Dach

/ Powiedzmy, że długo przebywał w sali chorych

Jak długo można trzymać człowieka w szpitalu?! Niewykwalifikowane białasy tylko gapią się w papierki i robią miliony zdjęć jakimiś hiper-super-zajebiście-zaawansowanymi-mega-drogimi maszynami. W Afryce u znachora Mulundy spędziłbym najwyżej jeden dzień. Ze wschodem słońca byłbym już na polowaniu. Mul to jednak był gość. Palił narkotyzujące ziółka, miał wiedzę jak pięćset lekarzy i wyglądał przy tym jak kurdupel. A jednak wszyscy go szanowali ze względu na wiedzę. No i twarz poprzekłuwaną kościami zwierząt w różnych miejscach. W rezydencji szacunek białasy zdobywają przez pieprzenie lasek i rzyganie po kątach. Jak tu takich zrozumieć? Powinni nam, czarnym, lepianki lepić zamiast wciskać tylko guziki od pilota.
Chyba powinienem być właśnie na zajęciach. Chrzanić to. Przy ostatnich ćwiczeniach wylądowałem w szpitalu i nie miałem zamiaru tam wracać. Ta Petra to jakiś pokręcony zwierzak. Ładnie by wyglądała nad kominkiem, a nie w klasie. Dach byłby ostatnim miejscem, gdzie mogłaby mnie szukać. Nie wyjdzie tu, bo wiatr jej rozwali włosy. A zatem usiadłem wygonie, oparłem się o komin i zacząłem ładowanie.

Boże, ale mi się nudziło! No naprawdę, dawno tak bardzo nie miałam co robić. Ostatnio tylko pomagałam Delce przetrwać to co zrobił jej ten chuj Neptun, ale teraz mi gdzieś znikła. Pochodziłam jeszcze trochę po rezydencji nawet w poszukiwaniu jej, ale nie znalazłam. Pewnie biedaczka dalej wypłakuję sobie oczy w jakimś kąciku. Naprawdę się o nią martwiłam, ale tu już duża dziewczynka i da sobie radę. No i ktoś jej na pewno jej pomoże, w końcu wszyscy ją kochają. Nie ma co się martwić.
Tak czy siak z nudów trafiłam na dach. A czemu tutaj nie mam pojęcia. Fajnie miejsce, wszystko było widać i zamierzałam porobić trochę zdjęć. Ostatnio nie wiedzieć czemu porzuciłam swój aparat w głąb szafy i dopiero dzisiaj go znalazłam, więc warto było to nadrobić. A stąd są wspaniałe widoczki, które potem będę mogła powiesić na ścianę.
Gdy już się doczłapałam i zobaczyłam kto już tam siedzi uśmiechnęłam się szeroko. Lubiłam murzynów. Byli sami w sobie zabawni, a ten to już w ogóle. W końcu Abraham też był murzynem, ale go to się raczej bałam, bo był jeszcze gangsterem. A N'teba nie, więc nie musiałam się bać, że zaraz wyciągnie rewolwer i zabije mnie za to, że właśnie zrobiłam mu zdjęcie.
Pstryknęłam jeszcze kilka razy i usiadłam koło niego.
- Co tam Murzynie? - Spytałam uradowanym tonem nadal uśmiechając się najszerzej jak umiałam.

Właściwie to czasami zastanawiałam się dlaczego Murzyn ma takie dziwne spojrzenie a nas, ' białasów '. No dobra, może myślałam podobnie o czarnych, ale co z tego? W końcu nas, białych, jest więcej! i jesteśmy cywilizowanym krajem, a nie tak, jak w Afryce. Bez wody, bez prądu, bez żarcia, nawet domu nie mają tylko jakieś pierdolone szałasy na środku pustyni! A co dopiero mówić o jakiś podstawowych środkach cywilizacji, jak internet czy samochody. Oni tylko jeżdżą na tych swoich dziwnie garbatych wielbłądach i się cieszą. Pewnie N'teba musiał się niesamowicie czuć, gdy przybył do nas u zobaczył to wszystko.
- A co ty sobie zrobiłeś? - Spytałam podnosząc aparat do twarzy i pstrykając kolejnych parę zdjęć jemu i temu co to się działo niżej. W sumie, jako dobra przyjaciółka, albo chociaż dobra plotkara powinnam wiedzieć co się stało, ale nie miałam pojęcia. Na swoją obronę powiem, że byłam zajęta. Jeszcze nie wiem czym, ale zaraz coś wymyślę. Zaśmiałam się widząc, jak jakiemuś kujonkowi książki powypadały z rąk przy pomocy talentu Murzyna.
- Jeeej, też bym chciała robić coś fajnego! - Jęknęłam kolejny raz pstrykając zdjęcia. Jeszcze trochę i całą kliszę wypstrykam.

