Pokój

Miałam tego dosyć. Wszyscy użalali się nad sobą, moich problemów nikt nie zauważał - wiecie czemu ? Bo każdy myślał, że Lidia optymistka, Lidia ma wszystko, Lidia to dziecko i nie ma problemów. Nic nie wiedzieli. Wydałam z siebie dziwny odgłos, coś między stłumionym łkaniem a prychnięciem, zaraz poderwałam się z podłogi i pobiegłam do drzwi. Zdążyłam pochwycić swój notes, kilka zdjęć zeń wypadło, w chaosie leżały na podłodze - jakoś mnie to nie obchodziło w tamtej chwili. Obejrzałam się na nich. po twarzy płynęły mi łzy, jak zwykle zachowywałam się jak niestabilne psychicznie dziecko. To się w sumie zgadza.
- Przepraszam - wydusiłam z siebie. Ostatecznie wybiegłam stąd.

/Nowy dzień.

/przeskok

Pluton okazał się idealnym partnerem rozmowy, nawet nigdy nie pomyślałabym, że znajdę tutaj człowieka, który podziela moje poglądy w tak wielkim stopniu. Ale niestety nie można rozmawiać w nieskończoność, w końcu trzeba było wstać i ruszyć dalej. Wielka szkoda, ale im dłużej pozostawałam z Plutonem tym większe ryzyko, że zobaczy tą moją drugą stronę, a tego bym sobie nie wybaczyła.
Więc idę.

/ Przeskok

/ z pokoju swojego pewnie

Miałam wielki problem z samą sobą, nie wiedziałam, co zrobić. Zupełnie. Moje tysiąć pięćset pomysłów na minutę mnie opuściło, więc byłam koszmarnie znudzona i na nic nie miałam ochoty. Wygrzebałam spod łóżka swoją walizkę, która była moją skrzynią ze skarbami w postaci różnych używek i wyjęłam z niej butelkę Danielsa oraz pudełeczko po papierosach, którego zawartością były starannie zwinięte skręty. Burżuazja. Wsunęłam je do kieszeni, a butelkę wsadziłam pod za dużą koszulę. Nie będę przecież paradować po całym budynku i ogłaszać wszem i wobec, że mam całą butlę whisky. Nie, ja się przecież nie chciałam z nikim dzielić. Przez dłuższą chwilę włóczyłam się po rezydencji, nie wiedząc, gdzie się podziać. Pewnie wyglądałam jak opętana, bo jak zwykle miałam nieco nieobecne spojrzenie i leniwie szurałam stopami po podłodze, robiąc dużo hałasu.
W końcu znalazłam jakieś schody i wspięłam się na nie, nadal idąc przed siebie, zupełnie bez jakiegokolwiek celu i tworzyłam jakieś drzwi, które pojawiły się na mojej drodze. Wiem, że to było dość głupie i nieumyślne. Nie znałam przecież jeszcze całego tego miejsca i równie dobrze mogło się okazać, że to czyjś pokój czy jakaś pieprzona wielka czarna dziura, która zaraz wciągnie mnie i wszystko wokół. Ku mojemu szczęściu, nic takiego się nie stało, a ja prześlizgnęłam wzrokiem po rupieciarni, sprawdzając czy nikogo tu nie ma.
W końcu przeszłam kilka kroków przed siebie i oczywiście wpadłam na stolik. Nie było w tym nic dziwnego, byłam jednym wielkim nieszczęściem, wszystko psującym, na wszystko wpadającym i wyglądającym jak bezdomne, wychudzone dziecko. Ubrania na mnie wisiały, z tych całych nudów podarła swoje rajstopy, chociaż to również nie było niczym niezwykłym, że rajtuzy, które nosiłam nie były w całości, a moje rude włosy spięte były w wysokiego koczka, który właściwie koczkiem już nie był tylko jednym wielkim nieładem. Mebel się zatrząsł, co spowodowało, że spadły z niego jakieś kolorowe wazoniki, rozbijając się o podłogę na mnóstwo drobnych kawałków. Spojrzałam na to z niechęcią i zignorowała szkodę, którą właśnie wyrządziłam, przeskakując nad odłamkami.
Dotarłam do kanapy i wyjęłam spod bluzki butelkę kładąc ją gdzieś obok. Sama władowałam się na sofę, krzyżując nogi i siadając po turecku i otworzyłam swoje pudełeczko z blantami, z iskierkami w oczach, już nie mogąc się doczekać, kiedy wsunę jednego z nich do ust. Zaczęłam przeszukiwać swoje kieszenie, aby znaleźć zapalniczkę, ale ta nagle zniknęła. Nie było jej. Światło w pokoju na moment przygasło. Wzięłam głęboki oddech, żeby się uspokoić i wszystko po chwili wróciło do normy. Miałam już serdecznie dosyć tego całego swojego "talentu". Błagam, przecież ja nawet nie potrafiłam go używać tak jak chciałam. Byłam beznadziejna i musiałam się na każdym kroku kontrolować, żeby przypadkiem znów nie sprawić, że w połowie rezydencji zniknie światło, czy aby przypadkiem nie kopnąć nikogo prądem. Wyjęłam z szortów swój telefon, wystukując szybko wiadomość do Lie, a potem odchyliłam do tyłu głowę, wypuszczając głośno powietrze z płuc i przymykając powieki.

