Pewna droga

/ Rezydencja /

Jaką trzeba być ofiarą losu, by skończyć tak jak ja? No jaką? Chyba na wszystkich noszących miano "Justin" ciąży klątwa. A zaczęło się od tego małego czegoś tam, które każe się nazywać mężczyzną. To wszystko przez ciebie Bieber! Przez twoją nędzną dżastinową klątwę tu wylądowałem, to przez ciebie Yves nie bierze mnie na poważnie. Muszę się na czymś wyżyć.
Wysiadłem z samochodu i trzasnąłem drzwiami. Oczywiście szybko je z powrotem otworzyłem i zabrałem kluczyki ze stacyjki, bo całkiem o nich zapomniałem, a jeszcze by się zatrzasnęły i co? No w każdym razie miałem drugą okazję by trzasnąć drzwiami.
Podszedłem do przebitej opony i nachyliłem się by przyjrzeć się dokładniej szkodom. Potem wyprostowałem się, nachyliłem jeszcze raz, wyprostowałem i podrapałem po głowie. Taak, kochani. Nie miałem pojęcia co zrobić. A gdy nie wiedziałem co począć, co robiłem? Tak! Dzwoniłem po pomoc, na którą mogłem liczyć z każdej strony. Tym razem padło na Lie. A co! Bo przecież do Luka nie zadzwoniłbym, by psuć mu dobrą zabawę, nie?
Gdy skończyłem się kompromitować w swoim smsie dostrzegłem zbliżające się światła samochodu. Wybawienie! I po co tak się produkowałem pukając w klawisze, no!
Wyszedłem na środek drogi by zatrzymać ów zbliżający się pojazd. Może nie rozważne jest wchodzić na takie miejsce w ciemnych ubraniach, gdy zaczyna zapadać zmrok, na dodatek przed pędzący samochód. Ale czy ja kiedykolwiek przejmowałem się tak błahymi sprawami. I miałem rację, bo samochód zachował się bardzo porządnie. A raczej kierowca, bo samochody się raczej nie zachowują. Choć przecież niektórzy twierdzą inaczej, bo podobno auta mają duszę. Bzdura! Jedynie deski surfingowe je posiadają. Moja kochana Amanda... Jak ja za nią tęskniłem. Miała takie smukłe kształty, delikatną powierzchnię i nigdy mnie nie zawiodła.
No dobra, nie czas teraz na tęsknienie za domem, trzeba pogadać z obcym, który właśnie otwierał szybę by ze mną pogadać.
- Hej, czy... - zacząłem.
- Witam, Justin - rzucił ciemnowłosy chłopak, którego za cholerę nie znałem i nie miałem pojęcia skąd ten zna moje imię. Spróbowałem przeczytać jego myśli, ale ni w ząb mi nie szło. Co jest do licha?
Nie powiem, że wcale się nie bałem, ale próbowałem tego nie okazywać. Cały czas obserwowałem bacznie zachowanie kierowcy. Dopiero po chwili dostrzegłem, że ktoś siedzi obok niego. I za nim również. Spróbowałem wyłapać ich myśli, ale szło mi równie dobrze jak w przypadku myśli chłopaka. Czyli ziro, nada, null.
- Kłopoty, słodziutki? - zapytała kobieta z fotela pasażera. Nie odpowiedziałem. - Jak chcesz możemy cię podwieźć.
- Nie, dzięki - w końcu wydobyłem z siebie jakiś odgłos. - Zaraz po mnie przyjadą.
Kłamstwo jakich mało, na dodatek łatwe do rozpoznania. Bo jakbym czekał na kogoś to bym nie machał rękoma na środku ulicy, jak jakiś wariat, nie? Właśnie. Wpadłem jak śliwka w kompot.
- Jasne. Szkoda, że na ciebie jeszcze nie pora - oznajmiła niezrozumiale kobieta i zaśmiała się cicho. A potem szyba zaczęła się zamykać, zanim zdążyłem zadać jakiekolwiek pytanie. Ostatnie co zobaczyłem z wnętrza samochodu to znajome rysy dziewczyny z tyłu.
Samochód odjechał, a ja zdołałem wydobyć z siebie tylko jedno słowo:
- Jane.