Już dawno nie wylazłam tutaj tylko po to by mnie cały świat zostawił w spokoju. Miałam dosyć całego narodu jaki pałętał mi się zwykle pod nogami, więc wlazłam na ten w chuj mokry i zimny dach, by odkryć, że przez aktualną pogodę nawet nie idzie podpalić papierosa. Dzięki ci losie za tak zajebistą pogodę. Normalnie kurwa lepszej sobie wymarzyć nie mogłam. Szarpnęłam za swój zdecydowanie za duży sweter, który zsuwał mi się z ramienia i skuliłam mocniej. Jako zajebiście uparta persona ani myślałam schodzić stąd. Oczami swej wyobraźni już widziałam dzieciaki z pryszczolami błagające, by się tego gówna pozbyć. Jasne, a potem może jeszcze mały masażyk i może macanko? Czekajcie pędzę.
- Kurwa - podsumowałam moje pięć minut pobytu na dachu. Miałam się wyluzować, a było mi gorzej niż wcześniej. Aby zrobić te kilka kroków i pieprznąć o ziemię. Koniec zmartwień. Jakby to było takie proste. Jak dobrze, że przynajmniej przestało padać, a jakiś skończony kretyn zostawił tu kurtkę, więc miałam na czym siedzieć. Mogłabym teraz spróbować zapewnić organizmowi trochę nikotyny, ale jak na złość zapalniczka wyleciała mi z rąk i poleciała. Oby kogoś nie jebnęło, bo będzie robota. Nawet postarałam się spojrzeć w dół, ale wysokość mnie trochę przeraziła i się cofnęłam na moje bezpieczne siedzisko. O ile śliski dach można w jakimkolwiek jego miejscu określić mianem bezpiecznego. Ja chyba na serio planowałam się dzisiaj zabić.
Pieprzyć to.

Nie powinienem być teraz tutaj gdzie byłem, a właściwie powinienem być w miejscu oddalonym od tego o dobre parę kilometrów w głąb ziemi plus bliżej ziemi. Nie, odwrotnie. Bliżej ziemi plus jeszcze parę kilometrów w jej głąb. Wspominałem kiedyś jakim to ja jestem geograficzno-matematyczno-fizycznym mistrzem? Taa, wiem, nie musiałem, moje czyny mówią same za się. Wystarczyło tylko przyjrzeć się bliżej moim codziennym zachowaniom. Tak przykładowo, jakie wielkie skupienie malowało się na mojej twarzy gry nie mogłem znaleźć innego zegarka niż ten wskazówkowy, i właśnie z tego zegarka musiałem odczytać godzinę. NIENAWIDZIŁEM TEGO. Seryjnie. Wskazówki to zło, które nieustanie nęka biednych ludzi, a oni nawet nie zdają sobie z tego sprawy. Są tacy bezbronni, tylko ja jeden wiem do czego wskazówki są zdolne. A mianowicie są zdolne do rozpierdzielenia mi rozkładu dnia. Oczywiście gdybym takowy miał. Zapytacie po co Justinowi w ogóle czas? No wiecie, czasami się przydaje. Jak na przykład jest jakiś meczyk w telewizji, jakaś transmisja z zawodów surfingu. Albo gdy się umówiłem na wyjedwabistą randkę. Znaczy teraz się nie umówiłem, nie. Bo akurat miałem całkiem inne, o wiele bardziej inspirujące plany na ten piękny wieczór. Miałem się znaleźć w tamtym oddalonym o kilometry w głąb ziemi miejscu, zwanym powszechnie podziemiem. Gdzie była super impra numer cztery w roku dwa tysiące jedenastym. Normalnie impra wieku dwudziestego! A ja zamiast pojawić się tam na czas postanowiłem postawić sobie wyzwanie. Dotrę do podziemi najbardziej zaskakującą drogą i będę kurwa miał takie wejście, że łoooooooooo.
Przez komin wejście, nie.
Tyle że łaziłem już dobre pół godziny po dachu szukając komina, do którego jednocześnie bym się zmieścił i który by prowadził do podziemi, ale za chuja nie potrafiłem znaleźć. Wszystkie jakieś takieś niedopasowane. Dobrze, że przynajmniej burzy nie było! Bo wiecie łażąc po dachu musiałem odpisać na milion smsów, od których zależało moje życie, jak nie coś jeszcze bardziej ważniejszego. ŻYCIE PREZYDENTA. ŻYCIE PAPIERZA. Nie wierzycie? Wytłumaczył bym to wam i opowiedział ze szczegółami gdyby miałoby to pomóc, ale raczej nie pomogłoby.
ŚLIZGGGGGGGGGGGG.
- ŁO JEZU! Rocky, ależeś ty mnie przeraziła! Ledwiem com uszedł z życiem! - zawołałem podnosząc się z tyłka, na którym wylądowałem z niebywałą gracją kiedy to się poślizgnąłem na widok z początku przerażającej sylwetki, a potem już odrobinę mnie przerażającej, bo znajomej. Rocky, znaczy Misty, ale Rocky, bo wiecie ona się nazywała thROCKmorton, a skoro chyba nie lubiała imienia, to została dla mnie Rocky. Najpierw chciałem Morton, ale jej się chyba nie podobało. Nie wiem dlaczemu. - Nie wyglądasz najradośniej, czyli smutasz - zauważyłem.

