Sala kinowa

Westchnąłem ciężko, mierząc ją całą spojrzeniem. Była ubrana dosyć nietypowo, wyróżniała się, z pewnością. Dziwiło mnie, że lubiła zwracać na siebie uwagę za pomocą ubrać. Mimo wszystko na mojej twarzy pojawił się ironiczny uśmiech, kiedy rozzłoszczona odezwała się do dwójki nastolatków. Przypomniałem sobie tym samym wczorajszą dziewczynę o włosach podobnych do tej, która przed chwilą speszona wyszła wraz z chłopakiem z sali kinowej. Kwiatowe wzory na jej sukience czyniły ją bardziej dziewczęcą, a delikatny, kuszący zapach perfum wręcz zachęcał do podejścia do dziewczyny.
Kiwnąłem głową, chowając paczkę papierosów do kieszeni. Zaciągnąłem się, by po chwili wypuścić przez usta kłębek dymu. Odwróciłem głowę w drugą stronę i zamruczałem coś pod nosem sam do siebie.
- Około pięciu lat. - Odpowiedziałem przyglądając się przedmiotom stojącym na półce tuż obok pudelek z filmami. Smutne, że prawdziwe dzieła sztuki ustępowały głupawym komediom. - A ty? - Zapytałem, używając niskiego pomruku. Z pewnością jej nogi stały się jak z waty. Wiem, wiem, moje poczucie humoru sprawia, że świat staje się piękniejszy? Kiedy odpowiedziała, kiwnąłem głową i spojrzałem jeszcze raz na półkę z filmami. Istna tragedia.
- Wybacz, muszę Cię zostawić. - Szepnąłem, podnosząc się z bardzo wygodnej kanapy. Musiałem wyjść. Wyświetlacz telefonu zamigał. Skierowałem się do pokoju.

// Wybacz, że zakończyłam, ale widziałam, że nie wiesz ile Cię nie będzie, ale na pewno jeszcze zagramy. A Alexander udał się do... sama nie wiem gdzie.

Mój świat się skończył.
Naprawdę. Wcale a wcale nie dramatyzowałam. Gdyby ktoś powiedział mi jeszcze miesiąc wcześniej, że wszystko tak gwałtownie się zawali, chyba od razu zaoszczędziłabym sobie całego tego bólu i się zabiła. Albo przynajmniej odwołała prenumeratę magazynu poświęconego Justinowi Bieberowi, żeby tyle numerów się nie zmarnowało. Teraz tak czy inaczej nie miałam siły czytać. W sumie, szczerze powiedziawszy, przy moim obecnym nastroju utrzymującym się już trzeci tydzień z rzędu, od kiedy to brutalnie zerwał ze mną N... nikt, nie miałam siły na nic. Nie chciało mi się jeść, biegać, skakać, śpiewać Justina Biebera ani nikogo innego, malować, rysować, wymyślać przedstawień, uszczęśliwiać innych, rozmawiać, zagadywać, pocieszać, chodzić na lekcje demoralizacji, śmiać się ze wszystkiego z Justinem, gadać z braćmi, gotować, oglądać filmów, czytać, słuchać muzyki, spać czy nawet wstawać z łóżka. Po prostu całymi dniami leżałam w swoim łożu boleści, ze szczelnie zaciągniętymi roletami oraz drzwiami zamkniętymi dla wszystkich poza Effy (nawet jej bym nie wpuszczała gdyby nie to, że była moją współlokatorką i trochę dziwnie byłoby nagle wystawić jej rzeczy na zewnątrz i powiedzieć, że potrzebuję samotności, choć naprawdę rozważałam podobny pomysł) wypłakując kolejne tony łez i zużywając kolejne miliardy chusteczek. A kiedy po kilkunastu dniach od mojego Końca Świata - tak nazywałam dzień, kiedy Sami Wiecie Kto (nie, nie Voldemort, kto chciałby być w związku z kimś bez nosa?) ze mną zerwał - udało mi się opanowywać ataki płaczu na więcej niż dziesięć minut, odkryłam, że każda wzmianka imienia Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać doprowadza mnie do głębokiej depresji. Dlatego też wszędzie zapanował nieodwołalny zakaz mówienia o Wiecie Kim. W tym stanie trwałam do teraz, choć dwa dni temu nastąpił kolejny przełom - zaczęłam wychodzić z pokoju. Właściwie nie okazało się to mądrym pomysłem, ponieważ natychmiast doszły mnie plotki o tym, że On kocha kogoś innego, a to ani trochę nie pomogło mi w doprowadzeniu się do porządku, ale mimo wszystko, musiałam kiedyś zacząć żyć. To znaczy moim zdaniem wcale nie musiałam - serio, miałam ochotę po prostu usiąść w jakimś kącie i utopić się we własnych łzach, ponieważ moje życie tak czy inaczej nie miało już najmniejszego sensu - ale bracia uparcie twierdzili, że zamykanie się to nie rozwiązanie i że to wszystko mi przejdzie. Problem w tym, że ja nie wyobrażałam sobie, jak niby miałam dalej żyć. No bo po co, skoro byłam tak beznadziejna, że nikt mnie nie chciał, a miłość mojego życia tak brutalnie mnie zostawiła, najwyraźniej dla kogoś innego?