/Salon/

Wsiadłam do auta i docisnęłam pedał gazu. Chciałam jak najszybciej znaleźć Justina, opieprzyć go i wrócić. W międzyczasie otrzymałam wiadomość od mojego przyjaciela. Który raz ja już to słyszałam? Choć nie powiem, on też nie raz wyciągał mnie z kłopotów. Acz na tym to właśnie polegało, przyjaźń.
No i dostrzegłam jego samochód, a obok dość skołowanego Reida. Zatrzymałam się na poboczu i wysiadłam z samochodu, chcąc obejrzeć jego cacuszko.
- Coś z nim zrobił? - zapytałam, bacznie przyglądając się wózkowi. Przykucnęłam, starając się by znowu nie poświecić majtkami. - Opona? - spojrzałam na chłopaka i pokręciłam lekko głową. - Wiedziałam, że nie powinieneś dostać prawa jazdy! W dziurę wjechałeś! No, ale trudno. Zadzwoniłeś do holownika, czy jak oni się tam nazywają? - zapytałam. Bo chyba nie sądził, że zmienię mu oponę, co nie?

Podczas gdy tak stałem i gapiłem się w stronę, w którą odjechał samochód, postanowiłem, że zachowam całą sprawę dla siebie. Przynajmniej na razie. Oczywiście Natalie byłaby jedną z pierwszych, jeżeliby nie pierwszą, dla której powiedziałbym, że widziałem Jane. W końcu tyle ją z nią łączyło. No. Ale nie dziś, nie chciałem wszystkim psuć humoru, niepotrzebnie wprowadzać zamęt. Chociaż... czy aby nie niepotrzebnie? Na serio nie wiedziałem. Nie byłem odpowiednią osobą do podejmowania takich decyzji.
- Ja zrobiłem? Majtki? Holownik? Zmienić oponę? - powtórzyłem za Lie, nieświadomy tego, czy powtarzam jej myśli czy słowa. Właśnie. Odblokowało mi się słyszenie myśli. Co za ulga. Potrząsnąłem głową, by przegnać głupie myśli i zacząć myśleć odrobinę jaśniej. - Yyyy... Nie wezwałem. W ogóle ja posiadam coś takiego jak zapasowa opona? - zapytałem. Wstyd się przyznać, ale niezbyt często siadałem za kółkiem, a co dopiero otwierałem bagażnik.

Spojrzałam na niego z dołu, nie wstając z "kucka". Podparłam się tylko jedną ręką o samochód mojego przyjaciela, przyglądając mu się badawczo.
- Znowu myślałeś o Yves? - zapytałam nieco tym wszystkim już zmartwiona. - Justin, bo popadniesz w paranoję. Spokojnie, poleci na twój urok, jestem pewna - zapewniłam całkiem szczerze, choć sądziłam, że jeszcze trochę to potrwa. Aczkolwiek liczy się efekt końcowy, co nie? Poza tym, z tego co pamiętałam, faceci lubili zdobywać, więc ta cała zabawa powinna się bardzo mojemu koledze podobać.
- Sądzisz, że zmienię ci oponę? - powtórzyłam za nim nie dowierzając. Wstałam z westchnięciem i podeszłam do bagażnika. Zamknięty. - Kluczyki - rzuciłam wyciągając rękę. Gdy trafiły w moje ręce, otworzyłam.
Opona była, co niezmiernie mnie zaskoczyło. Było jeszcze kilka śmieci, ale nie przyglądałam się im.
- Gdzieś powinnam mieć podnośnik - wymamrotałam wymijając go i wracając do swojego wozu. Otworzyłam bagażnik. Był, faktycznie. Tylko, że nie umiałam z niego korzystać! - Umiesz zmieniać opony? - spytałam z nadzieją. Liczyłam, że nie jest aż tak gapowaty i jak każdy facet będzie umiał zmienić oponę.

