Bar

Jak zwykle wszystko na moich barach! Powiodłem spojrzeniem do jej szklanki i do swojej, po czym się też napiłem wytrząsając z myśli taką fantazję o Isce i Venusie w której ja masowałem im na przemian stopy. Jakieś dziwne mam ostatnio skojarzenia.
Z tego co wiedziałem, Iss nienawidziła Venus. Pamiętam wciąż jak kiedyś siedzieliśmy razem na dziedzińcu i ona narzekała, że wszyscy chłopcy tak się garną tylko do blondynki, a dla nidj zostały same odpadki. Cięty język dziewczyny jakoś mnie wtedy tak nie pociął, jak teraz, kiedy sobie przypomniałem. Jak tak dalej sądzi, to wgl super.
Z tyłu doszły mnie słowa Dimitriego i aż się zagotowałem w sobie, odgotowałem, schowałem w sobie i chciałem mu przywalić na raz. Mieszanki to moja specjalność. Ale udawanie biedaka to specjalność Lytijakena czy jakoś tam. Musiał brać Yves - Yael - nieważne, na litość? Z drugiej strony, może przeleci laskę tego chujka co go nienawidzę, Dżastina. No, ale jak zrobi to, żeby zapomnieć o tym, że...? Właściwie co ja mu zrobiłem? Niech wyjaśni!
-To co teraz zrobimy..?- z nami? Nie dodałem. Choć może powinienem sprecyzować.

No. Kiedyś tak było. Ale okazało się, że nie ilość a jakoś się liczy. I to wcale nie jest wina Afrodyty, że tak się do niej lepią. Zresztą, zdążyłam się przekonać że to wcale takie miłe nie jest, jak mogłoby się wydawać. Choćby ten Halloween. Następnym razem przebiorę się za Transformersa. Nie, i tak w końcu ulegnę pokusie i założę strój atomówki. Dobra, nieważne.
- Jak już nie możesz wytrzymać, to możemy stąd iść. - stwierdziłam uprzejmie. Trochę mnie to zdumiało, bo kók dorwał się do alkoholu, ale co. Jego decyzja.

Jak by mnie coś kopneło. Mogliśmy wyjść!? S u p e r. Ja mogę jej nawet masować te stopy, ale niech Dymek nie widzi tego. Niech nie podsłuchuje. Niech nie emanuje na mnie tej swojej złej energii. Przez niego miałem poczucie winy, że w ogóle coś czuję do kogoś. To było takie egoistyczne z jego strony, że nie pozwalał mi być szczęśliwym! Wiedząc jakie ma dla mne znaczenie jego słowo, robił wszystko bym zrezygnował z cudownej przyszłości, jaką mogłem mieć z Izą. I nie rozumiał chyba, że ja nie miłem do dzisiejszego wieczora pojęcia o tym co siedzi w moim sercu. Uważam, że najlepiej jak sobie damy po kilka walnięć, kopów i czegoś tam, nawzajem, żeby nam przeszło to obustronne boczenie się.
-I dobrze! Bo ja już nie wyrobię w tym kocu pony. Ogony są ciężkie!- oświadczyłem wesoły i zszedłem z krzesła. Zachaczyłem spojrzeniem o plecy Dimitriego, ale nie widząc jakiegokolwiek zainteresowania z jego strony, postanowiłem już się nie wychylać. I poszliśmy z tego okropnego w skutkach Hallowen. Jedyne co spoko, to to, że Iss znów zmierzała tylko ze mną do pokoju, w którym czekałem ją tylko ja.

/rezydencja.

