Las

Nigdy nie przepadałem za kontaktem fizycznym, ale teraz czułem, że rzeczywiście tego potrzebuję. Chyba zostałem rozpieszczony przez swoich przyjaciół, którzy zawsze gdy im się zwierzałem, albo oni mi, lgnęli do mnie jak do jakiegoś wielkiego pluszowego misia. Dlatego powoli zacząłem się przyzwyczajać do tego gestu, a nawet zaczęło mi go brakować w kluczowych momentach. Przytulanie sprawiało, że czułem się bezpieczniejszy, że mam kogoś na kim mogę polegać, że świat wcale nie jest taki zły jak mi się wydaje, bo są osoby, które chcą okazywać w ten prosty sposób swoje uczucia. Taki prosty gest, a tyle potrafi przekazać, tak wiele uczynić.
- Dziękuję, Gerdo. Poznanie ciebie było jedną z najlepszych rzeczy jakie mi się w życiu przytrafiło - powiedziałem jej cicho do ucha, a potem puściłem. Spojrzałem na nią uśmiechając się lekko. Sam nie wiem kiedy oczy mi się zaszkliły i zaczęło mi się zbierać na płacz. Ostatnio straszna płaczka ze mnie była i wstydziłem się tego okropnie, więc nie myśląc długo przetarłem rękawem oczy, ale nie przewidziałem, że właśnie taka czynność pogorszy sprawę i zacznie piec. Ech, po prostu jedna wielka ciamajda ze mnie. I jak ja mogę sobie radzić w życiu? Nie było szans bym przetrwał samotnie, musiałem mieć przy swoim boku albo przyjaciół... Albo Gasparda. Nawet nie wyobrażacie sobie jak często wyobrażam nas sobie razem jako parę. Jak Gaspard mnie pociesza zamiast Fangory, jak Gaspard odnajduje mnie w lesie zamiast Gerdy, jak Gaspard siedzi ze mną w kuchni pijąc herbatę i gawędząc zamiast Venus. To byłby świat idealny. - Ale dosyć już o mnie, bo się całkiem rozkleję - rzuciłem w końcu chcąc ratować jakoś tą sytuację. - Na pewno masz własne sprawy na głowie, a mi chwila samotności teraz przyda się jak nigdy nic. Wieczorem jeszcze pogadamy, dobrze? - zapytałem. Miałem nadzieję, że Gerdzie nie będzie trzeba więcej tłumaczyć. Zostawi mnie na chwilę samego bym się ogarnął.

Choć na początku nie byłam pewna, czy złamanie naszej niepisanej zasady o nienaruszaniu własnych przestrzeni osobistych na pewno było dobrym pomysłem i czy Kostek źle tego nie odbierze, natychmiast po przytuleniu go straciłam jakiekolwiek wątpliwości. Konstanty chyba tego potrzebował. Fizycznego dodania otuchy, takiego, które naprawdę mógł odczuć, które mogło dać mu nadzieję i poczucie jakiejś bliskości. Zresztą, może ja też tego potrzebowałam? Zaskakujące, jak wiele potrafi zmienić jeden tak drobny dla większości ludzi gest. W przypadku takich jednostek jak my nie był jednak czymś zupełnie prostym i chyba dlatego znaczył dla nas dużo więcej.
- I vice versa - odparłam równie cicho, odsuwając się od niego lekko, by móc uważnie na niego spojrzeć. Uśmiechnęłam się do niego na poły pocieszająco, a na poły smutno, bo widok Kostka w takim stanie naprawdę łamał mi serce. Tak bardzo chciałam, by mój przyjaciel był szczęśliwy, by jego marzenia się spełniły i by nie musiał przejmować się swoimi nieodwzajemnionymi uczuciami wobec przyjaciela. Właściwie zależało mi na jego szczęściu o wiele bardziej niż na swoim własnym, ponieważ wiedziałam, że on w przeciwieństwie do mnie naprawdę na takie zasługuje. Natychmiast pojęłam myśl, którą zawarł w swoich uprzejmych słowach i ani trochę nie miałam mu za złe, że chce pozostać w samotności. Doskonale to rozumiałam.
- Oczywiście - przytaknęłam. - Gdybyś potrzebował pomocy z czymkolwiek, natychmiast daj mi znać - Po tych słowach uśmiechnęłam się do niego jeszcze raz, a potem odwróciłam się i poszłam do rezydencji.

