Parkiet

- Jakim tamtym? - zapytał za pierwszym razem nie rozumiejąc pytania, ale już za chwilę się domyślił. Chodziło o Jane i całą resztę. Cóż, wiele im po naobiecywał i zapewne starał się dotrzymać w jakimś stopniu słowa. To, że nie dotrzymał było już głównie ich winą i nie było się o co kłócić. Stało się i nie odstanie, a Ana dla własnego dobra nie musi o wszystkim wiedzieć. W końcu znają się od niedawna.
W sumie to Sebastian sam nie wiedział dlaczego jeszcze nie zaczął przekabacać dziewczyny na swoja stronę. Może czuł, że to nieodpowiedni moment? Pewnie tak. Poza tym chciał by wszystko było jeszcze przed nimi, by nie zakończyć za szybko tej znajomości.
- Kto powiedział, że nie umiem? I spokojnie, już cię blokuję. Drugą część umowy spełnię jak pokażesz na co cię stać - oznajmił podając wtykając odpowiedni kabel i włączając sprzęt. Podał Anie płytę.

/ Stoliki /

Jakimś cudem dotarliśmy tu zanim zdążyłam mrugnąć. To chyba przez to zamyślenie spowodowane zaistniałą sytuacją. No bo co innego? Od dawna nie byłam taka zdekoncentrowana i od dawna tyle siły nie wkładałam w blokowanie wizji, bo gdybym im teraz pozwoliła sobą owładnąć stałabym się szczęśliwą Pollyanną. I nic by z tego dobrego nie wyszło, bo nie miałabym okazji ochrzanić Any, na co miałam wielką ochotę. Spojrzałam na nią przeciągle starając się wyrazić tym spojrzeniem wszystkie negatywne emocje jakie aktualnie w sobie miałam. Nie wiem jak mi to szło, ale najwyraźniej potrzeba było czegoś więcej.
- Możesz mi powiedzieć co ty do cholery jasnej wyprawiasz? - posłałam ciche pytanie w stronę Any. Na razie nawet nie patrzyłam na Sebastiana, choć miałam wielką ochotę powyzywać go niczym Justin. Uf, jak dobrze że sobie gdzieś polazł, tylko jego tu teraz brakowało.
Wziełam głęboki oddech przez nos starając się wyszukać w głowie jakiegoś wytłumaczenia dla Any, ale w te najprostsze jakoś nie dało się wierzyć. Bo Ana wcale nie wyglądała na taką, która chciałaby wyciągnąć jakieś informacje a potem zniszczyć ich źródło. Wręcz przeciwnie. Czułam, że jeżelibyśmy jej nie przeszkodzili pewnie wygadałaby wiele naszych tajemnic.

Sebastian miał teraz wielką ochotę złapać łeb tego chłopaka i walnąć nią z całej siły o pobliską ścianę, a co do mikruski to bardzo chętnie wsadził by ją w armatę i wystrzelił w kosmos. Gdyby to wszystko zdołał zrobić czułby się jak w niebie, no ale niestety musiał zachować swoją godność, a poza tym nie chciał zniszczyć swojego garnituru. Specjalnie na tą okazję włożył jeden z lepszych i naprawdę byłaby szkoda, gdyby go w jakiś sposób zniszczył. Już nawet nie mówiąc o tym, że o wszystko winiłby znajdujących się to ludzi, nawet wliczając Anę, a jego zemsta byłaby okropna. Wracając jednak do tematu czuł złość, że właśnie przerywano mu taką piękną chwilę z dziewczyną. A tak dobrze mu szło w tworzeniu jakiejś niewytłumaczalnej więzi między nimi. Miał wrażenie, że jeszcze chwila a staną się przyjaciółmi na śmierć i życie. Przynajmniej jednostronnie, bo Sebastian nigdy nie był dobrym przyjacielem. Przeciwnie, nawet nie zauważał różnicy pomiędzy przyjaciółmi a wrogami, dla niego wszyscy byli jednakowo nudni i przeciętni, aż płakać się chciało. No dobra istniały pewne minimalne wyjątki, ale żeby one powstały Sebastian musiał włożyć w to wiele pracy, tak więc bardzo sobie cenił takie paranormalne zjawiska.
- Witam drogie państwo, czuję się jakbyśmy się wieki nie widzieli, czy ktoś mógłby przypomnieć w jakiej sytuacji to dokładnie było? - zapytał przywołując na usta już swój kpiący uśmieszek, o szczerym śmiechu można w taj chwili już zapomnieć.

