścisku, na chwilę ją unosząc, a potem życzyłem jej wszystkiego najlepszego. W końcu postawiłem ją z powrotem na podłogę i odsunąłem się nieco, przyglądając się z podziwem jej sylwetce.
- Wreszcie ktoś pokusił się o komplement? - powtórzyłem drwiąco. - Założę się, że nie słyszysz dzisiaj nic poza pochlebstwami. I śmiem wątpić, by dotyczyły one twoich zdolności organizatorskich - dodałem, uśmiechając się do niej kącikowo. - Wyglądasz doprawdy olśniewająco. - Wstyd się przyznać, ale chyba brakowało mi odpowiednich słów. Nie chciałem sypać jakimiś pustymi frazesami, dlatego wolałem po prostu w milczeniu kontemplować jej urodę. Zaraz jednak posłałem jej spojrzenie spod uniesionych brwi, gdy wyraziła swoje niezadowolenie co do prezentów.
- Błagam, Ivy, pomyśl logicznie. To twoja osiemnastka. A ja to ja. Jakiego innego prezentu mogłaś się spodziewać? - uniosłem pytająco brew, patrząc na nią z rozbawieniem. Narzekała, bo dostała na urodziny alkohol? To brzmiało dla mnie zbyt abstrakcyjnie, bym był w stanie w ogóle przyjąć to do wiadomości. - Z resztą, twoje urodziny dopiero się zaczęły. Kto wie, może dostaniesz więcej prezentów - dodałem enigmatycznie, rozglądając się dookoła, bo akurat w tym momencie wolałem uniknąć jej wzroku. Mogłem się założyć, że nikt nie wpadł na taki sam pomysł na prezent dla niej jak ja. Problem polegał na tym, że nie byłem do końca pewny, czy ów pomysł aby na pewno był taki genialny, jak mi się początkowo wydawało i ciągle nie mogłem podjąć decyzji, czy powinienem zabrać się za jego realizację.
- Hm, w takim razie masz chyba małe opóźnienie - stwierdziłem lekkim, nieco ironicznym tonem, zerkając na całą hałastrę zgromadzoną w zasięgu wzroku. Jakby nie patrzeć, przeoczyła kilka osób w kolejce do przywitania. - Zresztą, przynajmniej raz możemy czuć się dzięki tobie wyróżnieni - dodałem, szturchając palcem Anę między żebra i uśmiechając się do niej nieznacznie. Chciałem, żeby chociaż trochę wyluzowała. Chyba zaraz skombinuję jej alkohol; nie oszukując się, co mogło korzystniej zadziałać na rozluźnienie niźli trochę procentów w krwiobiegu? Możecie nazwać mnie alkoholikiem, ale nie znałem lepszej metody.
- Zresztą, skłamałbym, gdybym powiedział, że spodziewałem się ciebie przy drzwiach, witającej radośnie wszystkich gości po kolei - Nie, Yves, która nie bardzo się takimi sprawami przejmowała była zdecydowanie lepsza. Nie bardzo pasowała mi wizja panny Ainsworth jako perfekcyjnej gospodyni latającej wszędzie w różowym fartuszku i trzymającej się wszystkich zasad dobrego wychowania. No chyba, że latałaby w samym fartuszku. Taak, to brzmiało zdecydowanie lepiej. Ale, ale - czas na tego typu dywagacje miał przy odrobinie szczęścia znaleźć się później, toteż postanowiłem póki co porzucić tego typu wizje i skupić na prowadzonej konwersacji.
- Ale zdążyliśmy, więc jesteśmy tak samo zajebiści jak zwykle - wyszczerzyłem się ładnie do Yvki. Mój dzisiejszy doskonały nastrój nie przypominał ani trochę tego, z jakim zmagałem się przez ostatnie tygodnie. Szkoda tylko, że Ana nie podzielała dzisiaj mojej radości życia!

- Przesadzasz. Każdy pewnie podziwia twoją sukienkę, a nie biust - stwierdziłem poważnym tonem, choć nie miałem złudzeń, że któraś z moich przyjaciółek uwierzy w te niezbyt przekonujące słowa. Musiałem jednak bronić honoru mężczyzn. - Poza tym w końcu jesteś kobietą, nieprawdaż? - Moim zdaniem to był wystarczający argument na obronę każdego męskiego osobnika na całym wielkim świecie. Czasami spędzając więcej czasu z Aną czy Yves nie mogłem zrozumieć, jakim cudem nie pojmują pewnych rzeczy lub nie uznają ich za oczywiste. Na przykład teraz; były kobietami, więc łatwo było im wkurzać się albo irytować, że ktoś patrzy na ich biust, bo końcu miały go na co dzień. A my musieliśmy w tych sprawach kombinować. Doprawdy, zero empatii czy zrozumienia z ich strony.
- Musisz być twarda - stwierdziłem radośnie, ponownie ją dźgając i przechyliwszy głowę na bok, przyjrzałem się jej uważnie z zastanowieniem. - I jeśli zaraz nie staniesz się tak wesoła i irytująca - Nie uważałem, żeby Ana była irytująca, ale w końcu złośliwości między nami to codzienność - jak zwykle, zmuszę cię do zaśpiewania wszystkich piosenek, jakich nauczyłem cię w samochodzie przed całym tym zacnym zgromadzeniem - I nie żartowałem. Cóż, może byłoby to niezbyt lojalne wobec przyjaciółki, ale cel uświęca środki, czyż nie? Koniecznie musiałem skombinować jej jakiś alkohol, bo wyglądała doprawdy nieszczęśliwie.
Kiedy Yves zapowiedziała swój tort od razu zacząłem się bać; z nią nigdy nie było żartów i nikt nie mógł wiedzieć, co też strzeli jej do tej ślicznej główki. Mimo przygotowania się na najgorsze, przeżyłem mini zawał serca po zobaczeniu cudownego dzieła.
- Ożeszkurwa - mruknąłem pod nosem, przyglądając się temu wątpliwemu arcydziełu cukiernictwa. Postanowiłem nie skorzystać z pozwolenia na krzyczenie - to mogłoby wprowadzić małą panikę, a gdyby ktoś wtedy przypadkowo zniszczył tort? Tego byśmy przecież nie chcieli. Całe szczęście, że zdążyliśmy z Aną na czas, bo nie zobaczyć czegoś takiego... Żałowałbym chyba do końca mojej marnej egzystencji na tym ziemskim padole. Pokręciłem powoli głową i przeniosłem spojrzenie na Yves. - Hm, to naprawdę niebywale urocza, hm, różowa góra różu, piór i ozdóbek? - stwierdziłem dyplomatycznie, za wszelką cenę nie chcąc urazić jej gustu czy uczuć! Kto wie, może naprawdę podobał jej się ten tort i swoimi uwagami chciała nas tylko sprawdzić? Mimo wszystko zaraz się roześmiałem.
- To zaraźliwe? - odparłem niepewnie w odpowiedzi na jej uwagę, że dopadł ją kicz. - Skąd pomysł na taki a nie inny tort? Konsultowałaś to w ogóle z twoją siostrą? - zapytałem z powątpiewaniem. Słabo znałem Yael, właściwie, wyłącznie z widzenia, jednakże nawet przy tak niezaawansowanym stopniu naszej znajomości mogłem stwierdzić, że to ciasto delikatnie mówiąc nie jest w jej stylu. Cóż, w stylu Yves też nie, ale ta miewała w swoim życiu naprawdę różne pomysły.