A jednak nawet w takim miejscu, nawet z taką pogodą nie da się pobyć samemu. Nie da kurwa ich mać. Oczywiście nie mogła przypałętać się osoba, z którą miałabym ochotę wymienić choćby te kilka uwag, nie. Musiał zjawić się ten idiota wiecznie uchachany ze wszystkiego. Nawet po kryjomu starałam się go z tego uleczyć, ale okazało się, że to nie żadna choroba psychiczna, a on tak po prostu ma. Dobra, przyznaje się, że uczyniłam to zaraz po tym jak się ogarnęłam i zakończyłam nasz pseudozwiązek, bo mi jego paplanina się znudziła. Zresztą dobrze, bo teraz tak się stoczył. Jak ja mogłam kiedykolwiek uznawać go za całkiem uroczego z tym pomyleństwem pod czachą?
Przechyliłam głowę ze znudzeniem oglądając popis Reida. Nie, nie miałam mu za złe Rocky. To było miłe, że jako jeden z nielicznych pamiętał, że nienawidzę swojego imienia. Doprawdy Leah by wystarczyła, ale skoro chciał mnie nazywać Rocky to niech ma Rocky.
- Otóż to, smutam - rzuciłam, bo mimo wszystko nie potrafiłam się na tego tu gniewać. Ostatnimi czasy za bardzo kojarzył mi się z dzieckiem. Chociaż wcześniej zdecydowanie tak nie było. Te wszystkie, które go nie chciały powinny żałować. Miał czym się pochwalić. Zagryzłam wargę, bo dalej zamierzałam żyć zgodnie z zasadą do byłych nie wracamy, nawet na numerek. No chyba, że potrzeba jest wielka, a teraz tak nie było. - Można wiedzieć co tu odstawiasz? A może masz ogień? - Po swojemu szarpnęłam za sweter. Potrzeba zaczynała być coraz więcej, a mi się tak nie chciało ruszać stąd dupy. Co z tego, że wiało, przynajmniej nie padało. Poza tym zjawienie się Reida równało się z wysłuchaniem jego kolejnego genialnego planu. Kto by chciał takie coś przegapić? Oh chyba nie powinnam odpowiadać, bo jeszcze się obrazi. Jakie to irytujące, że on to chyba słyszy.

Och, czyli standardzik, to ze smutaniem, znów Rocky miała wkurwa na wykorzystywaczy. Ja też bym miał gdybym sam taki nie był. Wiecie, nie chodzi tu o to, że czegoś coś tam od kogoś chcę i nie daję mu spokoju, na przykład chcę wyleczenia. O nie. Ja wykorzystywałem ludzi w bardziej wyszukany sposób, który znałem jedynie ja. No wiecie, poprzez słuchanie ich myśli. Nikt normalnie nie wpadł na pomysł by właśnie w ten sposób wykorzystywać ludzi. NIKT! Jestem niebywałym prekursorem tegoż oto działania. I nie tylko dlatego, że ja jaki jedyny mam tą wspaniałą umiejętność, o nie. Dlatego, że byłem aż tak inteligentny by na to wpaść. Co z tego miałem? Hmm, do tego jeszcze nie doszedłem, ale przecież wszystko jeszcze przed mną. W końcu jestem taki piękny i młody.
- Ejejej, jakim dzieckiem! Czy ja chodzę właśnie tak? - zapytałem raczkując po dachu by w końcu móc usiąść obok Rocky, bo wcześniej jeszcze nie dotarłem do końca do niej tylko męczyłem się ze śliskimi dachówkami. No kto w ogóle to wszystko robił! Znaczy dach. Jakiś BAŁWAN, ja wam to mówię. Gdyby robił to człowiek mądry zamontowałby jakieś antypoślizgowe dachówki, a nie. - Ale schlebia mi, że tak myślisz, nie pomyślałbym - machnąłem ręką niczym zawstydzona dziewica, a drugą zakryłem policzki niby, że zaczerwienione. Ech, jaka szkoda, że nie potrafiłem czerwienić się na zachciankę. Ale wiecie co potrafiłem?!!?!?!?! Potrafiłem wywołać krwawienie z nosa gdy tylko chciałem. Właśnie tak poznałem Misty, wywołałem krwiawienie chcąc wywinąć się od spotkania grupy i zaprowadzili mnie do niej. Ale jak już przestali zaprowadzać i zostawili sam na sam, to suprajs, już nie mam krwawienia. Powinni tą umiejętność dopisać mi do talentu normalnie. Seryjnie.
Jeszcze raz zastanówmy się co ja dokładnie tu robiłem. Szukałem wejścia przez komin, to wiecie. Ale na to pytanie można by było odpowiedzieć w bardziej rozbudowany sposób, jeżeli by podeszłoby się do tego bardziej filozoficznie. Co Justin Reid mógł odstawiać w swoim życiu, co odstawiał w rezydencji? O mamo, za cholerę nie miałem pojęcia. Zadziwiające że tak zwykłe pytanie zdołało mnie wprowadzić w tak wielką zadumę. O mamo.
- No to teraz mnie zagięłaś! - przyznałem nie patrząc na to, że moja wypowiedź wcale nie pasuje do tego o czym aktualnie gadamy. - Nie masz jakiegoś prostszego zestawu pytań? - zapytałem zaczynając wyciągać różne rzeczy z kieszeni w poszukiwaniu zapalniczki. Standardowo była to gumowa kaczka, para zapasowych skarpetek, stara rozżuta zaschnięta guma do żucia, pięć gwoździ i jedna śruba rozporowa, orzeszki które miałem dać Ponuremu, bilet do kina (na "Króla Lwa"!) i w końcu była! Wspaniała zapalniczka z gołą panią. - Trzymaj.