/ stoliki /

Doprawdy idąc tutaj miałem wrażenie, że tłum się przed nami rozstępuje i możemy bez problemu przejść, gdzie chcemy. Ale tak być nie mogło. I nie było. Po prostu w jednym momencie nauczyłem się bardzo skutecznie działać łokciami. I tak oto stanąłem przed tym... przed tym skurwielem, który jak gdyby nigdy nic wyszedł, gdy jego szefa... zabiliśmy. Zacisnąłem pięści, starając się wyrzucić ten paskudny obraz z głowy. Ile razy mi się to przypominało. Śnił ten moment, gdy stałem nad Tomem z wycelowaną w niego bronią. Ale to nie ja to zrobiłem. Maksa dręczyć musiało to wszystko najbardziej. Każde z nas miało swój koszmar przez to jedno wydarzenie. A ten tutaj stał i udawał, że nic się nie stało.
- Wynoś się stąd - powiedziałem. Wcześniej mogłem udawać miłego i nawet zadowolonego, ale teraz? On jednym zdaniem przywrócił moje koszmarki. A już przestawałem o tym myśleć. Spojrzałem na Mikaelę, która wydawała się być bardziej zajęta Aną. Nie wiedziałem, czy sam dam sobie radę. Mogłem ją tutaj pociągnąć, ale teraz była mi potrzebna jej pomoc.

Odetchnęłam głęboko, wbijając paznokcie bez własnej woli w drugą rękę. W tym momencie czułam się niezwykle głupia i naiwna. Sebastian doskonale wiedział jak mnie podejść i teraz pewnie niezmiernie cieszył się tym, co się działo. Świetnie umiał udawać osobę, która szuka przyjaciela. Ale to teraz nie ważne. Ważne jest to, że stało się tak jak on chciał. Mikaela podeszła tutaj, na dodatek z Lukiem i teraz musiałam się tłumaczyć, dlaczego bratam się z wrogiem, choć ona mnie przed tym ostrzegała. Wiedziałam, że i Luke brał udział w tamtych wydarzeniach.
- Staram się... - zaczęłam i urwałam. Co? Starałam się utrzymać wyłączony talent i dowiedzieć się czegoś o osobie, która nam to zrobiła? Ale ze mnie idiotka. Westchnęłam. - Wiedziałam, że to się tak skończy - mruknęłam. Rozumiałam jej gniew. Po tym co się stało. Jak mnie przed nim ostrzegała. Sama bym była wściekła gdybym ją z takim osobnikiem zobaczyła.
Spojrzałam na Sebastiana. Zupełnie nie przypominał siebie sprzed kilku minut. Nawet inaczej mówił. To było niezwykle jak on potrafił się zmienić. I jak miałam rozpoznać który to ten prawdziwy Sebek? Tego nie dało się dokonać.
- Wszyscy się gapią - szepnęłam, zaraz po wypowiedzi Luka. Zawsze zwracałam na to uwagę, ale teraz to zdecydowanie nikomu z nas nie było potrzebne. Muzyka nie grała, oni chcieli tańczyć, więc szukali DJ'a. A tu staliśmy my. Musieliśmy zbudzać zainteresowanie. Przynajmniej w tych, którzy nie pogłupieli przez nagłą zamianę talentu lub nie byli jeszcze zbytnio pijani.

Sebastian sprawiał, że stawałam się coraz bardziej wściekła. A Ana jeszcze bardziej psuła sytuację. Przynajmniej Luke wiedział co dokładnie należało powiedzieć i co trzeba zrobić bez dłuższego zwlekania. Nieważne jakby to miało wyglądać musieliśmy się pozbyć z tego miejsca Sebastiana. Pozbyć się go na zawsze. Mieliśmy przewagę liczebną, nieważne jak zdezorientowani byliśmy, nie mogliśmy przegrać z jednym słabym typem. Tylko jedna rzecz przemawiała na naszą niekorzyść, zainteresowanie i prawdopodobna panika tłumu. Wiele rzeczy mogło się wydarzyć, od bójki po kolejną śmierć. Ale ja chciałam tylko jednej śmierci.
- Myślisz, że jesteś taki mądry? - wysyczałam w stronę Sebastiana, na co on się jedynie uśmiechnął. - Pchać się samemu w miejsce wypełnione ludźmi, którzy cię nie znoszą? I co zamierzałeś zrobić? Dobrze się bawić? Może do tej pory ci się to udawało, ale nie myśl sobie, że pozwolimy ci dalej to robić.
Spojrzałam na Luka poważnie.
- Nie możemy mu od tak pozwolić odejść, musi ponieść nauczkę - powiedziałam do niego. Choć nadal kompletnie nie wiedziałam co dalej chciałam z tą wiadomością zrobić. Dobra, wcale nie byłam typem zabójcy, ale... Właśnie te ale. Miałam dość Sebastiana.