[ początek ]
nienawidzę bioli i ruskeigo i chemii i geo i w ogóle ;/

Sama nie ogarniałam swojego poplątanego, zagmatwanego charakteru, ale jedno było pewne, byłam niesamowicie niecierpliwa. Wiem, że to trochę hipokryzja, bo sama nigdzie nie byłam na czas, ale spóźniona Lie doprowadzała mnie do szału. Nie mogłam się powstrzymać i otworzyłam, więc swoją butelkę z alkoholem. Mój (prawie) imiennik wzywał mnie i cały czas coś do mnie mówił, a ja głupia nie potrafiłam się mu oprzeć. Odkręciłam, więc nakrętkę i upiłam kilka sporych łyków, co sprawiło, że nieco się skrzywiłam. Owszem, ja lubiłam ten smak, ale moje kubki smakowe zdecydowanie nie, bo za każdym razem wysyłały do mojego mózgu informację o tym, żeby wykrzywić mi twarz w zniesmaczonym grymasie. Chociaż szczerze mówiąc, sama nie wiedziałam jak to działa. Ludzkie ciało i jego funkcjonowanie było zbyt skomplikowane. A słowo skomplikowane dla mnie było równoznaczne z lepiej się w tym nie zagłębiać. Nie, nie, to nie tak, że moje IQ było mocno poniżej średniej. Wręcz przeciwnie, nie było z nim tak źle, chociaż zawsze śmiałam się z tych testów. To bardziej kwestia tego, że również byłam śmierdzącym leniem i dowiedzenie się jak działa mój mózg wymagało zbyt wiele wysiłku.
W końcu Fautou łaskawie zjawiła się w pomieszczeniu, na co zareagowałam przewracając teatralnie oczami. Lubiłam to robić. To co prawda subtelny gest, ale ile w nim było ironii!
- Ty nienawidzisz całego świata - mruknęłam w odpowiedzi przesuwając się kawałek na kanapie i pociągając nogi, które wcześniej wysunęłam przed siebie, zajmując cały mebel.
- Jesteś złodziejem, oddawaj! - dodałam i wychyliłam się po swój zaginiony skarb, zaciskając go mocno w palcach. Nie powinnam nic jej dać za to, że kazała mi na siebie czekać ponad godzinę, ukradła mi zapalniczkę i do tego była koszmarną przyjaciółką. Ale jednak była moją przyjaciółką, a to do czegoś zobowiązuje, prawda? A ja do tego wszystkiego pałałam jakąś dziwną sympatią do koszmarnych przyjaciół.
Słysząc jej pytanie schyliłam się po butelkę Danielsa, która stała na podłodze, częściowo już opróżniona.
- Nie mogłam się powstrzymać, żeby jej nie otworzyć - powiedziałam wykrzywiając usta w podkówkę i trzepocząc rzęsami, aby Lie była tak dobroduszna, żeby mi wybaczyć.
- Ale mam coś jeszcze! - wykrzyknęłam przypominając sobie o paczce, którą miałam w kieszeni koszuli, co niemal spowodowało, że walnęłam się dłonią w twarz, w geście dezaprobaty. W ostatniej chwili się opamiętałam i zamiast w stronę czoła, moja ręka powędrowała do kieszeni. Otworzyłam pudełeczko i wysunęłam je w stronę dziewczyny, już wyczuwając jak zaświecą się jej oczy na widok prześlicznych skrętów. Tak jak mi, ale ja nie mogłam żadnego skosztować z braku zapalniczki. Teraz jednak to się zmieniło, a ja wsunęłam jednego jointa pomiędzy wargi, paczuszkę podając Lie, odpaliłam jego końcówkę i zaciągnęłam się mocno, czując znajomego gorąco w gardle i w płucach, które wypełniły się dymem, a utęskniony zapach dotarł do moich nozdrzy, sprawiając, że delikatnie zaczął mnie swędzieć nos.
- Powinnaś mnie kochać - stwierdziłam tak sobie, ni stąd ni zowąd, choć zgodnie z prawdą po czym znów zaciągnęłam się skrętem. Zerknęłam w stronę przyjaciółki i posłałam jej buziaka. Właściwie to jakiegoś dymnego buziaka, bo w tym samym momencie z pomiędzy moich warg wypłynął kłębek dymu. Dla niektórych był on duszący, ale dla mnie niesamowicie przyjemny.

