Mały Taras

najbardziej rrrrhomantyczne miejsce na świecie xD
i blisko sexroomu

/ Przeskok /

Miałem zorganizować swoje przeprosino-spotkanie tego samego dnia, w którym wróciłem i wpadłem na Venus, ale niestety nie zawsze wszystko wychodzi tak jakbyśmy to tego chcieli. A największą przeszkodą jak się okazało były właściwie wymagania jakie stawiała Venus, oczywiście w żadnym wypadku w tej chwili się nie skarżyłem, ani narzekałem na dziewczynę. Wręcz przeciwnie, możliwe było, że cieszyłem się na te wyzwania jakie przede mną stawiała, bo tym sposobem mogłem pokazać jak bardzo jestem zorganizowany i do jakiego stopnia jestem w stanie zebrać się i jak najlepiej się zaprezentować. W sumie nie przypominałem sobie bym aż tak bardzo dla kogoś starał od dawna. Venus powinna czuć się wyróżniona, choć pewnie dla niej podobne rzeczy są codziennością, zdawałem sobie z tego sprawę. Ale co mnie to tak w ogóle obchodziło, co? Nic. Lepiej opowiem dlaczego spotkanie nie odbyło się wtedy kiedy chciałem. Ana obiecała mi jednorożca nie? I byłby gotowy na ten wieczór co trzeba, ale dziewczyna od iluzji nagle przepadła. Potem na chwilę się odnalazła i znikła. Uch, dlatego miałem zawsze takie małe zaufanie dla ludzi. Więc poprosiłem Venus o lekką zwłokę, pod pretekstem, że chcę by wszystko wyglądało idealnie. i nawet chyba tak było. I dobrze, że poprosiłem, bo potem wynikła ta dziwna sprawa w kawiarni. I kolejna sprawa na głowie. Ale co to dla mnie! Oznajmiłem, że dla lepszego efektu kolacja musi zaczekać do Walentynek i zadziwiająco Venus nie robiła zbyt wielkich problemów.
I tym sposobem jesteśmy tu dzisiaj. Znaczy ja prowadzący tu Venus pod rękę i idealna cielista iluzja jednorożca znajdująca się na podobnym małym tarasiku obok. Bo na tym co my mieliśmy zająć bestia by się nie zmieściła. Swoją drogą dziewczyna od iluzji przeszła sama siebie, sprawdziłem to już wcześniej. Można było podejść do zwierzaka i pogłaskać go po grzywie, dodatkowy ciekawy efekt tworzyło też to, że nie był to normalny dotyk. Z lekka elektryzował, chyba Ana sprowadzając go tu wmieszała więcej osób. W końcu iluzja nie mogła być aż tak bardzo namacalna? Nieważne. Robił wrażenie i powinienem być z tego powodu zadowolony.
- I jesteśmy na miejscu - oznajmiłem pokazując Venus przygotowany niski stolik i tą całą kiczowatą resztą. Oczywiście świece tu dominowały. Czyż nie jestem w tym momencie ideałem każdej kobiety? No ba! Tego mogłem być pewien, ale oczywiście jak zawsze byłem przygotowany na krytykę. To w końcu Venus! Opinia jaka o niej krąży jednak powoduje, że się ma lekkie obawy. - Czekam na jakąkolwiek opinię - powiedziałem lekko, tak by nie zabrzmiało to zbyt dziko.

