Pokój na górze

I ponowne westchnięcie z mej strony, gdy dziewczyna ląduje u mych stóp, a fajerwerki za oknem, mówią mi, że oto mam dwadzieścia dwa lata. Tak, parę minut wcześniej i miałabym dopiero dwadzieścia jeden lat, ale mamuśka się sprężać nawet przy porodzie nie umiała. Cóż, mówi się trudno.
- Prawie na mnie wleciała. Patrz jak celujesz - mruknęłam niezadowolona. To nie on miał dzisiaj urodziny. Co za durna data. Pierwszy stycznia wybija i się jest starszym o rok. Nie lubię tego. Nie lubię urodzin, mam paskudny humor i to nie na mnie się odbije. Wstałam z łóżka, przechodząc nad dziewuchą. Miałam ochotę "przypadkiem" ją kopnąć za te urocze spojrzenia kierowane w moją stronę. Sądziła, że się przestraszę? To ona się miała bać mnie. I w sumie musiała już drzeć ze strachu, bo tylko wtedy robili takie głupoty jak patrzenie spode łba na mnie lub jeszcze głupsze: takie samo patrzenie na Ricco.
- Dobrze. Nic nie wiecie. A my szukamy innej Mikaeli Strom, urodzonej szóstego grudnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego roku w Bergen, tak? - Zatrzymałam się na chwilę, patrząc na nią. Fajerwerki przeszkadzały mi w utrzymaniu nastroju grozy. - Twoja koleżanka sypiała z nim? Musiała być niezła skoro zatrzymał ją przy sobie tyle czasu. - Uśmiechnęłam się złośliwie, patrząc na nią. - Nie kłam więcej. - Nie miałam ochoty na te gierki. Bardzo nie miałam. W sumie bardziej bym chciała dostać robotę na tego dupka, Sebastiana. Jego nikt nie lubił, a wciąż go trzymali. Z tym talentem trudno mu było coś zrobić. Jednakże, jeśli naprawdę kazał im to zrobić to jest dla mnie idiotą, co nie potrafi kłamać. Przecież Magnus był tak przewrażliwiony na punkcie nieodpowiednich osób, które dowiadują się zbyt dużo, że choćby poprzez pogłoski kazałby je zabić. Jednakże, wiedząc, że naprawdę są winne mi było prościej wykonać to polecenie. Mordowanie za nic mnie nie kręci. Odrzuciłam włosy do tyłu, czekając co powie na to. W sumie mogła nic nie mówi. To było tylko takie dręczenie nasze, by w razie czego zdobyć kolejne nazwiska. Na nią i jej przyjaciółkę był już wyrok. A Bracia się wkurzą, gdy się dowiedzą, że dorwaliśmy tylko jedną. Tamta była niby mądrzejsza, więc pewnie już stąd zwiała. Szkoda. Kiedy indziej ją dorwiemy.

W tym momencie mało mnie obchodziło to jaką mamy godzinę, co właśnie się dzieje za oknem. Może i mieliśmy nowy rok, ale moja sytuacja wcale się nie zmieniła od tej z poprzedniego. Nadal tkwiłam w tym durnym pokoju z psychopatami. A tak mało brakowało bym teraz była z Lukiem gdzieś w jakimś pokoju obok, pogrążona w całkiem innym rodzaju myśli i zajęta w zupełnie różny sposób niż teraz. Tak wspaniale się wszystko zapowiadało póki nie usłyszałam od Any co zrobiła i nie wpakowałam się wprost w ręce tej dwójki. Jeżeli miałabym kogoś oskarżać to z całą pewnością byłby to Sebastian.
Normalnie uwielbiałam być traktowana jak przedmiot, a właśnie tak to zabrzmiało w ustach dziewczyny, gdy wspomniała o celowaniu. I dodatkowo niby cenne informacje na mój temat, och, szczam w majtki ze strachu bo ona zna moje nazwisko. Nie powiem, że wolałam w tym momencie chociaż znać imię brunetki, ale nawet nie miałam zamiaru o to pytać. Nie będę zniżała się do ich poziomu, bo wylądowałabym w ściekach.