Skuliłem się za krzakami, bo ostatnią rzeczą jakiej bym pragnął, to to, żeby Kostek znalazł mnie. Najchętniej zapadłbym się pod ziemie jak najgłębiej i nawet starałem się nie słuchać tego co mówią, ale nie mogłem się oprzeć i kiedy tylko Kostek zaczął mówić o swoich uczuciach nadstawiłem ucha, aby wyłapać każde słowo. A gdy tylko padło moje imię cały zastygłem i nie mogłem się ruszyć. Nie przesłyszałem się? W głowie miałem kompletny chaos.
Gdy Gerda odeszła, sam zbytnio nie wiedząc co robię, bo radośc mnie dosłownie rozpierała od środka, wstałem, otrzepałem się i wyszedłem Kostkowi naprzeciw.
- Umm... - Wydałem z siebie tylko strasznie zakłopotany i szczęśliwy zarazem patrząc na swoje buty.

Pomachałem Gerdzie na pożegnanie i obróciłem się tyłem do rezydencji. Musiałem sie postawić do pionu nie ważne jakim kosztem, zebrać swoje myśli w jedno, poukładać je w odpowiedniej kolejności i po raz tysięczny nauczyć się dostrzegać coś poza swoją rozpaczą i nieszczęściem. To było strasznie trudne i zazwyczaj zajmowało mi naprawdę dużo czasu, a teraz już marzłem. Nie mogłem niepotrzebnie przedłużać, jeżeli nie chciałem zachorować. Tyle, że wszystkie moje plany rozbił w drobny maczek jeden dźwięk. Obróciłem się w jednej sekundzie i myślałem, że padnę przez to co tam zobaczyłem. Gaspard. Nie miałem pojęcia co tu robił, ale przez głowę od razu przeszły mi najczarniejsze scenariusze. Oczywiście jeden wydał się naprawdę rzeczywisty i zachowanie Gasparda mi do niego pasowało. On usłyszał wszystko. Wie wszystko. Nie mam już przed nim żadnych tajemnic.
Poczułem jak serce przyspiesza mi do niesamowitych prędkości bicia, nie oddychałem bo w sumie nie widziałem dalszego sensu oddychania. Chciałem w natychmiastowym tempie zapaść się pod ziemie i nie ukazywać światu przez następne dziesięć lat. Jak nie dłużej. To co, że bym zmarnował najpiękniejsze lata swojego życia, przynajmniej nie czułbym takiego wstydu jak dziś.
- Ty słyszałeś - wyszeptałem choć nie wiem jakim cudem skoro nie oddychałem. W odpowiedzi dostałem jedynie lekkie kiwnięcie głową i to mi wystarczyło. Musiałem stąd w tej chwili uciec, jak najdalej i już nigdy nie pokazywać się Gaspardowi na oczy. W ogóle wyjadę stąd, wrócę do domu, może nic miłego mnie tam nie czeka, ale przynajmniej nie będę zmuszony łamać sobie serce za każdym razem gdy będę widział Gasparda. Tyle, że jedyna droga ucieczki prowadziła obok Gasparda i gdy postanowiłem ruszyć jak najszybciej by mnie nie złapał, okazało się, że to jednak za wolno. Złapał mnie za ramię i przyciągnął do siebie, a ja nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że chce mnie uderzyć. Zawsze gdy ktoś wykonywał przy mnie jakiś gwałtowniejszy ruch uderzenia obawiałem się najbardziej. Bo jak inaczej Gaspard ma zareagować gdy dowiaduje się, że jego najlepszy przyjaciel wcale nie chce się z nim kumplować a jedynie obchodzą go jego majtki? Normalny facet właśnie agresją by zareagował. Ale zamiast tego poczułem coś innego. Miałem zamknięte z emocjo oczy więc nie przewidziałem tego wcześniej, dopiero jak moje usta zetknęły się z jego, a tedy było już za późno.
Chciałbym powiedzieć, że to był najwspanialszy pocałunek na świecie, że czułem jak masa fajerwerków rozbłyska gdzieś w moim wnętrzu, że chciałbym by to trwało wiecznie bo w końcu moje marzenia zostały spełnione, że nareszcie stało się to na co tak długo czekałem. Owszem stało się, ale nie wyglądało to wcale tak jakbym to tego chciał. Jedynym słowem jakim bym mógł to wszystko opisać było: mokro. Usta Gasparda były niespodziewanie bardzo szorstkie, a zęby twarde. Gdy uderzyliśmy się wzajemnie zębami miałem po prostu dość. To nie było to. To nie powinno tak wyglądać. Czy uczucie nie powinno zakryć wszystkich fizycznych niedociągnięć? Ale ja wciąż tylko mogłem myśleć o tym jak dziwnie Gaspard pachnie, jak mocno przyciska mnie do siebie, jak jego włosy przyklejają mi się do twarzy. W końcu zebrałem się w sobie by to wszystko przerwać, odepchnąłem go z wszystkich swoich sił i nawet na niego nie patrząc pobiegłem dalej.