Woooow, więc jednak posiadam. Brawo za spostrzegawczość, panie Reid. Ile czasu ty masz już ten wóz? Nawet tego nie pamiętasz. No, ale są ważniejsze sprawy do omówienia, niż jakieś bzdurne auto. Właśnie zostałeś oskarżony o bujanie w obłokach z powodu Yves.
- Nie myślałem! I przecież wiem, że mi się uda! Ja się niiigdy nie martwię - oznajmiłem rzucając jej kluczyki. Chyba zbyt bardzo zaakcentowałem słowo nigdy, bo zabrzmiało jakbym nie był do końca szczery. Ba Zabrzmiało jakbym kręcił. Bo tak naprawdę teraz okropnie się martwiłem jednym wydarzeniem i wcale nie chodziło o moją piękność o porażającym spojrzeniu zmuszającym mnie do słuchania jej we wszystkim.
Przewróciłem oczami, gdy Natalie zabrała się do roboty. Przecież na serio nie mogłem jej pozwolić na robienie brudnej roboty, szczególnie w takim stroju. I na takich butach.
- Nie może to być aż takie trudne - odpowiedziałem na jej pytanie podchodząc i wyciągając oponę i podnośnik. - Poradzę sobie, w końcu zdolny ze mnie chłopak.
Nie mogłem odmówić puszczenia do niej oka. To był jakiś tik, czy coś, bo nawet w tak stresujących sytuacjach jak ta nie mogłem sobie odmówić.

Odsunęłam się, poprawiając nieszczęsną mini i z pewnej odległości przyglądając się swojemu przyjacielowi. Złożyłam ręce na piersiach. Widząc jak opona mu "ucieka" z rąk, westchnęłam cichutko. Kucnęłam z powrotem obok i przytrzymałam ją, patrząc na Justina.
- Skoro nie o Yves chodzi, która jak już wiemy będzie TWOJA, to co jest grane? - spytałam, akcentując rzecz oczywistą. Znałam go nie od dziś i wkręcanie niezbyt dobrze mu szło w moim towarzystwie.
On czytał w myślach, a ja znałam go na tyle dobrze, że i bez tego łatwo interpretowałam jego zachowania.
- Zdolny, zdolny - potaknęłam uśmiechając się lekko.

Lie stanowczo zbyt dobrze mnie znała i wiedziałem, że długo nie będę mógł ukrywać przed nią tego co mi się przydarzyło. Ale dzisiaj mi się uda. Aż takim pokraką nie jestem. nawet zakładanie opony nie szło mi aż tak bardzo przerażająco źle. Szło jak szło i powoli się naprawiało.
- O nic- odpowiedziałem jej jakże elokwentnie. Byłem zmuszony coś szybko wymyślić, tak na odczepnego. Wiedziałem, że ie będzie wiedziała, że zmyślam. Ale i tak było warto. - Po prostu tak mi się jakoś dziwnie zrobiło, gdy byłem sam, nie wiadomo gdzie, nie wiadomo kto mnie obserwował z krzaków. Jeszcze jakiś seryjny morderca, albo zmutowany genetycznie kanibal. Wszystko jest możliwe na tym świecie.
Tak! Zwalić wszystko na moje cykorstwo.

Coś mi tutaj nie grało, ale nie zamierzałam naciskać. Choć ciekawość mnie zżerała, postanowiłam dać sobie spokój. Będzie chciał, powie o co chodzi. Albo faktycznie wystraszyło go coś? Zresztą.
Uśmiechnęłam się pokrzepiająco i poczochrałam mu włosy.
- Na pewno był to zielony i oślizgły potwór, albo Freddy Kruger - rzuciłam i gdy Justin skończył zmieniać oponę, wstałam i normalnie miałam ochotę go uściskać. - Właśnie u mnie zapunktowałeś! - oświadczyłam i ruszyłam w stronę swojego auta.
- A teraz wyluzuj, jedziemy się zabawić - zarządziłam, wsiadając do środka. Zerknęłam w lusterku, czy mój przyjaciel wsiada. Gdy wsiadł, włączyłam silnik i ruszyłam przodem.

