Kostek & Daev

Cholerne sny. Cholerne zbyt pobudzające sny. Cholerne poranki podczas, których trudno było mi się pozbierać po tym wszystkim przez co przeszedłem w nocy. Dlatego porzuciłem swój senny tryb życia i przestałem sobie ucinać drzemki. Nawet w nocy próbowałem odgonić od siebie uczucie senności, ale czasami po prostu się nie dało. Trzeba było się od czasu do czasu przespać. Ale te CHOLERNE SNY. Co nocy to samo. I żeby chociaż zmieniała się ich treść, oprawa graficzna, cokolwiek. Ale nie, za każdym razem cholerny Gaspard spogląda na mnie swoimi słodkimi oczkami, że aż dreszcze mi przechodzą po całym ciele. Dlaczego naukowcy, ba, nawet utalentowani, nie wymyślili czegoś takiego jak lekarstwo na miłość? Z cała pewnością nieźle by na tym zarobili. Ja bym był pierwszy w kolejce po zakup czegoś takiego. Bo przez ile miesięcy, ile lat, można czuć się w taki sposób jak ja i nie zwariować? Na pewno mało mi brakowało.
Wstałem z łóżka korzystając z okazji, że Cornel znów gdzieś wybił i mogłem sobie robić co tylko chciałem bez zbędnych tłumaczeń. "To ja tylko jeszcze zabiorę coś z szafki..." "To ja jeszcze tylko skoczę do łazienki..." "Już mnie nie ma". Byłem uzależniony od takiego bezsensownego tłumaczenia się. Choć pewnie nie powinienem. Niestety nie mogłem się pozbyć uczucia, że jestem tu jedynie gościem, a Cornel właścicielem. Całe szczęście teraz byłem sam.
Wziąłem czyste ciuchy i ręcznik i ruszyłem z niemrawą miną w kierunku wodotrysku. Jakbym szedł na ścięcie. Ale może gdy już się wykąpie to mi przejdą choć na chwile te cholerne wspomnienia snów z zeszłej nocy. Orzeźwię się trochę, może spojrzę na świat jakoś inaczej? Może nagle zdam sobie sprawę, że jednak nie czuję tego co czuję. Dziwnie tak w każdej minucie myśleć cały czas o tym samym, gdyby mnie ktoś posłuchał powiedziałby z pewnością, że jestem głupi jak but. Na dodatek płytki, zdolny jedynie do jednego uczucia. Ale przecież tak nie było, nie?
Wszedłem pod prysznic i odkręciłem kurek nawet nie patrząc który to. Jak się można było spodziewać poleciała przerażająco zimna woda, a ja pisnąłem. W pełni gejowskie zachowanie, teraz to nawet w takich dziwnych sytuacjach widać. Ustawiłem odpowiednią temperaturę i przestałem na chwilę odbierać jakiekolwiek bodźce. Przestałem myśleć. Pewnie dlatego nie słyszałem pukania do drzwi oraz tego, że ktoś wlazł do mojego pokoju. Całe szczęście, że zamknąłem drzwi do łazienki.

Nie do końca jednak to moje otępienie umysłowe działało prawidłowo, bo mimo braku kontaktu ze światem jedna mocna nić trzymała mnie tu nie pozwalając do końca odpłynąć. Ta nić dziwnym zbiegiem okoliczności zaczęła się ze mną przyjaźnić parę miesięcy temu, potem wyjechała sprawiając, że stałem się jeszcze bardziej melancholijny niż dotychczas, następnie wróciła uświadamiając mi o co dokładnie chodzi, a na koniec sprawiła, że nie czułem się komfortowo tam gdzie powinienem się czuć. Bo przecież miałem nadzieję, że w rezydencji wszystko będzie pięknie, ja będę wiódł szczęśliwe życie wypełnione samymi sukcesami, a nie.
Wyszedłem spod prysznica zdając sobie sprawę, że oczywiście z szafki to nie mogłem zabrać ubrania wcześniej. Pff, złapałem za ręcznik i nie wiele myśląc, nawet się nie wycierając wparowałem do pokoju.