Cholera, co mi odbiło? CO TO WSZYSTKO MIAŁO ZNACZYĆ? Co ja mam teraz ze sobą zrobić?

Od rana zastanawiałem się czy lepiej przyjść wcześniej, czy dokładnie na czas, bo tak szczerze spóźnienia nie brałem pod uwagę. Po tym jak ostatnio się nie pojawiłem, wolałem nie narażać Fangory na kolejny zawód. Nie rozumiałem dlaczego nagle nie mogłem mieć na to zwyczajnie wyjebane, chyba mi się coś poprzestawiało. Czy to z powodu ostatnich urazów psychicznych podczas gdy ktoś tam (Jowisz) rzucał mną o ścianę, czy urazów psychicznych, które właśnie zapewniła mi Fangora. I po części Fancesca, bo ta wstrętna rozentuzjazmowana dziewczyna też nie chciała się ode mnie odczepić. Dlatego jej unikałem. Za to Fangory nawet nie myślałem unikać. Nie mówię, że nie chciałem, bo czasami pojawiała się w mojej głowie ta myśl: po chuj to robię i wtedy chciałem. Właśnie taka myśl pojawiła się tuż przed jedenastą i dlatego teraz gnałem przez ogród jak dziki. Bo myśl przeszła, a ja jednak nie chciałem się spóźnić. Przez chwilę rozważałem nawet czy się nie przemienić, ale uznałem, że problem z ubraniem będzie później za wielki. Dlatego poprawiłem kocyk pod pachą i szedłem dalej. Gdy już zauważyłem Fangorę zwolniłem kroku, że niby jak ona by mnie widziała, niech nie myśli, że się spieszyłem. Nie wiem czemu, ale tak. Ważne, że jeszcze nie byłem spóźniony.
- Cześć - przywitałem się będąc w końcu blisko niej. I teraz się pojawił problem co ja niby miałem zrobić z tym kocykiem. Rozłożyć go w tym miejscu? W tamtym? Może jeszcze nie rozkładać? Skąd niby miałem wiedzieć? A zapytać się jakoś nawet nie zamierzałem. Pytania są dla leszczy, a Saturn nigdy ich nie zadaje. On mówi twierdzeniami, no kurcze. - O, Fryderyk. Fajnie, że go przyniosłaś.

W sumie to co opowiadała na temat swojej papugi było zabawne. Więc nie ma się co dziwić, że zamiast zwykłego ponurego wyrazu twarzy jaki miałem niemal non stop, na mojej twarzy zagościło coś na wygląd uśmiechu. Małego i kurwa nieśmiałego, bo zamiast patrzeć twardo przez siebie spojrzałem gdzieś na bok, a potem uznałem, że gapienie się na papugę zamiast Fangorę jest o wiele wygodniejsze. Więc tak robiłem. Ten ptak miał mądre spojrzenie. I czułem, że gdyby chciał to by się nauczył mówić, ale widocznie miał wyjebane na ludzką mowę. Postanowiłem go uznać za równego sobie. Trochę dziwne zachowanie, ale chyba nie dziwniejsze niż pieczenie specjalnych ciastek tylko dla papugi. Znaczy nie uważałem Fangorę za dziwniejszą ode mnie. Mieliśmy równy stopień dziwności, tyle, że w całkiem inną stronę.
- Jezu, Fangora, czasami mnie przerażasz tą dokładnością - przyznałem, ale potem zdałem sobie sprawę, że to można w różny sposób zrozumieć. A ja nie chciałem by zrozumiała mnie w zły sposób. - Znaczy wiesz, to w sumie dobrze, dzięki temu wygodniej będzie nam się siedzieć. I w ogóle. - Niezbyt dobrze mi wyszło, dlatego już bez zębnych słówek rozłożyłem kocyk z pomocą dziewczyny. Chwilę nad nim stałem, by potem jednak zdecydować się usiąść. No i co teraz?
Spojrzałem jeszcze raz na Fryderyka, który wydawał się zainteresowany w znaczym stopniu koszykiem.
- Musi uwielbiać te twoje ciasteczka.

Całe szczęście, że Fangora była gadatliwą osobą, bo z moim mówieniem wiele spodziewać się nie można było. A jakby teraz zapadło jakieś krępujące milczenie pewnie bym zwiał bez słowa. No, ale nie zapadło i nawet się z tego cieszyłem. Za to nawet z zainteresowaniem słuchałem tego co mówiła. Nawet jak zeszła na temat jej przygotowań do pikniku. Co było trochę krępujące, bo przypomniałem sobie, że ostatnio pewnie też się tak postarała, a mnie nie było i się zmarnowało. Teraz też się za bardzo przejmowała. Przecież równie dobrze mogliśmy posiedzieć na kocyku bez niczego. Tyle że dla Fangory pewnie takie siedzenie wcale nie było piknikiem.