/Domek w górach/

Freddy. A brrr. Gdy obejrzałem ten film bałem się później podejść do lustra. A nawet nie wyobrażacie sobie jakie to było dla mnie niecodzienne. Jakby pozbawiono mnie trzeciego oka. Freeeeddy. No i teraz przez całą drogę nie będę potrafił przestać o nim myśleć. No, ale jest jeden plus. Wolę taki koszmar, niż ten rzeczywisty, w którym główną rolę odgrywa Jane.
Gdy skończyłem z oponą, wyprostowałem się dumny z siebie jak paw. Chyba taką robotę każdy mężczyzna ma we krwi. Dlatego też problemu z tym nie miałem. Jeszcze Lie mnie za to pochwaliła!
- Jedziemy! - zgodziłem się z nią i wsiadłem do swojego samochodu.

/ Domek w górach /

/ domek w górach /

/ nju dej /

/ Rozpalony Szaman, bo skoro pojechali jakąś drogą, to niech jadą, nie? c;

Dłuższą chwilę się nie odzywałam. Właściwie czekałam aż on mi to wyjaśni. Patrzyłam na drogę, drzewa rosnące na poboczu, jego skupiony wyraz twarzy, licznik, który dawno już przekroczył dozwoloną prędkość. Lucius był dobrym kierowcą, dlatego nie musiałam obawiać się prędkości. Na tyle, ze nie musiałam nawet zapinać pasów. Nie znosiłam pasów w samochodach. Były ciasne. Po prostu ciasne.
Nie zdążyłam nawet łyknąć swojego piwa, kiedy Lucius postanowił, ze tam już nie pijemy. Nie miałam nawet jak się sprzeciwić, kiedy prowadził mnie za sobą. Albo miałam, ale nie chciałam. Bądźmy szczerzy, jest masa lepszych barów niż ten, z którego przed chwilą wyszliśmy.
Wsiadaj. Wsiadłam. Otworzyłam nawet usta, żeby zapytać co właściwie było nie tak w Szamanie, ale zanim cokolwiek zdążyło z nich wypłynąć, ja zdążyłam się rozmyślić. Ale abstrahując od drogi, prędkości i niewypitych piw, taki Lucius był strasznie pociągający. W sumie zawsze był. Raz ciepły i miły, a innym razem stanowczy i skupiony. Zawsze. Aż dziwne, że ciągle nie mogłam znaleźć okazji, żeby obudzić się obok niego.
Przestałam zwracać uwagę na drogę i drzewa, nie wiedziałam nawet ile już jest na liczniku. A może powinnam, bo chyba bym się wściekła, gdybym miała teraz zginąć, rozpieprzona o drzewo. Chyba nawet przewróciłam oczyma na samą taką myśl.
-Lucius.-odezwałam się w końcu.-Czemu przyjechałeś samochodem? Do baru, na piwo, samochodem?-zadałam chyba najbardziej neutralne pytanie na jakie było mnie stać. A mimo wszystko sensowne, bo zostawić samochód w tamtej okolicy na noc to straszna głupota. Podobno. Ja nigdy nie zostawiłam. Nawet nie mam czego tam zostawić.

Poczułam kiedy zwolnił i wtedy nie miałam wątpliwości, ze jednak jeszcze zamierzamy trochę pożyć. Ciągle jechał za szybko, ale ja lubiłam kiedy rzeczy działy się za szybko. Co raz mniej domów przy drodze, co raz więcej drzew, co raz więcej ciszy i co raz głośniejsza boleść w jego głosie, choć niby takim spokojnym. Przecież spodziewałam się tego, ze moje słowa nie przyniosą niczego dobrego. Zwykle nie przynoszą. To dlatego mówią, ze milczenie jest złotem. Złoto jest trochę ciężkie dla sumienia, ale złoto to złoto.
Kiedy w końcu uznałam, ze czas pokazać trochę mojego stanowczego tonu on jakby czytał mi w myślach. Zwolnił, zatrzymał się. A nawet nie zdążyłam powiedzieć tego na głos, przez co gromadząca się we mnie irytacja rozeszła się gdzieś po kościach. Tak, wiem, to przypadek.
Nie wysiadłam zaraz za nim. Patrzyłam zza szyby. Patrzyłam i żałowałam, ze zdecydowałam się prosić go o spędzenie tego wieczoru ze mną. Bo on wcale nie miał skończyć się dobrze, to było dla mnie jasne. I pewnie dlatego odwlekałam ten koniec w miarę swoich możliwości. Papieros szybko niknął w jego dłoni, może za szybko. Był takim moim miernikiem czasu, którego miałam najwidoczniej co raz mniej. Lucius, Lucius.. czemu ty robisz takie głupie rzeczy.
Wysiadłam z samochodu zanim wypalił fajkę do końca. Nic nie poradzę na tą swoją niecierpliwość.
-Więc co się dzieje, Lucius?-zapytałam, podkreślając jego imię i stojąc ciągle przy drzwiach samochodu. Byłam zła na siebie za to pytanie. Jedno z tych, których nie zadaję, bo nie. Ale on najwyraźniej czegoś takiego potrzebował, wiec raz w życiu zrobiłam to co powinnam, chociaż może w jakiejś kiepskiej formie. Właściwie forma była beznadziejna, ale właśnie wyrażam swoją troskę, trzeba to docenić.

