Czyj to cytat?

I stał. I wyglądał sobie tak ładnie, jakby mu ktoś na to pozwolił, jakby mu było wolno być kolejnym ciastkiem, na które miałam ochotę. Nie udzielałam zgody na nic takiego. Anarchista się znalazł. Mógł się chociaż cofnąć, na pokaz, (...) No nie wiem, czegokolwiek! Tymczasem podjudzał mnie swoim uśmiechem

- Bo nie powinnam w środku nocy krzyczeć pod twoimi drzwiami - odparłam wzruszając ramionami - I tak już zostałam poinformowana, że byłam za głośno i jakiś chłopak chciał mnie chyba pobić - dodałam i postarałam się uśmiechnąć, choć zbyt prawdziwy uśmiech to nie był. Poza tym, pewnie miałam na twarzy ślady od rozmazanego makijażu, których nie starłam, więc to dość ironicznie wyglądało, bo jeszcze przed momentem po moich policzkach spływały łzy. Nie myślcie sobie, że ja byłam taką melodramatyczną marudą i ryczałam, gdy tylko coś się działo. Wręcz przeciwnie, ja bardzo rzadko płakałam.

-Mógłbyś po coś pójść - wzruszyłam ramionami - ale będziesz musiał obejść się bez bluzki... chyba wyczerpały mi się baterie. - mruknęłam odkładając mokrą koszulkę na krzesło. Usiadłam na łóżku i podkuliłam nogi pod brodę, zakrywając je jednocześnie swetrem.

Fakt. Nigdy nie miałam tej niewątpliwej przyjemności przywrócić kogoś do życia, więc nie miałam zielonego pojęcia, jakie uczucia mogą temu towarzyszyć. Pewnie dlatego zupełnie wisiało mi to, czy ktoś umrze podczas dzisiejszych pojedynków, czy jednak wszyscy wyjdą ze starć cali i zdrowi. Uśmiechnęłam się półgębkiem i zaciągnęłam głęboko. W sumie, mogliby przeżyć ci, którzy byli tak łaskawi i pożyczali mi drobniaki.
- Niektórzy wolą umrzeć na polu bitwy. - powiedziałam, po czym kaszlnęłam rzężąco - To podobno sposób na "wspaniałą śmierć", czy coś takiego. Samobójstwo w moich rodzinnych stronach było uważane za formę ucieczki.

Podniosłem się i wyciągnąłem telefon z kieszeni obracając go w dłoni. Leila, Felix, Iss, Mike, Sigrid, Mikaela... Kiwałem głową zastanawiając się kto miałby czas by wypić ze swoim starym, dobrym kolegą. Do czego to doszło? Jeszcze jakiś czas temu nie musiałem nigdzie dzwonić, do nikogo pisać. Wystarczyło tylko że wychodziłem z pokoju i ludzie sami się znajdywali. Niedługo dojdzie do tego że nawet na wspólne obalenie butelki Danielsa będę musiał umawiać się z tymi chujami. Kurwa, kim ja jestem? Westchnąłem ciężko i upiłem jeszcze jednego łyka pisząc krótkiego, zawierającego wszystko co powinien smsa do nikogo innego jak ***.