Myśląc nad beznadziejnością mojego życia, ignorując wszelkiego rodzaju okrzyki przywitania od mijających mnie ludzi dotarłam jakoś do sali kinowej, nawet nie patrząc na to, gdzie jestem. Po prostu szłam przed siebie tak długo, aż wylądowałam na miękkiej sofie w sali kinowej, apatycznie wpatrując się w czarny ekran przede mną. Nagle przypomniało mi się, jak oglądałam tu kiedyś jakiś film z Tym Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, i moje oczy po raz milionowy tego dnia napełniły się łzami. Pociągnęłam nosem i przetarłam wilgotne policzki rękawem za dużego swetra, ukradzionego kiedyś z szafy Justina, a potem zaczęłam przeszukiwać kieszenie w poszukiwaniu chusteczek.

Każdy ma jakąś słabość w swoim życiu. A ja posiadałem nawet dwie (jak nie więcej, w końcu byłem taki wrażliwy). Pierwsza moja słabość była dosyć osobistą rzeczą i wstyd byłoby mi się do niej przyznawać na głos. Zwłaszcza, że sprawa była dosyć świeża. Mianowicie dokładnie tydzień temu odkryłem, że w naszej spiżarni mamy ogromne zapasy lodów wszystkich smaków. (Jak dokładnie to odkryłem to całkiem inna historia, ale w wielkim skrócie mogłem powiedzieć, że to była dosyć niespodziewana i odrobinę zbyt gwałtowna przygoda jak na mój gust. Ale i tak mi się podobało.) Jednym z owych smaków był miętowy z kawałkami czekolady. Jak do tej pory nie przepadałem za lodami w tego typu znaczeniu, ale po tamtym dniu chyba się uzależniłem. Niemalże co trzy godziny zaglądałem tam i podwędzałem kolejną porcję. Jak tak dalej pójdzie to w dosyć krótkim czasie znów stanę się małym grubaskiem, co wcale mnie nie cieszyło. Ech, powoli dochodziłem do wniosku, że takie objadanie się słodkościami musi mieć u mnie jakieś podłoże psychologiczne. Pewnie gdybym nie miał teraz Zordona, złożyłbym winę na rozstanie z Florianem, ale jakoś dosyć dobrze to znosiłem, a Zordon doskonale odgrywał swoją rolę w moim życiu. W takim razie co takiego spowodowało uzależnienie od lodów?
Och ja niedobry. Ja tu gadam o słodyczach, podczas gdy was pewnie zżera ciekawość co takiego dokładnie jest moją drugą słabością. Odpowiedź uzyskalibyście w bardzo łatwy sposób. Wystarczyłoby wejść tylko do sali kinowej i od razu wiedzielibyście co jest w stanie poruszyć moje serce. Biedne skrzywdzone, niewinne dziewczę zalewające się łzami. Jaki to piękny widok.
