Drewniany Salon

Uwaga z deszczem była tylko z powodu jego fascynacji taką pogodą. Miałam tak dobry humor, że mogłam czynić podobne rzeczy w pełni pojmując zdumione spojrzenia reszty rezydentów, że oto Anabelle jest dla innych miła i to miła bez powodu i jeszcze wygląda, że nigdy się nie upomni o zwrot uprzejmości. Zresztą teraz doprawdy każdą pogodę określiłabym mianem wspaniałej, bo czemu by taka nie miała być? Ktoś widział w niej coś dobrego, więc musiała być wspaniała.
- Mimo wszystko dla mnie tylko z tej strony szyby - rzekłam, obserwując grupkę ludzi, którzy jeszcze chwilę temu cieszyli się z przerwanej ulewy, ale ta bardzo szybko powróciła. Te krople były naprawdę zimne. Poczułam je na własnej skórze. Jednak jamesowy wzrok tak daleko nie sięgał. Skupiał się na kroplach i stąd jego kolejna wypowiedź. Przy nim zawsze można było spodziewać się podobnych refleksji. - Nigdy nie spodziewałabym się, że zwykła kropla przebywa taką drogę nim po prostu zniknie wśród innych towarzyszek. - Zapewne to z tego powodu, że pierwszy raz rozmawiałam z kimkolwiek o deszczu w taki sposób, a nie: jejku znów pada. Ile tak może? Resovoir był specyficzną osobą i przez te jego specyficzność co jakiś czas natrafiałam na jakieś pokręcone plotki o nim, bo rezydenci nie przepadali za aż tak odstającymi od reszty. Blokowałam sporo tych bzdur przed dalszym wyciekaniem.
Mimo wszystko przez to patrzenie na nasilającą się ulewę robiło mi się coraz zimniej. Odsunęłam się od okien, podążając do kanapy ustawionej w pobliżu kominka. Usiadłam na niej, porzucając buty, by móc nogi podciągnąć na mebel i objąć ramionami. Z takiej odległości mogłam spokojnie obserwować deszcz.
- Często tak robisz? - zapytałam w zaciekawieniu, przechylając głowę. Z moich ust często podobne pytania nie padały, bo wiedziałam jakie ludzie mają nawyki, ale to było dobre na pociągnięcie dalszej rozmowy. - Wiesz rozszyfrowujesz historię kropli wody - dokończyłam, jakby James nie domyślił się o co mi chodzi. Równie dobrze mogło chodzić o zamęczanie innych swymi obserwacjami, chociaż mi to nie przeszkadzało. Dzisiaj nic mi nie przeszkadzało.