- Hmm, jesteś bardzo... kreatywna - przyznałem, nawet dosyć mądrze jak na mnie. Nie za często używałem mądrych słów. Zazwyczaj z lenistwa, ale równie często też po prostu dlatego, że nie posiadałem żadnego bogatego słownictwa. Nigdy nie czułem potrzeby bycia mądrym i jakoś było mi z tym dobrze. Jednak Fangora wymagała użycia jakiegoś wyszukanego słowa, bo sama była wyszukana. - Naprawdę podoba mi się ten pomysł z ciasteczkami - dodałem jeszcze uśmiechając się. Tym razem do niej. Fangora była osobą, którą po prostu chciało się chwalić, by wiedziała, że praca jaką włożyła w piknik jest godna podziwu. Sięgnąłem po ciastko oglądając resztę tego co przyniosła i nie potrafiłem wyjść z podziwu. Serio się postarała. - A ten, ktoś jeszcze do nas przyjdzie? Bo ten, coś dużo tego jest... - zaniepokoiłem się. Nie chciałem by ktoś przychodził. Ale Fangora chyba by mnie wcześniej o tym uprzedziła, nie? Nie ukryłaby tak znaczącego faktu przede mną.
Co do wina... Nie przypuszczałem, że Fangora przyniesie jakikolwiek alkohol, to do niej trochę nie pasowało. Hmm, od wina pewnie bym wolał piwo, ale za nic bym się teraz nie przyznał. W końcu tak się starała dopasować piknik do mnie.
- Wino jest super, kubeczki są super. Jest super - zapewniłem, tym razem jednak tak rozbudowanie i bogato jak zwykle.

Komplement za komplement. Wiecie co? Lubiłem takie rozumowanie i już dawno zauważyłem, że Fangora właśnie takie posiada. Gdybym kiedykolwiek szukał powody dla którego lubię ją bardziej od reszty to chyba bym właśnie to odnalazł. No, ale nie szukałem i nie miałem zamiaru szukać. Miałem wyjebane na powody skoro skutki są takie fajne. Czasami lepiej nie doszukiwać się takich rzeczy. Bo czasem myślenie nie jest wcale mądre, tylko pogarsza sprawę.
- Om, nie jest zły. - Wyprany w Perwolu. Dobra, nie miałem pojęcia co powinienem na to odpowiedzieć i chyba lepiej by było jakbym wcale się nie odzywał. Bo z gadaniem jest w sumie tak jak z myśleniem. Nadchodzi kiedyś taki moment, gdy twoje własne słowa obracają się przeciwko tobie i wtedy jest wielki klops. Z sosem własnym. A propos jedzenia. Sięgnąłem po jeszcze jednego kota. Nawet nie wiedziałem, że fangora potrafi takie pycha ciacha robić, gdybym wiedział częściej bym o nie sępił, niekoniecznie w postaci pikniku, tylko z dostawą własną. - A ciastka są o wiele lepsze niż dobre - przyznałem.
Nie miałem pojęcia, że Fangora wywnioskuje takie coś z mojego pytania. Gdybym wiedział to bym nie pytał. Ale w zamian siedziałbym niecierpliwie oczekując jakiejś trzeciej osoby i za nic bym się nie mógł skupić. Nawet nie wiem na czym się trzeba skupiać na pikniku. Cholera.
- Nie zapraszałem - stwierdziłem poważnie. - Nawet ładnie poprosiłem brata by się przypadkiem nie zbliżał w te strony, bo nie wiadomo kiedy najdzie go ochota na znalezienie mnie. - Znaczy nie wiem czy Fangora nazwałaby wyzywanie Jowisza od chujów ładną prośbą, ale ja właśnie tak zapamiętałem tą wymianę zdań. Miałem nadzieję, że ten tłumok zapamiętał sobie dobrze co i jak, bo jak zepsuje nam schadzkę to zabiję jak psa. Schadzka. Co ro kurwa za słowo i skąd mi do głowy przyszło? A chuj, nieważne.
