Przed kamienicą

To wspaniałe, że jego tak się dobry humor trzyma, lecz szkoda, że zupełnie ja tego dobrego samopoczucia nie umiałam podłapać. Im bardziej się starałam tym gorzej mi to wychodziło. Jakby z tego całego stresu. Jakbym zupełnie nie umiała wzbudzić w kimś zaufania. W kimś tak dziwnym na pewno.
- Tęsknie za swoim talentem - wymamrotałam jak głupia na głos. Liczyłam, że jednak nie usłyszał, lecz skoro tak pięknie mówił o tym, że czyni tyle dobra to mógłby się postarać i przywrócić nam talenty. Kłamać to on umiał.
- Niezwykle się cieszę - odpowiedziałam. Zawahałam się dalej. Chyba powinnam się zgodzić. Bo skoro tak zależało mu na moim towarzystwie to powinnam z tego korzystać, czyż nie? - To nie taki zły pomysł. - Nie wierzę, że to powiedziałam.

- Tęsknisz? Rozumiałbym, gdyby był jakiś spektakularny, ale chyba dużej różnicy czy go masz czy nie masz ci nie robi nie? - zapytał przyglądając się jej uważnie. To było chyba najnormalniejsze pytanie jakie zadał tego wieczoru. Zupełnie bez pod tekstu i nawet z sensem, jak nie on. Cóż, zdarzały mu się takie chwile.
Ob kręcił się w lewo i powoli ruszył w tamtą stronę, za rogiem stało jego auto, więc nie było co dalej marznąć na tym śniegu. Był pewien, ze Ana ruszy za nim, by wyczerpująco odpowiedzieć mu na jego pytanie. No dobra, nie był pewien, ale na to liczył. Tego wieczoru bardzo dobrze zdołał poznać ta dziewczynę.

- Zwykle mam pewność, czy ktoś mnie okłamuje czy nie.
Teraz nie miałam pewności co do niczego. Zresztą z nim trudniej było nawet wcześniej. Ale on był specyficzny, reszta była prostsza do rozszyfrowania. Poszłam za nim, bo musiałam. Niech on sobie myśli, że go lubię, bo dzisiaj stanowczo zbyt często byłam zmuszona gdzieś z nim szłam. Denerwujące. Wstyd się przyznać, ale różnicę odczuwałam na wielu krokach. Nie chciałam tego.
- Ale jak wrócę do Rezydencji to wszystko już będzie po staremu w naszych talentach? - To musiałam wiedzieć. Liczyłam, że na tak wielką odległość ktosiek nie może nas kontrolować.

- W moim przypadku nie musisz mieć pewności. Po prostu wiedz, że nigdy nie posunąłbym się przy tobie do kłamstwa - powiedział wesoło, bo własnie taka odpowiedź wydawała mu się odpowiednia, choć nie wiedział czy prawdziwa. Czasami sam się gubił we własnych zeznaniach, ale nawet przed sobą się do tego nie przyznawał. No co? Sebastian też musi posiadać jakieś wady.
Byli już całkiem blisko auta, gdy Ana zdała bardzo ciekawe pytanie.
- Wydaje mi się, że raczej nie. Nadal będziecie po przeinaczani. Ale nie ode mnie to zależy - przyznał. Mógłby jeszcze mówić o tym więcej, ale w sumie... Wolał gdy się go dopytywało. Zdradzanie całej prawdy od razu wcale nie było zabawne.

Czy on musiał być tak wesoły? Jakże mnie irytował. Trzeba było zaraz sobie zwiać, nie bacząc na to, że mam wzbudzić w nim zaufanie. Bo jak to zrobić? Nie da się. To w zbyt małym stopniu zależało ode mnie. Ale w pewnym sensie jego słowa były miłe. Albo tak czarował, albo:
- Mówisz jakbyś mnie naprawdę lubił - zauważyłam, mało nie zabijając się o jakąś zaspę, bo się poślizgnęłam wcześniej. Jutro li i jedynie baletki. Zdecydowanie. Inaczej bym samą siebie znienawidziła za głupotę.
Nadal? Czy ja się nie przesłyszałam? Oh żebym się przesłyszała. Tylko wyglądało na to, że mówił naprawdę. Przypomniało mi się coś.
- Nie dotrzymałeś umowy. Miałem mi coś o niej powiedzieć - zauważyłam, kiedy już dotarliśmy do samochodu. Odgarnęłam włosy z twarzy. Już bardzo chciałam dostać się do środka. Nawet będąc mniej wrażliwą na temperaturę marzłam.