Jakie moje było zaskoczenie, gdy zamiast zastać pustego schludnego pokoju, wypełnionego nienaruszalną ciszą, zobaczyłem GO. Ale gorsze było to, że on zobaczył mnie. No i powiedźcie, że was by taka sytuacja nie przytłamsiła. Bo mnie bardzo. Stałem tam na środku pokoju robiąc wielkie oczy i nie wiedząc czy udawać, że się nic nie stało, czy czmychnąć z powrotem do łazienki. W rezultacie jedynie zaczerwieniłem się jak burak i spuściłem wzrok na podłogę, by to z lekka zamaskować. Pewnie ani trochę mi się to nie udało, ale... Jezu, weź mi ześlij chociaż raz jakąś pomoc. Dupa, Jezus nie pomaga gejom. Jestem z góry skazany na potępienie. Super.
- Hej - zamruczałem pod nosem, by przerwać choć na moment ta ciszę jaka zapanowała. Pewnie normalny człowiek by teraz zapytał co też Gas tu robi, ale ja nie byłem do tego zdolny. Prędzej powyrywałbym sobie wszystkie włosy, niż nawiązał rozmowę. - Jaa... - zacząłem, chciałem coś rzucić w stylu zaczekaj, tylko się ubiorę, ale to też nie wyszło.

Cały czas stałem wpatrzony jak zaczarowany w podłogę nie mogą ruszyć ani jednym mięśniem. Liczyłem na to, że Gaspard będzie zachowywał się normalnie zupełnie ignorując moje dziwactwo, ale ku mojemu zdziwieniu zamiast tego z jego ust wydarło się podobne jąkanie jak moje. Było to do niego na tyle niepodobne, że aż podniosłem swój wzrok na niego. Zupełnie nie wiedziałem czego się powinienem spodziewać po nim. To było coś dziwnego. Ale czy ja potrafiłem prawidłowo odróżnić co jest dziwne a co nie? Moim skromnym zadaniem, za cholerę nie potrafiłem. Tak samo jak nie potrafiłem rozmawiać z nieznajomymi, omijałem wielkim łukiem śmiejące się z czegoś grupki ludzi, idąc gdzieś starałem się wybierać najmniej uczęszczane drogi, a wychodząc z prysznica czy basenu starałem się na nikogo nie natknąć, by uniknąć takich sytuacji. I widać jak wszystko gładko szło po mojej myśli. Stałem prawie, że nagi przed Gaspardem, a on... Wybiegł.
Nic nie powiedział, nie rozładował sytuacji, nie skomentował mojego zawstydzenia, nic, tylko wybiegł. I co ja mogłem sobie o tym pomyśleć? Co wywnioskować? Przecież to od razu można było się domyśleć, każdy głupi by to wiedział. Uważał mnie za obrzydliwego. No, ale co innego mogłem się spodziewać? Przecież nie posiadam żadnych atrakcyjnych dla niego atrybutów. Żadnych piersi, okrągłych bioder, bo byłem cholernym facetem.
Zachłysnąłem się powietrzem i patrząc w zamknięte drzwi zaczęło zbierać mi się na płacz. Byłem obrzydliwy. Zboczony. Nie ważna jest moja osobowość, choć i ona pozostawia wiele do życzenia, ważne jest to, że sam widok mnie półnagiego powoduje, że Gaspard ucieka. Czułem jak moje serce robi się cięższe i nie mogłem tak dłużej stać na środku pokoju. Usiadłem na brzegu łóżka i schowałem twarz w dłonie. Byłem obrzydliwy. Gaspard nigdy mnie takiego nie zachce, nie jestem dla niego odpowiedni. Czemu tego wcześniej nie zdołałem dostrzec? Dlaczego robiłem sobie nadzieję? To nie było dla mnie.
Nie mam po co żyć.