Właśnie dlatego nie zdaję takich pytań. Prowokują te wszystkie głupie odpowiedzi. Bo tak, jego odpowiedź była głupia. Ale co, moja wina. I naprawdę, nigdy więcej nie dam się podpuścić. Nie i koniec. Zmarszczyłam brwi, patrzyłam na niego z wcale nie takim lekkim niedowierzaniem. Otworzyłam usta, zamknęłam usta. Jeden głęboki oddech. Moja wina.
Zbliżał się. Wyciągnęłam przed siebie otwartą dłoń, jakby to miało go zatrzymać. Nie wiem czy by zatrzymało, nie upierałam się przy tej dłoni zbyt długo. Mogłam być jego. Kiedy by chciał, mogłam być. Wiedział o tym, musiał wiedzieć. Nie był durniem, żeby nie wiedzieć. Zaczynała wzbierać we mnie złość. Bo przecież on wcale nie chciał, żebym była jego na chwilę, na jedną noc, albo na kilka nocy. Nie chciał, prawda? Chciał więcej. Co on sobie kurwa, myślał. Zanim podszedł za blisko, otworzyłam drzwi samochodu i wsiadłam do środka, próbując się przekonać, ze najlepiej będzie tego nie skomentować i zmienić temat. To zwykle działa. Tylko nie wiem czy Lucius by się na to zgodził. I nie wiem czy to, ze w środku aż się we mnie gotuje pozwoliłoby mi zbagatelizować sprawę. Nie, nie pozwoliłoby, więc tak szybko jak wsiadłam do samochodu, tak i z niego wysiadłam.
-Nie pierdol mi tu.-odpowiedziałam ze znaną tylko sobie elegancją.
-Wiesz, ja nie mówię, ze to źle. Możesz mnie mieć. Nie ma problemu. Możesz sobie nawet wziąć.-warknęłam, trochę zbyt nerwowo.- Ale wyjaśnij mi za co miałbyś mnie kochać? Co takiego mógłbyś we mnie kochać?-prawie wykrzyczałam to ostatnie słowo. Może to mu uświadomi jakie to głupie? Albo chociaż tyle, ze moja wewnętrzna nastolatka dawno już tutaj nie mieszka. Znowu westchnęłam.
-Przecież ty mnie znasz. Mógłbyś mi powiedzieć, ze nie muszę niczego w sobie zmieniać? Chyba mógłbyś. Skoro kochasz.-wzruszyłam ramionami.-No to dalej, mów.-nie powie.

