Kamienica wynajmowana tymczasowo przez Baudelariego

Zaprawdę powiadam, że jeśli spotkam jeszcze raz tego samego człowieka, który nakłonił mnie na podróż w głąb Gimle wczoraj to go uściskam. Znaczy nie. To gej był. Dlatego tylko w głębi Gimle znalazł miejsce dla siebie. Z kim ja się w ogóle zadawałem, gdy przestawałem kontaktować? Za nic nie mogłem sobie przypomnieć, gdzie ja go spotkałem i jak wylądowałem w tamtym miejscu, gdzie znów wraca mi pamięć, bo widzę dwa wielgachne karaluchy wędrujące od całej kolonii ich kumpli. Niedobrze mi się zrobiło. Znów pustka w głowie, która wciąż boli, boli. Jak ja dałem radę przeżyć ostatnie lata i nie natknąć się na psychola? A wiem. Sam nim podobno byłem.
- To oczywiste - poparłem go. To co planowaliśmy wymagało pełnej dyskrecji od osób w to zamieszanych oraz wielu innych dziwnych zasad. To zdecydowanie był mój najlepszy pomysł od wielu, wielu lat. W sumie to od zawsze. Że też w ogóle utkwił mi w głowie, bo zupełnie nie pamiętam tego wspaniałego momentu, gdy ponoć miałem począć wrzeszczeć, że spełnię najgłębsze pragnienia tego miasta i założę burdel.
Zaangażowanie Napoleona innych pewnie by przerażało, ale nie mnie. Nawet się uśmiechnąłem, a błysk w mym oku tylko się bardziej uwidocznił, gdy Bauldelarie zaczął o tym podpisywaniu cyrografu. Że też sam na to nie wpadłem. Jeszcze najlepiej własną krwią. Dobra, nie będą chcieli. Nie pojmą zajebistości takiego klimatu. Ten pomysł musiał wypalić. Musiał.
- Trzy-trzydzieści? - wyrzuciłem z siebie zaskoczony zachłannością. Dużo piękna się przyda, ale aż tyle? I to jeszcze modelek bielizny? - Internet? - Rzuciłem bardziej dla żartów niż na poważnie. Skąd miałem wiedzieć, gdzie znaleźć tyle panienek, ładnych panienek, panienek z Vicotria Secret, które będą na tyle głupie, by zgodzić się na pracę w Piekle naszym. Nasze Piekło. Jak to brzmiało. Powiedziałbym moje piekło, ale nie mogłem. - Czyli rozumiem, że pomimo jak na razie braku modelek wchodzisz w to. - Musiałem się upewnić. Po co dalej się dręczyć i snuć marzenia skoro nic z tego może nie być? Po nic.

Zaraz tracić wieczór. Wszak noc jeszcze młoda i przecież te tu kręcącą się wokół to w sumie nie jedyne w tym miejscu. I zupełnie nie wiem co mu przeszkadzało tło. Liczyła się rozmowa, a w takim tłumie można było liczyć na dyskrecje. Nikt nie dałby rady podsłuchać, no chyba, że znajduje się tu stosowny utalentowany. Tych to wszędzie pełno. Znaczy ja w swych podróżach mało kiedy ich spotykałam, ale inni podobno bez przerwy. Może hipisi nie rodzili zbyt wielu mutantów? Ale za to hipisi robili najlepsze imprezy, z których potem nic nie pamiętałem, więc na co mi ktoś kto zrozumie czemu tak się po kilku kawach boję dotykać czegokolwiek. Drążące ręce równa się szukaj rękawiczek. Tylko ja nigdy nie wiedziałem, gdzie te rękawiczki posiałem, a potem musiałem słuchać tych rozmów: hej, widziałeś to: klamka totalnie stopiona! dziura w kanapie! auuu! ktoś mnie poparzył! Ale serio. Kiedyś nauczę się i tych działających pozytywnie.