to chyba tyle. zmiana daty i w ogóle

Podążałem spokojnie pustym korytarzem ucieszony tym, że nie muszę obawiać się, że o tak wczesnej porze spotkam kogokolwiek. Wczoraj odbyła się tu kolejna z wielkich imprez, tym razem pożegnalna. Dobra, tym razem mieli nawet dobry powód, trzeba niektóre rzeczy żegnać i cieszyć się nowymi. Ale ludzie w rezydencji naprawdę nie potrzebowali za wiele, by się bawić. Byle powód, byleby ktoś krzykną 'biba' i już zlatywały się sępy roznosząc najdziwniejsze humory, dźwięki, słowa i kolory po rezydencji. Wtedy miałem największą ochotę by się ukryć, by się skryć w jak najdalszym zakątku i udawać, że mnie nie ma. Wyobrażać sobie, że jestem takim fotelem, taką ścianą, na którą nikt kompletnie nie zwraca uwagi, którą każdy obojętnie omija. Za to ów fotel może spokojnie spełniać swoje obowiązki, cieszyć się z każdej chwili w czasie której przydaje się komukolwiek, oraz oddychać z ulgą gdy już nikomu nie jest potrzebny i może zająć się przez chwilę rozwijaniem własnych pasji. Ale odrobinę zboczyłem z głównego teku myślowego, który chciałem przyjąć. Miałem powiedzieć o tym jak bardzo chcę się oddalić od tego wszystkiego co dzieje się tutaj w czasie imprez i opowiedzieć o idealnym sposobie jaki ostatnio wkroczył w moje życie. Pierwszy raz kiedy uciekłem z rezydencji z Gerdą do samotni oddalonej o pół kilometra był niezapomnianym przeżyciem. Po tej nocy spędzonej z najdoskonalszą dziewczyną stąpającą po tej ziemi nie mogłem zasnąć przez tydzień. Gdy zamykałem oczy widziałem jej uśmiech i wielkie smutne oczy, gdy oddychałem czułem jej zapach, gdy wpatrywałem się w okno miałem wrażenie, że szepcze mi do ucha. Maks pewnie gdybym mu o tym wszystkim opowiedział wyśmiałby mnie i zganił za to, że jeszcze nie uczyniłem żadnego wyraźnego kroku w jej kierunku. Ale to nie do końca była prawda. Przecież nie zaprosiłem jej tylko raz na wieczór w moim towarzystwie. To stało się już trzy razy. Ostatni miał miejsce wczoraj i nadal byłem odrobinę otumaniony swoimi uczuciami. Chodziłem jakbym się czegoś naćpał, albo jeszcze gorzej. Dwa razy zaczepiłem się o jakiś dywanik, prawie skręciłem sobie kark przez to, że zapomniałem o ostatnim stopniu schodów, myślałem, że szklane drzwi prowadzące na taras są otwarte. I wiele innych, z pozoru zabawnych sytuacji ale tak naprawdę bardzo bolesnych. Całe szczęście, że dziś nie odczuwałem bólu! O nie, dziś byłem tak napełniony szczęściem, że koniecznie chciałem się z nim kimś podzielić.
Okazja nadarzyła się podczas gdy przechodziłem obok wielkiego salonu i ktoś zawołał Miszę. Trochę byłem zdziwiony, że moja siostra znajduje się w takim miejscu o takiej porze. Zazwyczaj robiła całkiem inne rzeczy. Znaczy ja tam dokładnie nie wiedziałem czym się zajmuje, ale tym razem ucieszyło mnie, że będę miał okazję spotkać się z nią. Wszedłem do pomieszczenia z szerokim uśmiechem. Ale Miszy nigdzie nie zauważyłem. Siedział tu tylko James.
- Umm... Emmm... - zaciąłem się jak zwykle gdy jakieś wydarzenie zbije mnie z tropu i nie wiem co ze sobą zrobić. - Cześć. Czy była tu moja siostra? - zapytałem niezbyt zgrabnie przechodząc na angielski. Poprzekręcałem chyba za bardzo niektóre słowa na swoją korzyść. Nawet nie wiecie jaki wielki ból sprawiało mi to, że nie potrafiłem się choć poprawnie wypowiadać, a co dopiero mówić jakoś lepiej. W mojej szkole, w Rosji, byłem znany z używania jakiś słów, o których znaczeniu nikt nie ma pojęcia. A tutaj? Tutaj nie potrafiłem zadać najprostszego pytania. Ale spokojnie, przecież miałem dobry humor. Zresztą to był James, on zrozumie moje zacięcie. Hmm, a kto był z nim? Uśmiechnąłem się na widok pięknego psiaka. Uwielbiałem, wprost kochałem wszystkie zwierzęta! Zwłaszcza z tak mądrymi oczętami. - Co za cudowny pies!