Spróbowałem stłamsić łzy, ale nic z tego nie wychodziło.

/ XDDDD /

Zawsze myślałem, że dokładnie wiem czym jest depresja, w końcu wiele rzeczy wprawiało mnie w niezbyt optymistyczny stan. W sumie nawet gdy zobaczyłem zwykły objaw dobroci, albo przeczytałem wyjątkowo smutny wiersz, wprawiało mnie to w dziwne uczucia. Ale nic nie mogłem porównać do tego co teraz przezywałem. To było coś tak okropnego, że po prostu nic więcej oprócz tego co mnie najbardziej bolało, do mnie nie docierało. Mógłby mi teraz sufit zwalić się na głowę, a ja bym nie poczuł. Ból psychiczny to beznadziejna sprawa, zwłaszcza, gdy dotyka kogoś takiego jak mnie. Właśnie. Dlaczego akurat mnie? Dlaczego nie jakiś bezmózgich typów, którzy nie są zdolni do prawidłowych, kulturalnych zachowań? Gdzie jest sprawiedliwość? Czemu jestem takim obrzydliwym, głupim, beznadziejnym człowiekiem?
Gdy Fangora po raz kolejny wypowiedziała moje imię, oprzytomniałem na chwilę, ale jeszcze chwila minęła zanim podniosłem na nią wzrok. Musiałem najpierw doprowadzić swoją twarz do porządku. Smyrgnąłem nosem i przetarłem oczy. W końcu spojrzałem na nią.
- Co tu robi..sz? - Początek zdania jako tako mi wyszedł, ale końcówka już nie. Czułem, że im dłuższe wypowiedzi będę sklecać tym gorzej będzie z moim głosem. Nie mogłem się opanować i znów schowałem twarz w dłoniach. - Zostaw mnie - oznajmiłem cicho, nie mając pojęcia czy mnie usłyszała. Nie, Fan na pewno to usłyszała, w końcu ma ten swój głupi słuch. Boże. Czemu ona tu przyszła? Czemu ktokolwiek musi oglądać mnie w takim stanie? Przecież to jest żałosne. W tej chwili zupełnie nie przypominałem człowieka, raczej jakiegoś potrąconego przez auto szczeniaczka. Zdecydowanie.

Dlaczego nie mogła mnie zostawić? Gaspardowi to tak łatwo poszło. Nie powiedział nic i wybiegł. To nic trudnego. Wystarczy uświadomić sobie jak bardzo obrzydliwą osobą jestem, że kompletnie nie mam znaczenia. Lepiej wysłać mnie na jakieś odludzi i zapomnieć o takim czymś jak ja. Dla wszystkich wyszłoby to na dobre. Pewnie po jakimś czasie poradziłbym sobie z życiem w samotności, może nawet kiedyś bym to pokochał? Zapomniał o swoich nieszczęśliwie ulokowanych uczuciach? Założyłbym się, że nie zauważyli by mojego zniknięcia.
- Ale czemu nie możesz? - zapytałem, a głos nadal mi się łamał na końcówkach zdań. - To nic trudnego, Fan. Jeśli chodzi o papugę, to mogę załatwić to raz dwa i nie będziesz się musiała mną przejmować - powiedziałem obojętnie spoglądając na papugę, od razu było widać, że coś z nią nie tak. Nawet jeśli się miało zapuchnięte i zaczerwienione oczy. Hm, pewnie gdyby Fan zagadała do mnie o to samo godzinę temu strasznie bym się przejął losem ptaka, ba, pewnie jeszcze to ja próbowałbym pocieszyć dziewczynę, że to nic poważnego. Bo chyba nie było. Tak mi się zdawało. Ale jednak nie było to godzinę temu tylko teraz, gdy znajdowałem się w jakimś chorym dołku, którego nie mogłem ogarnąć. Wciąż po głowie latały mi przerażająco depresyjnie uczucia nie dające mi skupić się na czymś innym. Czułem się dodatkowo strasznym egoistą z tym swoim załamanie, co pogarszało jeszcze sprawę.
