Park miejski

Przez kilka ostatnich dni słońce nie znikało z błękitnego nieba, a ja zamiast się cieszyć, byłem niesamowicie wkurwiony. Dlaczego? Odpowiedź była niesamowicie prosta, tak prosta jak myślenie mojego podobno przyjaciela Felixa który zamiast mnie pocieszać, potęgował moje wkurwienie pojawiając się i znikając, a potem jeszcze zaczął szantażować mnie że coś tam powie Leili, ale tak szczerze to miałem na to wyjebane bo przecież kto będzie słuchał takiego chuja jak on? Porzuciłem rozważania dotyczące mojego kochanego przyjaciela i powróciłem do rozpaczaniem nad pogodą i moim smutnym losem. Podczas kiedy wszyscy z samego rana wychodzili na zewnątrz by posiedzieć na świeżym powietrzu i nacieszyć się promieniami słonecznymi, ja próbowałem się przed nimi uchronić. Nie mogłem się porządnie wyspać, a w dodatku coraz częściej w pokoju zaczął pojawiać się ten przygnębiony, duży chujek Neptun, a ja znowu musiałem się z nim dzielić. Co poradzę że nie lubię się dzielić, nikt nie lubi! Aż zaczynałem się zastanawiać czy może nie zamieszkać w jakimś składziku albo w podziemiach, a może w tym pokoiku do seksu, ale nikt mi nie chciał pozwolić. Pieprzeni egoiści.
Westchnąłem ciężko spoglądając na telefon. Pokręciłem głową, ziewając bo przecież znowu nie dane było mi wypocząć. Mówiłem, że Felix ma coś z głową? Mówiłem, zawsze byłem tego pewien. Skoro nie chciał przyjść na moje pidżama party to może miał jakiś powód? Może wstydził się Neptuna albo... a co jeśli on się w nim zakochał? Ja już widziałem te jego zdjęcia z Tristanem na łóżku. Trochę się wtedy zdziwiłem, ale teraz zaczynałem łączyć wszystkie fakty. Ja to mam niezłe rozkminy jak wstanę. Przeciągnąłem się, wpatrując się w widok za oknem. Tak sobie pomyślałem że skoro jest tak ciepło to głupio by było jak będę siedzieć cały czas w pokoju bo przecież jestem towarzyskim chłopcem. Postanowiłem że się spotkam z Iss skoro tak dawno jej nie widziałem i muszę przyznać że się stęskniłem za tymi rudymi kudłami! Napisałem do niej esemeska, a ona przecież nie mogła się nie zgodzić więc uśmiechnąłem się szeroko czytając odpowiedź od niej i ubrałem się szybko, wychodząc z pokoju. Park wydawał się być odpowiednim miejscem. Dużo drzew to dużo cienia więc mi pasuje bo jakoś nie miałem ochoty siedzieć i rozpływać się na słońcu, a poza tym moja skóra jest bardzo wrażliwa, jeszcze bym się sparzył i był czerwony. To by dopiero była tragedia!
- Cześć Izeczka! - Zawołałem niezwykle wesoło, wsuwając papierosa pomiędzy wargi bo przecież tam było jego miejsce. Uśmiechnąłem się delikatnie i poklepałem miejsce obok siebie. Odpaliłem papierosa i zaciągnąłem się rozkosznym dymem, przymykając oczy. - Trochę dupna pogoda, co nie? Gorąco, człowiek cały czas chodzi zmęczony ale w sumie to jebać to. Co tam u Ciebie? - Spojrzałem na nią, wcale się nie zmieniła. Wyglądała na szczęśliwą więc pewnie musiało się coś zdarzyć. Dla mnie pasuje, może Cook był u niej rano to dlatego jest taka wesoła. Ja tam sądziłem że śmieszna z nich para, ale jeśli są szczęśliwi to spoko, ja też się cieszę bo przecież tak podobno jest w przyjaźni.

Zawsze kiedy przebywałem z kimś kto jest w związku, a szczególnie z tą małą rudą która właśnie siedziała obok mnie to zastanawiałem się nad tymwszystkim i myślałem sobie że może te związki to wcale nie jest taka zła sprawa. Gotowanie, sprzątanie pokoju, całuski, kto by tego nie chciał? Po dłuższym namyśle dochodziłem jednak do wniosku, że ja to jestem taki fajny że nawet nie muszę mieć dziewczyny żeby o mnie dbali bo mam przy sobie kogoś takiego kochanego i cudownego jak Amfa która nawet mnie leczy! Ja tam ją kocham,ale najgorsze jest to jak mi podkrada buty albo koszulki jakby nie miała swoich! Ale co ja jej będę żałować, co nie? Jestem dobry i dla moich przyjaciół (nawet dla Feliksa, niech już mu będzie) mogę oddać nawet wszystko. A inni którzy mnie nie lubią mogą się jebać.