- Postaram się - obiecałam, zamyślony. Skąd ja miałam takie wziąć? Ale dwa miesiące to kupa czasu, więc się jeszcze o tym pomyśli. - No jasne. - Wstałem. Zrobiłem coś na kształt salutowania i momentalnie zniknąłem w tłumie. Łapiąc jakiś płyn, który ewidentnie wodą nie był, ale co ja będę wybrzydzał, gdy taki spragniony jestem? Szybko się zapomniałem, jednak pomysł oraz nowy cel utkwił mi w pamięci. Musiałem tego dokonać.

/ skok /

Kierując się od taksówki do kamienicy zajmowanej przez Baudelariego zastanawiałam się, dlaczego w ogóle postanowiłam zapuścić się w te rejony miasta, zamiast zebrać parę osób i zająć się czymś typowym dla halloween, jak upijanie się w głupich kostiumach które każdy i tak prędzej czy później z siebie zrzuci. Z takiego czy innego powodu. Nie, właściwie znacznym uproszczeniem byłoby powiedzieć, że zastanawiałam się nad tym czemu akurat dzisiaj wybierałam się do Napoleona; chodziło raczej o to, dlaczego zawsze tak chętnie się z nim spotykałam. To znaczy owszem, nic dziwnego, że bez żadnych sprzeciwów udawałam się na spotkania z bogatymi, przystojnymi, władczymi mężczyznami, ale mimo wszystko na ogół trzymałam się nieco na dystans przy rozwijaniu tego typu znajomości. Znacznie łatwiej było owinąć sobie kogoś dookoła palca ignorując go i zmuszając do większego starania się. Dlatego w normalnych okolicznościach zapewne zakończyłabym niedorzeczną tekstową wymianę zdań wymijającą odpowiedzią dotyczącą tego czy przyjdę, a następnie albo w ogóle się nie zjawiła, albo przyjechała porządnie spóźniona. Ot, żeby nie było zbyt łatwo. Jeśli chodziło o Baudelarie'a, może i nie rzucałam mu się bez pamięci w ramiona, ale też nie byłam aż tak zdystansowana jak zwykle. Generalnie osoba Napoleona ciągle dawała mi do myślenia i nie do końca rozumiałam, jak miałam się do niego ustosunkować. Z jednej strony niesamowicie pociągała mnie jego tajemniczość, aura władzy oraz zepsucia jaką dookoła siebie roztaczał, i ta widoczna na pierwszy rzut oka chęć dominacji nad wszystkim i wszystkimi. Z drugiej jednak trochę się go obawiałam; było w nim coś co naprawdę mnie niepokoiło. Nigdy nie potrafiłam ocenić prawidłowo na ile czyste miał sumienie. Słyszałam wiele plotek na temat jego osoby oraz prowadzonego stylu życia i chociaż sama nie byłam personą o największym kodeksie zasad moralnych, niektóre z tych plotek uważałam co najmniej za niewłaściwe. Mimo wszystko, ostatecznie znalazłam się przed drzwiami mieszkania Napoleona i zadzwoniłam. To także musiało o czymś świadczyć, czyż nie?
Uśmiechnęłam się nieznacznie w odpowiedzi na jego przywitanie, zachowując jakieś pozory obojętności; z doświadczenia wiedziałam, że nigdy nie należało otwarcie pokazywać mężczyznom jak bardzo schlebiały ich słowa. W efekcie mogli czuć się zbyt pewnie i pozwalać sobie na różne impertynencje. Pozwoliłam by pomógł mi z futrem - sztucznym, oczywiście, bo tylko takie ostatnio były w modzie - i by poprowadził mnie w głąb swojego lokum. Rozejrzawszy się krótko po wnętrzu musiałam przyznać, że miał gust. Kolejny plus. Szybko jednak porzuciłam kontemplowanie wystroju, ponieważ Baudelarie podał mi kieliszek, najwyraźniej chcąc wznieść toast.