Nie podobało mi się to jak Fan mnie ściska. Ściskanie było dla mnie obce, jak pozostałe kontakty fizyczne. To głupie, ale z mojej strony nie było żadnej reakcji. Może lekkie zaskoczenie i wzdrygnięcie. Ale dziewczyna nie puszczała, a ja powoli zaczynałem się skruszać. Nie potrafiłem tłumić swoich uczuć, to było zbyt wiele. Chciałem coś jeszcze powiedzieć, ale tym razem zupełnie język odmówił współpracy.

To głupie, że nie wiedziałem jak się zachować w tym momencie. Mówiła o potrzebie przebywania z kimś w trudnych chwilach, a ja nie potrafiłem odpowiednio tego skojarzyć. Nie miałem pojęcia czy tego akurat chcę, ale jednocześnie nie mogłem stwierdzić, że nie chcę. A może jednak spróbować? Może jest to odpowiednim wyjściem w tej chorej sytuacji. Przecież nie prosiła mnie bym jej opowiadał o wszystkich, chciała mi pomóc w najlepszy sposób jaki istniał. Przynajmniej moim zdaniem. To było nawet... miłe. Spojrzałem jej w oczy i postanowiłem: odwzajemnię uścisk jakkolwiek by to straszne było.
Nie wiem ile to trwało, ale jakoś... poczułem się lepiej. Nie potrafiłem tego dokładnie wytłumaczyć, bo jednak nie ogarniam wielu rzeczy. Świat był straszny w tym swoim skomplikowanym sensie. Byłem szczęśliwy jako tako póki byłem zamknięty w swoim małym pudełku, ale gdy pewnego dnia wtargnęło do niego nieszczęście w postaci miłości. Skąd ja w ogóle wpadłem na pomysł, że uda mi się żyć jak gdyby nigdy nic? Moja przestrzeń uczuciowa została naruszona i zostanie to już na zawsze w moim wnętrzu.
- Nie wiem czym sobie zasłużyłem, że jesteś dla mnie taka miła - powiedziałem nieco podbudowanym już głosem, co było niezłym postępem. Może po woli mi przechodził pierwszy szok? Ciekawe czy będą nawroty? I kiedy przejdzie całkowicie? Bo nadal nie czułem się najlepiej. - Dobrze, że zostałaś - przyznałem odsuwając się w końcu od niej. Bo co za dużo to niezdrowo.

Każdy widział świat inaczej, to jak świat Fangory i mój się różnił, było widać na pierwszy rzut oka. Choć nie do końca. Oboje byliśmy w pewnym sensie marzycielami i idealistami. I chcieliśmy by po prostu było dobrze. Tyle tylko, że czasami nawet tak drobne życzenie okazuje się zbyt wielkie. Niesprawiedliwość? To jasne.
Wzruszyłem ramionami, bo nie wiedziałem co jej odpowiedzieć. Nie chciałem zaprzeczać temu, bo miała rację. Każdy zasługiwał na obdarowanie uśmiechem, tyle że coś z tyłu głowy szeptało mi, że nie jestem każdy. Jestem Kostek i musiałem zasłużyć by spotkało mnie coś dobrego.
- Nie dam rady się w tej chwili uśmiechnąć - przyznałem szczerze. - A jeżeli już z cała pewnością to będzie nieszczere. Więc nie będę próbował.
Popatrzyłem w podłogę, a wtedy Fangora zaczęła mówić o swoich zdolnościach. Nie wiem czemu ale gdy powiedziała, że zauważa więcej to przeszły mi dreszcze po plecach. A co jeśli zauważyła coś więcej niż to, że jestem smutny? Ogólnie to wszystko brzmiało jakby wcale nie chodziło jej o mój smutek, ale co coś innego. Nie wiem, czy w tej chwili niepotrzebnie nie panikuję, ale jednak. Musiałem o to zapytać:
- A czy... Czy zauważasz coś jeszcze we mnie oprócz smutku? - wyszeptałem, bo głośniej nie dałem rady. W sumie z tymi talentami byliśmy podobni. Ja również widziałem więcej niż powinienem, na przykład to, że Fryderyk aktualnie jest lekko podenerwowany bo czuje wiosnę. Szczęściarz, też bym chciał mieć takie problemy. - Naprawdę chciałbym dobre zakończenie, tyle, że w bajkach zawsze pojawia się jakiś bohater ratujący sytuację, a w tej akurat żadnego nie widzę.