Nie wiem jak reszta, ale ja się cieszyłam, że akurat Reid miał zdolność wyłapywania naszych myśli, a nie jakaś nadęta panienka w stylu koleżaneczek mojej nowej współlokatorki, bo mielibyśmy krótko mówiąc przejebane. Wybacz Justin, ale naprawdę dałoby radę zrobić o wiele więcej znając cudze myśli. Kurwa. Nie myślałeś nigdy, by to coś wyłączyć? I czy to nie jest pojebane, że przez to, że nie wiem że ty to słyszysz nawijam do ciebie w tym momencie? Kurwa. Przestać nie mogę nawet.
- Japierdolę. Ty masz gorzej ode mnie - rzuciłam już na głos, chcąc po prostu jakoś oderwać się od nawijania do tego idioty na dwóch poziomach. I werbalnie i niewerbalnie. Serio chujowa zdolność. Ja bym chyba zwariowała. Parsknęłam śmiechem, gdy chłopak na kolanach ruszył w moją stronę. W ogóle nie byłoby mi do śmiechu gdyby chuj stąd zleciał na dół, ale teraz, póki siedział na dachu, było śmiesznie. - Dobra nie chodzisz tak, ale i tak większego dzieciaka jeszcze nie spotkałam. - On naprawdę miał coś takiego w sobie, że przy nim nie potrafiłam się złościć. Jak przy dzieciakach. On jako jedyny wiedział o tej mojej słabości. Skąd? A z moich myśli. Wkurwiające. - I ja bym się nie cieszyła, ale ty rób co chcesz - skitowałam to krótko. Z lekkim uśmieszkiem na ustach obserwowałam reidowe zmagania z kieszeniami, gdy szukał dla mnie zapalniczki.
- A jakie to są proste pytania wedle ciebie? - zapytałam, łapiąc zapalniczkę. - Niezła - rzuciłam z uznaniem dla urody dziewoi. Takiej jeszcze nie miałam. - Mam zapytać o to co słychać u twojej dziewczyny - Wreszcie mogłam zaciągnąć się porządnie i odsapnąć po męczącym dniu (ciekawe którą to już godzinę mieliśmy, przez to jebane całodzienne słonce traciłam rachubę). - Zapomniałam, że jej przecież nie posiadasz. - Z psotnym uśmieszkiem tak pasującym do mojej twarzyczki aniołeczka jak powtarzali nieznajomi, wypuściłam dym i za przymrużonym oczu obserwowałam Justina. Ciężko szło to przyznać, ale go lubiłam. Gdzieś tak jak lubiłam Meredith. Dzieciak.