- Mam swoje powody - odpowiedziałam, a na mojej twarzy rozkwitł nieco głupkowaty uśmiech, który taki był z powodu połowy butelki alkoholu, który krążył gdzieś po moim organizmie. Jeszcze moment i wszystko wkoło zrobi się różowe, bo znów mocno zaciągnęłam się skrętem, aż mi się zakręciło w główce. Dobrze, że siedziałam na kanapie, inaczej pewnie już miałabym w ustach smak podłogi, a ja nie lubiłam na podłodze leżeć plackiem. No przynajmniej nie na trzeźwo.
- Nie powiesz mi chyba, że uważasz, że nie pamiętam, co robi... - nie dokończyłam, bo zdałam sobie sprawę z tego, że słowa płynące z ust Lie miały jakiś sens. Od czasu jak tylko pogodziłam się z tym, że siedzę w jakiejś pieprzonej Rezydencji, mam jakiś pieprzony talent i pozbyłam się myśli o tym, co wydarzyło się przed moim przybyciem, odpychając okropne wspomnienia i zamykając je za ścianą, że nawet już o nich nie potrafiłam myśleć, rzadko kiedy byłam w stuprocentowo świadomym stanie. To wódka, to trawa, to jeszcze inne używki. Może i trochę chwilami przesadzałam, ale spokojnie. Mam dziewiętnaście lat, jeszcze mnóstwo życia przede mną, nauczę się ograniczać i być odpowiedzialną. Albo i nie, co za różnica. Najwyżej w wieku dwudziestu siedmiu lat popełnię samobójstwo, jako niespełniona gwiazda rocka dołączając do klubu 27, jak niektórzy z moich największych życiowych idoli jak Jim Morrison czy Jimi Hendrix. Szczerze mówiąc, to nie taka zła wizja.
Ale pfu! Przecież ja nie myślałam o śmierci, ani trochę. Po co umierać jak można żyć?
- Umieram z nudów. I nic mi nie wychodzi. Próbuję cały czas coś zrobić z tym swoim głupim talentem, ale ten ma mnie głęboko w poważaniu i ani trochę nie chce się mnie słuchać - odpowiedziałam rozkładając ze zrezygnowania ręce i wypychając dolną wargę.
- A u Ciebie? Wątpię, żeby Twoje życie było mniej ciekawe od mojego - stwierdziłam wzruszając ramionami, a jedna z moich brwi uniosła się ku górze i poruszyła kilkukrotnie. Nie macie pojęcia ile czasu zajęło mi opanowani tej sztuczki! Teraz za to popisywałam się tym na każdym kroku.
Swoją drogą, zrobiło mi się jakoś dziwnie gorąco. W sumie to nic w tym dziwnego, ale poczułam potrzebę zrzucenia z siebie kilku szmatek, zwłaszcza, że nadal siedziałam ubrana na cebulkę, w wielu warstwach ubrań, wyglądając i czując się jak jakiś pierdolony bałwan. Dopaliłam swojego skręta i rzuciłam go na ziemię, przydeptując podeszwą czarnej balerinki, a potem podniosłam się z kanapy. Nieco zakręciło mi się w główce, więc się zachwiałam, ale w ostatniej chwili odzyskałam równowagę i stanęłam prosto. Zsunęłam z siebie koszulę i bluzę, którą pod nią miałam, pozostając w jakiejś różowej koszulce, o której pochodzeniu nic nie wiedziałam. Po prostu znalazłam ją dzisiaj rano w swojej szafie, a że miałam głęboko w dupie, co ludzie myśleli o tym, co mam na sobie i jak wyglądam, założyłam ją. Ubrania wylądowały gdzieś na ziemi, najprawdopodobniej, a ja wróciłam na kanapę, rzucając się na nią.