- William? - Choć na początku wysłuchiwałam jego enigmatycznych słów z pewną dozą obojętności, na dźwięk imienia Donovana drgnęłam niespokojnie. - Co takiego zrobił Will, że zasłużył sobie na twój gniew? Nie powinieneś mieć na głowie większych zmartwień niż tak nieszkodliwa jednostka jak on? Zwłaszcza, że ostatnio podobno przeszedł wielką wewnętrzną przemianę i stał się zupełnie innym człowiekiem - Ostatnie zdanie wypowiedziałam ze słabo skrywanym sarkazmem. Z tego co wiedziałam mój przyjaciel zadzierał wyłącznie z niewinnymi dziewczynami, które wykorzystywał, albo ewentualnie z ich starszymi krewnymi płci męskiej. A Napoleon nie pasował ani do pierwszego, ani drugiego typu. Nie upiłam ani trochę z kieliszka, czekając na jakieś wyjaśnienia. To nie tak, że zamierzałam rzucić się w obronie przyjaciela - po pierwsze od kiedy William przeszedł tę niby wielką przemianę i stał się głupim nudziarzem nie byliśmy tak blisko jak wcześniej, a po drugie byłam zdania, że kiedyś powinien odpowiedzieć za swoje czyny. Chciałam jednak wiedzieć o co chodziło, a poza tym absolutnie nie podobało mi się połączenie słów 'Will' i 'wielkie cierpienie'. Mimo wszystko był tylko biednym, niedorozwiniętym emocjonalnie chłopcem z małym poczuciem odpowiedzialności, czyż nie?

Noc Duchów wybrałem tylko z jednego powodu: księżyca. Nie dlatego, iż jestem miłośnikiem jasno świecących naturalnych satelitów, ani nie dlatego, iż zacząłem studiować numerologię czy horoskopy. Od tych trzymam się z daleka: kto to pomyślał, by czytywać wypociny najaranych staruszek a potem się do nich stosunkować? Tylko lenie czekają, ja wyciągam ręce po to co jest moje. Moja była władza. Osiągnąć ją mogłem przy pomocy Lucyfera. Biedny mały chłopiec, którego zgubiłem przez głupotę Tilleya, teraz się odnalazł. Niewyjaśnionym szczęściem tego gnoma okazało się pokrewieństwo z istotą, która była dla mojego czarnego konia bardzo ważna. Cytrynek równie łatwo zyskał sobie spowrotem moją przychylność, jak ją stracił przy pierwszym potknięciu. Ale moja ludzka broń miała już złamane serce. Jego serce było na tyle słabe, iż bardzo prosto udało nam się prejąć nad nim kontrolę. Sercem Lucyfera wciąż szargały sprzeczne uczucia, ale jedno rzuciło się w oczy nawet Lemonowi. Może dlatego, że czuli to samo? Tu pojawia się William. Mnie osobiście było obojętne kim był William. Dla mnie byl tylko szarym, brzydkim kolegą Florentyny. Kiedyś nawet podejrzewałem ich o bardziej bliskie kontakty, ale po wysłuchaniu kilku wypowiedzi, stwierdziłem że nawet czytający w głowie ma więcej do powiedzenia. Ciekawszego.
Zacmokałem. W kieliszku została jeszcze połowa.