- Wyłączyć? Ocipiałaś? A nie sorry, nie tak. - Poczochrałem się po głowie, ale nie naprawiłem swoich słów, bo nie lubiłem tej żeńskiej odmiany ocipiałeś, znaczy ochujałeś, to brzmiało jakoś tak sztucznie. Poza tym nie widziałem żadnej złej cechy posiadania chuja, o wiele więcej złych widziałem w nie posiadaniu. - Znaczy wiesz, wiele osób próbowało mnie do tego zmusić, przekonać. Nic z tego, chyba jestem za ciemny na to. - Wzruszyłem bezradnie ramionami. Już tyle razy kłamałem na temat swojego nieumienia wyłączania talentu, że normalnie brzmiało to bardziej prawdziwiej niż nie jedna prawda, którą z siebie wydusiłem. Nie moja wina, że tak mało osób chce wierzyć w moje największe dokonania. Niedowiarki małe, kiedyś się jeszcze przekonacie o wielkości Justina Reida. A wtedy to będzie bolało, ostrzegam, lepiej przyznać się do mojej zajebistości zawczasu, niż po czasie. Bo można się poślizgnąć. Nie tak jak ja przed chwilą na dachu. Można się poślizgnąć w o wiele poważniejszy sposób. - Ale mówienie, że mam gorzej od ciebie to już przesada. A wiesz, teraz rozkimałem taką fajną rzecz, chcesz posłuchać? - Oczywiście, że chciała, nie musiałem nawet pytać. - Do ciebie ludzie lgnął z powodu talentu, choć tego nie chcesz, a mnie unikają, choć tak bardzo tego nie lubię. Zabawne nie? Nie mam pojęcia co by wyszło z naszego połączenia, ale to coś miałoby chyba najbardziej posrane pod sufitem niż cokolwiek innego. Jak już mowa o dzieciach. Bo wiesz, mówiąc połączenie miałem na myśli ewentualnych dziedziców. - To ostatnie jednak mogłem zachować dla siebie. Ale to Rocky zaczęła gadkę o dzieciach. To co, ze w odrobinę innym sensie. Że niby ja jestem dzieckiem. Ja nie wiem. Co takiego było we mnie dziecinnego, że tak wiele osób własnie w ten sposób o mnie myślało? Przecież to, że byłem odrobinę zabawny nie mogło być powodem. Co nie? Ani też moje lekkie upośledzenie. Hola hola, ja wcale się do tego nie przyznawałem, po prostu powtarzałem co inni myślą. To określenie akurat bolało najmocniej. Biedny ja.
- Nie ma prostych pytań, chyba, tak mi się wydaje. Każde wymaga myślenia. No chyba, że pytania takie szkolne, co odpowiedź można wziąć z myśli nauczyciela, to dopiero jest prościzna. Próbowałaś kiedyś? A nie, sorry. Ale wiesz, nie powstrzymuję cię wcale od ich zadawania. Proszę bardzo możesz pytać o dziewczyny, czemu nie, nie mam nic do ukrycia. Tak w ogóle mam własną prześladowczynie, wiedziałaś?

- Oczywiście, że za ciemny - powtórzyłam za nim, niby się zgadzając. - Skurwiel - powiedziałam bardzo cicho, gdy akurat się schylałam, by podrapać się po nodze. Każdy umiał wyłączyć moc. Każdy. A on nie chciał i myślał, że jest taki sprytny, udając, aż tak głupiego. Skurwiel do potęgi. Wiem, że słyszysz.
Spojrzałam na niego krzywo, gdy zaczął coś pierdolić o dzieciach. Odgarnęłam włosy z twarzy, uważając na trzymanego w tej samej dłoni peta.
- Jeśli chcesz się gdzieś udać na szybki numerek, bo jednak tu warunków nie ma to mów jaśniej, a nie tłumaczysz coś o dzieciach. W taki sposób nawet pijanej nie namówisz na obiągnięcie - poinformowałam go tonem starszej, doświadczonej koleżanki. Nawet poświeciłam się i rzuciłam to spojrzenie pełne wyższości. Po kolejnym zaciągnięciu się papierosem, dostałam ataku kaszlu i tyle kurwa z mego odstawiania zajebistej i mającej na wszystko wyjebane. Takie ataki kaszlu strasznie wyprowadzają mnie z równowagi, a te miałam jeszcze po koledze batmana. Dupek mało się nie zabił, ale przecież nic mu już nie jest i chce wyjść, chce jeść, chce spać, chce pić, wiecznie coś skurwiel chce. Odczekałam moment i w końcu zaczęłam mówić dalej, jakbym wcale przed chwilą nie chciała wypluć płuc: - Ale jeśli serio planujesz ze mną dzieci to wiedz, że mowy kurwa nie ma. - Zgniotłam peta o dachówki, bo nie uśmiechało mi się dostać kolejnego ataku kaszlu przy nim, nawet jeśli powód kaszlu tak dobrze mnie uspokajał. Wszystko napędzało się od nowa.
- A to ci dopiero nowina - wymamrotałam, po raz setny odgarniając grzywkę z oczu. Pierdolony wiatr. - Opowiedz mi coś o tej wariatce.