Nie miałem pojęcia dlaczego wcześniej nie zauważyłem tego jak bardzo Fangora jest wspaniałą i wartościową osobą. Znaczy od zawsze ją uwielbiałem i naprawdę była jedną z najlepszych osób przebywających w tym miejscu, ale dopiero teraz doszedłem do wniosku, że nikt jej nie pobije w pocieszaniu. Nie wiem skąd wiedziała co powinna w danej chwili powiedzieć i co zrobić, by mnie nie przestraszyć, ale robiła to z doskonałością bliską perfekcyjności. Kochałem ją za to. Jezu, o ile bardziej życie byłoby prostsze gdybym obdarzył uczuciem taką osobę jak ona, przecież istniało jeszcze wiele wspaniałych, uczuciowych dziewczyn w naszej rezydencji (choć Fangorze nigdy nie dorównają pod pewnym względem), na pewno istniały szansę na odnalezienie drugiej połówki. Szkoda tylko, że w żaden sposób nie potrafiłem sobie tego wyobrazić. Chodzę za rączkę z dziewczyną, a po nocach śnię o Gaspardzie. Nie czułbym się zbyt dobrze, ba, czułbym się jak świnia okłamując tą dziewczynę. Znów odbiegłem zbyt daleko swoimi myślami.
- Tak, jestem smutny, a wściekłość to z pewnością nie moja domena. Chyba, że mowa o wściekłości na samego siebie - przyznałem jednocześnie ciesząc się z tego, że jedynie to zauważyła. Tak więc moja tajemnica nadal była moją. Super. Gdy Fan wspominała o zmarszczkach mimicznych, a zwłaszcza tej jednej od razu przed oczami stanął mi obraz mojego ojca. Ten to dopiero miał dołek, zadziwiające jak można być podobnym do kogoś fizycznie, a jednocześnie być całkiem innym. Bo to, że byłem do niego poniekąd podobny to była prawda. Tak samo Maks, a nawet Misza. Można było dostrzec parę cech. Z kolei aura, jeżeli już o tym wspominamy, każdego człowieka była inna. Dopiero po pewnym czasie zacząłem to zauważać, ba, nawet zacząłem dostrzegać, że nie tylko kolory się w niej pojawiają. To było coś na kształt przedmiotów, które każą ci się zastanowić nad ich znaczeniem, wysilić twoje myśli byś mógł odpowiednio skojarzyć i dowiedzieć się czegoś o osobie. A nawet dodać własny przedmiot do tej całej aury naruszając jej dotychczasowy układ i na przykład kogoś uzdrowić.
- Wspaniale, Fan. Z chęcią zobaczę się w stroju superbohatera! Tylko nie potknij się o pelerynkę - dodałem i niebywałe, bo uśmiechnąłem się do niej lekko. Tak, właśnie teraz. Nie wiem dlaczego, ale podejrzewałem, że przez to co się działo z Fryderykiem. To tak jakbym zaczął czuć się potrzebny bo mogę komuś pomóc. nawet jeżeli to była zwykła papuga. No i przy okazji miałem okazję uszczęśliwić Fan, tak jak ona pocieszyła mnie. - Zobaczmy co się stało z zacnym Fryderykiem - powiedziałem zbliżając się do niego. - Chyba nic poważnego Fan, to przez te zmiany, wiesz, nagle pojawił się dzień - odpowiedziałem, a potem przymknąłem na chwilę oczy i skupiłem się na tym, by w aurze Fryderyka pojawiły się lekki zakręcone zawijaski poprawiające mu humor. - Powinno być już lepiej.