Ze smutkiem odsunęłam pustą szklankę ale zostawiłam sobie słomkę, była zielona i powyginana w jakieś esy floresy. Bawiąc się nią w dłoni zerknęłam na Dimitriego.
-Uważasz, że nie stać mnie na jakąś podłość? - Oczywiście, że mnie nie stać. Przynajmniej zamierzoną. Gdy poddaję się emocjom potrafię być naprawdę przykra.
-I jeszcze mi grozisz? oh! - przyłożyłam dłoń do serca i wydałam okrzyk rozpaczy. - Nagrabiłeś sobie młodzieńcze, nawet nie wiesz jak bardzo. - żeby wzmocnić efekt. Pokręciłam głową ze zrozpaczoną miną.

Zmierzyłam Lykecośtamnena groźnym spojrzeniem, które po niecałej sekundzie przybrało radosny charakter. W takich sytuacjach czasem ciężko mi zachować zimną krew.
Mimo tego, że widziałam gdzieś w tłumie Sebastiana jakoś nie chciało mi się za nim biegać. Zresztą byłby problem gdybym przypadkiem zrobiła tu lodowisko, więc uznałam, że dalsza rozmowa z Dimitrim nie wyrządzi wielkich szkód w mym sumieniu.
-Romeo? - uśmiechnęłam się kpiąco i uniosłam jedną brew. Cóż za określenie! - Przestawił się na wypowiadanie swoich myśli i jadaczka mu się nie zamyka, więc mu uciekłam. - Uśmiechnęłam się i założyłam włosy za ucho.

Miałam tego dosyć. Z każdym ruchem wylatywało ze mnie, przez wszelakie pory w skórze, przynajmniej kilka kropli wody. Poza tym pamiętałam, że przyjaciółka lubi Maksa, a on podobnież lubi ją, więc dłużej nie chciałam im przeszkadzać niepotrzebnym moczeniem ich. Zamówiłam colę, chyba z jakimś alkoholem, bo smakowała inaczej niż zwykle. Zapłaciłam za to i pożegnałam się ze znajomi. Nie byłam im potrzebna.
Z butelką wody w garści ruszyłam przez nagle cichy tłum. Widziałam Yves, ale ona randkowała z Dimitrim, jeśli mnie wzrok nie mylił, więc i im nie mogłam przeszkadzać. Niemalże wpadłam na Draculę, więc to sprawiło, że tylko jeszcze szybciej udałam się ku wyjściu z pomieszczenia. Zdecydowanie imprezy nie były dla mnie. Przepraszam tato, ciebie w sumie też mamo, ale wasza córka to odludek. Cieszcie się, że przynajmniej Yves jest w miarę normalna z naszej trójki.

/ przed kamienicą /

//rok temu tańczyłam w innym klubie

Objałam się biodrami o spojrzenia już najaranych rezydentów. Zaczeli szybko, dziś nie mogłam powiedzieć, bym już dobiła ich humoru. Chciałam, lecz za rękę od rana prowadziła mnie Aurelia. Znalazła mnie pijącą herbatę: jedyne me pożywienie, pociągnęła do pokoju. Kazała włożyć czyste ubranie. Była drugą Sophią, co gorsze ona sama pchała się w szablon mojej opiekunki. Nie musiała, ja jej przecież nigdy o nic nie prosiłam. Lubiłam ją, nie wiem dlaczego to wzamian jej wystarczało. Była dobra, ciepła. Jej miękka dłoń prowadziła mnie przez noc, wepchnęła do samochodu i kazała tu zawieść. Gdybym miała wybór nie odchodziłabym od tamtej porannej herbaty. Herbata zaróżowiona w procenty, sprawiała, że przez cały czas chodziłam lekko się chwiejąc. Buty, które wybrałyśmy, były wysokie. Co ciekawe lepiej chodziło mi się na nich, kiedy byłam pijana. Na moim ciele opinała się żółta lateksowa sukienka, kończąca się nie dajej niż się zaczynała. Na głowie miałam konstrukcję. Aurelia wybrała z mej szafy zestaw, który skomponowałam gdy jeszcze byłam w skowronkach. Dziś pozwalałam by robiła ze mną co chciała, miałam ochotę dokończyć procenty. Weszłyśmy do kamienicy. Zapach pamięci libacji wymieszał się z odorem kamieni, niekiedy mijałyśmy podarte wersalki ugniatane przez pierwsze pary. Szłyśmy razem, Aurelia szeptała, bym jej nie zostawiała. Obiecałam, lecz w chwili gdy już ją zdradzałam. Puściłam jej dłoń, wmieszałam się w tłum. Leniwy uśmiech wypęłzł na wierzch, pomiędzy tłumami dotarłam do baru. Baru, tam są moje orzeźwiacze. Chcę znów zatopić się w drgawkach nieczystości.