Gdy Fangora wyciągnęła w moją stronę butelkę, w pierwszej chwili nie wiedziałem co niby mam zrobić. No bo ten. Może i jestem metalem, satanistą, chujwieczymjeszcze, ale jakoś zbyt wiele okazji do picia i otwierania win nie mam. Dlatego musiałem zapytać czy Fangora nie wzięła ze sobą przypadkiem korkociągu. No, ale skoro poprosiła mnie o pomoc to raczej nie miała. Uch, wiecie nie chciałem jej zawieść to wysiliłem swoje wszystkie szare komórki i wpadłem na coś. Ty, ja jestem wilkiem nie? Kły mam. Kłem się da otworzyć. No to zrobiłem sobie jeden kieł i otworzyłem. Chyba Fangora nie była z tych co brzydzą się obślinienia korka? A może? Może powinienem bardziej pomyśleć? Ale ja miałem takie uprzedzenia co do myślenia!
- Proszę - powiedziałem w końcu podając jej butelkę jednocześnie chowając swój kieł.

Nieźle się zaskoczyłem, gdy Fangora wyskoczyła z taką propozycją. Przecież przed chwilą o tym niechcący pomyślałem, nawet nie zagnębiając się nawet w to, bo przecież wiedziałem, że... No cóż, zapytam normalnie i prosto: czy ktokolwiek kiedykolwiek zechciałby piec ciastka dla kogoś takiego jak ja? Nie sądzę. Nie żebym miał jakąś zaniżoną wartość osobistą. Bo jak dla siebie byłem zajebisty, inni tego po prostu nie ogarniali albo nie chcieli zrozumieć. Nie wiem czy Fangora dostrzegła, że wcale nie jestem taki zły i właśnie dlatego chce dla mnie piec ciastka. Czy może po prostu to ona jest tak zajebista, że nie warto się nawet nad tym zastanawiać? Nie wiem czemu, ale nagle uznałem, że pewniej się będzie trzymać ten drugiej propozycji.
- Eee... Nie byłoby to dla ciebie problemem? Znaczy ten, nie chce ci zabierać twojego czasu, bo pewnie masz milion innych ciekawszych rzeczy niż marnowanie dnia dla mnie. I te ciastka w kuchni są na serio twoją robotą? - zdziwiłem się. Parę razy dopadłem jakieś ciastka w kuchni i na serio były dobre. Różniły się trochę od tych na pikniku, jakby Fangora bardziej się starała niż na co dzień. A może to było tylko takie moje własne odczucie, bo zazwyczaj te ciastka w kuchni jedynie pożerałem w błyskawicznym tempie. Bo nie lubiłem takich pomieszczeń jak kuchnia. Tylko chorzy na umyśle ludzie tam siedzą. Nie chciałem się zarazić. Dlatego propozycja Fangory co do podrzucania tak mnie zainteresowała, nie musiałbym tak zachodzić. Poza tym, gdyby to robiła istniałaby szansa... Może wtedy częściej byśmy się spotykali, jakkolwiek to głupio brzmi.
Fajnie, że i mnie i Fangorze odpowiadało, że jesteśmy sami. Fajnie, że się dogadaliśmy. Niefajnie, że zamiast pomyśleć przed pokazaniem kła, nie pomyślałem. Przejąłem się, że będzie się brzydzić śliną, a ona się przestraszyła. No jasne, jak można nie bać się wilkołaka. No kurwa. Saturn ogarnij się czasem. Dziewczyny nie przepadają za owłosionymi, cuchnącymi bestiami. Ale teraz miałem na to wyjebane. Znaczy nie na strach Fangory. Dlatego postanowiłem więcej tak nie szaleć bez ostrzeżenia. - Sorry - mruknąłem cicho gapiąc się w swoje dłonie. A przez to gapienie zupełnie nie zauważyłem co się dzieje. Może gdybym zauważył podziałałby jakiś mój refleks, który miałem. Podobno. Ale tak wino wylądowało na kocyku i chuj.
- Fangora, spokojnie, nie przejmuj się - zacząłem po raz kolejny dziwiąc się jak niektórzy potrafią się martwić takimi drobiazgami. - Nic się nie stało. I nawet nie myśl by mi go prać. Sam upiorę, umiem. - No tak nie potrafiłem nie pochwalić się zdobytą niedawno umiejętnością. A przecież tak głupio to brzmiało. Ale naprawdę kocyk był w tej chwili mało ważny, a tym bardziej plama na nim. - Spójrz lepiej na Fryderyka, chyba się zdenerwował - spróbowałem zwrócić jej uwagę na coś innego.