-Florence, w istocie masz rację. Nie dziwi mnie twoja ciekawość: odkąd Napoleon Baudelarie w ogóle wie o istnieniu jakiegoś szaraczka o względnie popularnym imieniu William. Ale uwierz mi, chłopak się naraził moim przyjaciołom. Nawet gdybym chciał, nie mogę mu tego puścić płazem. Tak wymaga kodeks. Jeżeli coś do niego czujesz, może lepiej teraz mi powiedz zanim on zamilczy na wieki? Cóż i tak się czasem dzieje. A jego przemiana, eh... muszę Cię zmartwić: według odwiecznego prawa, pewnych rzeczy się nie zapomina, a na poprawę będzie miał czas po śmierci- wytłumaczyłem na wpół ironizując. Nie uzyskałem jeszce wiadomości o sukcesie, aczkolwiek już widziałem kolejne moje poczynania. Po pierwsze: moja moc. Umiejętność znikania była przydatna, lecz jako władca powinienem być na widoku. Potem zajmę się tą chołotą. Skończą jak William. Przy moim boku staną chątni, reszta zgninie. Florentyna będzie mi czyścić płaszcz z paprochów, które ulecą ze spalonych zwłok.
A w Noc Duchów moce najbardziej smutnych są na najwyższych obrotach. Czyta się książki.

Nadal nie upiłam ani trochę z kieliszka, bo zwyczajnie nie chciałam, by tak niedorzeczny toast się spełnił. Martwy Will? To byłoby niemożliwe i to nie tylko dlatego, że by mi go brakowało. Temu człowiekowi tyle razy uchodziły na sucho rzeczy, które każdemu innemu przysporzyłyby masę kłopotów, że aż ciężko było w to uwierzyć. Will, w moim pojęciu, był osobą która zawsze ze wszystkiego wychodziła cało i nie wierzyłam, by naprawdę coś mogło mu się stać. Na tym przecież polegała cała istota Donovana - należał do tej elitarnej grupy szczęśliwców, którzy od zawsze doskonale sobie radzili i to nie przez niezwykłe umiejętności, a przez najzwyklejszy fart. Dobrze urodzony, rozpieszczony, z łatwością w nawiązywaniu kontaktów, przyjemną aparycją... Czy William nie miał zawsze wszystkiego, co chciał? No dobrze, dyplomatycznie przemilczę kwestię jego dzieciństwa, ale wydaje mi się, że to jedyna rzecz jaka mu nie wyszła. Nie miałam pojęcia, na ile poważnie powinnam potraktować słowa Baudelariego. Z łatwością potrafiłam wyobrazić sobie jak w ramach obrony honoru byłby w stanie kogoś skrzywdzić, ale... Cóż, miałam szczerą nadzieję, że to nie był taki przypadek. Mimo że ostatnimi czasy Will zrobił się niesamowitym nudziarzem i drażnił mnie swoją beznadziejną postawą, wciął był moim przyjacielem.
- Coś do niego czuję? - prychnęłam, niezadowolona ze sformułowania jakiego użył. Zupełnie jak gdybym kochała Williama, albo jakby był mi niezbędny do życia. - Nie ujęłabym tego w ten sposób, ale owszem, Donovan na pewno nie jest mi obojętny. To jeden z moich wieloletnich przyjaciół i naprawdę nie podoba mi się perspektywa jego śmierci, szczególnie, kiedy wypowiadasz się o tym z taką radością. Czy mógłbyś zdradzić mi, co takiego niewybaczalnego uczynił mój przyjaciel, że chcesz ukarać go najwyższą ceną? - zapytałam, nagle przybierając zaskakująco czynną postawę. Na ogół starałam się nie wnikać w sprawy Baudelariego, ale tym razem po prostu nie mogłam biernie patrzeć jak opowiada o rychłym zgonie mojego przyjaciela. - Wiem, że Donovan potrafi być, kolokwialnie mówiąc, wrednym skurwielem, ale czy naprawdę zrobił coś aż tak okropnego? Poza tym, szkoda na niego nerwów. I uwierz, wiem o czym mówię - skończyłam miękkim tonem i wreszcie zrobiłam użytek ze swojego kieliszka. Potrzebowałam alkoholu, jeśli miałam zamiar dalej perswadować cokolwiek Napoleonowi. Na ogół nie miałam żadnego problemu z wyrażaniem swojego zdania i pomiataniem ludźmi na prawo i lewo, ale Baudelarie nie był taki sam jak większość śmiertelników. Szczerze powiedziawszy chyba nigdy wcześniej nie spotkałabym nikogo, kto miałby tak dominującą postawę wobec otoczenia.