- Delilah? - zawołałem zaniepokojonym głosem przyśpieszając swojego kroku. Na mojej twarzy malował się niemal idealny wyraz poruszenia i zaniepokojenia. Niemal idealny, bo jeśliby się bliżej przyjrzeć to można byłoby dostrzec pokłady szczęścia w moich oczach. Odłożyłem pucharek na stolik i usiadłem przy blondynce. Wprawdzie ręce aż mnie swędziały by ją pogłaskać czy potrzymać za ręce. Ale chyba byłem odrobinę przewrażliwiony ostatnimi spotkaniami z znajomymi, przy których jednak starałem się ograniczać z macaniem. - Co się stało? Mogę ci jakoś pomóc? - zapytałem podając jej jeszcze swoją własną chusteczkę.

Podniosłam głowę, kiedy usłyszałam jak ktoś wymawia moje imię, modląc się tylko, żeby nie był to Ten Którego Imienia Nie Wolno Wypowiadać Nigdy Więcej ani nikt z jego najbliższych przyjaciół czy rodziny. W sumie ciężko było tak unikać wszystkich ludzi powiązanych jakoś z Nim, bo tak się składało, że jego familia była naprawdę ogromna i można było się natknąć na jej członków praktycznie wszędzie. No, a poza tym, za każdym razem kiedy przechodziłam przez pomieszczenia rezydencji i mijałam wszystkich ludzi miałam bolesną świadomość, że któraś z tych osób w moim otoczeniu jest tą, z powodu której Ten Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać już mnie nie chciał. Nie wiedziałam, czy plotki o jego domniemanym zainteresowaniu kimś innym były prawdziwe, ale w sumie brzmiało to prawdopodobne. Tylko dlaczego wolał kogoś innego? Co mogłam zrobić nie tak? Przecież starałam się być dobrą dziewczyną, spędzałam z nim dużo czasu, pocieszałam gdy tego potrzebował, opowiadałam mu pełno ciekawych rzeczy, byłam szczera, interesowałam się jego zainteresowaniami tylko dlatego, żeby sprawić mu przyjemność i generalnie robiłam wszystko, żeby był ze mną szczęśliwy tak bardzo, jak ja byłam z nim. A on tak po prostu mnie zostawił! Na tę myśl znów zrobiło mi się przykro. Na dodatek William wyglądał na tak przejętego i zmartwionego - wiadomo, że kiedy ktoś się tobą interesuje i pyta, co się stało, robi ci się jeszcze gorzej - że po prostu nie mogłam się nie rozpłakać.
- Ojej, Will, nie, w porządku, serio, jest okej - Łudziłam się, że może uda mi się jakoś opanować, wymamrotać krótkie pożegnanie, wyjść, a potem dotrzeć do pokoju i tam w spokoju pocierpieć, jednak nic z mojego planu nie wyszło, bo zaraz po moich zapewnieniach, że wszystko jest w porządku, poczułam jak po policzku spływa mi jedna łza, potem kolejna, a potem całe morze łez, i zanim się spostrzegłam płakałam już na całego, zupełnie nie mogąc się ogarnąć. Biedny Will! Pomyślałam sobie, że to okropne, tak zapytać niewinne czy wszystko w porządku i w odpowiedzi być zamęczanym okropnym płaczem, i przez to poczułam się winna, co sprawiło, że zaczęłam płakać jeszcze bardziej. Byłam taka nieszczęśliwa, a do tego musiałam swoją beznadziejną osobą psuć nastrój innym! Może naprawdę powinnam wynieść się z powrotem do Kanady i zająć wychowywaniem gromady kotów, by oszczędzić ludziom tylu problemów.
- W-w-w-wiesz, prze-prze-przepraszam, nie-e-e-e chcę cię zamęczać, to nic takiego - wydusiłam pomiędzy jednym atakiem płaczu a drugim. Bo wiecie, naprawdę nie chciałam go męczyć. Z tym, że po pierwsze, potrzebowałam towarzystwa, po drugie, musiałam się komuś zwierzyć (choć wcześniej zwierzałam się już milionowi osób), a po trzecie, potrzebowałam bliskości. Czułam się teraz samotna jak nigdy, a jak na złość Lemon, Quen, Justin ani nikt inny nie miał dla mnie czasu. Jako, iż wychowywałam się wśród samych facetów, byłam przyzwyczajona do tulenia ich bez większych podtekstów, dlatego niewiele myśląc w ciągu sekundy wgramoliłam się na jego kolana, wtulając twarz w jego koszulę i mocząc ją łzami. Miałam nadzieję, że się na mnie nie obrazi. Chociaż właściwie powinien. Czy ja naprawdę wszystko musiałam robić źle? - Bo wiesz, ja po prostu nie rozumiem, dlaczego on ze mną zerwał? Powiedz mi, Will, co zrobiłam źle? Jak myślisz? - wymamrotałam niewyraźnie, mocno się w niego wtulając i próbując opanować. Niestety, nie szło mi to najlepiej.

