Czyj to cytat?

- Wolałabym trzeźwego ***. - Nie lubię zaburzania przestrzeni osobistej. Kiedy ktoś przybliża się do mnie podczas gdy nie chcę. Ludzie po alkoholu są nieobliczalni więc wolałam zachować ostrożność. Wtedy nie zachowałam, pożałowałam. Zacisnęłam ponownie palce na krawędzi i wskazałam mu kałużę wina z nadzieją, że zrozumie. Teraz dziękowałam za to, że mój talent nie działa na mnie, że przez całe życie uśmiech nie ciśnie mi się na twarz. Dla innych, przebywających w moim towarzystwie może to być z pewnością uciążliwe, ale póki co nikt nie protestował. Powinnam zacząć uczyć się jak nad tym zapanować. Coś w stylu nauczenia się jak go wyłączyć, choć na chwilę.

może masz astmę? Znałam kiedyś jedną dziewczynę z astmą, wszędzie chodziła z tym swoim śmiesznym urządzeniem, chyba inhalatorem, i czasami zaczynała oddychać tak jak ty teraz. Jeśli naprawdę jesteś astmatykiem, to szukaj pomocy gdzieś indziej, bo ja naprawdę nie wiem, co robi się w takich sytuacjach i jeśli zaraz zaczniesz się dusić, pewnie zemdleję ze strachu albo ucieknę. Zresztą, nieważne. Myślisz, że baletnice przebrane za krzaki to przesada? Chciałabym, żeby to było coś spektakularnego, jednakże baletki z gałęziami chyba nie dadzą tak dobrego efektu, jakbym chciała

Nie wiem co w zabiciu kota może być strasznego. Przecież to żadne niemowlę. Tylko kot. Zwykły sierściuch polujący na wspaniałe myszy, na dodatek czyhający jedynie na to by w końcu skoczyć na człowieka podczas gdy śpi i udusić go w najokrutniejszy ze wszystkich sposobów. Ale moja nienawiść do kotów, wcale nie polegała na strachu. *** się nie bał. Po prostu wkurwiały mnie te zwierzęta i nie zamierzałem im pozwolić na to by objęły władzę nad światem. Co to to nie.

Złość miała zasznurowane usta, dziki błysk w oku i wydźwięk w oddechu. Łatwo rozpoznawalny i porywczy - taki był gniew. A gniew był bratem nienawiści. Pierwotny dźwięk przeszył ciemną budowlę, zorientowałem się, że pochodził z moich ust. Znowu zniknęła, głupi dureń dał się omamić hiszpańskiej wiedźmie - zaufał, iż może żyć normalnie. Zabawne, pragnął normalności w przeklętych murach pełnych dziwolągów. Zdradzieckie myśli. Dlaczego myśląc o sobie używałem trzeciej osoby? Chyba chodziło o ten dystans, nie umiałem krytykować siebie, więc krytykowałem osobę obok. Dłoń z chustką wciąż wisiała w powietrzu, zacisnąłem ją mocno wyrzynając kilka kropel krwi i pozwalając im opaść na podłogę. Mijały kolejne minuty, a ja stałem i patrzyłem się w czarną otchłań nocy, tak długo aż miałem pewność, że znikła. Wolno zbliżyłem się do stołu by wraz z głuchym stęknięciem wyłączyć muzykę, dokładniej taniec Loreny. Dłonie pobielały od nacisku, opierałem się o kruchy stolik z całej siły aż krzyknąłem półgłosem.
- ***, ty głupcze.

- Nie masz się czym chwalić w takim razie. Masz coś ciekawszego może do zaoferowania? Jakąś napaloną kuzynkę, albo coś- zapytałem, uniosółwszy* szklankę przed oczy i przyglądając się zadymionemu światu przez whiskey. Wydawał się być ciekawy. Dla innych. Bo dla mnie normalny świat nigdy nie był ciekawy. Ja chciałem więcej. A dziś miałem żałobę. Więc byłem gotów na złe uczynki.

Jeżeli wątroba *** jest na niego obrażona, to już jest źle. I nie chodzi mi tu o niego - on to sobie z nią jakoś radził przez te sto lat. Ja, ja miałem problem. Przecież *** w ramach naszego lubienia się miał mi zapisać wąrtobe w spadku. A jak ona taka humorzasta, to ja pierdole. Poszukam innego dawcy. Myśle, że z moim darem znajdę takiego nawet na tym piętrze. Pumpkin? Chyba, że ten mały. O nim i tak nigdy nie pamiętają. Nawet astronomowie zapomnieli.

Rozdrażniona tymi całymi beznadziejnymi walentynkami rzuciłam na stolik potężny notes, o mało co nie wylewając mu kawy. - Przepraszam - bąknęłam cicho a tu nagle hyc ( :lol: ) i ktoś trzyma moją dłoń. Niesamowicie okrutne - Jeśli nie chcesz mojej zguby, Krokodyla daj mi, luby. - zaśmiałam się i tak jakoś wyszło, że dałam mu prztyczka w nos. Jak on śmiał dotykać mojej cudownej łapki bez oddania mi pokłonu. Nawet na białym koniu nie przyjechał. Ach, Ci dzisiejsi mężczyźni. Definitywnie mi odwala. A ostatnio wcale nie imprezowałam. Podciągnęłam nogi na krzesło zaraz oplatając je dłońmi. Uśmiechnęłam się i także mrugnęłam.