Oczywiście opisać wszystko to co zrobiłem na tym tarasie przed przybyciem Venus wcale nie miało większego celu, bo bym wszystkich zanudził. Kto by chciał słyszeć o tym, że trzeba było coś zrobić z niską temperaturą? Albo najprościej: wygarnąć stąd śnieg? Ważne, że teraz wszystko dobrze wyglądało i byłem z siebie dumny. No bo jaki facet by się tak postarał jedynie w przeprosinach? Nie mając zamiaru przelecieć wybranki? No dobra lekkie nadzieje nadal plątały mi się po głowie, ale bez przesady. W końcu najpierw się naprawia stosunki, a dopiero potem coś więcej.
- Nie nie dotykaj! Rozpadnie się! - zawołałem podnosząc z lekka głos, bo w końcu nie będę cały czas słodził, a mina przestraszonej dziewczyny zawsze jest warta poświęcenia. Oczywiście nikt nie powiedział, że mam doskonałe poczucie humoru, więc taki żart... Cóż, bez komentarza. - Dobra, zgrywam się. Możesz go pogłaskać - odparłem uśmiechając się do niej i przewracając oczami. Coś mi mówiło, że zrobiłem niezłe pierwsze wrażenie, oby tylko tak dalej przynajmniej przez pierwsze chwile, a potem będzie już z górki. Zwłaszcza gdy w końcu zdobędę się na te cholerne przeprosiny. Kto to w ogóle wymyślił? Gadać jakieś niepotrzebne dyrdymały, choć to, że chcę jakoś zadość uczynić widać na pierwszy rzut oka.
Oparłem się o ścianę uważnie przyglądając Venus i tego co zamierza robić, jednocześnie nie przestając się głupio uśmiechać.
- A skąd go mam to już nie zaprzątaj sobie głowy - rzuciłem. Nie chciałem psuć całego efektu zdradzając co to dokładnie jest. Zresztą nawet dokładnie nie wiedziałem to i moje tłumaczenia nie miały sensu. Mimo wszystko zamierzałem udawać, że znam każdą tajemnicę tego miejsca. - Oczywiście, że powinnaś. Zawsze dotrzymuję słowa, gdy mi na czymś choć trochę zależy.

Taaak, nie ma to jak wiara we mnie i w moje możliwości, zawsze to kochałem w ludziach. Wprawdzie bardzo rzadko pokazywałem, że jest inaczej i na co dzień raczej nie byłem wzorem do naśladowania, ale jednak. Chciałbym by od czasu do czasu ktoś choć odrobinę mi zaufał i dał wiarę w to co robię. Choć pewnie wtedy specjalnie postąpił bym tak by zrobić komuś na złość, ale taka już była moja dziwna natura. Nic fajnego. Lepiej było zgłębić się w psychikę innych. Taka na przykład Venus, z chęcią poznałbym co o mnie sądzi, chociaż na podstawie jej wspomnień. Ale raczej sprawdzanie jej w tym momencie kolacji było nie na miejscu. Nie na darmo się tyle starałem, by teraz się obraziła, że naruszam jej prywatność. Później zaspokoję swoją wrodzoną ciekawość.
- Jak widać nie doceniałaś moich zdolności. Mamy tu przed sobą zapewne jedyny na ziemi okaz jednorożca i nawet ja muszę to przyznać, że to jest za... - powinienem przeklinać? Hm, pewnie zepsułbym nastrój. Zresztą nie wiem. Zawsze miałem z tym problemy, bo na co dzień co raz wtrącało mi się jakieś słowo, a w czasie spotkań z dziewczynami zazwyczaj się powstrzymywałem. Dlatego nie wychodziłem na takiego gbura w stosunku do kobiet jak Cook czy Dimitri, przynajmniej mi się tak wydawało. Choć zapewne wiele mi brakuje do grzecznego chłopca. - Niesamowite - dokończyłem kwaśno.
Znów chwaliłem sam siebie, ale trudno. Jak się nie dostaje to co lubi, to się samemu to robi.
- No może trochę więcej - przyznałem, bo w końcu to były przeprosiny i powoli musiałem schodzić na tematy mojej skruchy, tego, że żałuję, czy mi przebaczy, bla, bla, bla. Trzeba przestawić mózg by myślał bardziej ludzkimi drogami. - Usiądziesz, czy chcesz się jeszcze pozachwycać? - zapytałem wskazując stolik i jednorożca.