Kim dokładniej jest człowiek szczęśliwy? W tej chwili było mi łatwo odpowiedzieć: był dokładnym przeciwieństwem Delilah. Czyli mną. Najprościej to wszystko ujmując byliśmy aktualnie jednym wielkim kontrastem. Delilah była rozhisteryzowaną młodą dziewczyną, która nie potrafiła powstrzymać łez po zawodzie miłosnym, a ja, William, byłem ostoją spokoju skrywającą w sobie wielkie pokłady radość z powodu tej nadarzającej się okazji. Chcecie wiedzieć jaka dokładnie to była okazja? Jesteście tego pewni? Skoro tak to pozwolicie, że przywołam krótką retrospekcję na temat jednego wieczoru. Wtedy to też nadarzyła mi się piękne okazja w postaci Yael i po dziś dzień nawet miło to wspominam. Ale aktualna okazja jest o niebo lepsza, bo nie ma w niej ani kropli alkoholu. Zamiast tego jest wielki zapas łez, bo raczej nie przypuszczałem, że Delilah przestanie szybko płakać. Jakie to szczęście, że dziś włożyłem byle jaką koszulkę, a nie jedną z tych moich ulubionych. Bo jestem pewny, że po tak bliskim spotkaniu z tuszem dziewczyny, nie będzie nadawała się już do używania. Że niby nie powinienem myśleć o takich rzeczach w takich momentach? No przepraszam bardzo, że starałem się być schludny.
- Jezu, kochanie, proszę, nie płacz tak - wyjęczałem jakbym właśnie miał przed sobą najsmutniejszy obraz na tym świecie, a nie obiecujące wiele dziecko. Spróbowałem odgarnąć włosy z jej twarzy w bardzo opiekuńczym geście, ale wtedy... Wtedy wlazła mi na kolana i mocno się przytuliła. Bawi was to? Bo mnie chyba tak i to uczucie mnie przeraża. Tak trochę. Odrobinę. No dobra, wcale nie przeraża, ale mam świadomość tego, że powinno. Powinienem też czuć się odrobinę skrępowany, ale ja natomiast miałem wrażenie, że Delilah instynktownie odnalazła idealne miejsce dla siebie w tym ponurym świecie, który właśnie ją okrutnie skrzywdził. - Nie przepraszaj, proszę, nie przepraszaj. Nie powinnaś przepraszać. Nie planowałem tego, ale teraz jestem tutaj tylko dla ciebie, możesz mi powiedzieć wszystko - zapewniłem ją waląc pierwsze lepsze smuty jakie mi na myśl przyszły. Znaczy to nie były smuty, to były idealne słowa zaczerpnięte z jakiejś pierwszej telenoweli, które czasem oglądam by się doszkalać. Jak widać owocnie. Więc nie ma co się śmiać widząc mnie wgapionego w jakiegoś latynosa wyznającego miłość swojej Lusesicie. Tyle że owi latynosi zawsze sie orientowali z kim jest ich wybranka serca, a ja nie miałem bladego pojęcia o kogo w tym momencie chodzi poszkodowanej. Nie, nie poszkodowanej. Rannej w bitwie o szczęście doczesne, Rannej za sprawą zawodu miłosnego, Niewinnie Rannej. Hmm, nie trzeba coś lepszego wymyślić. Wiesz, że cię na to stać Williamie. - Nie wiem. - I właśnie tyle miałem w tej chwili do powiedzenia. Ale to nie było satysfakcjonujące dla mnie, a co dopiero dla dziewczyny. - Nie wiem dlaczego, ale wiem, że źle zrobił.
