Kuchnia

Zdecydowanie to był koniec imprezy. Sam nie wiedziałem skąd mam tyle sił jeszcze. Wydawało mi się, że zaraz zrobi się jasno. Cały dzień na nogach powinien mnie dobijać, a tu nic. Miałem swój miecz i niebieską fajkę. Znaczy ta fajka była głupia i nie będę się smucić, gdy ją zgubię, ale z nią w zębach wyglądałem świetnie.
- Budzimy się - powiedziałem, delikatnie stukając Mikę w ramię. Nie mogłem z siebie, że dopiero tutaj ją znalazłem i po takim czasie. Będę na mnie strasznie zła, gdy zobaczy jak wygląda. Tyle czasu w tak dziwnej pozie spać. Byłem przekonany, że musiała zasnąć zaraz jak od niej poszedłem. Dlaczego nie poszła na górę?
Wcześniej musiałem niemalże całej imprezie zabronić wracać po pijaku. Wszyscy się świetnie bawili, potańczyli, wypili, zapalili, a ja nic. Ja... ja robiłem się stary!
Zdruzgotany tym kompletnie dobudziłem jako tako Mikaelę. Parę godzin przespać się w normalnych warunkach i wrócić do domu.

/ gdzieś już tam w Rezydencji /

/ Rezydencja /

Nie podobało mi się to wszystko, stanowczo coś szło nie tak. Na dodatek przez całą godzinę męczyła mnie wizja Any idącej korytarzem i oglądającej się za siebie, nie było to wcale pokrzepiające, bo od razu na myśl przychodziło to, że robi coś wbrew temu co obiecała. A mianowicie miała się od wszystkiego trzymać z daleka i zapomnieć raz na jakiś czas o Sebastianie. Musiałam ją znaleźć, tyle, że pewnie była już na tyle sprytna by mnie unikać. Nie cierpię jej inteligencji.
Całe szczęście, że tym razem to nie ja organizowałam imprezę, znaczy odrobinę pomagałam, ale nie na tyle by przejmować się co teraz powinnam zrobić. Wręcz przeciwnie, jeżeli ktoś coś mi każe to to zrobię, a teraz natomiast usiądę sobie w pustej kuchni i pogapię się w ścianę próbując zobaczyć coś jeszcze z naszej przyszłości.

/ przedpokój - salon /

Wpadłem do kuchni, przekonany, że akurat w tym miejscu coś do jedzenia znajdę, bo ostatnio jadłem wieki temu, bo aż dwie godziny temu, lecz zamiast ton jedzenia natchnęłam się na Mikę, tępo gapiącą się w ścianę.
- Hm... - mruknąłem, zastanawiając się, czy przypadkiem nie powinienem się wycofać. Bo ona z tą miną zawsze zajęta była naszą przyszłością i to ponurą, a jeśli widziała coś ważnego raczej nie byłaby zadowolona, że jej przerwałem. Także począłem się wycofywać, ale jak na urodzoną gapę przystało przy swoim wychodzeniu strąciłem ze stołu jakieś kubki, a te zahaczyły o paczki chipsów, jeszcze nie rozpakowanych, a te znów ruszyły na alkohol wszelaki, ale go uratowałem. Uff. Ona pewnie już to przewidziała albo zajęta była ważniejszymi sprawami. Bo jeśli przewidziała to czemu mnie nie ostrzegła, hmm?

Mrugnęłam parę razy powracając do rzeczywistości i teraźniejszości dzięki jakiemuś dość nieoczekiwanemu dźwiękowi. Och. Luke. Chodząca katastrofa, ale i tak od jakiegoś czasu nawet jego najgłupsze zachowanie mnie nie złościło. Może na zewnątrz tak wyglądało, ale chyba zdążyłam do tego stopnia przywyknąć, że nie zauważałam różnicy. Uśmiechnęłam się do niego na powitanie.
- Siadaj, bo jak dalej będziesz się próbował skradać to niewinni tylko na tym ucierpią - wskazałam na miejsce obok siebie. - I weź z sobą tą butelkę - dodałam po chwili zastanowienie.
W sumie to nic ciekawego nie udało mi się przewidzieć, bo wszystko dalej niż doba było zasnute ciemną mgłą. Nie taką jaką widziałam gdy próbowałam odnaleźć Jane, odrobinę inną i bardziej niepokojącą. Fajnie, trzecie oko mi się zepsuło, akurat dzisiaj. Uznałam, że to pewnie z przemęczenia, bo w sumie ostatnio zbytnio nadwyrężałam swój talent. Może po paru głębszych odrobinę mi się rozjaśni?