Ojtam ojtam. Może i Misty mogła wszystko wiedzieć na temat tego jak było naprawdę, mogła domyślać się moich najskrytszych tajemnic, ale i tak się ich tylko domyślała, to było jej zdanie. Dopiero gdybym przyznał się do tego na głos uczyniłoby to prawdą. Ale raczej nie prędko to nastąpi, nie prędko. Taki mój przywilej, że ja znam myśli innych, a inni moich nie. Dobra, nieźle dojebałem. Przecież i tak wszyscy wszystko o mnie wiedzą przez moją niewyparzoną gębę i zimne stopy. Co mają do tego zimne stopy? Wiecie, słyszałem kiedyś taką historię opowiadającą o pewnej, dajmy na to księżniczce, choć to naprawdę była taka laska z osiedla, ale księżniczka brzmi ładniej. A więc księżniczka mieszkała w wysokiej wierzy (szóste piętro, ja bym tak wysoko nie przeżył), w której miała okno wychodzące w kierunku zachodnim, a raczej balkon. Pewnego dnia wyszła na ów balkon by podziwiać latające jednorożce, ale wtedy nadleciał smok! Zatrzepotał swoimi wielgaśnymi skrzydłami i wywołał taki podmuch wiatru, że zatrzasną drzwi prowadzące do komnaty ów księżniczki. Księżniczka zrozpaczona zaczęła wołać wniebogłosy o pomoc, o zbawienie. I wtedy do akcji wkracza piękny, inteligentny, szlachetny, dzielny i przystojny rycerz przechodzący pod wierzą. Nie, wcale nie mówię, że to ja. To mogłem być ja, ale nie koniecznie. Ratuje piękną księżniczkę z opresji, za co ona ofiaruje mu swoją dozgonną przyjaźń. Rycerz niestety nie wiedział jak bardzo upierdliwe potrafią być księżniczki i jak często mogła pisać prośby o kolejny ratunek. Tym razem chodziło o ratunek dla jej stóp. Jej zimnych stóp. Na serio miała jakiś fetysz. W każdym razie ta historia mnie czegoś nauczyła. Jeżeli chce się być zauważalnym, jeżeli chce się być w centrum uwagi chociażby jako upierdliwiec to trzeba tak często gadać bez sensu jak księżniczka często gadała o swoich zimnych stopach. Wiecie, chyba zawodowo powinienem pisać bajki, ja na serio się do tego nadaje. Bo czyż to nie było piękne? Czy nie zawierało bardzo pouczającego morału? Nie zwierało takich pięknych cytatów, które można przytaczać chociażby w pracy maturalnej? Moim zdaniem tak. Waszym też. Wiem o tym bo czytam wam w myślach.
- Ja i szybki numerek? Uważasz, że jestem niedopieszczony? No wiesz co! Powinienem się obrazić - rzuciłem strzelając ładnego focha. No wiecie, wzrok skierowany w inną stronę, broda i nos do góry i pewnie gdybym się nie opierał rękami o dach to bym założył je na piersi. - Zresztą gadanie o dzieciach wcale nie miało do tego nawiązywać, po prostu rzuciłem luźną myśl. Często miewam takie genialne przebłyski, przecież wiesz. Ale skoro już o tym mowa... - Poruszyłem jednoznacznie brwiami. - Naprawdę nie chciałabyś mieć takiego pucołowatego, pyzatego malca, z takimi tyci tyci paluszkami? Przez tą ciążę Yvki normalnie odkryłem w sobie na nowo instynkt macie... ojcowski! Ty też powinnaś spróbować, ale z macierzyńskim. Może wtedy byś poczuła się do odpowiedzialności i przestała palić! - I kto to mówi, Reid, ty stary jaraczu. Tak poza tematem palenia to chyba właśnie zmarnowałem swoją szansę. Znowu.

Pomińmy wszystko wyżej, bo pewnej personie co naprawdę stoi za moim nieudolnym byciem suką co na wszystko ma wyjebane z problemami, stanowczo taka postać nie wychodzi i jeszcze dzisiaj wyjątkowo nie ogarnia ona Justina, ale uważa, że opowieść o księżniczce, która tak naprawdę była osóbką z bloku jest słodziutka i sama by na takie coś nie wpadła. No dobra. Przechodzimy do akcji. Bla bla bla, uwaga już!
- A obrażaj się - machnęłam ręką, dając mu w ten sposób przyzwolenie. A co mnie obchodziło jego kolejne zachowanie godne baby, przez które to większość osób miało go za totalnego ciotę? Nic mnie nie obchodziło. Dokładnie nic, a nic. Roześmiałam się, zasłaniając dłonią z petem usta, gdy jednak powrócił do tematu dzieci. I jak tu jego nie mieć za dzieciaka totalnego? - Jasne, jasne - wtrąciłam, gdy on jeszcze snuł swoje rozważania. Dalej uśmiechnięta, bo przy nim mieć swojej stałej miny: jak coś kurwa chcesz to nawet nie podchodź, mieć nie potrafiłam. Zresztą byliśmy na dachu, jedyni debile jacy wpadli na to, że tu dzisiaj można siedzieć, więc nie było zagrożenia, że ktoś mnie dojrzy, a plotkara miała gdzieś takie osoby jak ja. - Ogarnij się - rzuciłam tylko, zaciągając się beztrosko nikotyną i chuchając mu prosto w twarz. W innym miejscu może miałabym ochotę na zabawę pod tytułem udaj, że pragniesz mieć z nim dziecko, ale nie tutaj. Jeszcze bym spadła stąd. Ni chuja. Pomyślałam jednak, że warto przejść w bezpieczniejsze miejsce i pomalutku wstałam i ruszyłam w stronę dziury, przez którą tu się dostawało.- Japierdolę - syknęłam, kiedy mało się nie zabiłam, a już na pewno zgubiłam papierosa. No nic. Kiedy już byłam na stopniach, udałam, że wcale nic się wcześniej nie stało.
- To gdzie się wybierałeś? - zapytałam, włażąc do środka, wiedziałam, że pójdzie za mną. Co będzie sam tam sterczał?

