Cafe Rouge

Miła atmosfera i aromatyczny zapach.
Miejsce stworzone na romantyczną randkę.

/z wielkiego kaca


Chciałbym nagminić, iż jestem zajebistym facetem. Serio. Jeżeli ktoś się nie zgadza, to chętnie mogę go uświadomić. No bo jak można inaczej opisać takie zachowanie, jakim ja się odznaczam? Byłem na kacu, ale dzielnie wstałem z łóżeczka, umyłem się, żeby się nikt nie wstydził do mnie przytulać, a jeszcze do tego chcę pokazać mojej nowej koleżance, jak to jest kumplować się ze mną. No proszę, czy może być na świecie ktoś, kto mniej myśli o sobie, a tyle o innych? Ja nie znam żadnego osobnika, który byłby tak... samarytaniczny. Czy coś w ten deseń (kiedyś się jeszcze uczyłem i wiem co to samarytanin). Wiem jedna, że jakbyście chcieli posłuchać jak ktoś gada o swoich zaletach, których nie ma, to byście zgłosili się do Justynka (Dimitri już mnie poinformował, że nie mogę go lubić. Mi to rybka, bo w sumie mam tylu przyjaciół, że jeden w tą czy w tamtą, wisi mi), a ja mam wam pokazać. Więc paczcie i óczcie siem.
Wszedłem do kawiarni w której umówiłem się z moja nju frend - Franką - i usiadłem sobie na kanapie. Rozwaliłem się, mówiąc kolokwialnie, przerzucając nogę przez jeden podnóżek, a drugą kładąc na stoliku do kawy. Damy jeszcze nie ma, więc mogę sobie pozwolić na eksponowanie mych brzuszy i podbrzuszy całemu zgromadzeniu. Podziwiam się sam, bo byłem w zajebiście niedobranej parze butów - jeden trampek w flagę brytyjską, drugi czarny ubazgrany korektorem, a ludzie i tak się do mnie uśmiechali i na każdy mój wybuch śmiechu, który serwowałem, gdy odbierałem smski od mych lachonów, też się uśmiechali. Być gwiazdą, ludzi fantazją. All the bitches... nananana

Jednym z moich ulubionych zajęć jest nawracanie ludzi na tą dobrą stronę i pokazywanie im jak piękny może być świat bez tych wszystkich złych rzeczy jakimi są narkotyki i alkohol. O takie osoby jak ja, które pragną szczęścia innych powinno się dbać najbardziej. Ale pomińmy to i przejdźmy do mojego najulubieńszego zajęcia jakim jest przebywanie wśród moich skarbów, podopiecznych farb i sztalug dla których ostatnio nie mam zupełnie czasu. To wszystko wina tych wszystkich uroczych chłopców i innych mieszkańców oraz całej Rezydencji, której przez dwa długie lata nie zdążyłam do końca poznać i odkryć pewnych miejsc, które zawsze chciałam odkryć.
Podniosłam się z łóżka, rozczesując rude włosy palcami. Spojrzałam na śpiącą Georgię i uśmiechnęłam się szeroko. W jej głowie już musiały pojawiać się piękne obrazy, kolorowe łąki i jednorożce, bo już byłam w pobliżu. Ubrałam się szybko, ale po cichu, żeby nie obudzić mojej ulubionej współlokatorki. Przecież nie mogłam spóźnić się na spotkanie z bananowym chłopcem od mokrych gaci, prawda? Mimo wszystko było już piętnaście minut spóźnienia, bynajmniej na moim zegarku, który ustawiałam bardzo dawno temu. Miałam nadzieję, że mi przebaczy tak karygodne zachowanie. Przerzuciłam skórzaną torbę przez ramię i wyszłam z pokoju, zostawiając tuż obok karteczkę z wyjaśnieniem i małym dopiskiem jakim to jest śpiochem Georgia.
Pobiegłam w kierunku kawiarni potykając się o własne nogi i zatrzymałam się za rogiem, by nie wpaść tam sapiąc z rumieńcami na twarzy. Przeczesałam jeszcze raz włosy i poprawiłam torbę. Idealnie, ale nadal byłam trochę rozgarnięta. Gdzieś na rękach ślady po farbie, sterty papieru wystające z kieszonki w torbie. Westchnęłam ciężko i weszłam powoli do środka, szukając wzrokiem Cooka. O, tam jest. Pomachałam do niego z uśmiechem na twarzy i podeszłam bliżej, a on już zdejmował nóżkę ze stolika. Chyba się zawstydził, ale już był szczęśliwy bo przyszłam i mój talent znowu nie zawiódł. Mogłabym nauczyć się go kontrolować. Usiadłam obok niego i spojrzałam na jego chudy brzuch. Nie wiedziałam, że ma tatuaże, które teraz odsłaniał z dumą. Wskazałam głową na malunki na ciele z widocznym podziwem. Też chciałam sobie kiedyś zrobić tatuaż, ale nie miałam pomysłu na stół. Każdy wpatrywał się w nas, a raczej w mojego nowego kolegę, bo tak bardzo go polubili. O nie, miałam nadzieję, że mnie nie zostawi i nie pobiegnie rozweselać jakiś innych dziewcząt. To byłoby raniące.
- Cześć. - Zaświergotałam radośnie i spojrzałam na niego rozpromieniona. Nie wiem jak można się smucić, kiedy słońce zagląda przez szyby, a na zewnątrz jest tak miło. - Długo czekałeś? - Zapytałam z nadzieją, że odpowie czymś w stylu 'nie martw się, Fran, nawet jeśli to nic się nie stało'. Hihi, zachichotałam, bo świat jest taki piękny. Czułam na sobie pełne zazdrości spojrzenia dziewczyn, że mam obok siebie takiego uroczego chłopca.