Nie umiem się skradać, a oni mi to jeszcze wypominać będą. To dopiero mam przyjaciół, a konkretnie jedną przyjaciółkę. Mikaelę. Wstretna istota, którą za bardzo lubię nawet przez to. Pamiętam te stare dzieje, kiedy naprawdę nasze relacje były prostsze. Ja nabijałem się z jej skłonności do bójek, a ona ogółem ze mnie i było dobrze. Ale jak na złość gdzieś jej skłonność do bójek przepadła. I z czego teraz miałem się nabijać? Chyba będę musiał jej w pokoju pogrzebać. Kurde. Już to na pewno przewidziała i koniec z mego planowała. Także czym prędzej złapałem butelkę i ruszyłem w jej stronę, jakbym wcale przed chwilą nie planował tego co planowałem i usiadłem obok niej.
- Rozumiem, że w tym roku chcesz jako pierwsza zaliczyć zgon - rzuciłem, podając jej butelkę. - Wspaniałe towarzystwo do tego wybrałaś - pochwaliłem ją jeszcze. Bo przecież nie będę stał i gapił się z boku jak sama pije, nie? To byłoby głupie. Ale wiadomo też było kto pierwszy padnie. I to nie byłem ja. Ha! Ta cała impreza robiła się coraz fajniejsza.

Dobra, wcale tak do końca nie pogodziłam się z tym, że moje wizje nie działają. Dlatego w podświadomości cały czas byłam otwarta na ich przyjście, tak w razie czego. Nawet tak z lekka próbowałam zmniejszać o kroczek ich zasięg, by dokładniej zobaczyć od jakiego momentu ich ostrość zaczyna się pogarszać, ale to była żmudna praca. Na dodatek myśl o pogawędce z Lukiem była za bardzo kusząca by poświęcić więcej czasu problemem talentu niż jego. Tak więc...
- Mogę się założyć, że już ktoś leży głową w śniegu przed domkiem, więc wcale nie będę pierwsza - powiedziałam i gwałtownym ruchem odebrałam mu butelkę. Przyjrzałam się etykietce i wzruszyłam ramionami. Musujące wino jakiejś niezbyt znanej marki. Pfe. Spojrzałam w stronę blatu, na którym stał większy wybór trunków, ale w końcu uznałam, że i tak nie chce mi się wstawać, więc nie będę wybrzydzać. - Oczywiście, że wspaniałe, na nic innego mnie nie stać. A ty co robisz w ogóle w kuchni? Myślałam, że te sprzęty cię wkurzają.

Może i nazwiecie mnie głupim optymistą, ale byłem przekonany, że jeszcze nikt nie miał czasu się tak tu urżnąć. No chyba, że już w takim stanie tu zajechał i po prostu do domku nie zdążył wejść, a wleciał w zaspę i tak został. W to uwierzę nawet.
- Możliwe - mruknąłem tylko, dając sobie odebrać... wino? I to musujące. Doprawdy chyba musiało mnie jeszcze po tym moim niezdarnym zachowaniu przyćmić, że wziąłem akurat to. No ale ona sama wskazywała akurat na tą butelkę. Może dlatego nie skomentowała na głos wyboru? - Wkurzają. Zwłaszcza jak po norwesku nawijają i to tak dziwnie - przyznałem. Odebrałem jej to wino i sam się za nie zabrałem, bo ona się tak czaiła z nim. - Przynajmniej na razie umiem je blokować, ale potem będzie gorzej. Ha - zakończyłem, bo akurat udało mi się odkorkować je i nic nie uszkodzić. - Głodny byłem - odpowiedziałem na poprzednie pytanie, biorąc łyka i krzywiąc się niemiłosiernie. Jak ja nie znosiłem bąbelków. Ale ruszać tyłka do stołu też mi się nie chciało. Wypijemy i to.