Pogłaskałem ją po włosach.
No raj.

Właściwie Will nie powinien się przejmować swoją koszulką, bo nie groziło jej nic poza doszczętnym przemoczeniem łzami. Ale łzy chyba łatwo było wyprać, prawda? Albo nawet wystarczyło poczekać, aż wyschną i już, po kłopocie. Nie musiał przejmować się tuszem, bo nie miałam głowy do malowania się przez ostatnie kilka dni; po pierwsze dlatego, że tak czy inaczej po pięciu minutach cały mój makijaż znalazłby się spływając na policzkach, a po drugie, że nie miałam nawet dla kogo tego robić. Po co miałam się ładnie ubierać, starać, szykować i malować, by wyglądać jak najlepiej, skoro najwyraźniej to wszystko i tak było za mało, by zadowolić kogokolwiek? Albo nie, może nie kogokolwiek, ale przynajmniej by zadowolić osobę, na której najbardziej mi przecież zależało. A skoro On mnie nie chciał, a ja nie chciałam nikogo innego, to po co miałam się starać? Byłam taka nieszczęśliwa! Ktoś mógłby powiedzieć, że powinnam postarać się zapomnieć i może zawrzeć bliższe kontakty z innymi ludźmi, poznać kogoś fajnego, zacząć coś od nowa, ale ja nie chciałam. Naprawdę, nie wyobrażałam sobie mojego dalszego życia bez Neptuna. W końcu miałam już takie piękne wizje naszej wspólnej przyszłości! Często wyobrażałam sobie, jak spędzalibyśmy razem kolejne wakacje w jakichś fajnych inspirujących miejscach, gdzie on mógłby malować, a ja szkicować, jak pewnego dnia wzięlibyśmy kameralny ślub wśród najbliższych przyjaciół, jak nazwalibyśmy nasze dzieci i w jakim domu byśmy zamieszkali, by się ustabilizować. A potem cała ta wizja runęła w ciągu pięciu sekund, kiedy Neptun uświadomił mi brutalnie, że wcale mnie nie chce. A ja nagle zostałam sama. Nigdy w życiu nie czułam się bardziej samotna niż teraz, chociaż musiałam przyznać, że obecność Willa obok była uspokajająca. W końcu on był taki miły i bezinteresowny! A kiedy powiedział, że jest tutaj tylko d l a m n i e, poczułam, jak robi mi się naprawdę ciepło w serduszku. W końcu tak dawno nikt się mną nie przejmował, nikt nie chciał mnie słuchać i nikt, absolutnie nikt nie okazywał mi nawet najmniejszej uwagi! I oto nagle był ze mną William - miły, grzeczny, pocieszający, taki kochany! Poczułam się nieco pewniej, wtulając się w niego mocniej i nawet przestałam płakać. Teraz tylko pociągałam nosem, próbując przywrócić sobie normalny oddech i opanować ogólne roztrzęsienie.
- Will, nie rozumiem tego, naprawdę. Nawet nie dał mi do zrozumienia, że coś jest nie tak, wiesz? Wszystko było w porządku, a on tak nagle stwierdził, że musi sobie to wszystko przemyśleć, a potem że wcale mnie nie chce, i tak najzwyczajniej ze mną zerwał! I najgorsze jest to, że on podobno ma na oku kogoś innego, i to dlatego ze mną skończył. Wyobrażasz to sobie? Być z kimś i jeszcze rozglądać się za innymi? Przecież to nie fair. Nie po to są związki - powiedziałam cichym, załamanym tonem, zupełnie innym od tego mojego zwyczajowego entuzjastycznego trajkotania. Rękawem swetra przetarłam oczy, żeby pozbyć się resztek łez. - Ty byś tak nie zrobił. Wiem, że nie. Bo ty, Will, jesteś fajny i miły, i na pewno nigdy nikogo nie oszukujesz, nie zdradzasz ani nie mieszasz w związku, bo jesteś kulturalny, a nie... a nie... nie jesteś skurwielem, jak Neptun! - I na coś mi się jednak przydały lekcje demoralizacji u Abrahama. Na pewno byłby ze mnie teraz dumny. Musiałam długo się zbierać, żeby użyć takiego okropnego słowa, ale musiałam przyznać, że poczułam się nieco lepiej gdy już udało mi się je wypowiedzieć.