No i w końcu weszła. Nawet nie wiedziałbym kto to, gdyby nie zacieszyła się na mój widok. Bardziej niż inni. I tym się zdradziła, że to o nią chodzi. Zanim jednak doszła do mnie, miałem możliwość ocenienia jej sylwetki i szerzącego się uśmiechu. I stwierdziłem, że dobrze, że jestem mną. Inny facet bałby się pójść na spotkanie z laską, która ledwo co pamięta, a dzień i godzinę spotkania ma zapisaną długopisem na ramieniu. Ale nie ja. Ja biegłem tu w podskokach. No może w małych skoczkach, bo trudno byłoby mi podpalać papierosa. Choć ostatnio z jednym pływałem, zjeżdżałem po stoku i jeszcze... no różne rzeczy robię z fajkami. Zdjąłem nóżkę ze stolika, bo chyba tego wymagała ode mnie kultura - tak pomyślałem. A później śmiała się z koszulki, która mi się nieznacznie podwinęła. Nie wiem, może ona ma dar przenikania wzrokiem przez ubranie? Mógłbym kiedyś skorzystać z jej daru, haha. Ale tak serio, to można podciągnąć to pod to, że moje ubrania na mnie wiszą, a jak siedzę prawie głową do dołu, to się ześlizgują. Nie siedziałem tak, ale skoro widziała moje tatuaże, to niech tak będzie.
- Siema Franka - odpowiedziałem leniwie, usadowiając się w pozycji faceta, któremu wszystko jedno, bo jest takim koksem, że nie musi nawet jej skakać do buźki, żeby mu ofiarowała całuska. Tyle, że narazie żadnego nie dostałem. - Nie, no słuchaj. Podrywała mnie tamta para obok, więc się nie nudziłem - odparłem, opierając rękę na oparciu pomiędzy nami i wskazując głową na staruszków siedzących obok. Żarcik kosmonaucik. - Ale nie lubię sera. I się obrazili - parsknąłem i sięgnąłem do jej dłoni. - Czy to krew? Zamordowałaś kogoś za rogiem - spojrzałem na nią poważnie.

W środku było pełno ludzi, którzy rozmawiali ze sobą i śmiali się, tak samo jak my. Wszyscy byli szczęśliwi, bo przecież ja byłam w pobliżu, a wtedy oni stawali się radośni i pełni chęci do życia. Cook też nie mógł być wyjątkiem i bardzo się cieszył, a z jego buźki nie schodził radosny uśmieszek.
Roześmiałam się spoglądając niedyskretnie na parę staruszków siedzących niedaleko. Na początku naprawdę pomyślałam, że mówił serio, bo jakoś tak się popatrzyli na jego tatuaże, a babcia się oblizała, ale dziadek szturchnął ją pod stołem i się opanowała. Uśmiechnęłam się szeroko i poczułam jak ściska delikatnie mój nadgarstek, oglądając dłoń z każdej strony. Zaśmiałam się znowu, byłam taka szczęśliwa!
- Ciii, to nie może się wydać - Powiedziałam cicho, kładąc palec na jego ustach. Położyłam dłoń na kolanie, uwalniając się z jego uścisku. Swoim kolanie, gdyby były jakieś wątpliwości. Zarumieniłam się delikatnie i kiwnęłam głową do kelnerki. Dobrze mnie znała i wiedziała czego chcę. Gorącą czekoladę z bitą śmietaną. - N i e l u b i s z s e r a ? - Zapytałam unosząc brwi ku górze. Właściwie sama nigdy nie lubiłam sera. Nawet na pizzy. Prawdę mówiąc nie jem pizzy tak często. Właściwie to wcale jej nie jem. Przewróciłam oczkami. - Ja też nie lubię. - Puściłam do niego oczko i spojrzałam na kelnerkę, która już nachylała się nad naszym stolikiem, żeby przynieść dwie gorące czekolady. Uśmiechnęłam się znowu do Cooka widząc jak ubrudził sobie nos bitą śmietaną. Wspominałam już że uwielbiam swój talent? Wręcz idealnie do mnie pasuje.
- Ile masz tatuuuuażyyy? - Zapytałam wskazując głową na jeden wystający spod jego koszulki. Jakiś napis czy cokolwiek to było. Wydawało mi się, że widziałam jeszcze jeden gdzieś na górze kiedy siedzieliśmy na schodach, ale wtedy pomyślałam, że raczej nie wygląda na takiego co by robił sobie tatuaże, a jednak! Jednak nie jestem nieomylna i każdemu jak i mnie zdarzają się wpadki. - Też kiedyś sobie chciałam zrobić jeden, ale nigdy nie miałam pomysłu na jaki wzór się zdecydować. Może mi pomożesz? - Wyszczerzyłam się uroczo i odgarnęłam rude włosy do tyłu, popijając gorącą czekoladę. I ja się ubrudziłam.