Nie wiedziałem jak dokładnie określić to co teraz zacząłem sądzić o Fangorze, bo nawet brakowało mi na to odpowiedniego słowa. Miałem zbyt skąpy ich zasób, więc nie ma się co dziwić. Znaczy... Nie do końca ją podziwiałem za to całe robienie różnych rzeczy dla innych, bo według mnie było to głupie. Po prostu byłem jakimś dziwnym trafem nawet miło do tego nastawiony, gdy w grę wchodziła Fangora. Może chodziło o to, że pozostali "działacze na rzecz ludzkości" od razu na wstępie mnie skreślali, a Fangora zrobiła inaczej? Cholera nie wiedziałem, więc lepiej już nie tykałem tego tematu. - Dzięki - zakończyłem tylko z uśmiechem na ustach. Ale chwilę potem ten uśmiech przerodził się w grymas, bo sobie uświadomiłem, że coś za często się on pojawia. Jakbym nagle stał się innym człowiekiem. Jowisz by mnie za to zjebał, a z Jowiszem się liczyłem. Tyle że czy w tej chwili nie liczyłem się bardziej z Fangorą niż z nim? Ta wiadomość była wystarczająco druzgocząca, by przestać się uśmiechać.
Całe szczęście, że szybko zapomniałem do jakich wniosków doszedłem.
- Mówiłem, że to nic takiego - stwierdziłem, gdy Fangora jeszcze raz wspomniała o plamie. Zresztą to był tylko plutonowy kocyk, a nawet jeśli by nie był to co z tego? Poświęcił bym nawet własną skórę i się nie przeją. Choć chyba nie ma sensu rozpaczać nad rozlanym winem na skórze. Bo się wytrze. Mniejsza z tym.
Ale dobra, zwróćmy teraz uwagę na Fryderyka, zdrowy okaz swojego gatunku, który z niewiadomych przyczyn nie jest do końca zdrowy, a chory. Owy okaz zachowywał się w sposób normalny według jego właścicielki, ale postronni uczestnicy pikniku zaobserwowali jego nieprawidłowość. Na uczestnikach można było polegać, bo kierował nimi ukryty zwierzęcy instynkt, tylko owi uczestnicy bali się przyznać do swoich obserwacji w obawie przed zasmuceniem właścicielki. Czytała kurwa, Krystyna Czubówna. Na serio wolałem nic więcej nie mówić, skoro Fangora była przekonana do swoich racji. Zresztą co ja się znam na papugach.
- Mogę mu dać ciastko? - zapytałem, bo przecież nie wiedziałem jak będzie sie zachowywał wobec obcych. A ciastko mu dać chciałem, bo tak. Ma ktoś kurwa wąty do mojego chcenia? I dobrze, że nie ma. - No co ty, wcale nie myślę i rozumiem. Gadanie do zwierząt przecież jest normalne, sam tak robię - zapewniłem.

Niektóre rzeczy docierały do mnie odrobinę później niż powinny było dochodzić, dlatego nie ma się co dziwić, że dopiero teraz uświadomiłem sobie, że Fangora wcześniej powiedziała, że Fryderyk nie lata. Kurwa, nielatająca papuga. Nawet samo to mówiło, że coś z nią jest nie tak. Ale po raz kolejny miałem jakiś opór wewnętrzny żeby jednak nic nie powiedzieć tylko grzecznie siedzieć i potakiwać Fangorze. Co to się porobiło, no ja pierdolę. Nie chciałem zatracić siebie przez tą schadzkę, ale chyba właśnie tak zaczynało się dziać. Nie dam się jednak tak łatwo i po prostu wypalę na głos swój pomysł.
- A co do tego nie latania Fryderyka, to nie próbowałaś go nauczyć z powrotem? Znaczy na pewno próbowałaś, ale czy nie pomyślałaś by posunąć się do jakiś radykalnych środków typu puszczenie go z urwiska? - zapytałem. Ale byłem jednak głupi, gdzie by Fangorze taka rzecz do głowy przyszła. Chyba jednak lepiej było się zatracić i nic nie mówić. - Albo dobra, nic nie mówiłem. Przecież nielotna papuga też jest fajna, a fajnych zwierząt się przecież nie torturuje, to by było głupie - przyznałem. - Fryderyk jest spoko ptakiem, nawet jak nie lata - te słowa skierowałem już do niego, bo akurat miałem ten moment gdy mogłem podać mu ciastko. - A on je je całe, czy trzeba mu pokruszyć? - zapytałem, ale Fangora nie musiała nic odpowiadać, bo papuga właśnie chwyciła ciastko w szpony i pochylając łepek do swoich nóg zaczęła je dziobać. No i fajnie. Mam nowego kolegę. Może nawet inteligentniejszego od połowy dotychczasowych znajomych. Ja tam się cieszę. Choć nie powiem, że moim głównym celem życiowym jest pozyskiwanie przyjaciół. Takie cele mógł stawiać sobie Pluton, mógł bo wiedziałem, że i tak za nic tego nie uda mu się zrobić. Heh.