Nawet gdyby Lie była zimną suką to pewnie i tak bym ją kochała z całego serduszka. No dobra, może nie z całego, bo musiało tam zostać z w nim trochę miejsca dla wszystkich innych najlepszych przyjaciół.
- Jasne. Ale chcę to zrobić zanim będą wysuszoną staruchą ze zmarnowanym życiem przez jakieś głupie upośledzenie - stwierdziłam określając cały ten talent, jako jakiś zły defekt, który pechowo musiał trafić się właśnie mi. Westchnęłam zrezygnowana i dopaliłam swoje skręta, rzucając jego resztkę na podłogę, tam, gdzie nic na niej nie leżało. Przydeptałam go podeszwą swojego bucika, aby go dogasić i odpaliłam nowego. Nie miałam ani trochę ochoty na ograniczanie jakichkolwiek przyjemności, ograniczanie sobie czegoś czy posiadanie umiaru. Nawet jeśli miało to się potem źle skończyć, bo już niebezpiecznie kręciło mi się w głowie. Trudno, doszłam do tego etapu, w którym wydawało mi się, że jestem nieśmiertelna, więc co to jeden skręt w tą czy w tamtą. Zaciągnęłam się mocno czując jak wszystko wokół mnie zawirowało i opadłam plecami na oparcie kanapy.
- Po co iść na miasto? - spytałam przewracając oczami, chociaż pewnie nie do końca mi to wyszło, bo nie panowałam stuprocentowo nad każdym swoim ruchem.
- Tutaj też możemy się całkiem dobrze bawić - stwierdziłam po raz kolejny wypełniając swoje płuca dymem. Chwilę później z moich ust wypłynął obłoczek, a jego niewielka część trafiła do mojego nosa, więc kichnęłam, nie mogąc się powstrzymać.
Żeby udowodnić Lie, że mam rację, mówiąc to, co powiedziałam, podniosłam się z kanapy. Chwilę mi zajęło złapanie równowagi, ale zaraz po tym byłam w stanie stojąc, rozejrzeć się po pokoju. Nie było mi łatwo zobaczyć cokolwiek, bo moje oczka zasnuła mgiełka, a poza tym, wszystko wirowało, kręciło się i było niesamowicie różowe. Miałam wrażenie, że wszystko wokół trzeba przytulić, ale powstrzymałam się przed obściskiwaniem stolika i przeszłam obok niego. A przynajmniej miałam wrażenie, że obok niego, a tak naprawdę nie było. Skąd wiedziałam? Zbliżając się do niego, poczułam uderzenie w okolicach mojego, kościstego, wystającego biodra. Mruknęłam coś pod nosem i poszłam dalej, wpadając jeszcze na kilka rzeczy, wyciągając przed siebie ręce i dosięgając tego, czego szukałam. Załóżmy, że to rzeczywiście tam było, na jakiejś z szafek. A były to głośniki do odtwarzacza.
Zastanowiłam się co za debil zostawia tak wartościowe rzeczy w takim miejscu. Trudno, moja w tym korzyść. Wyjęłam z kieszeni szortów swojego ipoda, najpierw się po nich obmacując, bo nie mogłam sobie przypomnieć do której kieszonki został wsunięty. Kabelek wystający z głośników włożyłam w otwór w odtwarzaczu, chociaż również nie udało mi się to za pierwszym razem i zaczęłam przeglądać muzykę. A raczej próbowałam, bo nie potrafiłam w nic wycelować. Przypadkiem nacisnęłam przycisk play, a w pomieszczeniu rozbrzmiała początkowa gitara z piosenki AC/DC.
Zostawiłam to tam, a sama wróciłam do przyjaciółki, chociaż to też nie było takie łatwe, po drodze jeszcze raz zaciągając się skrętem, dopalając go i rzucając go pod siebie i przydeptując. Teraz właśnie poczułam, że wszystko się zakręciło i poleciałam do przodu lądując na sofie, ale w połowie na dziewczynie.
- Wiesz, że miałam kiedyś swój zespół? - wyskoczyłam z tym ni stąd nie zowąd, przypominając sobie, jacy to byli zajebiści ludzie i zdając sobie sprawę z tego, że pewnie o mnie zapomnieli i znaleźli sobie nowe dziecko, któe stało przy mikrofonie i się do niego darło.
Wlepiłam wzrok w sufit i zmrużyłam oczy, nie mogąc się zdecydować jaki ma kolor, bo ten co chwilę się zmieniał. A może to nie był sufit? Może to podłoga?

Jeszcze trochę posiedziałam z Lie, ale potem poczułam, że nieco przesadziłam. A nawet nie nieco, a BARDZO! Padłam na ziemię i odpłynęłam budząc się cała obolała na podłodze kilka godzin później. Ciężko podniosłam się z ziemi i poszłam sobie, gdzieś. Pewnie się wykąpać, a potem dalej spać.