Na ludziach takich sztuczek nawet nie próbowałem, bo wiedziałem, ze mi się nie powiedzie. Ale na ptakach jak najbardziej. Znaczy, po raz pierwszy udało mi się coś aż tak bardzo zaawansowanego. Cóż, rozwijam się, ćwiczenia nie idą na marne.

Zawsze lubiłam odwiedzać innych w najmniej oczekiwanych momentach i składać niezapowiadane wizyty. Obudziłam się, gdy na dworze było jeszcze ciemno, a moje współlokatorki smacznie spały. A może dopiero co zasnęłam po wczorajszym spotkaniu? Spojrzałam na zegarek i skrzywiłam się nieco. Dopiero piąta nad ranem. Jeszcze nigdy tak wcześnie nie wstałam. Mimo wszystko podniosłam się z ciężkim westchnięciem z łóżka i nałożyłam na siebie ubrania, przeczesując blond włosy palcami, choć nie przyniosło to żadnych korzyści - nadal wyglądały niedbale.
Starając robić się wszystko jak najciszej, schyliłam się i wyciągnęłam z szafki dwie butelki całkiem dobrego alkoholu i paczkę waniliowych papierosów. Oczywiście, że musiałam tam iść, nie potrafiłabym zasnąć kiedy już wstałam z łóżka. Wyszłam po cichu z pokoju i skierowałam się na parter. Daevendra, pomyślałam kiedy na twarz wstępował delikatny uśmiech. Przetarłam zmęczone oczy i bez chwili zastanowienia, nacisnęłam klamkę, wchodząc do pokoju. Wiedziałam, że nie będzie zły. Rozejrzałam się dookoła, w pokoju panowała ciemność, choć widziałam niektóre przedmioty, a co najważniejsze - mojego prywatnego Zbawiciela leżącego w łóżku. Postawiłam butelki na szafce i położyłam papierosy obok, siadając na łóżku.
- Pobudka, przyniosłam dary, pysiaczku. - Uśmiechnęłam się szerzej, kiedy odgarnął ciemne loki na bok. - Och, nowy dzień. Kolejny dzień męczarni. - Spojrzałam na niego, mrużąc oczy, by móc go zobaczyć dokładniej w ciemności. Wskazałam głową na butelki stojące na szafce. - Mam nadzieję, że nie będą mi mieli tego za złe? - Zapytałam mając na myśli Kostka i Cornela. Oni chyba nie mieli nic temu przeciwko, a poza tym powinni się zacząć przyzwyczajać. Lubiłam odwiedzać Jezusa.
Przeciągnęłam się, ziewając, by chwilę potem rozłożyć się na łóżku obok niego. Naprawdę czułam się swobodnie i miałam nadzieję, że on też. Nie chciałabym by czuł się niezręcznie. Był jedną z tych osób, które wyróżniały się i przypadły mi do gustu, a to nie zdarza się często.