- No to co, że nie mam. Na świecie jest wiele zwierząt. A najlepiej się gada do pająków, które zabłąkały się w rezydencji. Ja w ogóle nie wiem czemu ludzie się tak nimi brzydzą i je zabijają. Ja tam zawsze je zabieram i wynoszę na zewnątrz. Wtedy do nich gadam. Nie boisz się pająków? - Chyba po raz pierwszy tak łatwo przyznałem się przed kimś do takiej rzeczy.

- Podałem zły przykład, weź lepiej zapomnij - zwróciłem się do niej. W moich myślach to zabrzmiało jak prośba, ale nie wiem jak Fangora to odebrała. Ale nawet nie chciało mi się poprawiać. A nich kurwa płacę za moją lekkomyślność i gadanie takich rzeczy. Zresztą jeżeli mieliśmy urządzać więcej takich pikników (a rzecz dziwna, właśnie tak chciałem by było) Fangora musiałaby chociaż przywyknąć, że od czasu do czasu mam dupne pomysły i zwyczajnie psuję nimi wszystko. Znaczy w tym wypadku psuję. Bo na przykład jak jestem z Jowiszem głupie pomysły są wyśmienitym sposobem zapychania czasu. No, ale inne osoby, inne okoliczności, taki był świat. Ogólnie to nie wiem dlaczego akurat założyłem, że to Fangora miała niby się przyzwyczajać, przecież ja mogłem się nauczyć trzymać język za zębami. To przecież też było jakieś rozwiązanie. A może wcale nic nie musieliśmy, a jedynie tak mi się wydawało? A cholera ta wie. I tak jestem wystarczająco skołowany, nie będę się jeszcze nad tym tak rozwlekał.
Spróbowałem pogłaskać Fryderyka, choć na początku miałem taką chwilę zwątpienia czy głaszcze się jedynie te futerkowe stworzenia, a resztę ignoruje, czy nie. Ale wtedy skojarzyłem sobie, że jak się ma węża to się mizia go po psyku, to dlaczego i ptaków nie można? A Fryderyk miał wyjątkowo miłe piórka.
- Ojtam nóżki i oczy. Przecież on też musi uważać nas za dziwadła ograniczające się jakimiś głupimi ubraniami, latającymi bez powodu w tą i we w tą narażając go na bezpieczeństwo i odganiając jego obiad w postaci meszek, czy coś - rzuciłem starając się nie zabrzmieć tak, że niby bardzo się tym przejmuję. Bo nie przejmowałem. Serio. Ani trochę. Tak tylko sobie gadam. - Ale są ciekawsze zwierzęta w rezydencji niż pająki - dodałem jeszcze. Ostatnio widziałem coś naprawdę dziwnego, ale wolałem już nie straszyć Fangory. Jeszcze mi tu biedna po pikniku nie będzie mogła zasnąć.
Zrobiłem serię dziwnych min gdy usłyszałem o jakiś grach. Tak szczerze jedyną planszową grę (o ile takie Fangora miała na myśli!) jaką kojarzyłem to był monopol. Dyńkowi rodzice mieli na tym punkcie obsesję i stale namawiali jakieś "dziecko" do gry. No przepraszam, ja się nigdy nie tknąłem tego czegoś. Ba, z Jowiszem zawsze rozwalaliśmy wszystkie domki tak niby przypadkiem. Bo on mnie popchnął mamo! Ale nieważne. Nadal robiłem miny coś pomiędzy nabraniem powietrza, zwężaniem ust i parokrotnym mruganiem na przemian z wytrzeszczaniem oczu. Bo nie wiedziałem co mam odpowiedzieć.
- Ten, Fangora, ty pamiętasz jak mówiłem, że w życiu na pikniku nie byłem? To do tego w życiu nigdy możesz jeszcze dopisać nie grałem w żadne gry. Oprócz berka. - Spojrzałem w kierunku tych całych gier. - No, ale jak chcesz i masz dużo cierpliwości w zanadrzu to możesz mi coś wytłumaczyć, nie mówię nie.
I nie mówię również mam wyjebane, a to dziwne.

Jej pytanie o moje dzieciństwo zabrzmiało naprawdę poważnie i w pierwszej chwili chciałem je całkiem zignorować wykręcając się jakimś głupim powodem. Tak by postąpił normalny Saturn, który nie lubił gadać z ludźmi bo to jedynie psuło mu humor. Oni zawsze mówili takie denne i pozbawione sensy słowa, że normalnie chciało się udać w krzaki i porzygać. Tylko istniał jeden bardzo poważny powód, dla którego postanowiłem jednak odpowiedzieć, a nie olać. Bo z Fangorą wbrew pozorom chciało mi się pogadać. I nie sprawiało mi to żadnych odruchów wymiotnych.