Teraz to ja nachyliłam się w jego stronę i musnęłam delikatnie jego policzek wargami. Jeśli to miałaby być zadowalająca cena za ukrycie zabójstwa to każdy człowiek miałby na swoim koncie chociażby jednego zabitego człowieka. To smutne dosyć i okropne jak wiele zła jest na tym świecie. Uśmiechnęłam się delikatnie i odsunęłam odrobinę w bok, by widzieć całego chłopca, a nie tylko skrawek jego twarzy.
- Tyle? - Zapytałam, śmiejąc się cicho. Rude włosy opadły na oczy, przysłaniając mi widok. Starsza para obok roześmiała się widząc jak na twarzy Cooka pojawia się szeroki uśmiech. Wszyscy byli w doskonałym humorze. Nawet dwójka młodych, którzy niedawno się kłócili stali się radośni i zakochani w sobie. Czy to nie wspaniałe co taka osoba jak ja potrafi zdziałać dla świata? No oczywiście, że tak. Spojrzałam zadowolona na wszystkich dookoła i bananowego chłopca zarazem. Ubrudził się tą bitą śmietaną. Och, też uwielbiam bitą śmietanę.
- Moooże... - Westchnęłam rozmarzona popijając gorącą czekoladę, bo cała bita śmietana już zniknęła. Kiwnęłam do kelnerki, która już chwilę potem dołożyła odrobinę słodkości do czekolady dla mnie i dla Cooka. Oczywiście skoncentrowała się na chłopaku, bo nie tylko ja z pewnością uważam że jest uroczy, a większość kobiet w tej sali (nie licząc dziadka siedzącego obok który pewnie też wzdychał potajemnie do mojego towarzysza).
Pokiwałam głową z zainteresowaniem. Słyszałam, że boli, ale nie tak bardzo i podobno zależy od miejsca w którym robi się tatuaż. To bardzo miłe, że się o mnie martwił.
- Mocno boli? Gdzie najbardziej? Musisz mi kiedyś pokazać i zaprowadzić do salonu i pomóc wymyślić wzór i... - Już chciałam dodać, że zostaniemy przyjaciółmi, ale opanowałam się i tylko posłałam mu kolejny uśmiech. Przysunęłam kubek do ust, mocząc wargi w ciepłym czekoladowym płynie. Oblizałam usta i odstawiłam go na stolik, spoglądając na chłopaka.
- A trafiłeś do pokoju po tej imprezie czy siedziałeś tam czekając na ratunek? - Bo ja mu niestety nie pomogłam. - Strasznie pospolite wytłumaczenie, ale musiałam iść. - Ostatnią rzeczą jaką chciałam zrobić to kogoś urazić, a tym bardziej kogoś kogo polubiłam. Pogładziłam go dłonią po ramieniu w pocieszającym geście.

Gdyby za każde morderstwo, kobiety chciałby by mnie całować, nie umiałbym się oprzeć wysunięciu ustawy o zlegalizowanie narkotyków, pistoletów dla wszystkich. Prawda, że mógłbym się wtedy obawiać tego, że znalazłyby się i takie damy, które przemoc zwróciłyby przeciw mnie, ale od czego mam dar przekonywania? Napewno nie po to, żeby zmuszać je do kochania mnie. Ta już się zakochała, a nic jeszcze nie kazałem.
- Na jeden tydzień zamknęłaś mi usta - zgodziłem się. Jej moc była potężna. I uzależniała. Ja umiałem robić to samo, a podczas imprez często poprawiałem ludziom humory i zmuszałem do tego, by puściły im hamulce. Ale w imię większego dobra, czyli zabawy. Jednak nie umiałem przecież sam na siebie zadziałać. A tu trafiłem na kobietę, której udawało się to super. I zazdrościłem tym wszystkim moim znajomym. I sobie teraz też. (choć napewno nie tego dziadka)
- Po pierwsze: boli tylko jeżeli się boisz. Jeżeli jest się na luzie, wszystko będzie super. No i pewnie, że pójdę. Szczególnie, że myślę nad zrobieniem sobie nowego prezentu. - ucieszyłem się strasznie, że ktoś chce ze mną dzielić moje małe uzależnienie od zdobienia swego ciała. - A gdzie chcesz to mieć? - rzuciłem, witając dostawę bitej śmietanki świecącymi oczkami. Niesamowite, ale pierwszy raz nie miałem na myśli nic w podtekście erotycznym.
- Nie, kolega mnie później zabrał - uciąłem. Nawet nie chce myśleć kto i jak. Nie pamiętam. - No, pospolite - przyznałem. - Ale w sumie było późno. Nic dziwnego. Może miałaś coś do roboty w nocy, nie dziwię się cnie.