//zielonego pojęcia nie mam

Kiedy zaczęła się impreza i jakim cudem się tu znalazłem? Owinięty krzywo prześcieradłem tak, aby mój strój udawał grecką togę, obsmarowany cały złotym brokatem (że wyglądałem niczym Edward w słońcu) i z namalowanym na gębie słońcem, stałem pomiędzy innymi przebierańcami, trzymając w ręku kubek z czymś pachnącym jak alkohol. Piłem to nieświadomie, bo w gruncie rzeczy wszystko robiłem teraz nieświadomie. Przewijający się obok mnie ludzie i odgłosy składały się na jeden wielki sen na jawie, przepełniony najróżniejszymi złudzeniami. Nie wiem, co mi dali, ale z pewnością działało. Było fajnie. Wszystko mi się w oczach chwiało, ludzie wydawali się jeszcze bardziej uśmiechnięci i roztańczeni. Nawet nie przeszkadzało mi to, że non stop dostawałem z łokci pod żebra, kiedy przeciskałem się w stronę baru, gdzie migotało mi coś cudownie kolorowego. Lubiłem kolorowe rzeczy. A już szczególnie w ten wieczór.
- Powiedz maleńka jak Ci na imię, zgubiłaś się w tym tłumieee? - zanuciłem, gdy podszedłem bliżej dziewczęcia, które w moich oczach wyglądało jak wyjątkowo skąpo ubrana cytrynowa landrynka na obcasach. Ładniutka, zgrabniutka. Oparłem się nonszalancko o blat i pociągnąłem łyka z plastikowego kubeczka, w którym nadal słodko pachniał otumaniający mnie płyn. Mój uśmiech nie miał w sobie nic z dawnej szarmancji, rozmaślony i rozmyty przez środki odurzające. Z pewnością niewiele brakowało, bym zapytał, czy byśmy nie zakurwili razem densa.

Znam go, mieszkał na wzgórzu. Jego palce zaciskały się na piorunach. Był mistrzem w opanowywaniu bólu, skoro mógł gromy kłaść sobie na twarzy, na dłoniach, na kolanach, gdy każdy z ludzi na widok już krzywił usta. Ja chciałam ból, uwielbiałam cielesne upokorzenie. To było gorsze niż strzykawki. Strzykawki z jego gromów byłyby dla mnie najlepszym lekarstwem. Mogłabym nie liczyć się z rzeczywistością, gdyby był przy mnie i wciąż dawał mi piorunem. Powoli uniosłam wzrok. Piwo wzmocnione trzema kolejkami, którymi uraczył mnie barman, nie czekałam aż alkohol spłynie po gardle, gdy już nalewałam kolejną porcję. Alkohol działał na mnie szybko, dwa mrugnięcia oczami, i już czułam jak się rozpływa po ciele.
Wyciągnęłam ręce w powietrze, oplotłam nimi jego złotą cenną głowę. Czy gdybym zażyczyła sobie ją na tacy, znalazłby się śmiałek, który przyniósłby mi ją z oddaniem? Nie wiem jaki wyraz twarzy miał ów człowiek z czystego złota, lecz jego ubranie przypadło mi do gustu. Moje wylakierowane czerwienią usta zbliżyły się do jego ucha, kiedy oparłam się policzkiem.
- Nawet Zeus nie da rady Fatum- uprzedziłam, przyjmując za dzisiejsze imię Nemesis, więc przeznaczenie. Ale nie dałam mu możliwości ucieczki. W rytm potłuczonej muzyki zwalniającej i na ponów startującej, bez pośpiechu kręciłam biodrami. Butelką, którą trzymalam na jego plecach, nie przejmowałam się. To czego chce, dostanie. Poświata ze złota już wokół niego jest.
Drętwialy mi palce, musujące prądy powoli opanowywały me ciało. Zaraz, jeszcze chwilę i to poczuję. Uśmiechnęłam się do siebie.