- Nie, nie szukacie innej, ale nie wiem skąd wy bierzecie te wszystkie bzdury na nasz temat. Z tyłka? - zapytałam siadając prosto. Może i inni by wstali z podłogi na moim miejscu, ale miałam lekkie wrażenie, że jak tylko wstanę to znów ten gbur przygniecie mnie do ściany. Choć i w tej pozycji byłam narażona na uderzenie z bucika od tej zołzy. Ja bym przynajmniej na jej miejscu rozważała takie posunięcie. - Pierdolcie się, nic nie wiem.
I tak byłam na przegranej pozycji nie będę się jeszcze poniżać do tego, by przyznawać się, że kłamię. Jakaś cząstka godności mi została.

Wszystko zapowiadało to co się miało stać, ale przecież nigdy nie jest łatwo uwierzyć, że za chwilę może się stracić życie. Dlatego tak łatwo było mi pyskować. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że owy facet, którego pierwszy raz w życiu widziałam, za chwilę zrobi to przed czym mnie ostrzegał w swoich groźbach. Przecież to takie nierealne, że ktoś do ciebie podchodzi, łapie za włosy, a za chwilę czujesz jak twoje serce przyspiesza swoją pracę. Normalnie na co dzień człowiek nie odczuwa pracy serca, no chyba, że jest właśnie po jakimś wielkim fizycznym wysiłku. Ale to i tak nie można była porównać do tego co ja czułam. Jakby ktoś do podmienił moje serce na obcą maszynę o dziwnej sile.
Zaczerpnęłam jeszcze raz powietrza i wytrzeszczyłam oczy. Podniosłam wzrok na mężczyznę i spojrzałam na niego. Uśmiechał się jak seryjny morderca, którym niebywale pewnie był. Normalnie aż skaczę z radości, że mu właśnie dostarczyłam takiej pięknej atrakcji w postaci własnej śmierci. Super początek roku dla tego sukrywsyna. A niech mu wrzód na chuju wyrośnie, niech zgwałci go banda gejów, niech wypalą mu gałki oczne. I niech czymś ostrym powiększą mu ten jego zajebiaszczy uśmieszek. Aż nie mogłam się oprzeć wizji samej siebie wyciągającej jakiś nóż i haratającą mu już i tak paskudną gębę. Do kurwy nędzy, już nie będę miała więcej na to okazji.
Zadziwiające jak te parę ostatnich sekund potrafi się dłużyć. Jakbym spędzała godzinę wpatrzona w twarz tego faceta. Akurat to wcale nie było zabawne. Na szczęście w pewnej chwili jego twarz zaczęła nabierać innych rysów, na dodatek w kolorystyce znanej mi jedynie z moich wspaniałych wizji, które do cholery nigdy nie pojawiają się na czas. Dlaczego mnie nie ostrzegły przed moją własną śmiercią? Czy właśnie dlatego ostatnimi czasy przyszłość była taka ciemna? Dlatego, że chciałam zobaczyć coś po mojej śmierci? Pewnie tak. Ale teraz chciałam się skupić na mojej ostatniej wizji w życiu. Dzięki niej przynajmniej mogłam zobaczyć coś więcej poza moim mordercą. Nie sprawię mu takiej satysfakcji, że będzie tym co zobaczyłam jako ostatnie. Ale niech cholera to weźmie, że nawet nie będzie o tym ten popapraniec o tym wiedział. Ricco. Tak się nazywał. Nie miałam pojęcia skąd to wiem, może przypomniałam sobie w tym momencie moją starą wizję z jego udziałem, o której wcześniej była mowa? A może powoli zaczynałam odpływać na drugi świat? Wszystko było możliwe.