Dzisiejszy dzień, a właściwie wieczór, jeśli chciało bawić się w konkretne informacje, zdecydowanie należał do najbardziej nietypowych od samego początku mojego pobytu w rezydencji. Po całym budynku tłumnie krążyły grupki pijanych bądź będących pod wpływem innych substancji odurzających - nie chciałam nawet zastanawiać się jakich, bo na samą myśl o tym, że ktoś na własne życzenie wkraczał na drogę do zniszczenia sobie całego życia, robiło mi się słabo - ludzi, którzy najwyraźniej zgubili trasę wyścigu, zorganizowaną przez jednego z kontrolerów w ramach imprezy urodzinowej. Jako iż niespecjalnie interesowałam się kwestiami administracyjnymi ani też nie angażowałam w życie towarzyskie rezydencji, nie miałam pojęcia czy ktokolwiek ze Starszych pozwolił na tę całą imprezę (bo do tego, że o niej wiedzieli, nie miałam żadnych wątpliwości; wszak nikt tutaj nie był głupi ani ślepy), ale podejrzewałam, że ktoś musiał. W innym wypadku jubilat musiał wykazać się zaskakującymi ubytkami w myśleniu. Choć szczerze powiedziawszy, patrząc na zachowanie co niektórych, poważnie zastanawiałam się nad tym dokąd nasz świat w ogóle zmierzał. W każdym razie, jako iż absolutnie nie miałam ochoty kręcić się między bandami pijanych imprezowiczów rozprzestrzenionych praktycznie wszędzie, ani też siedzieć samotnie w pokoju i cierpieć z powodu moich nieszczęsnych uczuć, postanowiłam wybrać się do jedynej osoby z tych znanych mi, która prawdopodobnie przebywała dzisiejszego wieczora w swoim pokoju. Teoretycznie była też Yael, jednakże z nią nie było do końca wiadomo; wydawało mi się że przyjaźniła się z dzisiejszym jubilatem i pewnie bawiła się ze wszystkimi, przełamując swoją nieśmiałość. Przemierzyłam pośpiesznie dystans między naszymi piętrami, po drodze mijając jakąś pijaną grupkę na rolkach bredzącą coś o dążeniu do wygranej i stanąwszy pod drzwiami pokoju Konstantego kulturalnie zapukałam. Miałam nadzieję, że jego dziwni współlokatorzy nie byli w środku, bowiem zawsze mnie przerażali. Szczególnie ten dziwny Daevendra, słynący w całej rezydencji z dosyć nietypowej osobowości oraz aparycji.

To co działo się na zewnątrz przerażało mnie, jakbym miał do czynienia z jakimś huraganem, a nie zwykłymi ludźmi próbującymi się bawić na swój dziwny i niezrozumiały dla mnie sposób. Ale jeszcze bardziej przerażało mnie to co się dzieje wewnątrz mnie i jak bardzo niezdecydowanym człowiekiem się okazałem. Bo czy ktoś normalny uznałby, że się w kimś zakochał zupełnie bezpodstawnie, a następne parę miesięcy poświęcił na zamartwianie się jak bardzo ta miłość jest niesprawiedliwa, jak bardzo jest trudne coś z tym zrobić. A gdy w końcu się to dzieje, gdy dochodzi do zbliżenia nagle wszystko pryska niczym bańka mydlana, a drobne kropelki ulatują z niej przeistaczając się w odłamki szkła, które spadając ranią mnie doszczętnie. Byłem głupi, że pozwoliłem sobie na jakiekolwiek uczucia wiedząc, że nie powinienem ich uczuć. I najważniejsze, nie powinienem mylić tęsknoty za przyjacielem z miłością. A gdy już pomyliłem domino poszło w ruch i tym sposobem mamy tą sytuację, którą mamy. Zupełny dołek i zanik jakichkolwiek uczuć. Aktualnie byłem pustym opakowaniem wiedzącym na swoim łóżku i wpatrzonym w ścianę. Starałem się nie zerkać na pozostałe części pokoju, bo wiedziałem, że każdy najmniejszy nawet defekt uszkodzi mi psychikę i znów nie będę mógł się skupić.
Lecz jednak moje skupienie i tak zostało przerwane cichym pukaniem w drzwi. Wiedziałem, że Deav i Cornel szaleli na imprezie, podobnie jak ich przyjaciele. Więc to na pewno był ktoś do mnie. Wziąłem książkę z półki i położyłem ja na łóżko tak by wyglądało, że właśnie czytałem. Nie chciałem uchodzić za kolesia, który siedzi tylko i gapi się w ścianę.