Na przepraszam jeszcze była pora i choć rozpoczynania powoli się rozpoczynały, to do wypowiedzenia magicznych słów jeszcze odrobinę brakowało. Głównie dlatego, że Will nie chciał by zabrzmiało to jak wyproszenie z tarasu, jakby chciał tylko odbębnić co najważniejsze punkty plany, a potem być już wolny, bez żadnych wyrzutów sumienia, czy czymś podobnym, których oczywiście nie odczuwał tak jak powinien. Bo co to znaczy żałować czegoś? Mógłby to w końcu ktoś jasno wytłumaczyć? Znaczy lepiej nie, było mi dobrze tak jak było, bez żadnych uświadamiających wiadomości.
- Co? - zapytałem gdy wspomniała o jakiejś zabawie. W pierwszej chwili nie skojarzyłem, bo ostatnio jakoś zbyt wiele czasu na zabawę nie miewałem, co mnie swoją drogą bardzo bolało. Po chwili jednak zrozumiałem o cho chodzi, gdy zobaczyłem gdzie Venus dokładnie patrzy. Moja szyja. Znaki wspaniałej zabawy na jamajce już dawno zdołały zniknąć, ale tu w rezydencji nabawiłem się nowych. I to wcale nie były takie znaki o dobrym znaczeniu, jak malinki. To były znaki niebezpieczeństwa jakie czyhało na moją osobę ze strony wściekłego rodzeństwa Venus. Po pierwsze Earth i jej kot. Kto by przewidział, że po pierwszym spotkaniu z nią tak łatwo mi nie da spokoju? Dziś rano na przykład obudziłem się z tym spasłym kotem na brzuchu, a na szyi miałem znaki jego bytowania nocą. Nie wyglądało to za dobrze, ale co miałem z tym zrobić? Nałożyć szal? Zapudrować się? No sorry, może jeszcze strój baletnicy do tego? Co do dalszej nienawiści Pumpkinów do mnie to był jeszcze Eddie. Idziesz korytarzem, aż nagle czujesz na sobie TAKI wzrok i już wiesz, kto jest jego właścicielem. Nic przyjemnego, ale zaraz im przejdzie. - Aaa, o to ci chodzi! - westchnąłem. - Pewnie jak opowiem ci co na prawdę się wydarzyło to najpierw mi nie uwierzysz, powiesz, że zmyślam, a potem oskarżysz o mówienie źle o twojej rodzinie, a więc najlepiej pomińmy o co dokładnie chodzi i porozmawiajmy o czymś milszym. Jak tam Walentynki? Kupidynek przyniósł ci już worek serduszek od anonimowych wielbicieli?

Trzeba wziąć jednak pod uwagę, że kiedy ja wyjeżdżałem z rezydencji w ogóle nie przypominałem człowieka, w przeciwieństwie do Venus. Ona miała szramę na brzuchu, a ja wodę w mózgu. Nie potrafiłem utrzymać długopisu w ręce, a co dopiero coś napisać, ledwo kojarzyłem fakty i osoby. I ta nieustająca depresja. Żałosny byłem i tyle powiem. Gdybym teraz kogoś takiego spotkał to nawet bym nie raczył na niego spojrzeć. Dzięki bogu za Changa i jego dziwne kuracje! Chwała bogu za to, że znów potrafię utrzymać ślinę w gębie, bo ściekająca po brodzie wyglądała okropnie.
Choć nie powiem, że nie chciałbym, by i Venus, ba nawet Yael, pojechały tam ze mną. Na pewno wtedy byłoby o wiele lepiej, choć nie powinienem narzekać na towarzystwo jakie miałem. Nieważne. Ale jak nadarzy mi się kolejna okazja wyjazdu (mam jedynie nadzieję, że nie taka jak ostatnio) to wezmę z sobą chociażby taka Venus. Skoro zdobyłem dla niej jednorożca to i zabrać ją na tropiki mogę. A co!
- Tak, zakosztowałem i można nawet powiedzieć, że jestem pod lekkim wrażeniem. Od zawsze tak macie, że jeden za wszystkich, wszyscy za jednego? - zapytałem. Interesowało mnie to, bo cóż... u mnie takie sytuacje nigdy się nie zdarzyły. Nawet nie chciało mi się myśleć o tym co działo się przed tym pierwszym wypadkiem. O wiele gorszym niż, ten który przeszedłem z Venus. Ale nie wracajmy, bo znów zacząłbym przynudzać. W każdym razie życie w tak dużej rodzinie jak Venus, musiało przynosić co raz to nowe niespodzianki, że nawet nie wiedziałem, czy chciałbym się z nią zamienić.
W tej chwili przypomniałem sobie, że siedzimy przy pustych talerzach, ba, nawet przy pustych kieliszkach. Zapominalski głupek ze mnie i tyle. Dlatego przeprosiłem na chwilkę Venus, by wstać podejść do drzwi prowadzących na taras i na chwilę w nich zniknąć. Ale nie na długo, bo po chwili już stałem butelką i tacą z jedzonkiem. Tak jak chciała Venus były to steki, choć pewnie gdybym to ja sam miał wybierać, to padłoby na spaghetti, bo kto nie pamięta owej pięknej sceny z zakochanego kundla, gdy złapali ze jednego kluska? Hah. Nie no, przesadzałem.
- Bon appetit - rzuciłem, a potem usiadłem na swoim miejscu, by zająć się winem. - Więc mówisz, że zostałaś dzisiaj zaatakowana przez natrętnych walentynkowych uwodzicieli bez wyczucia smaku? - kontynuowałem dalej naszą rozmowę. - Współczuję, bo sam wiem jak to czasami jest.
Taa, pamiętałem te wspaniałe czasy sprzed wypadku, bo teraz się to jakoś uspokoiło. Lepiej dla mnie.