Na filmach i w książkach to zawsze jest tak ładnie ukazywane, jakiś tunel ze światłem, polana w zielonym lesie, chmurki z pierdolonymi aniołkami w zasranych pieluchach. Dlaczego ja nie widziałam nic takiego? Jedynie zwyczajną wizję, która w tym momencie chyba nie stanowiła aż takiej bardzo ważnej sprawy. Bo co niby miałam zobaczyć? Jak Luke znajduje pocieszenie po mojej śmierci u jakiejś innej dziewczyny? Jak w końcu dorywają Anę, a potem Sebastian się nad nią znęca ze stoicka miną? A może jak dowiadują się o Maksie i on też kończy w ten sposób co ja? Nie miałam szans by temu zapobiec, przecież już niedługo stanę się zwykłym trupem, bez świadomości. Nie będę w stanie nawet wydać z siebie jednej myśli. Nie, nie wierzyłam, w żadne niebo czy piekło. To była dobra bajeczka dla dewotek chcących nadać sens swojemu podstarzałemu życiu. One nie istniały, istniała jedynie utrata świadomości, pustka. Nie będzie mnie tu już więcej. Nie zjem kolejnego obrzydliwie niesmacznego tortu urodzinowego, nie pojeżdżę nigdy więcej na łyżwach, nie naćpam się więcej z Lukiem i nie skończę z nim w łóżku. Chyba każdy umierający przechodzi właśnie przez tą fazę emo. Czytałam kiedyś o fazach śmierci, ale w tej chwili za nic sobie ich nie mogłam przypomnieć. A podobno w ostatnich chwilach całe życie przelatuje przed oczami niczym dołujący film z marnym zakończeniem. Nic z tego.
Ja widziałam jedynie tą dziwną wizję. Może teraz w końcu na parę słów o niej? Była dziwna, najpierw widziałam Ricco, potem jego twarz nabrała bardziej przyjemnych kształtów. Aż w końcu przeraziła się w obcą mi osobę. Nie musiała nic mówić, wiedziałam jak ma na imię, skąd jest, ile ma lat. Wiedziałam co lubi robić o drugiej w nocy, jakie ma pragnienia, plany na przyszłość. Ale najważniejsze to to, że wiedziałam, że niedługo odkryje swój talent. Na początku nie rozumiałam tego wszystkiego, po co mi te informacje, z jakiej okazji nagle objawiają mi się sekrety obcej osoby. Że niby moja nowa postać? Taka reinkarnacja? Nie było mowy, ona już gdzieś tam żyła. Nie była niczym kompletnie związana ze mną. Ta osoba jedynie potrafiła robić coś co można uznać jako cud.
Nie żebym właśnie dostrzegła nadzieję dla ocalenia samej siebie, bo trzeba przyznać, że to było dość nierealne. Przecież nie ma życia po życiu, moja 'dusza' za chwile ulegnie zniszczeniu. Przecież nie było mowy by istniała bez w miarę sprawnego ciała. Żyjącego ciała z sercem w jednym kawałku. Tak się nie da. Przecież nie zostanę jakimś duchem latającym nad sufitem i przestawiającym pierdolone meble. To było głupie.
Dokładnie to nie wiem, w którym momencie mojego jakże ciągnącego się umierania uświadomiłam sobie, że od dawna znam kogoś kto na okrągło ma styczność z umarlakami. Dlaczego wcześniej o nim nie pomyślałam? Chyba byłam zbyt przyzwyczajona do myśli, by ukrywać co też on potrafi, w końcu sam o to prosił. A ja nie miałam zamiaru specjalnie niszczyć komuś życie, skoro ten zachowywał się nawet w normalny sposób. Więc nigdy nie poruszałam tematu rozmawiania ze zmarłymi z Marvelem. Może powinnam się tym bardziej zainteresować, bo wtedy przynajmniej wiedziałabym co mnie czeka. Bo moja wizja o stracie 'duszy' właśnie upadła. Skoro istniała szansa pozostania na tym świecie w jakikolwiek sposób, to zamierzałam to zrobić. Gówno mnie obchodził ten świat, ale nie zamierzałam się z niego ruszać ani na krok. Przyzwyczaiłam się do życia w tym chlewie, a nagła zmiana na cukierkowe niebo nie była w moim stylu. Tak więc zostaje. Możecie przygotować zamrażalkę na moje zwłoki. Bo nie odpuszczę jak ja będę robić wszystko by zostać, a moje ciało ulegnie rozkładowi. To by była przesada.

/ śmierć /