Tak bardzo nie było mi do śmiechu. Byłam uwięziona w jakiejś chorej sytuacji, z której nie było innego wyjścia, jak tylko brnąć w nią dalej, aż ostatecznie przebrnąć. Nie rozumiałam jego uśmiechu. Stał przede mną, był co raz bliżej, uśmiechał się, a ja patrzyłam na to bez zrozumienia. I zastanawiałam się nad tym co się dzieje i nad jego gestami, i uśmiechami. Szkoda, ze w głowie miałam jedynie czarna dziurę, która zaraz mnie pochłonie w całości. Westchnęłam raz jeszcze, kiedy mnie złapał, jakbym opadała z sił. Może już dawno by mi ich zabrakło gdyby co rusz nie rozjuszał mnie swoimi słowami. A było ich zbyt wiele jak dla mnie, zbyt dobrych, zbyt pewnych, i zbyt spokojnych. Jakby to dla niego było takie proste. Robi jakiś największy idiotyzm w swoim życiu i jest tego taki pewny. Taki głupi. To nie ja tu byłam niemądra, a pierwszy raz w życiu czułam jakby sytuacja zaczęła mnie przerastać. Nie lubiłam i nie chciałam takiej niepewnej siebie. Musiał widzieć, ze wcale nie przyjmuję tego tak dobrze jak powinnam, tylko czy spodziewał się czegoś innego?
-Nie działa-burknęłam, a po chwili zbliżyłam się nieco i bezmyślnie wymierzyłam mu cios kolanem w krocze. Ja po prostu potrzebowałam więcej przestrzeni! Nie mógł mnie tak trzymać, nie mógł mnie osaczać, kiedy jestem tak wściekła na siebie i na niego. To przecież jakby wkładał kij do mrowiska. Nie robi się.
-Ja się nie chcę zmienić, Lucius! Lubię siebie taką!-krzyknęłam. I kurwa, było mi przykro, ale przecież to była prawda.-Nie rób sobie czegoś takiego.-dodałam, już znacznie ciszej. I naprawdę mówiłam to teraz przez troskę o niego. Bo przecież był mi bliski. Niesamowicie bliski. Że nawet dobrze było myśleć o byciu jego, ale kurwa, nie tak cały czas.
-I nie chciałam.. właściwie to chciałam, ale rozumiesz..- dodałam, apropo tego kopa w krocze. Ja sama tego do końca nie rozumiałam i nie umiałam mu wyjaśnić, więc mogłam liczyć jedynie na jakąś wyrozumiałość. Co to dla niego, odrobina wyrozumiałości. Przecież mnie kocha.

Co? Czekaj, jak? Jeszcze przed chwilą było mi go trochę szkoda, przez ten mój głupi postępek. Naprawdę, zero satysfakcji. Może minimum, bo jednak swoja przestrzeń odzyskałam. Ale to moje minimum bardzo ledwo przebijało się przez współczucie, jakie się teraz gromadziło gdzieś tam we mnie.
No to mu współczułam, normalnie jak człowiek człowiekowi. A on mi wyskoczył, że mu nagle przeszło. Ludzie! Sekundę temu mnie kochał, a teraz miało mu przejść? Zagubiłam się w tej absurdalnej sytuacji i znowu byłam wściekła, bo jak to tak? Po co on się w ogóle odzywał? Żeby teraz tak.. Kurwa, chciałam go zabić. Nie wnikam w to z jakich powodów. To po prostu było nie fair, prawda?
-Ty..-zaczęłam nie tak agresywnie jak poprzednio, dalej miało być tylko gorzej, ale zanim zdążyłam dokończyć, on dokończył. Że jednak mu nie przeszło.
Zaśmiałam się histerycznie, albo trochę panicznie.
-Jesteś takim upartym durniem.-powiedziałam, jakby to była największa oczywistość świata. Dla mnie nic nie było teraz bardziej jasne w sumie. No, może jeszcze to, ze nienawidziłam zamętu, który sprowokował w mej głowie. Ale cóż tam. Złożyłam ręce na piersi i patrzyłam na niego bardziej wrogo niż przyjaźnie.
-Nie wiem, nie obiecam ci tego.-odpowiedziałam, chociaż wcale nie zmieniłam zdania! Znałam siebie. Tylko on też mnie znał. Pewnie nawet jakaś mniejsza część mnie wolała, żebym to ja się myliła, nie on. Więc, chociaż złość nie przechodziła, miękłam pod tym jego uporem. Tak tylko trochę.