/ przepraszam, ale kończę! :*

ja tutaj zaraz posta zeedytuje, ale mówię dżeki że jej odpisze, jak nie dzisiaj, to jutro oke i że skończę
<3

/nówka sztuka, nie śmigany

Szukałem czegoś. Czegokolwiek, co nadawałoby się do zabawy dla małpy. Czyli w sumie czegokolwiek. Małpy nie są specjalnie wybredne. Równie dobrze mógłbym przynieśc garnek i łyżkę z kuchni, ale za bardzo by mi hałasowała. Co? Zdziwko, ze dbam o moją małpę? Małpkę, małpiątko. Tak, moi drodzy, jestem zajebiście troskliwym człowiekiem i to żaden sarkazm. Zaszyłem się w tych całych szpargałach, kiedy drzwi się uchyliły i do pokoju wpadło drobne dziewcze. Znałem to dziewczę i uśmiechnałem się łobuzersko kiedy ją zobaczyłem. Ona pewnie nie będzie tak zadowolona jak ja. Zrobiła kilka kroków, zanim zauwazyła, ze ktoś już tu jest. Normalka, przecież nikogo się tu nie spodziewała. I tak zauważyła mnie wcześniej niż się spodziewałem. Kobiety. One ponoć tak mają, są bardziej spostrzegawcze.
Iiii..jest. Wyłapałem w jej spojrzeniu to coś, co gdyby miała wyrazić słowami, pewnie brzmiałoby ' o nie..'? No, coś tego pokroju. Ja nie wiem, ona mnie chyba nie lubiła. Na wypadek, gdyby postanowiła zmienić miejsce pobytu, zastawiłem sobą drogę do drzwi. Szczerze pragnąłem jej towarzysta. Szczerze, kurwa, mówię. Bez sarkazmu. Ta niewinna szesnastolatka potrafiła mnie rozbawić jak nikt inny. Najbardziej wtedy, kiedy nie mogła się mi oprzeć. Albo kiedy sprawdzałem czy silnieszy u niej będzie strach czy pożądanie. Tylko żeby jasne było, nigdy jej nie wykorzystałem, za młoda jest. Poczekam ze dwa lata. Moze rok. Albo pomyślę.
-Cześc Skarbie.-rzuciłem entuzjastycznie-Chyba ściągnąłem cię myslami, bo właśnie o tobie myslałem.-rzuciłem. Nie kłamię. Zacząłem o niej mysleć, kiedy tylko tu weszła, czyli właśnie 'właśnie'.

Ona robi krok w tył, a ja trzy do przodu, pokonując całą odległośc między nami w dwie sekundy. Tak naparwdę nie wiem ile tych sekund minęło, nie liczyłem, ale wiele ich nie było.
-Co tu masz?-zapytałem, zerkajac na drewniane pudełeczko, które trzymała w dłoniach.-Mogę?-dodałem i nie czekajac na odpowiedź, zabrałem jej tą jakże ciekawą rzecz. Węgielki do rysowania. Wydałem z siebie ktoryś z dźwięków aprobaty. Czy to nie fajne? Maleńka, niesmiała Imogen, rysująca świat gdzieś w kącie swojego pokoju, zeby broń Boże, nikt jej nie zobaczył, a wieczorami pewnie pisze pamiętnik. Ha, nigdy jeszcze u niej nie byłem. Trzeba do zmienić.
-Nie miałem pojęcia, ze rysujesz. Czemu się nie chwaliłaś? To piękny talent.-pomachałem jej pudełeczkiem przed twarzą.-Chodź, mam nadzieję, że nigdzie ci się nie spieszy.-załapałem ją za rękę i zaprowadziłem na kanapę. Naprawdę bym się zdziwił, gdyby na przykład zaczeła się szarpać. Za bardzo się bała, podejrzewam. No i ja byłem w tym wszystkim zbyt stanowczy, niestety.
-To co rysujesz? Martwa natura? Jakaś abstrakcja? Portrety? Akty?- chciałbym, zeby mnie zaskoczyła i powiedziała, że akty. Chyba dałbym jej wtedy spokoj.. chociaż nie, nie dałbym. Moze na chwile. Na przykład dziś. Dzis mógłbym dać spokoj. No to kochana, masz konkurs.
-Też kiedyś rysowałem. Mógłbym cię narysować.- zaproponowałem z chciwym [?] uśmiechem. Naprawdę lubiłem wprawiać ją w zakłopotanie.
Dziwne, bo kiedyś sam byłem małym, grubym, gnębionym dzieciakiem i w sumie nikomu tego nie życzę, a co do niej? Powiedzmy, ze jezeli ją gnębię, to tylko dla jej dobra. Gdyby trafiła na kogoś podłego to zniszczył by ją całkiem. Ja jestem na tyle miły, że tylko ją szkolę. Powinna mi podziękować.