- Obiad? - Chyba kiedyś już wspominałem coś że lubię ludzi, którzy dają mi jedzenie więc jeśli Izunia chce żebym ją lubił jeszcze bardziej to i mnie mogłaby na karmić żebym nie umarł z głodu. Bo Frejka ostatnio o mnie nie myślała, wolała gdzieś się szlajać po pubach i odpływać w towarzystwie jakiś meneli zamiast ze mną i Felciem i Cookiem.
- Możesz zrobić spaghetti bo ja lubię spaghetti i Cook lubi i kto nie lubi!- Skoro nie powiedziała, że nie zrobi to znaczy że się zgadza? Ja przyjąłem taką wersję i już się cieszyłem na myśl o tym jak będzie
fajnie.
- Jesteś taka kochana! - Uśmiechnąłem się do niej szeroko i ponownie zaciągnąłem się dymem, wypuszczając go z ust krótką chwilę później. Skoro już pytała co u mnie to chciałem jej opowiedzieć wszystko, ale to przecież trwałoby zbyt długo i pewnie wyszłoby na to że jestem jakiś dziwny skoro tak dużo mówię o sobie więc ograniczyłem się do zwykłego u mnie fajnie, jak zwykle zresztą, kiwając głową. Bo czy ja kiedykolwiek się smuciłem? Czy kiedykolwiek w życiu Benjamina Thompsona było źle? Może kiedyś, bardzo dawno temu, ale zwykle patrzyłem
na świat przez różowe okulary i we wszystkim starałem się wypatrzeć pozytywnych stron. Po co się smucić jeśli na świecie i tak zbyt wiele osób cierpi? Z drugiej strony co mnie to obchodzi że inni cierpią? Jestem chujem, taki się już urodziłem. - Izuś, musisz bardziej pilnować Cooka bo on zaczyna mi składać niemoralne propozycje! - Powiedziałem, kierując wzrok ogromnych, brązowych oczu w jej kierunku. Mówiłem najprawdziwszą prawdę! Pod pretekstem spędzenia "męskiego wieczoru" chciał mnie chyba zaciągnąć do siebie, zgwałcić albo przebierać się po raz kolejny za jakieś laski. Ten to jest dopiero pojebany i czasami dziwiło mnie jak ta dziewczyna z nim wytrzymuje...

Irytowałem się bo jak w towarzystwie kogoś takiego jak Benjamin Thompson można cały czas rozmyślać o jedzeniu albo swoim chłopaku który, jak go znam (a znam go dobrze), obraca już w swoim pokoju jakąś kolejną blond laskę by zabić czas który pozostał do powrotu Iss i obiadu. Właśnie w takich momentach dochodziłem do wniosku że jestem o wiele porządniejszy i trochę więcej myślę o innych ludziach niż on. Ja nie pakowałem się w związek by potem pieprzyć się z obcymi laskami zamiast ze swoją własną dziewczyną która za każdym razem kiedy poruszany był temat Cooka rozpaczała nad faktem że nie jest wystarczająco romantyczny i czuły by zabrać ją na kolację przy blasku świec. Głupie pierdolenie. Jeśli się z nim związała to powinna liczyć się z tym że on zaliczy czasami jakąś inną albo napierdoli się tak że zapomni o całym świecie albo o tym że ma dziewczynę. Chyba że na tego człowieka narkotyki działały zupełnie inaczej niż na mnie. Czy przypadkiem na niego wszystko działało inaczej? Nie zdziwiłbym się gdyby okazało się to prawdą.
- Wiem, że ma. Ma Ciebie. Trochę się Tobą zachwycał, ale czy na dłuższą metę robi mu to jakąś różnicę? Nie chcę Cię jakoś zasmucić ale sama wiesz jaki jest Cook. Chociaż, kto go tam wie. Może tylko jest taki dziki jak nie ma Ciebie? Jeśli tak to powinnaś się cieszyć bo to chyba oznacza że on Cię... no wiesz... kocha. - Miłość i Cook? To niemalże tak nierealne jak piękno i Felix, a jednak okazało się być prawdziwe. Nadal nie wierzyłem w całą tą miłość, ale jeśli chcą to dlaczego mają odmawiać sobie chociażby oszukiwania się o ile to ma im sprawić przyjemność? Bo nigdy nawet nie pomyślałbym i nie pomyślę że oni naprawdę wierzą w coś tak nierealnego jak miłość. - Ale jakby coś Ci tam nie pasowało albo Cook by coś odwalił to mów, załatwimy to z nim po męsku bo tak podobno robią przyjaciele - Mrugnąłem do niej i uśmiechnąłem się, spoglądając ukradkiem w kierunku dziewczyny przechodzącej tuż obok, ale zaraz odwróciłem głowę i spojrzałem na Iss, śmiejąc się pod nosem.