Tak, dla niego na pewno najfajniej. Przecież uwielbia być gnębionym przez rodzinkę za czyn, za który sam nie zamierzał przeprosić. Dobre żarty. Uniosłam lekko brew. Nie jestem aż tak głupia - Will się starał, ale tylko dlatego, że bał się agresywnej Earth. Nie posądzam go o nic głębszego, a i nie jestem pewna czy bym zniosła kolejnego autora przesłodkich walentynek. Choć te były całkiem słodkie.
- Nie jestem pewna. Czasem potrafili całymi latami gnębić zbyt zainteresowanych - westchnęłam odgarniając włosy. Oczywiście żartowałam sobie z niego, choć nie dałam po sobie poznać. Już dawno minęły czasy, gdy bracia straszyli mych adoratorów, by nie zrobili mi krzywdy. Można by powiedzieć, że odkąd oni przestali o mnie dbać tak mocno jak lubili, sama stałam się tak oziębła na adoracje. Jeżeli chodzi o Willa, to myślę, że gdy tylko obwieszczę im, że wcale nie zamierza mnie zrzucać z tarasu, dadzą spokój. Ale on nie musi o tym się dowiadywać tak wcześnie. - Biedaki tak cierpiały, iż w końcu dawały za wygraną. Ale przecież tobie zależy - oparłam główkę na rączce rzucając mu niezwykle milutkie spojrzenie. Uch, jak chciałam umiem być urocza. Zresztą, niektórzy mają czasem szczęście. Zamrugałam wachlując długimi rzęsami odsłaniając i zasłaniając granatowe oczy. A później nagle przestałam raczyć go takim spojrzeniem i oparłam na siedzeniu. Ledwie tknęłam mięso, a już miałam za sobą połowę kieliszka.
- I naprawdę Ci nie jest przykro?- poddałam w wątpliwość jego totalny spokój. Och, czy tak mało obchodziły go te nastolatki? No nie wiem, a w kogo ramionach będzie mógł dziś spędzić wieczór? A, ze mną spędza. Ale nie w ramionach, pff. - Zapomnieli o Tobie? - mruknęłam uszczypliwie, wracając do jedzenia.