- A czemu miałbym nie? - odpowiedział pytaniem. Choć Sebastian jakoś nigdy nie dzielił ludzi na tych, których lubi lub nie. Ogólnie sam nie wiedział co można określić słowem "lubię". Miał odrobinę zjechaną psychikę i pojmował świat w trochę inny sposób także czasami trudno mu było odpowiednio odpowiedzieć na dane pytanie. Nie wiedział czy lubi Anę, ale z całą pewnością wiązał z nią pewne plany i tak szybo nie zamierza odpuścić.
Uśmiechnął się do niej i otworzył automatycznie auto, a następnie uchylił przed nią drzwi pasażera, co za szarmanckość z jego strony. Ale on robił tak z każdymi dziewczętami, które dana mu było podwozić. To jednak nie umniejsza tego, że nie często robił to z tak szczerym uśmiechem.
- Tu bym się kłócił, bo ci również nie było dane dotrzymać umowy - zauważył.

Westchnęłam. I jak ja miałam coś z niego wyciągnąć, gdy zawsze odpowiadał w zupełnie inny sposób niż mogłabym się spodziewać. To przewyższało moje zdolności. Przyznawałam to ze wstydem, ale tak właśnie było.
- Dziękuje - powiedziałam, zaskoczona jego gestem. Wsiadłam do samochodu, uważając, by sukienka nie podciągnęła się zbytnio w górę. Rzadko spotykałam facetów, którzy otwierali drzwi swej partnerce.
- Przecież poszłam z tobą. Moja wina, że nam potem przerwano? - No podaj przynajmniej imię, bo inaczej reszta przestanie mi wierzyć, że robiłam z tobą to co obiecałam i zaczną sądzić, że po prostu świetnie się tu bawię. Na pewno Starsi wiedzą. W życiu nie zainterweniują, ale wiedzieć wiedzą. Dlatego ich nie lubię.

/ Rezydencja /

- Ależ proszę - odpowiedział, a potem sam usiadł za kierownicą.
Sebastian wiedział, że Ana chce od niego coś wyciągnąć, ale trzeba przyznać, że robiła to w marny sposób. Mogłaby się bardziej postarać. Gdyby nie było tak późno, Sebastian pewnie jeszcze dłużej by się droczył. Ale on również był człowiekiem i jego zmęczenie też czasem łapało. Postanowił wyjątkowo chwilowo pójść jej na rękę.
- Nie twoja - przyznał, a potem odpalił samochód. - Ma na imię Bianca i pewnie jak się zmęczy to wam odpuści. Jeszcze nigdy nie zmieniała aż tylu osób na raz.
I odjechali.

Zabrałem się z nimi, czyli znajomymi moich znajomych. Pytali się o Jackie ale ja od niej nie mam już wieści i tak wystarczająco długo, by zacząć mieć wyjebane. Ja się nie zalecam do kobiet, po co, to one mi przechodzą pod nosem. Niektóre płoszył Aaron, ten gnom mały. Tego dziś nie przewidziałem w atrakcjach, został narazie w Rezydencji i miałem nadzieję, że nie uda mu się znaleść drogi tu. Chyba, że jakiś debil go podwiezie, ale z tym poradzę sobie sam.
Sam, bo dziś wyglądałem dość groźnie, choć dużo pieniędzy w strój nie włożyłem. Miałem na sobie białą podkoszulkę, spodnie dżinsy, wszystko usmarowane jakimś smarem czy czymś. Ogoliłem się inaczej, a włosy zapuszczałem od kilku tygodni. Wyglądałem jak najprawdziwszy bad boy. Racja, Hallowen to czas na odwalenie śmiechowej stylówy, ale laski lecą na seksownych facetów a nie na chodzącą szynkę. Dodatkowo bawiło mnie to, że byłem przebrany za siebie, ale oni pewnie nie mieli tej świadomości. W końcu nie było ich ze mną w więzieniu.
Mam Hallowen głęboko gdzieś, to święto jest tak samo bezsensowne jak Nowy Rok, ale skoro te obie okazje zmuszają grzeczne dziewczynki do przywdziania krótkich spódniczek, to ja już nie jęczę. Ubiorę się normalnie, trochę brudniej niż zazwyczaj, będę udawać że jestem taki właśnie, a wy drogie panie... O, duch. To teraz moja teoria spaliła na panewce. Długa do ziemi kiecka, blond włosy? Gdy podchodziliśmy grupą, już szturchaliśmy się: Venus. Bo jaka inna włożyłaby taką zakonniczą kiecę? Poczekałem z tyłu, bo może mam szczęście. Oparłem się obok dziewyczyny: mam podwójne szczęście: to nie Venus, więc nie dostanę odrazu z liścia. Nie było w mym uśmiechu nic szarmanckiego, byłem przecież dziś zły. Zmierzyłem ją wzrokiem i wbiłem spojrzenie w jej oczy. Parsknięcie, tak chciałem się pośmiać. Choć nie powiem by wyglądała gorzej. Nawet lepiej.