Od nastroju. Jak zawsze. Wszystko zależało od nastroju. Chociaż jak na mój gust, zależało też od umiejętności, ale o nich nigdy nikt nie wspominał. Tylko nastrój, no i jeszcze wena. No nieważne, będę szczerze wierzył, ze Imogen ma umiejetnosci w każdej płaszczyźnie. Moze ma. Jest taka cicho ciemna, że moze nic innego, poza rozwijaniem umiejetności, nie robi. To świetnie, możnaby nawet na tym zarobić. Nie, ja nie będę na tym zarabiał. Mam na myśli, ze ona może.
Wracając do nastroju. Byłem znawcą ludzkich nastrojów. Właściwie obdarowywałem ludzi nastrojami dokładnie takimi na jakie miałem ochotę. Tylko jeszcze nie wiedziałam co mam ochotę zobaczyć dziś u Imogen. Może podrzucę jej jakiś nastrój, który sprowokuje ją do narysowania czegoś odważniejszego niż krasnoludków? Ha, miałbym ubaw.
Jak tak się nad tym zastanawiam to nigdy nie widziałem wściekłej Imo. Widziałem wiele wściekłości, niepohamowanej, prowadzącej do rekoczynów i wściekłośc znam doskonale, ale mimo to ciężko mi ją sobie wyobrazić u tej dziewczyny. To niedobrze. Musze to zmienić.
-A jaki nastrój masz dziś?-dopytałem, uparcie przewiercajac ją wzrokiem. Przecież tak łatwo jej nie odpuszczę. Mój dzisiejszy, zabawowy nastrój na to nie pozwoli, skoro już mowa o nastrojach.
-Opowiedz mi. Nie krepuj się.-zachęciłem. Owszem zdawałem sobie sprawę, ze moze mieć to odwrotny skutek. W koncu każdy wie, ze najgorsze, co można powiedzieć do zawstydzonej osoby, to 'nie wstydź się'. Myślę, ze podobnie moze byc ze skrępowaniem.

Słuchałem jej uważnie, próbując wyłapać chociaż jedno poprawne słowo z tego co wypływało z jej ust. Na marne. Nie potrafiła sklecić jednego zdania? Jednego słowa nawet! Zawiedziony, potrząsnąłem głową na prawo i lewo.
-Nie rozumiem. Masz jakieś podstawy ku temu, żeby się mnie bać?-zapytałem, unosząc brwi. -Czy kiedykolwiek zrobiłem ci jakąś krzywdę?.. Nie.-odpowiedziałem za nią, bo w sumie nie liczyłem, że coś się zmieni i zacznie mówić za siebie. Tak to już z nią było. Jąkała się, coś tam próbowała wydukać, czerwieniła się, trzęsła, ale naprawdę rzadko potrafią poprowadzić rozmowę. W sumie chyba nigdy jej nie prowadziliśmy, bo krótkiej odpowiedzi na jedno ze stu dwudziestu moich pytań nie nazwałbym rozmową.
-A czy kiedykolwiek miałem okazję? Owszem.-znowu odpowiedziałem sam. Już przecież tyle miałem okazji, żeby wykorzystać ją w różnoraki sposób, ale nigdy tego nie zrobiłem. Nie raz i nie dwa gotowa była oddać mi się nawet na kuchennym stole, a ja wtedy nie robiłem niczego. Co prawda sam ją do tego prowokowałem, ale to już inna bajka. To, ze się bawię nie jest takie złe. A dla niej powinno być może nawet pouczające. Szukajcie dobrych stron, mówię wam.
W sumie, nie byłem nawet pewny, czy Imo tak do końca wiedziała co robię. Nigdy nie miałem okazji opowiedzieć jej o swoim talencie, a i wątpię, żeby kogokolwiek o niego wypytywała. Mogła nie wiedzieć, co pewnie byłoby dla niej jeszcze bardziej frustrujące, a dla mnie chyba bardziej zabawne. W jednej chwili zrobiło mi się wesoło. Znowu wychodzę na jakiegoś skurwysyna, ale co ja mogę na to poradzić. Ona sama się o to prosi. Jest jak mały kociak, znaleziony na ulicy, którego wręcz pragnie się oswoić. Próbując różnych sztuczek. Przekupując jedzeniem, wydając dźwięki zbliżone do miauczenia, głaszcząc dokładnie tak jak kotki lubią najbardziej. Jest kociakiem. A ja nie przekupuję jej jedzeniem, tylko czymś innym, co mam w zanadrzu.
-Jeżeli naprawdę tak źle ci w moim towarzystwie to dlaczego nie każesz mi spierdalać? Spróbuj. Może zadziała?-podpowiedziałem.