- Latami? Czyli mam ciekawe czasy przed sobą - przyznałem, a w głowie nadal latała mi myśl o tym całym wypadzie na miasto. Bo tak szczerze mówiąc drętwo i nudno tu było. No niby nie mogłem przewidzieć w co dokładnie się pakuje, ale jednak. Jeżeli dalej pozwolę na to byśmy oboje dręczyli się niezbyt ciekawą rozmową to nikomu to na dobre nie wyjdzie. Uśmiechnąłem się nagle gdy zdecydowałem się na ruszenie tyłka z ciepłego, wygodnego tarasu w nieznany teren i w ogóle. Jednak bardziej wolałem iść na pełen spontan niż te wszystkie ustawione kolacyjki. Nie wiem co ja sobie myślałem, że wszystko gładko pójdzie.
Tyle tylko, że zanim ruszymy musiałem w końcu to powiedzieć. Fuu.
- Dobra Venus, przejdźmy do konkretów, bo w jakimś celu to wszystko zorganizowałem, nie? Więc jak będzie, przyjmujesz moje przeprosiny? - zapytałem. Bo oczywiście nie mogłem normalnie sformułować zdania. Gdzieżby, przez gardło by mi nie przeszło. - Zapomnisz o tamtym i nie będziesz się bała wsiąść ponownie ze mną do auta?
Miałem nadzieję, że nie będzie wymagać ode mnie więcej wyznań, bo nie byłem w tym dobrym. Z pewnością. Jeżeli ktoś chce posłuchać ckliwych wyznań, czy jakiś wyrzutów sumienia to niech lepiej poogląda sobie brazylijskie seriale. Ja dziękuję.

Mówienie odpowiednich rzeczy w odpowiedni sposób i w odpowiednim czasie nigdy nie należało do zakresu moich umiejętności. Ale kurczę, nie byłem żadnymi ciepłymi kluskami, do których można się przytulić, wypłakać w rękaw, oczekiwać pocieszenia. Brzydziłem się takim zachowaniem i jeżeli kiedykolwiek bym się na tym przyłapał znienawidziłbym samego siebie. Sorry, nie jestem takim typem człowieka.
- W celu urozmaicenia naszego czasu? - zapytałem, choć oczywiście wcale nie oczekiwałem odpowiedzi, bo właśnie tak myślałem. Nuda mnie powoli zabijała i coś czułem, że jeśli nie chce jej zmywać z siebie przez najbliższy tydzień to na serio muszę działaś odrobinę impulsywniej. - Jesteś lekko przewrażliwiona - kontynuowałem. - Przecież to, że po raz kolejny nam się przytrafi takie gówno jest mało prawdopodobne. Jakie są szanse? Jeden do miliona?
Spojrzałem na nią szukając choć cienia zrozumienia. Ale chyba się przeliczyłem, choć nie zamierzałem tak łatwo się poddawać.

Zdecydowanie Venus różniła się od większości. Zwłaszcza tej, z którą spotykałem się przez ostatnie parę tygodni. Tam wystarczyło rzucić jakieś hasło i nikt nie zgłaszał sprzeciwu. Nawet jeśli się to wiązało to z jakimś zajebiście wielkim niebezpieczeństwem, zwłaszcza gdy było się w takim stanie w jakim ja byłem. natomiast teraz, gdy Venus na wstępie powiedziała nie, czułem się jak ostatni debil, choć oczywiście nie powinienem. W końcu racja leżała po mojej stronie i tego mogłem być pewien.
- Jak chcesz, ale na serio, przecież nie zrobiłbym teraz niczego głupiego. Nie lubię się pakować w to samo gówno w jakie już kiedyś wpadłem - oznajmiłem, ale dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że to co mówię jest lekkim kłamstwem. A może i nawet nie lekkim. - Nie jestem jakimś potworem - dodałem jeszcze, bo Venus spoglądała na mnie jakbym rzeczywiście nim był. No i fajnie. A obiecałem sobie, że niczego tym razem nie popsuje.
- Czyli jak będzie z tymi przeprosinami? Przecież gdybym tak nie żałował nie angażowałbym się tak bardzo w ten cały kicz - i znów słowa, których prawdopodobnie nie powinienem był używać. Aż dziw, że Venus jeszcze nie odwołała swoich zaprosin. - Przesadziłem - przyznałem. - Ale ja na serio chcę przeprosić.