Znałam doskonale możliwości naszych przyjaciół i mogłam się nawet założyć o tego kogoś przed wejściem. Czasami takie zachowanie mnie dobijało, ale dzisiaj postawiłam na tym krzyżyk i się pogodziłam. W końcu byliśmy rozwydrzoną pijacką młodzieżą nie znającą żadnych granic i tak dalej. Ech. Nawet nie myślało mi się by stać się nagle cnotką bojącą się odezwać w towarzystwie, czy też wystawić się na ośmieszenie poprzez upicie. Sorry, to nie ja.
Luke zabrał mi butelkę na co od razu chciałam się odpowiedzieć tym samym, ale w końcu dałam spokój. Niech już myśli sobie, że on tu polewa. I tak ja rządzę.
- Norweski to bardzo piękny język, ole brumm - powiedziałam. - Normalnie twoja mina podczas otwierania wina powala - zaśmiałam się opierając łokieć o blat, a głowę o dłoń i zapatrując się w Luka. Wiadomość o tym, że był głodny mnie nie zdziwiła, ale to, że niczego nie tkną już tak. - A nie wiesz przypadkiem, jak się impreza rozkręca w salonie? - zapytałam kiwając głowę w stronę gdzie znajdował się tłumek.

Pokiwałem jej głową na zgodę, chociaż w ogóle nie uznawałem tego języka za piękny. Zdecydowanie. Zwłaszcza, gdy człowiek nawet sam ze sobą w swej głowie zostać nie mógł tylko ciągle słyszał szepty jak to chyba ta młodzież się psuje czy coś. No naprawdę kazać im tłumaczyć te szepty na angielski nie zamierzałem. Może potem. Albo wreszcie zmuszę ich, by się zamknęły.
- Dziękuje. Tylko ty potrafisz mnie tak pięknie obrazić - stwierdziłem, wciskając jej to okropieństwo w łapy. Naprawdę byłem coraz bliższy podniesienia się i sięgnięcia po choćby durne piwo. Prywatny leń kazał jednak dalej mi siedzieć na tyłku i cieszyć się chwilą. - Jak chcesz to idź sprawdź - mruknąłem. Ale lepiej zostań tu ze mną.

to się nazywa długi post. Wenę tracę;c

- To nawet nie była obraza, jesteś zbyt przewrażliwiony - stwierdziła. Przecież jedynie wspomniałam, że zrobił śmieszną minę podczas otwierania wina. Każdy robi czasem śmieszne miny. Nawet ja, zazwyczaj gdy się obudzę i pierwszy raz przejrzę w lustrze. Zresztą nawet nie ziewam zbyt ładnie. Ale nikt nie jest idealny.
Szklanki na szczęście mieliśmy przygotowane na stole, więc po prostu polałam nam. Coś czułam, że dzięki temu czemuś się wcale nie upijemy, więc nareszcie się podniosłam poświęcając się dla dobra sprawy.
- Masz ochotę na lekką mieszankę? - zapytałam odnajdując zwykłą wódkę i wracając na miejsce. Nie ma to jak idealny pomysł. Teraz to na pewno zaliczę zgona jako pierwsza. Na szczęście taka myśl nie powstrzymała mnie by zmieszać oba trunki w naszych szklankach.

Tak zauważyłem, że kiedy ja się starałem i mówiłem tak piękne rzeczy to ona cały czas się uśmiechała jakby miała zaraz się ze mnie począć świat. To doprawdy bardzo nieładnie z jej strony. Bardzo, bardzo. Ale czegóż innego miałbym się po niej spodziewać? No czego? Że pocznie bić brawo. W sumie nie miała kiedy, bo z przemowy przeszliśmy w o wiele ciekawsze tematy. Szkoda, że dopiero teraz?
- Ja? Co? - Wyrwało mi się. Obserwowałem ją, gdy wstawała z krzesła i podchodziła do mnie. Wciągnąłem ją na siebie, obejmując w pasie i całując równie mocno co ona mnie. Byliśmy pieprzonymi idiotami, że tyle czasu zmarnowaliśmy na kłótnie, unikanie się, powroty do przyjaźni. Całowanie się jest o wiele lepsze! Nigdy bym nie przypuszczał, że będzie mi tego brakować. Tego i wielu innych sytuacji, o których lepiej nie myśleć, bo jesteśmy w kuchni na czyjeś imprezie.
- Wynajmijcie sobie pokój! - Piękny moment oczywiście ktoś musiał przerwać. Jakże by inaczej. Przeklęty naród zawsze zadziała nie wtedy, kiedy trzeba. Niechętnie przeniosłem swoją uwagę z Mikaeli na jakieś dwie dziewuchy, stanowczo zbyt mocno umalowane i chyba zbyt młode nawet, by tu przebywać. A patrzcie jakie wygadane. Poprosiłem mikrofalówkę, by się otworzyła i jedna z nich dostała drzwiczkami w plecy. To jednak przydatne jest. Wynosić się szybko, bo chce wrócić do tego co nam przerwałyście. Migiem.