Definicje raju są różne, ale najwłaściwszym moim zdaniem określeniem jego istoty jest miejsce, gdzie możesz czuć się szczęśliwy. Czyli dla mola książkowego jest to biblioteka, dla miłośnika kwiatków - ogródek, dla wielbiciela zwierzaczków - zoo. A dla mnie, moi mili państwo, rajem byłby pokój wypełniony dziewicami. Co jest dosyć makabryczne, bo właśnie tak raj opisuje islam. Raz nawet rozważałem możliwość zostania terrorystą samobójcą, ale w końcu końców uznałem, że to jednak za wiele niepewnych jest. Bo kto mi zagwarantuje taki raj? Niestety w moim wypadku same słowa nie wystarczą. Może gdybym od dziecka był wychowany w takiej religii to bym miał inne zdanie. Niestety jedyne czego nauczyli mnie rodzice, może nie nauczyli co przekazali, to to że zobaczyć to znaczy uwierzyć; jeżeli czegoś pragniesz, ktoś ci to obiecuje to najpierw musisz to dostać, a dopiero później się odpłacić. Najpierw myśl o sobie Williamie, resztą przejmuj się później. Właśnie takie słowa matki zabrzmiały mi w głowie, gdy Delilah lamentowała nad swoim losem. Niestety problem był odrobinę bardziej skomplikowany. Tu trzeba było jednocześnie myśleć o sobie, ale zdawać sobie sprawę, że jedynie za pośrednictwem myślenia o innych, dojdę do siebie.
- Jezu, to okropne to co mówisz. Aż trudno w to uwierzyć - oznajmiłem nie przerywając głaskania. A gdy zauważyłem jak Delilah ociera łzy rękawem od razu wygrzebałem skądś chusteczkę. Mówiłem już kiedyś, że miałem awersję do papierowych chusteczek i zawsze nosiłem przy sobie takie bawełniane. Z moimi inicjałami. Ale mniejsza z tym, nie będę się tu teraz produkował nad tym moim małym dziwactwem. - Naprawdę to wszystko zrobił? - zapytałem jeszcze raz z przejęciem, by poczuła, że jestem przy niej i tak dalej.
W tej chwili muszę przyznać, że moje spotkania z rozhisteryzowanymi dziewczynami wyglądały odrobinę inaczej. Większość z nich na początku nic nie chciała z siebie wydusić, musiałem milion razy pytać co się stało, czy mogę pomóc i inne takie. Potem odpowiadały jakimiś pół słówkami. Ja zapewniałem, że mi może ufać, że jestem doskonałym oparciem w trudnych chwilach. Ale z Delilah było całkiem inaczej. Ona gadała sama z siebie, co było nawet ciekawym doświadczeniem. Zwłaszcza to jak zaczęła mnie niespodziewanie chwalić. Normalnie gdybym tego nie wiedział sam, bym się zaczerwienił.
Przynajmniej na samym końcu przyznała kim jest ten jej zbir, co zniszczył jej życie. Pumpkin. No pięknie. Tej rodzinie naprawdę trudno jest ufać, znaczy do Venus nadal mam słabość, ale reszta jej rodzeństwa... Oczywiście nie będę wygłaszać takich opinii nagłos, bo można sobie nagrabić. Ale w głębi serca moja niechęć do tej rodziny odrobinę wzrosła. I zmalała jednocześnie. (Bo w końcu dzięki Naptunowi właśnie miałem niepowtarzalną okazję zbliżenia się do dziewczyny).
- Delilah, musisz być twarda, wiem, że sobie poradzisz nawet z tak okropnymi rzeczami jakie ci się przytrafiły. Musisz mu pokazać, że sobie radzisz. Skoro jest takim okropnym człowiekiem, na pewno nie wzbudzisz w nim litości płacząc. A chyba i tak byś tego nie chciała co? - zapytałem. Bo trzeba w końcu przytąpić do działania, nie?