Coś czułem, że ktoś tutaj mi nie do końca wierzył; nie do końca podzielał moje zdanie. Ale mi to tam nie przeszkadzało, w końcu co mi tam słowa, co mi tam nawet myśli, skoro doskonale wiedziałem jak jest naprawdę. Misty, o dziwo, nawet mnie lubiła. Gdy po raz pierwszy to sobie uświadomiłem, trudno mi było uwierzyć, ale jednak. Znaczy, co ja się miałem dziwić, wiele osób choć ogółem się do tego nie przyznawało, kochało mnie i nie potrafiło beze mnie żyć. Misty, Yves, Dymek, Ana, a nawet Cook. Miałem w sobie taki magnes, a co. Czy magnez? Zawsze się myliłem.
- Na czym polega zabawa 'udaj, że chcesz mieć z nim dziecko'? - zapytałem nagle. Bo wiecie, samo słowo 'zabawa' działało na mnie jak płachta na byka. Nie wystarczyło do niego nic więcej dodawać. Bo jak już się doda, to ja już kompletnie szalałem. Zwłaszcza gdy to była jakaś zabawa, której nie znałem. A znałem wiele, naprawdę wiele. Mógłbym zostać jakimś guru zabaw, gdyby nie to już byłem guru mojej małej religii, która tak jak sądziłem z czasem pozyskiwała coraz więcej zwolenników. Jeszcze trochę, a będzie popularna jak chrześcijaństwo, czy islam. Muszę tylko wymyślić jakiś chwytliwy slogan.
Polazłem w ślady Rocky, bo co miałem siedzieć tam sam dalej. Znaczy nadal mogłem niby sobie tam łazić i szukać ekstra wejścia na imprezę. Ale teraz już nie wiedziałem, czy przypadkiem zabawa Rocky nie jest o wiele ciekawsza niż ta cała impreza. Co ja będę się przyglądać mizianiom Cooka z Isską, czy innym. Gdy mogę się sam, prawdopodobnie pomiziać!
- Och, czyli zauważyłaś mój odświętny strój! - zachwyciłem się jej ostatnim pytaniem. Znaczy może nawiązywała ona do naszej rozmowy, ale... Skąd niby miałem pamiętać o czym rozmawialiśmy parę chwil temu? Lepiej było uznać, że jej pytanie pochodzi z jej obserwacji mojego odświętnego stroju. Czyli mega elegntejszyn glasses. - A takie tam, wiesz Izunia robi swoją osiemnastkę!

- Oj nie bądź taki ciekawski. - Starałam się zabrzmieć jak te puste blond lale, ale nigdy nie miałam i nie będę mieć głosu pasującego do takiej dziewuszki. Był za niski i jeszcze wiecznie zachrypnięty, bo jak inaczej przez te papierosy i moją zniszczoną odporność. Nic tylko kaszlałam, kichałam i tak strasznie aseksownie smarkałam w chusteczkę. No nic. Odrzuciłam włosy do tyłu i już byłam w budynku. Tak jakby cieplej i wreszcie grzyweczka była na swoim miejscu. Nawet jeśli wiecznie narzekałam na swoją grzyweczkę to ją lubiłam, bo ludzie (gamonie) nie spodziewali się, że będę dla nich taka jaka byłam, jednakowoż by bardziej zaskoczyć ich kokardek wiązać sobie nie zamierzałam. Jeszcze mnie nie pojebało. Te i inne myśli miotały mi się w zastraszającym jak dla mnie, zwykle poza światem przez zmęczenie istoty, tempie. Wszystko byleby Reid nie dowiedział się na czym miała polegać zabawa. I dobrze. Głuptas.
- Odświętny? - Zapytałam, unosząc brwi w górę, bo chociaż ćwiczyłam za młodu przed lustrem to dalej tylko jednej brwi unieść nie potrafiłam. Jakoś nie wyglądał na bardziej odświętnego niż zwykle. - Nie no, okej. Jasne, że zauważyłam. Gdzie bym nie zauważyłaś żeś się odstawił jak... zaraz mówisz, że jest osiemnastka tej laski Cooka? Bo chyba on ma taką młodą, nie? Nie wiem. Trudno za nimi nadążyć. Ty mi powiedz. - Wcale nie zabrzmiałam rozkazująco. Wcale. Gdybym zabrzmiała rozkazująco to jeszcze ktoś mógłby pomyśleć, że zależy mi na tej wiedzy, a ja miałam gdzieś z kim pieprzy się aktualnie Rezydencja. Grunt, że zawsze się ktoś trafiał kto akurat miał chrapkę na mnie, gdy ja miałam na niego. Związki tylko komplikowały sprawę. Zdecydowanie.