Ja miałem taki pas. Wisiał na honorowym miejscu w jego pokoju, ale jak to w tym pokoju bywa pas zdobył inne zastosowanie jak tylko ozdobne. Jakiś ciuch tam zawisł, a potem kolejny i pewnie już nikt, by nie uwierzył, że na jakieś ścianie wisi i czeka na odkrycie, jakiś pas miedziany. Momentami sam nie wiedziałem, czy mi się to tylko kiedyś po pijaku uroiło. Może ruszę na poszukiwania pasa?
Roześmiałem się, kiedy dziewuszki szybko się zmyły. I bardzo dobrze. Poczekajcie, bo jeszcze powiem o was Yves i dopiero będziecie miały ciekawie. Dziewczyna raczej nie będzie tolerować małolat tutaj.
- Masz aż tak słabą pamięć? - Odpowiedziałem pytaniem na pytanie. Dłużej zwlekać z powróceniem do czynności jakie nam brutalnie przerwano nie zamierzałem. No mieliśmy taki czas do odrobienia, a całowanie Miki nie równało się doświadczeniom z żadną inną dziewczyną. Nie żebym porównywał kogokolwiek z kimkolwiek.
Tak sobie zdałem sprawę, że przecież całej nocy przesiedzieć tu nie możemy, więc w końcu się od niej odsunąłem. Parę centymetrów, ale zawsze jakaś odległość. Byleby nie patrzeć na usta i dam radę powiedzieć to co zamierzałem.
- Może sprawdzimy co w salonie? Tort, wiesz - powiedziałem. Brzuch się domagał i tyle.

Posiadałem. Nie posiadałem. Sprawię sobie taki, a ten drugi najwyżej znajdę jak się będę wyprowadzał. Nic innego nie zmusi mnie do tak pięknego posprzątania, że dam radę odnaleźć te wszystkie zaginione przedmioty. Moje czy Edkowe. Swoją drogą to trochę dziwne, że dalej mój pies z uporem maniaka wybiera rzeczy należące do mojego współlokatora, by je zniszczyć. Jakby moich się bał czy coś. Stracę fortunę na odkupowanie tego wszystkiego. Ale prezent jest cudowny.
- Miny ludzi? - podsunąłem z nadzieją. Ja chciałem tortu. Tortu, tortu, tortu. Dajcie mi pycha tortu. - Jesteś okropna i nie umiesz działać bezinteresownie - rzuciłem, robiąc proszącą minkę. W sumie nie wiem czemu się tak upieram na głupi salon. Przecież tu mam wszystko co mnie przez dłuższy czas będzie interesowało, czyli Mikaelę. Ewentualnie ten alkohol za jej plecami, stojący na stole. Tak. To też mogło człowieka zainteresować.

Załóżmy jednak, że ten argument o minach ludzi mnie przekonał, choć to było wielkie naciągnięcie. Choć lubiłam zaskakiwać, to jednak od jakiegoś czasu wolałam trzymać swoje własne prywatny życie jedynie dla siebie, a nie dla ludzi. Choć trzeba przyznać, że chciałam zobaczyć minę Any i Yves. Choć słuchanie tego co będą miały do powiedzenia, o ile w ogóle będą miały, nie miałam zamiaru. Zresztą każdy kto mnie choć trochę znał wiedział, że trudno przekonać mnie do czegoś czego nie chcę.
Oczywiście bywały wyjątki, w tym przypadku Luke i jego prosząca mina. Po prostu nie potrafiłam dalej go tu trzymać.
- No dobra - odpowiedziałam. - Na chwilę, a później wracamy. - Moje postanowienie nie dało się poddać do dyskusji. Bo tak. Puściłam Luka i odsunęłam się od niego, by mógł spokojnie wstać i udać się ze mną do salonu.