Mi to już podchodziło pod jakieś wymuszanie. Jakby nie można było przyjąć rzeczy takimi jakie są. Zawsze ktoś musiał wymagać deklaracji, obietnic, a po co, pytam się? Obojętnie jak bardzo bym zmiękła, obojętnie jak bardzo miałabym tego dość, i obojętnie jak długo by to powtarzał, i właściwie wszystko co można by wziąć teraz pod uwagę było obojętne, bo i tak nie widziałam takiej opcji, żeby się zgodzić. Nie mogłabym zgadzać się na coś w co nie wierzyłam, tak? To byłoby oszustwo, a ja go nie potrzebowałam.
Wzięłam głęboki oddech, dając sobie więcej czasu na odpowiedź. Nie przywykłam do poważnych spraw, a ta wydawała mi się wyjątkowo poważna. Na pewno dla Luciusa. Tylko czy zawsze trzeba było wszystko upychać w odpowiednie szuflady? Nie lubię szuflad. Lubię chaos. Lubię rzeczy niekatalogowane. Takie, które są i już, bez żadnej wydumanej nazwy. I niby miałabym pozwolić zamknąć się w szufladzie podpisanej 'moja'? Nie byłam czyjaś. Nie będę czyjaś. Lucius może i nie miał na myśli jakiegoś zniewolenia, ale wydźwięk tego słowa był taki jaki był.
Zacisnęłam usta, ciągle nie mogąc zdecydować się na odpowiedź, która będzie dobra dla nas dwojga. Bo naprawdę chciałam, żeby dla niego też była dobra.
Patrzyłam w jego oczy. Głupie i uparte, a poza tym szczere i dobre. Minęło jeszcze kilka sekund, zanim uznałam, ze nie mam się już nad czym zastanawiać, bo nie mam dla niego żadnego słowa. Ani tych potwierdzenia, ani zaprzeczenia. Miałam wzruszyć ramionami? Powiedzieć, ze 'nie, ale..'? Nie powiedziałam niczego.
Pokonałam odległość jaka nas dzieliła w dwóch krokach. Dłonie położyłam na jego szyi, a zaraz za nimi usta na jego ustach. Pocałowałam go, bo skoro ja tego chciałam, być może on tego chciał, to właśnie to powinnam zrobić. Przy okazji mogłam liczyć na to, że w końcu się zamknie i nie będzie już niczego ode mnie wymagał. Mógł sobie to interpretować jak chciał, a przy tym ja nie musiałam naginać prawdy w żaden sposób. Genialne.

Z ulgą opuściłam ręce wzdłuż swojego ciała. Już nie naciskał w ten sposób jak przed chwilą i zostawił moja wolność dla mnie. Tyle o ile. Ale na tą chwilę mogłam na coś takiego przystać. Mogłam dać mu, nam tę jedną szansę, skoro tak jej potrzebował. Lubiłam go. Lubiłam na niego patrzeć, z nim przebywać, wiec zupełnie łatwo było mi znaleźć wytłumaczenie dla siebie za to, że mu ustępuję. Dawałam już szansy osobom, które lubiłam mniej niż Luciusa, wiec żeby być fair.. no właśnie. I lżej mi było, mając swoje usprawiedliwienie.
-Nie zrobiłbyś tego.-odpowiedziałam, kusząc się na lekki, ciągle trochę ostrożny uśmiech. Niby czułam się dobrze, lepiej niż przed minutą, ale ciągle zbyt dużo, zbyt różnych myśli kołatało mi się po głowie. I tych złych, i tych dobrych.
-Ale może po prostu postaram się, żebyś nie zobaczył.-dodałam niby tylko z przekory, ale może jednak trochę poważnie i wzruszyłam lekko ramionami.
Na co ja miałam teraz ochotę? Mocny alkohol i bezmyślny, przygodny seks. Ale nic nie mówię, bo wyrozumiałość wyrozumiałością, ale pewnie do baru by mnie nie podrzucił.
Potarłam dłonią czoło. Teraz chyba powinnam czuć się jak ci bohaterowie komedii romantycznych, kiedy on mówi, ze ją kocha, ona go całuje i razem odlatują samolotem. Nie czułam się. Nie mieliśmy tu lotniska, więc nie było i szansy na samolot. Dziwna sprawa, bo zwykle moje związki zaczynały się od seksu, nie od wielkich wyznań.
-Naprawdę muszę się napić.-przemówiłam, chociaż bardziej do siebie niż do niego. I chociaż nigdy nie lubiłam komedii romantycznych, to niech to szlag, ze nie zawiózł nas na lotnisko.
Ostatecznie obyło się bez picia. Nie była to tak silna potrzeba jak mi się wydawało. Może i lepiej.

/przeskok