Otworzyłem drzwi i ukazała mi się Gerda, uśmiechnąłem się z nawet lekką radością na jej widok, zawsze było mieć tu kogoś z kim można było sobie porozmawiać od serca. Może nawet... Może nawet byłbym w stanie opowiedzieć jej o zdarzeniu po tym jak pozostawiła mnie przed rezydencją? Może, ale najpierw dowiem się w jakiej sprawie przyszła. I zresztą nie miałem pojęcia, czy nie wyjdę na głupka mówiąc jej o tym, że teraz nie kocham Gasparda. Pomyśli, że zwariowałem, że nie panuję nad tym co czuję, że jestem za dziwny by się z nią przyjaźnić. Tego bym nie zniósł.
- Witaj Gerdo, miło cię widzieć - rzuciłem grzecznościową formułkę, bo nigdy nie wiedziałem jak powinienem się przywitać. - Nie stratowali cię na korytarzach? To co się tam dzieje to istny horror. A co u ciebie słychać?

Uśmiechnęłam się blado do Konstantego, gdy otworzył przede mną drzwi. Chciałam sprawiać wrażenie w miarę zadowolonej z życia i obecnego samopoczucia, jednakże im bliżej kogoś znałam, tym ciężej było udawać mi że naprawdę wszystko jest dokładnie tak jak być powinno. Teraz, kiedy mieszkałam w rezydencji, zamiast w jakimkolwiek innym miejscu na Ziemi gdzie byłabym zdana wyłącznie na siebie w kwestii zaopatrywania się w niezbędne do życia produkty, miałam czas na typowe zmartwienia osób w moim wieku, takie jak problemy z własnymi, zdecydowanie nieodpowiednio ulokowanymi uczuciami. Co gorsza, wcale a wcale mnie to nie cieszyło. Nigdy nie sądziłam, że to powiem, ale w pewnym sensie tęskniłam za czasami kiedy musiałam troszczyć się o prozaiczne sprawy dnia codziennego i nie miałam czasu na jakieś rozterki uczuciowe; tego typu problemy przynajmniej nie sprawiały tak dużo bólu, a co najwyżej skłaniały do pewnych wyrzeczeń. No i łatwo było im na dłuższą metę zaradzić. Jeśli zaś chodziło o problemy które nurtowały mnie obecnie, pozbycie się ich wydawało mi się graniczyć z cudem. Nie wiedzieć czemu im bardziej próbowałam zapomnieć o Willu, wmówić sobie, że wcale nic do niego nie czuję, że nie chciałabym by spojrzał na mnie inaczej niż na wszystkie inne dziewczęta, tym bardziej te wszystkie uczucia eskalowały. Zupełnie nie wiedziałam, co mogę na to poradzić i z tegoż powodu od kilku dni chodziłam w zdecydowanie gorszym nastroju niż wcześniej.
- Na szczęście nie. Choć gdybym nie miała swojego talentu i nie znalazła się tutaj w kilka sekund mogłoby być zdecydowanie gorzej. Dziwi mnie tylko, że nikt z nich nie wydaje się przejmować ewentualnymi konsekwencjami - dodałam i przekroczywszy próg rozejrzałam się w uwagą po całym pomieszczeniu. Na szczęście, zgodnie z moimi nadziejami, współlokatorów Kostka nie było. Gdy przestałam poświęcać swą uwagę kontemplowaniu wnętrza, zwróciłam twarz w jego kierunku i spojrzałam na niego uważnie. Właściwie, trochę się o niego martwiłam. Wydawał mi się być jakiś przygnębiony i przewidywałam, że mogło chodzić o jego uczucia względem Gasparda. W końcu nie słyszałam, by ostatnimi czasy miał jakieś inne zmartwienia.
- U mnie w porządku - odparłam lakonicznie. Miałam zamiar opowiedzieć mu o mojej nieszczęśliwej miłości, w niczym nie przypominającej tych wszystkich wielce romantycznych historii, a przytłaczającej swoją prozaicznością, jednak nie chciałam od tego zaczynać całej rozmowy. - Choć nie ukrywam, że bywało lepiej. A co u ciebie? Nie przeszkadzam ci w niczym? - zapytałam i posłałam mu niepewne spojrzenie. Nie lubiłam narzucać się innym.