- Wolałabyś chyba nie wiedzieć i on pewnie też wolałby żebyś nie wiedziała więc zachowam to dla siebie. - Pokręciłem głową, wydobywając kolejnego papierosa z paczki w której pozostało już tak niewiele. Kiedy obracałem go między palcami doszedłem do wniosku że jestem uzależniony i to wszystko sprawa moich friendsów bo to oni zazwyczaj sprowadzali mnie do stanu w którym byłem już tak podirytowany że nie mogłem odmówić sobie papierosa który sprawiał że się uspokajałem z każdą chwilą.
- Tak sobie pomyślałem że powinnaś wyluzować. Przestań się przejmować, bądź przez chwilę jak Cook albo ja, miej wyjebane na wszystkich i wszystko - Powiedziałem cicho. Iss zawsze wydawała mi się taką spokojną i opanowaną osobą, a może nie znałem jej z innej strony. - Chcesz? - Zapytałem, podsuwając paczkę papierosów w jej kierunku. No i powiedzcie, czyż nie jestem dobrym chłopcem skoro się tak dzielę ostatnimi papierosami? Oczywiście, że jestem, to małe rude może potwierdzić.

Ludzie byli bandą pierdolonych kretynów. Niektórzy dziwili się, z jakiego powodu nieustannie wygłaszałem tę opinię - tym samym zatwierdzając swoją przynależność do grupy bezmózgów - jednak ja potwierdzenie powyższej tezy znajdowałem na każdym, kurwa, kroku. Wystarczyło tylko wyjść na ulicę i przejść parę metrów, a już można było zrozumieć o co mi chodziło; zakładając oczywiście, że miało się choć minimalne zdolności do obserwowania ludzi. Bo, cóż, prawda była taka, iż sam miałem specjalne, wykraczające poza percepcję przeciętnej jednostki umiejętności w dziedzinie rozszyfrowywania mijanych person. Większość była taka szara i przewidywalna, nudna w swej chęci bycia kimś wyjątkowym, że na samą myśl o tym traciłem, kurwa, motywację do wszystkiego. Na ulicach z kolei ciągle przewijały się te same schematy - zapracowani faceci, odjebani w zajebistych garniakach, ze skupieniem i ostrożnością lawirujący między swoimi idealnymi rodzinkami a wiecznie napalonymi kochankami; rozczarowane macierzyństwem młode matki, próbujące za wszelką cenę robić dobrą minę do złej gry i udające, że zmienianie pieluszek to szczyt ich pieprzonych ambicji; jebani gówniarze, zachowujący się idealnie dopóki nie wybiegną za pierwszy lepszy zakręt, gdzie natychmiast zamieniają się w niewyżytych kretynów zachłystujących się urokami hedonizmu, by ostatecznie skończyć na pogotowiu z zapaścią spowodowaną przedawkowaniem. W sumie chuj mnie to wszystko obchodziło. Miałem gdzieś, kto ile się wzajemnie oszukuje albo jaka demoralizacja panuje na świecie - ci ludzie po prostu mnie wkurwiali. Samą swoją jebaną, bezcelową obecnością.
Dzisiejszy poranek zapowiadał się naprawdę chujowo, nie licząc jednej udanej transakcji, dzięki której udało mi się zarobić trochę hajsu. Akurat tyle, żeby mieć za co egzystować przez następne kilka marnych dni. Ilość beznadziejnie chujowego cracku, jaką udało mi się wcisnąć jakiemuś bogatemu gówniarzowi była zabójcza, ale miałem wyjebane, czy dzieciak wie co z tym zrobić i czy przypadkiem nie znajdą go jutro martwego, po zawale. Nie byłem przecież niczyją matką, żeby zastanawiać się, kto jak sobie daje radę. Niemniej, pomimo zastrzyku gotówki, świat był tak samo gówniany jak wtedy, gdy byłem te kilka banknotów uboższy. W celu poprawienia sobie nastroju wybrałem się do parku, by poszukać jakiejś inspiracji albo chociaż zebrać w spokoju pierdolone myśli. Przeliczyłem się - weny, pomysłów ani nawet jebanej poprawy nastroju jak nie było, tak nie było. Zrezygnowany, jak zwykle pełen niechęci do całej otaczającej mnie rzeczywistości oraz świata odpaliłem leniwym ruchem kolejnego z rzędu papierosa i rozjebałem się wygodnie na ławce, wpatrując się z nieukrywanym znudzeniem w korony drzew. Pięknie, kurwa, pięknie.