Czy ona uważała, że powinniśmy go... sprzątnąć? Nie, to byłoby zbyt głupie. Raczej byłbym za wezwaniem Starszych, by coś z nim zrobili. Ale najpierw trzeba by go upilnować.
- Wiem - odpowiedziałem, zupełnie nie zwracając uwagi na Anabelle. Głupia dziewucha. Nie obawiałem się Sebastiana. Nas było więcej i po drugie nawet jeśli wyłączyłby mój talent to nic by mi nie zrobił. Tak czy siak musiałbym polegać na umiejętność fizycznych mych. - Dziewczyna - przypomniało mi się. Ktoś wspominał o dziewczynie w czerwonej kiesce. Yves? Czy ja to sam widziałem?
- Mów, gdzie jest osoba za to odpowiedzialna. - Spróbować nie szkodzi, ale wątpię by ten dupek nawet przyciśnięty do ściany odpowiedział. Choć ostatnio ratował swój tyłek, zostawiając Toma na pastwę losu, a raczej nas.

Sebastian po prostu nie mógł tego wszystkiego słuchać będąc cały czas poważnym. Oczywiście, że wiedział w co się pchał i nie czuł żadnego zagrożenia. To co, że wokół niego jest tyle osób skoro tylko część wie kim naprawdę jest? Mógł w każdej chwili po prostu sobie wyjść, a ten cały Luke by go nie powstrzymał. Tak samo ta mała. Tylko, że on nie chciał wychodzić, gdy był w samym środku wyśmienitej zabawy. To by było marnotrawstwo.
- Kontynuujcie - poprosił machając ręką by dyskutowali dalej, był ciekawy co jeszcze padnie z ich ust i co dokładnie zechcą z nim zrobić. Na razie był gotowy pójść za nimi dokądkolwiek byle tylko nadal zachowywali się tak zabawnie. Ubaw po pachy. Gdyby tylko jeszcze nie próbowali wypytywać o go Biancę, cholera wiedziała gdzie ona dokładnie poszła. Choć trzeba przyznać, że gdyby z nimi była mogło by być jeszcze bardziej ekscytująco. - Jeżeli chcecie to mogę ją dla was odnaleźć - zaproponował całkiem szczerze. Wiedział, że teraz pewnie uznają to za lichą próbę ucieczki ale miał to gdzieś.

Dobra, ta chęć mordu mi na już przeszła. Jezu, przecież wiedziałam, że kompletnie nikt nie będzie zdolny do takiego czynu łącznie ze mną. Po prostu wiedziałam, że trzeba dokładnie przeanalizować wszystkie drogi wyjścia jakie są nam możliwe. Po pierwsze zabić, po drugie zamknąć i wezwać Starszych, po trzecie wystraszyć i zagrozić, i po czwarte dać sobą manipulować. Ostatnie nie wchodziło w grę, bo jasno stanęłam na swoim stanowisku mówiąc co sobie myślę o Sebastianie. Ale Ana nie stanęła. Mogła dać sobą manipulować, znaczy udawać to. I znów tym sposobem wróciłam do jednej ze swoich myśli na temat tego jakby Ana mogła wkraść się w łaski Sebastiana. Za dużo myślę, ale to i tak za mało by wiedzieć jak to jej teraz przekazać.
- No nic, nie pozostaje nam nic innego jak wezwać kogoś ze Starszych - oznajmiłam nagle. - Ana idziesz ze mną a Luke zabiera go w ustronne miejsce. Najlepiej do łazienki, tam chyba jest Justin.
Nie wiedziałam jak ten wariat mógłby w tej chwili nam pomóc, ale przynajmniej Luke nie będzie sam z Sebastianem, gdy ja będę prowadziła poważna rozmowę z Aną.