Życie Napoleona wyglądało wyjątkowo nudno: siedział w domu całymi dniami, przechadzał się sztywno urządzonymi korytarzami od barku do pokoju, popijał drogiego koniaka, wyglądał dobrze. Sam, wśród ciszy dziennej, wieczornej, nocnej. Sam on, jego pieniądze, jego świat. Zaraz już będzie trzymał go w garści. Już czuł pulsujący od niego fetor. Ten smród, którym chciał władać. Ludzie, którzy będą wielbić jego imię, ludzie którzy będą jego marionetkami. Chciał już czuć bicie serca planety na swojej dłoni. Planety.. No właśnie jednej otworzył drzwi. Zmierzył ją od głowy do stopy, a nawet dwóch stóp.
- Chciałbym poznać kogoś, kto zdziałał ten powrót starych znajomych - przywitał się z nią zmrużając te swoje czarne oczka. Odstawiłby szklankę na bok i pomógł jej z okryciem, lecz Napoleon Baudelarie nie bywał dżentelmenem, gdy nie musiał być. Zresztą, znał Ziemię, jej takie fanfary nie były potrzebne do szczęścia. - Przynosisz wino i siebie w najbardziej z nieoczekiwanym momencie? To będzie smakować starymi czasami
Lubił stare czasy. Wyjatkowo.

No wiem, że nie ma, ale Napoleon może przez tą samotność zaczął zwracać uwagę na jakieś rzeczy, których nie ma? Zresztą, jego ego jest tak maksymalnie przerośnięte, że nic dziwnego, że mógł takich rzeczy się doszukiwać. Nie wszystko musi być prawdą.
- Przyznać się, że nudziłem się niezmiernie? A ktoś mi za to zapłaci?- powiedzmy sobie wprost: Napoleon, który dzwoni do kobiety prosząc, by mu umiliła wieczór jest dość znanym scenariuszem, ale Napoleon jakoś nie przywykł dzwonić do kobiet, które chciały zrobić sobie z nim dzieci.
Prawie by się był nie skapnął, że kieliszek sunący po blacie był przeznaczony dla niego i pewnie dlatego prawie przyprawił ją o jakieś szybsze bicie serca - w sumie podobało mu się to, że tylko tak można ją przyprawić o taką chorobę. Nawet bardzo, bardzo mu się podobało. Ale w ostatnim momencie schwycił kieliszek i obrócił go w dłoni.
- Ciekawa propozycja. - ocenił, zamieszał winem, dając mu poodychać, bo tak trzeba i się napił. Alkohol był tą jedną jedyną rzeczą, której nigdy nie opuści. I trony też.
- Nie wiem, nigdy nie miałem do czynienia z grzecznością - to jak Voldek na ostatnim starciu z Potterem, ogarliście? Bo Baudelarie pewnie troszkę kłamał, tak jak Voldek kłamał. Przecież miał tą swoją kuzynkę DOBRĄ dziewczynkę. Jej się oczywiście wydawało, że jest zła, ale Napoleon miał z niej dobrą pompę, jak patrzył na jej małą buzię na której robiły się zmarszczki zła. Chyba sobie postawiła za swój życiowy priorytet, by być takim jak on kiedyś. Większa pompa.
A tak naprawdę, to Napoleon nieczęsto bywał dobrym człowiekiem. Ostatnio zdarzyło mu się to, kiedy pozwolił Lemonowi zarządzać swoim klubem. Sam nie był pewien po co to zrobił, lecz tak ogólnie rzecz biorąc i tak wciąż był całkowitym właścicielem. Doglądał różnych spraw, a Lemon miał go za swojego najlepszego kumpla. Super, wiedzieć, że ktoś uważa cię za kogoś tak pospolitego. IRONIA.