Zaiste, jestem piękna. W tym rynsztoku ludzkich istnień napotykamy tylko kilka najprawdziwszych perełek. Ale nie łudźcie się - nie będą one leżały pomiędzy gównem, za przeproszeniem. Są na szczycie wysokich wieżowców, a od sprzątania mają ludzi o klasę wyższych od was, drobinki wszechświata. Ech. Dlatego, aż dziwne, że możecie mnie właśnie widzieć w ćpuńskim parku miejskim, pełnym żuli, degeneratów, ludzi na których szkoda tracić czas. Ale, proszę państwa, to był park. ZIELONY. Pachnący świeżością, napełniający nadzieją. Miałam gdzieś wszystkich brzydali o napalonych ciałach, których niezdolni byli ujarzmić, którzy to wpatrywali się we mnie, śledzili, a nawet szli za mną. Zjawiska takiego nie widzieli już dawno - kto się bowiem zapuszcza w te mieszczańskie rewiry. A teraz rozrywka na miarę noworocznej imprezy na Times Square.
Nie robiłam właściwie nic złego. Głaskałam każde drzewo, witałam się z każdym listkiem, a przy jednym się nawet zatrzymałam na małe obściskiwanie. Ludziom to nie powinno przeszkadzać, w końcu kto nie lubi oglądać naćpanej Afrodyty. Naćpanej miłością.
Nie. Co wy tam wiecie o miłości. Nawet te ułomne drzewa - były zbyt otępiałe od spalin, by móc ze mną rozmawiać; nawet one, mi nie pomogą. Od tygodnia próbowałam odnaleść się w tej sytuacji. I nie widziałam końca problemów. A właściwie to dwóch, które kładły cień na moją osobę. A imiona ich to Javier i Tristan. Przeklęta para, na ich wspomnienie znów drży mi ręka. O, przesadzam powiecie. Ech, ma historia i tak nie może być już bardziej tragiczna, więc proszę słuchać. Otóż po powrocie spotkałam się z Tristanem. Nastawiona dość otwarcie, zostałam ponownie zraniona, a me rany posypał solą Tygrys, kiedy uświadomiłam sobie, że on ma dla mnie jeszcze mniej przyjemne powitanie. Nie zgodziłam się bowiem na to, by mnie odwiedził w Londynie. Więc się zapewne obraził. I teraz dwójka mężczyzn, którzy poruszyli me serce, była mi dalsza niż to drzewo, ten przechodzień, tamten frajer na ławce... Generalnie nie jest mi przykro Londynu. Można dociekać, że wyjazd zrujnował mi życie sercowe. Ale za to moje konto w życiu towarzyskim stało się otwarte, jak nigdy. Od ostatniego tygodnia, gdy chowałam się w swoim pokoju, zdążyłam już dostać mnóstwo uroczych listów czy zapytań o wznowienie działalności mego klubu. Hm... Wyszłam zza drzewa, bo chłopak na ławce wydał się znajomy. A że nie wyglądał na dwóch wyżej wymienionych, a przy okazji był wystarczająco miej aparycji, zdecydowałam się zainteresować. Przewodnicząca klubu dziewictwa idzie na łowy.
Przysiadłam się, odrazu zwracając całe ciało w jego stronę. Odrzuciłam blond loki, uśmiechnęłam się, zamrugałam oczkami. Kilka zwykłych rzeczy. Nigdy nie zawiodły.
-Jak Ci idzie trenowanie poprawnego słownictwa?- rzuciłam, bo to mi się przypomniało, kiedy tylko usiadłam. Jak gdyby włączał mi się tryb wychowanki przedszkolnej. Ale o to maltretowałam go przy ostatnim śniadaniu - jeżeli on wgl mieszka w re. Jak nie, to przy ostatnim spotkaniu. Ale skoro już zaczęłam tak niefortunnie, to przynajmniej mową ciała wskazałam na to, że totalnie mnie interesuje...co on ma do powiedzenia.