Nie tak? Teraz niby bała się, że się obrażę? To już moja Luvlee była bardziej zdecydowana niż ona. A wydawać by się mogło, że sprawa jest prosta. Albo chce, zebym z nią siedział, albo nie. Albo przeszkadza jej moja obecnośc, albo nie. Nie mozna jednocześnie kogoś wyganiac i nie wyganiać. Przykro mi, nie zemną takie numery, chociaż domyslny byłem wystarczajaco, żeby zauwazyć, że łatwiej by jej było beze mnie. Trudno. Nic na to nie poradzimy. Przynajmniej ja nie zamierzałem. Ona by mogła. Być może, gdyby nie brat wciskajacy jej jakieś durnoty, to by mogła.
-Twój brat?-powtórzyłem. To w sumie było mało istotne i jak dla mnie nie miało znaczenia. Nic z tego nie wynikało, więc i nie było potrzeby zasłaniania się bratem, ale za to było dobrym wstepem do tego, co dziś chciałem zobaczyć.
-To co uważa twoj brat nie ma tutaj nic do rzeczy.-powiedziałem, patrząc na nią uważnie i jedocześnie roznosząc w powietrzu odpowiednie feromony. Dokładnie takie, które miały wywołac u niej niepohamowany wybuch agresji. żałujcie, że tego nie zobaczycie.-Ty myślisz tak jak on?-zapytałem, obserwując zmieniający się wyraz jej twarzy.
-Bo ja myślę, że twój brat to pajac.-dodałem oschle i nawet uśmiechnałem się w ten podły sposób. Nie mogłem doczekać się jej przesadzonej reakcji. Liczyłem na coś ciekawego, bo cokolwiek pojawić się musiało. Przed tym się nie ucieknie.
Nawet nie musiałbym jej prowokować, ale co tam, jestem tak miły, że jej ułatwiam. O, i niby przypadkiem jej węgielki wypadły mi z rąk, prosto na podłogę. Jaka strata, pewnie się połamały. Odkupie później.
Śmiesznie było, a mogło być bardziej, ale wiecie, ja też mam czasem sprawy do załatwienia.
-Zostawię cie z tym.-stwierdziłem, po czym wstałem i poszedłem.

/koniec

[skądś]

Są Święta. Święta. A ja siedzę sam, ukrywam się przez moją wspaniałą rodziną, bo najchętniej to bym stąd zwiał całkiem. Może gdyby nie plaga Berliozów tutaj, Prince nie byłaby tak zorientowana i przeszłaby bajka, że mam wspaniałych rodziców, którym muszę pomagać w Święta, ale ona dobrze wiedziała wszystko, więc nie było nawet co próbować. A ja byłem zły. Byłem zły i smutny, bo tuż przed Świętami dowiedziałem się prawdy o Elisie. Znaczy, nigdy nie sądziłem, że to wielka miłość i wyjdzie z tego nie wiadomo co, ale naprawdę ją lubiłem. Nie wymagałem od niej wcale tak wiele, prócz odrobiny wierności, a nawet jeśli nie potrafiła tego spełnić, to żeby chociaż mnie to nie kłuło w oczy. Ale nie. Musiała się puszczać na prawo i lewo, żebym ja głupi dowiedział się o tym od obcych ludzi. Było mi po prostu przykro, że mnie oszukiwała i wyszedłem na naiwnego debila. Którym swoją drogą byłem i jestem.
I teraz siedziałem smutny i zły, sam, otoczony prezentami świątecznymi. W ocieplanych gaciach, czapce i szaliku, skarpetkach, znaczy reszta ubrania też była, ale to moje osobiste. Sztuczną krew zostawiłem w pokoju, nie miałem chęci na latanie jako wampir. Bo było mi smutno.
I gorąco, siedziałem opatulony w pokoju przecież, gapiąc się przez okno.