<3 zakurwili w densa <33

Nie no, zajebiiiście! Nawet nie musiałem się zbytnio starać, a osiągnąłem swój cel. Moja ulubiona Landryneczka przybliżyła się na satysfakcjonującą odległość i mruknęła mi do ucha coś o jakimś gościu, o którym w życiu nie słyszałem. Znaczy, chyba poznałem jakiegoś Zeusa w swoim życiu, ale tej jego laski Fatum to już w ogóle nie kojarzyłem. Tak czy owak, trzeba było robić dobrą minę do złej gry i udawać, że się wie o co chodzi. A w stanie delikatnej nieważkości każde kłamstwo przychodzi z łatwością.
- Cukiereczku, Zeus to mi nawet do pięt nie dorasta. - stwierdziłem niezwykle pewny siebie. Trzeba udawać obcykanego w tematach, a nie to czy tamto. Dziewczyny nie lubią takich, co nawet nie wiedzą za kogo są przebrani. Kiedyś podsłuchałem takie dwie w przebieralni i dowiedziałem się, że kobiety lubią zdecydowanych facetów, którzy wiedzą czego chcą. A ja wiedziałem, a jakże! Nie omieszkałem nawet po to sięgnąć, najpierw obejmując dziewczynę w talii, a potem sięgając ręką jeszcze niżej, w miejsce gdzie lateksowa, żywa sukienka odpowiednio się opinała. Dopiero po fakcie, gdy trzymany wcześniej w dłoni kubek spadł na podłogę i pochlapał wszystkich dookoła swoją zawartością, mój przyćmiony umysł zaczął nieco kontaktować i uświadamiać mi, że to był może zły pomysł i że w normalnych okolicznościach za takie posunięcie dostałbym twarz. No ale ej, ona na taką cnotkę niewydymkę nie wyglądała, co nie? Nawet tańczyć chciała, co wnioskowałem po mojej dłoni, wciąż opartej wygodnie na jej tyłku, poruszającej się w rytm muzyki. Po części nieświadomie zacząłem się gibać razem z moją Landryneczką, polegając głównie na jej zmyśle słuchu. Dla mnie to była jednolita łupanka i średnio byłem zdolny do wyłapania rytmu. No ale skoro panna Niebieskowłosa wiła się zgrabnie, to co miałem stać jak kołek?