- Szlajałem się z Jowisze oczywiście - odpowiedziałem, właśnie na tym mogłem zakończyć, ale jak już wspominałem lubiłem rozmawiać z Fangorą nawet na tak głupie tematy. - Mieliśmy własną bazę pod drzewem i ją okupowaliśmy, wiesz, nie dopuszczaliśmy tam resztę rodzeństwa udając, że są potworami. - Ominąłem fragment z tym, że zazwyczaj podpalaliśmy tam sobie jakieś pety, albo pociągaliśmy z butelki, bo jednak to nie pasowało do pikniku. Byłem pierwszy raz na nim, ale w ciągu jego trwania chyba już pojąłem co należało do jego części, a co nie. I na pewno nie było to wspominanie o tym jak wcześnie z Jowiszem zaczęliśmy używkować. - Często się przeprowadzaliśmy to też zwiedzanie okolicy na rowerach było jednym z naszych ulubionych zajęć. Raz próbowaliśmy wyszkolić rodzinę lemurów tak by można było na ich pokazać pobierać opłaty. To w zasadzie wszystko. A co? Ty miałaś inne dzieciństwo? - zapytałem z zainteresowaniem. Wiecie, akurat to mnie trochę zaciekawiło. I fajnie byłoby usłyszeć, że choć teraz tak wiele nas dzieli to kiedyś, jak byliśmy mali, byliśmy z Fangorą w zasadzie do siebie podobni.
Słuchałem uważnie tego jak Fangora tłumaczyła mi zasady gry, by nie prosić jej by powtarzała jeszcze raz. Ale niestety nie ogarniałem. Niby jakie osoby? Takie, które znamy? Czy takie które znamy tylko na niby?
- A wolniej? - poprosiłem. - Znaczy wiesz, chyba możemy spróbować. Czemu nie. - uznałem. Naprawdę nie chciałem już się pytać o pozostałe gdy, bo jeszcze zaczęło by mi się to wszystko mieszać i wyszłaby jedna wielka chujnia. Nie żebym się przejmował. Będzie jak będzie. Oby tylko Fangora miło spędziła czas. Tak, to chyba był cel tego dlaczego tutaj jestem. O cholera, ja to dopiero mam zapłon. Uświadamiać sobie takie rzeczy po takim czasie. Chciałem by Fangora była po prostu ze mnie zadowolona.

Takie zapewnienie mi wystarczyło i od razu poczułem się lepiej. W końcu wszystkie dzieciaki były do siebie w chuj podobne i choć jak jesteśmy mali to tego nie zauważamy, dopiero później uznajemy, że te krasnale to tylko jednakowe maszyny do robienia hałasu, które lepiej zamknąć w jakimś blaszanym domku pod drzewem niż pozwolić siedzieć w domu. Prawie nigdy nie siedziałem w domu. Nawet nie jestem pewien, czy mieliśmy w domu telewizor. A pfff.
W sumie to jak zwykle za nią nie nadążałem, najpierw mówimy o dzieciństwie, a już za chwilę zaczynamy już grać. No fajnie. Szkoda, że ja zamiast skupić się jeszcze raz na zasadach patrzyłem z zainteresowaniem na to co Fangora ma w szklance. Słomka. Do wina. Aha. No dobra. Czemu nie. Może właśnie takie są zasady pikników, ja się tam nie znam. Nieświadomie sam wziąłem własny kubek i wsadziłem tam słomkę, choć zawsze uważałem takie coś za strasznie pedalskie zachowanie. Ale cóż, nie będę przecież kwestionować zasad pikniku. A i tym sposobem Fangora nie wyglądała głupi pijąc wino ze słomki, bo ja piłem z nią.
- To ja też mam coś napisać? - zapytałem ostatni raz, a potem z dziwną miną główkowałem się chwilę kogo by tu wybrać. Bo w końcu musiałby być to ktoś kogo i Fangora mogłaby znać. Jakbym napisał jakiegoś pierwszego lepszego metalowca nie miałoby to zupełnie sensu i zwyczajnie żadna zabawa. Bo o ile mi się zdaje miała to być zabawa. Przykleiłem jej kartkę na czoło zahaczając o włosy, bo przez chwilę nie chciała się przyczepić. Ale potem już siedziała. - To może ty pierwsza zadaj pytanie? Wiesz, żebym obczaił co i jak - zaproponowałem zezując na swoje czoło, ale nic nie było widać. Rozejrzałem się też czy przypadkiem nie ma tu czegoś w czym byłoby widać moje odbicie i bym mógł przeczytać. Nieeee, ja wcale nie chciałem oszukiwać. Po prostu nie chciałem wypaść na durnia.