[ bjutiful lof story. kocham to ! <3 ]

Święta, święta. Rzygam już nimi. No bo ile można. To wszystko jest takie przesłodzone. I te mikołaje. I makabryczne światełka. Bombki i masa choinek. Wszystko jest wszędzie. Aż ciężko znaleźć miejsce gdzie tego nie ma. No naprawdę. Nic tylko się powiesić. Na tym walonym kłującym drzewie za pomocą lampeczek. Ale nie tylko to było powodem mojego w sumie niezbyt dobrego humoru w te święta. A powód był dość dziwny. Bo widzicie miałam problem. Ze sobą. I to bardzo, bardzo poważny. Nie rozumiałam siebie. To zadziwiające, bo swoje całe życie myślałam, że skoro innych nie bardzo czaję to chociaż siebie. Ale nie. Jednak wyszło, że nawet siebie nie ogarniam. Bo widzicie. Ja wiedziałam od początku, że to nie był żaden związek z Śladem. Był bo był. I tyle. Tak o. Dla picu. Więc to, że raz ze sobą siedzieliśmy, raz się rozstawaliśmy i szukałam sobie innego pocieszenia to to było naturalne. Oczywiście zawsze jakoś wracaliśmy do siebie z powrotem było niby cudownie i wspaniale. Ale tym razem było coś nie tak. No bo kiedy ze mną zrywał to wiadomo, myślałam, że zaraz wróci i dalej będzie okej. Ale nie wracałam. A ja przecież sama do niego nie pójdę, bo jestem zbyt napuszona. Ale nie wracał i nie wracał. I wiecie co? Zaczynałam żałować, że to zrobiłam. Że go zdradziłam, że pozwoliłam mu odejść i żałowałam wszystkiego co zrobiłam co go bolało. Aż nie mogłam w to uwierzyć, bo rzadko czegokolwiek żałowałam. To było dziwne i starałam się o tym zapomnieć. Starałam się aby to w ogóle do mnie nie dochodziło, ale taka metoda nie podziała. Nie czułam się lepiej, a raczej odwrotnie. Czułam się gorzej i gorzej. I niby gdzieś tak głęboko wiedziałam co to ma znaczyć i co to chyba jest, ale dalej starałam się aby to do mnie nie dochodziło. Ale ile można. Aż raz siadłam i się po prostu rozpłakałam. Kolejną rzecz w swoim życiu popsułam. Kolejną. Czego nie dotknę to się rozwala. Bo nagle w sumie wszystko miało sens. A oznaczało to, że się zakochałam. Dziwne, prawda? Ja. Zakochana. To nie było normalne. Coś się jednak we mnie zmieniło, bo najprawdopodobniej zaczęłam się przejmować. kimś innym niż ja sama. Więc po jakimś czasie zebrałam się i wyszłam z pokoju aż znalazłam miejsce gdzie był Vlad. Jeszcze nie wiedziałam co zrobię i co powiem, ale niepewna weszłam do pokoju.
- Cześć. Mogę? – Spytałam wskazując na miejsce obok niego.

Ja nie mogę. Zero prywatności. Zero możliwości użalania się nad sobą i siedzenia w dziwnych ciuchach i ocieplanych gaciach. ZERO. Co może jeszcze, zabierzecie mi te gacie? Już nic człowiek nie może. Odbierają mu konstytucyjne prawa do własnych gaci, serio.
Myślałem, że to jakiś Berlioz. Zojka, czy ktoś inny, co fajny, ale teraz bym wykwiatkował przez okno normalnie. Pewnie bym potem żałował, w sumie pewnie bym nawet tego nie zrobił, ale co tam, mówić sobie można. Ale to bym przeżył. Cierpiąc, ale przeżył. Widoku tej TEJ TEJ już nie. Fajnie by było, gdybym był w stanie powiedzieć, że myślę, że jest jakąś puszczalską dziwką czy czym tam oni się zwykle na imprezach obrzucają, takimi brzydkimi epitetami. Ale umiałem. Nie potrafiłem nawet o niej tak pomyśleć, a co dopiero powiedzieć.
Na pytanie nie odpowiedziałem, nie umiałbym z nią rozmawiać. W końcu wskazałem tylko miejsce na najdalszej krawędzi parapetu, sam dodatkowo jeszcze się przesunąłem, aż siedziałem na jednej części tylnej części ciała i prawie zlatywałem, ale nie mogłem być zbyt blisko niej, bo ktoś by ucierpiał.
Ja bym ucierpiał. Moje biedne serduszko nad którym się znęcała jeszcze tu przyłażąc. Ja mam szczęście. Pierwsza była śmiertelnie chora, ta jest jakąś bezczelną sadystką.
Fajowo.