Kontemplowanie otaczającej mnie rzeczywistości pochłonęło mnie do tego stopnia, że niemal nie dostrzegłem nadchodzącego w moją stronę zjawiska. Gdyby jakimś cudem panna Pumpkin miała wgląd w moje myśli zapewne napuszyłaby się i jeszcze bardziej zaczęła zadzierać nosa, pewna, iż jest to określenie w stu procentach pozytywne, jednak mocno by się na tym przejechała. W moim odczuciu owe zjawisko było niczym więcej jak określeniem o zabarwieniu mocno pejoratywnym; ot, ucieleśnienie wszystkiego tego, czego najbardziej nie mogłem znieść we współczesnym świecie, sztandarowy przykład kultury dwudziestego pierwszego wieku, w którym twoja pozycja społeczna oraz autorytet wcale nie zależał od inteligencji, lotności umysłu czy chociażby czegoś tak prymitywnego, acz sensownego jak siła, ale od grubości portfela lub, jak w tym właśnie wypadku, od rysów twarzy. Idąc dalej tym tropem, panna Venus była po prostu wybitnie pustym dziewczęciem, zapewnionym o swojej wyższości nad innymi ludzkimi istotami li i wyłącznie z powodu swojej urody, spowodowanej niczym innym jak losowym układem genów. Nie żeby dało się kiedykolwiek sprawić, by to pojęła i przestała dumnie obnosić się z tytułem samozwańczej królowej.
No i nie żeby pomimo wszystkich tych powyższych utyskiwań nie pozostawała kurewsko seksowna.
Moje brwi nieznacznie powędrowały do góry, gdy Venus już na wstępie przyjęła rolę uwodzicielki, pasującą do niej tak, jak do mnie, kurwa, habit. Nigdy nie wierzyłem w tę domniemaną świętość oraz bezgraniczną czystość przewodniczącej klubu niepieprzących się, czy jakkolwiek inaczej nazywało się to małe kółko kretynów, którzy bardzo chcieliby zaruchać, a z różnych losowych przyczyn nie mogli i uważali, że jeśli powiedzą, że ich żałosny celibat to kwestia wyboru, a nie swojego popierdolenia, to przestaną być takimi jebanymi frajerami i wyjdą na kogoś z własnym zdaniem. Mimo wszystko jednak, tak jawne wyrażanie swojego zainteresowania było podejrzane u takiej persony jak ona. Czyżby ktoś tu zorientował się, że wylosował dobry los w jebanej loterii genetycznej i postanowił rozpocząć manifestację swojej dojrzałości? Uśmiechnąłem się półgębkiem, analizując przez chwilę postawione pytanie. Nawiązanie do naszej ostatniej rozmowy, czyli desperacka, aczkolwiek na ogół skuteczna próba rozpoczęcia konwersacji. Co za tym szło, to musiał być tylko pretekst. Interesujące, cholernie interesujące.
- Dobrze. Rzekłbym nawet, że kurewsko dobrze - odparłem obojętnym tonem, posyłając jej krótkie spojrzenie spod nieznacznie uniesionych brwi. Zaciągnąłem się papierosem, dając sobie tym samym czas na spokojnie otaksowanie wzrokiem jej długich nóg. - Chociaż nie sądzę, by ktokolwiek dostrzegł różnicę. Obawiam się, iż ludzie nie do końca doceniają twój talent pedagogiczny - Nie żebym naprawdę ukrócił używanie wyrazów powszechnie uznawanych za wulgarne choć o jotę. - Zresztą, chuj mnie to obchodzi. I ciebie też powinno.- Jak zwykle nagle straciłem całe zainteresowanie tematem i machnąłem lekceważąco ręką, przy okazji strzepując popiół z papierosa niebezpiecznie blisko nóg mojej towarzyszki. - Swoją drogą, powiedz mi, bo cholernie mnie to ciekawi, dlaczego tak bardzo próbujesz zmienić wszystkich i wszystko, pełniąc rolę pieprzonej mentorki, skoro sama nie jesteś perfekcyjna? Słyszałem kiedyś, że naprawianie powinno zaczynać się od siebie, a nie, kurwa, od innych - rzuciłem zaintrygowanym tonem, uśmiechając się ponownie. Wiedziałem, że najpewniej porządnie ją tym wkurwię, co niezmiernie mnie bawiło. Niewiele było rzeczy na niebie i na ziemi, które potrafiły bardziej poprawić mi nastrój, niźli zdenerwowanie kilku niewiast. Szczególnie, warto nadmienić, niewiast tak dumnych jak obecna tuż przy mnie panna Pumpkin.