- Aleee jaaaaaa jesteeeeem ciekawski z natuury! Tego się nie da obejść choćbym nie wiem jak bardzo się starał! A jeżeli za bardzo się angażuje w nie bycie ciekawskim to zawsze wszystko się jeszcze gorzej kończy... Wyobrażasz to sobie? Wyobrażasz jak musi wyglądać te 'gorzej' w moim wykonaniu. Nikt żywy nie chciałby go doświadczyć. Inna sprawa z nieżywymi, niby nie czytam im w myślach, bo mój talent już tam nie sięga, ale na tyle ile znam psychikę ludzką, a znam idealnie z racji moich doświadczeń, to truposze niemal marzą o tym by doświadczyć moich cudów. Wiesz, nie chcę byś pomyślała o mnie jako nekrofilu, czy coś. Ale na serio wierze, że jakbym chciał to bym mógł przywrócić kogoś do życia! Nie zmyślam! - wyprostowałem się i spojrzałem na nią dumnie. Naprawdę wierzyłem w to co mówię i wierzyłem również w to, że Rocky wcale nie ma takiego złego głosu. Słyszałem o wiele gorsze. Effy miała gorszy, chociażby. Czasami od effiowego głosu aż mnie ciary przechodziły. Ale to chyba z racji tego, że była moją siostrą. Nigdy się nie lubi siostrzanych głosów, bo się z bardzo złymi rzeczami kojarzą. Za to Rocky jak na mój gust miała bardzo rockowy głos, taki jak maja te zaćpane wokalistki. Choć nie wiem czy to do końca był komplement, dlatego się nie wypowiadałem. Zatrzymałem to dla siebie i się tym rozkoszowałem. - Za to ty mogłabyś przestać zmyślać i odrobinę pohamować myśli. Mi już mózg pęka! - jęknąłem. No rozumiem, że czasami chce sie mnie przechytrzyć, ale żeby aż takim kosztem? Żeby mi krzywdę tak bolesną robić? Przecież tym powinien sie zainteresować jakiś grinpis, czy cokolwiek. Nie żebym był jakimś wielorybem, ani też interesowały mnie jakieś walenie. Po prostu. - No urodzinki Izuni, Izunieczki. Nie wybierasz się przypadkiem? Będzieeeeeee fajnieeee. Chyba. Bo czasami imprezy Cooka nie wychodzą tak jak bym tego chciał. Raz niechcący robiłem striptiz, ale to chyba było uro Dymeczka. Widziałaś może? Pewnie taaaak, gadali o tym tyle, jakby wcześniej nie wiedzieli jakie mam boskie ruchy.

Szczerze mówiąc to wiedząc, że dłuższe słuchanie Justina źle wpływa otoczeniu na psychikę po prostu odpłynęłam, zagapiona w odległe drzwi na końcu schodów, na których to aktualnie siedzieliśmy. Tak było lepiej. Po co uszkadzać sobie niepotrzebnie mózg mądrościami tego tutaj? Ja tam nie widziałam powodu, poza tym zmęczyłam się tym ogarnianiem tematu.
- Nie męczy cię to? - zapytałam, mając na myśli to dziamotanie. Jak przyjemnie było po prostu posiedzieć cicho i popatrzeć na cały świat tak jakby się było jednocześnie jego panem, ale też nikim lepszym od pozostałej ludzkości, mając gdzieś wszystko i wszystkich. - Przecież skończyłam - mruknęłam, zaczynając miętosić w dłoniach paczkę papierosów. Nie zamierzałam sięgać po kolejnego, ale po prostu musiałam czymś zająć ręce. Mówił coś o tym jak go to boli? Nie zwróciłam większej uwagi.
- Czy to nie jest w podziemiach? - zapytałam, mrużąc oczy i wpatrując się bez większego zainteresowania w Justina, którym praktycznie miotało niczym szatan. Ja się spokojnie oparłam plecami o ścianę i czekałam, siedząc na schodkach, aż ten skończy odstawiać. Zapewne mogłabym tu czekać do usranej śmierci, a on dalej byłby taki. - W chuj daleko. - Oceniłam, opuszczając oczy na paczkę w mych dłoniach. - Widziałam, skarbie i uwierz, że nie był to pierwszy raz. - Pewnie nawet nie wiedział, że po pijaku odstawił kiedyś prywatny pokaz dla mnie i się lepiej skończyło. Znacznie lepiej. Uśmiechnęłam się po swojemu, przypominając sobie tamten moment.