Na tym polegał olbrzymi plus (a zarazem minus) alkoholu i narkotyków: można było się pozbyć wszelkich zahamowań. Bez najmniejszych skrupułów sięgnąć po to, na co wcześniej nie ośmielilibyśmy się spojrzeć. Lecz brak barier nie odnosił się wyłącznie do czynów, bo także do marzeń. Ogrom pomysłów i najróżniejszych chęci spływał potokiem do mojej głowy, pobudzając wyobraźnię bardziej niż kiedykolwiek. Czułem, że w tej chwili mogłem mieć wszystko, czego tylko zapragnę. A czego pragnąłem? Jej, to pewne. Tej jaskrawej, nietypowej dziewczyny, która tak łatwo wślizgnęła mi się w ramiona i wiła się w nich, sprawiając że mój rozkołysany świat zakołysał się jeszcze bardziej. Tej Landryneczki, którą nazwałem muzą, choć żaden ze mnie artysta. To ona tak dziwnie na mnie działała. Wydawało mi się, że strój który dzisiaj miałem na sobie stał się częścią mnie. Drobinki taniego, tandetnego brokatu jakby wsiąkły mi w skórę. Złudne wrażenie, że w przeciwieństwie do Luny zacząłem świecić swoim blaskiem, a nie pożyczonym.
- Wielcy lunatycy nie potrzebują księżyca. - zacytowałem nieświadomie, nadal uśmiechając się krzywo. Z resztą, kto potrzebował Srebrnego Krążka, skoro miało się pod nosem mnie, słońce? Czarny paznokieć na szczupłym palcu wyżłobił na moim policzku ścieżkę, niewidoczną, ale doskonale dla mnie odczuwalną. Nadal podrygiwaliśmy do tego, co w moich uszach wcale nie było muzyką, a mi coraz mniej zależało na zachowaniu godności. Przejechałem dłońmi po jej ciele, z bioder wędrując na talię, później na plecy, szyję, w gąszcz błękitnych włosów, później na twarz. Uśmiechnąłem się szerzej, przyciągając do siebie polukrowane wiśniami usta. Chyba była jedną z tych, którymi się zajmowałem, wpatrując w nich godzinami i starając się wyciągnąć z ich głów tą małą usterkę, która powodowała pomieszanie zmysłów. W ogarniającej duchocie dało się wyczuć jej zapach. Pachniała nieprzyzwoitością, ryzykiem i szaleństwem. Moja obłąkana Muza.

To trafiliśmy. Ja nie jestem arytstą, ja ich tylko doprowadzam do stanu nieużywalności. Wpędzam w depresję, ale wyjmuję pędzle z rąk. Rozedrgane myśli ich chcą ugodzić mą osobę, lecz ja już pędzę przestworzem w ramionach dyrygentów. A on nie jest artystą, więc jest mi osobą nieznaną. On coś wspomniał o tym, że jestem jego podopieczną. Może, lecz nie z własnych chęci. Nikt kto sam nie chce pomocy nie dostanie pomocy. Ale skoro i tak chciał się mą zajmować, to mogliśmy się zawsze gubić w sobie i tak zapominać, jak czas wizyty kiedyś nam niemiło schodził.
Lunatycy, oni mnie prowadzą przez drogę zwaną życiem. Wiję się i im uciekam, ale oni mi zawsze pokażą, co jest właściwe. Przecież lunatycy mało co rozumieją, wrzaśniecie. Oni nie wiedzą co czynią, kim są. A czy któreś z was wie co chce, jak żyć? Jeżeli tak, takich odpowiedzi nie ma. Jeżeli nie, krzyczcie dalej. Ja nie słucham. Wspinam się po złotej drabinie utkanej z włosów czerwonych słoni. Zaciągam się czarną smołą z nozdrzy bogów.
Idzie. Jest szybszy odemnie. Ja się wspinam, a on już przebiera dłońmi po mych plecach. Czuję wyraźnie, jak zmusza mnie bym na niego spojrzała. Patrzę, czy nie patrzę. Nie ma znaczenia, czuję jak mnie ciągnie. Znów to samo. Ale sama chciałam, w końcu inaczej nie umiem sprawdzić czy jeszcze żyję. Czuję tylko jak kant baru wbija mi się w plecy gdy przyciągamy się ustami. Lakierowany aksamit traci swój smak, zaraz będę czuć inny smak. Obojętnie, czy bolą mnie plecy od drewna, czy boli mnie głowa od grzechu. Zamkniętymi oczami widzę więcej. Widzę, że już idziemy w stronę miejsca w którym nikt nie popchnie nas na ziemię, w którym nukt nie zagłuszy naszych odczuć.
Nie zdążyłam uciec. Kajdany pożądania przypieły mnie do jego ciała. Nie puszczą.