/ Salon /

Mi tam to na chwilę bardzo odpowiadało, bo przecież gdy już brzuch przestanie domagać się jedzenia, trzymając jako zakładnik żołądek i grożąc mu jego własnym kwasem to doprawdy będę w stanie myśleć tylko o jednym. Tak, potrafię się do tego przyznać i leczyć się nie zamierzam, bo nie ma z czego. Ja chce się trochę nacieszyć mym odzyskanym związkiem.
- Jestem za - oznajmiłem, podnosząc się. A potem poszedłem za nią do salonu skąd już brzmiało sto lat. Jak się spóźniłem na tort to będę zły. Bardzo zły.

/ salon /

/rezydencja

Jeszcze nigdy, w czasie Sylwestra, nie czułem się tak okropnie. Oto dzień w którym wszystko się kończy i zaczyna. Możesz zostawić za sobą wszystko i zacząc od początku, starajac się bardziej, lub po prostu przestajac się starać. Nowy rok daje nowe możliwosci. To jasne. Ludzie pełni entuzjazmu i postanowień. A moje postanowienia? W tym roku ich nie mam. W tym roku chcę czegoś, czego nie mogę mieć i dobrze o tym wiem. Wcale nie chodzi tu o brak pewnosci siebie. Jestem pewny siebie, pewny swoich zalet i mogący ukryć wady. Wszystko na nic. Bo, jak każdy dobrze wie, do tanga trzeba dwojga. Jaki nowy rok, taki cały rok. Zapowiada się, ze cały rok będę zadręczał się myślami o osobie, którą chciałbym mieć przy sobie tak bardzo. Tak to się właśnie dla mnie zaczyna.
Spóźniłem się na imprezę bliźniaczek, bo szczerze, to nie planowałem tu być. Ale wtedy Yv mogłaby zapytać, czmeu nie dotarłem, i co? Umiałbym ją okłamać? Nie.
Od przyjścia wypatruję jej sylwetki, na nic. Nie chcę myśleć o tym co może teraz robić. Pare razy widziałem jej siostrę. Jakim cudem ludzie mogą je mylić? Są takie różne. Yv ma swoją przyciągajacą aurę, ten nieodparty urok, błogość. I uśmiech. Uśmiechają się inaczej.
Uśmiecham się do siebie, kiedy o tym myślę. Nieświadomie i mimowolnie.
Czuję się żałośnie i nie mogę nic z tym zrobić. Platoniczna ( i warto dodać 'nieodwzajemniona') miłość jest najtrudniejszą formą miłości. Jest mi wstyd, ze dałem się w ogóle w coś takiego wpakować. Jestem na siebie wściekły.
Nie mam nastroju na zabawy w salonie, starczy mi piwo w kuchni. Musi mi wystarczyć. Nie wyobrażacie sobie jak długo można przyglądać się butelce piwa i ciągle widzieć w niej coś na czym można się skupić. Obejrzałem dokładnie etykietkę i myślę, ze wiem o co chodziło jej projektantowi z tymi wzorami. Z mojego piwa uciekają bąbelki. Raz, dwa, trzy... czternaście, piętnaście.. dwadzieścia osiem..
Jakby nie patrzeć, wolę cały rok myśleć o piwie, niż o tej, przez którą co raz mniej czerpię przyjemnosci z codzienności.
Moze gdybym był większym idiotą i znacznie mniej spostrzegawczym, to poszedłbym do niej i wszystko z siebie wyrzucił, tym samym przynosząc sobie chwilową ulgę. Na szczęście nie jestem i nie mam zamiaru przyspieszać naszego rozstania, które niewątpliwie nastąpi. Znaczy 'rozstania'. Zupełnie jakbyśmy byli parą. Chodzi tylko o to, ze kiedy wszystko juz będzie jasne, to to co łaczy nas teraz się skończy.
Co z piwem? Bąbelkuje dalej. Trzeba pić szybciej.

Siedziałem tu do północy. Nawet bym nie zauwazył tej magicznej godziny, ale usłyszałem huk ogni. To trochę mnie obudziło. Wstałem, zostawiając pustą butelkę na stole, i sie stad zabrałem.

/rezydencja xd