Sposób w jaki James wymawiał moje imię był bardzo miły, mało kto kiedykolwiek tak się do mnie zwracał. W czasie gdy byłem jeszcze z rodziną, najczęstszą formą było "Ej ty!", albo twarde Konstantin. Gdy trafiłem tutaj, większość osób jakie znałem, czyli raczej niewielka grupa ludzi, wolała jednak zwracać się do mnie Konstanty. A parę bliższych mi osób, wybrało jeszcze inną opcję, wołając na mnie Kostek. Lecz nikt nie zwracał się w taki sposób jak James, co mnie odrobinę zawstydziło i poczułem się odrobinę zmieszany. Bo ja nie miałem niczego specjalnego dla Jamesa... Ale to chyba nic złego, że nie przekształciłem jego imienia, prawda? Wydaje mi się, że nie. Bo wiecie, litery chyba nie są najważniejsze w wymawianiu imienia, podczas zwracania się do kogoś. Najważniejsze jest uczucie jakie wkładasz, jakie z siebie dajesz. Tak na przykład, Gerda nazywała mnie Kostek, jak inni. Ale jednak jej 'Kostek' było najcudowniejszym pod słońcem.
- Och - wyrwało mi się, gdy zdałem sobie z mojej głupoty. No dobra, może nie do końca była to głupota, ale na pewno nie było to w żadnym wypadku mądre, by pomylić swoją siostrę z psem. Wręcz niemiłe. - Och - wyrwało mi się ponownie, gdy zostałem zaatakowany przez to zwierzę. Było to odrobinę niespodziewane i właśnie dlatego kompletnie nie miałem pojęcia co zrobić. Zazwyczaj miałem tak, że musiałem się odrobinę zbierać psychicznie zanim witałem się z jakimkolwiek zwierzęciem. No niby, zwierzęta te nigdy nie były oswojone. Bo jaki był cel interesowania się tymi oswojonymi, skoro miały swoich właścicieli, którzy w miarę swoich możliwości obdarzali ich miłością. Moje zainteresowanie zwierzętami dotyczyło jedynie tych pokrzywdzonych przez los. Pamiętacie może tego biedaka, którym zajęliśmy się z Maksem? Aktualnie nie jest już taki chudy, wręcz z zadziwiającą prędkością przybiera na wadze.
Pogłaskałem Miszę po głowie i nagle straciła już zainteresowanie mną, by powrócić do swojego właściciela.
- Masz bardzo przyjaznego psa. Ma mądre oczy - zwróciłem się do Jamesa i podszedłem bliżej niego. Nie usiadłem na wolnym fotelu tylko stanąłem za nim i zacząłem skubać go w jednym miejscu. Chyba ktoś przypalił je papierosem. I właśnie dlatego nie lubię też tego nałogu, niszczy wszystko co ma wkoło siebie.

Zabawne było obserwować to jak aury, zarówno Jamesa, jak i jego pupila zmieniają się gdy zaczynają oddziaływać na siebie. Jeszcze nie miałem okazji oglądać takiej więzi, więc niezmiernie mnie to zainteresowało. Zazwyczaj aury są regularnymi kolorami, które nie zmieniają się z byle powodu, mają zaokrąglony kształt, a jeżeli przyjrzeć by się bliżej, to dałoby się zauważyć cienkie linie tworzące całą aurę. Ale naprawdę mocno trzeba się przyjrzeć. Jeżeli człowiek z jakim mam do czynienia jest zdenerwowany, to zazwyczaj spokojne, falujące kreski zaczynają przybierać kanciastych kształtów. Chyba dobrze to by zobrazowała scena w komiksie, tam często w gwałtownych scenach kreska staje się strasznie ostra, dymki przybierają kształt gwiazd, albo czegoś podobnego. Dokładnie to ja się na tym nie znam, nigdy nie byłem fanem komiksu. W zasadzie nie mam pojęcia czemu o nich wspomniałem. Chciałem jedynie zrobić takie krótkie wprowadzenie przed właściwym opisem zachowania aur Jamesa i Miszy. Z każdym ruchem ich aury dopasowywały się do siebie nieprzerwanie tworząc bardzo piękne fale, dało się też jednocześnie zauważyć, że ta Miszy była odrobinę bardziej uległa niż Jamesa. Ale to było do przewidzenia, w końcu każdy pies kocha oddanie swojego właściciela.
Zastanawiające jest to, że w takich relacjach jak przykładowo ma Maks z naszym kotem, Behemotem (tak w końcu nadaliśmy mu jakieś imię, bo nie mogłem znieść tego jak Maks go nazywa; Maks chyba nie wiedział, że ja wiem, ale nie o to chodzi). W tym przypadku nie zachodziła taka niemal toksyczna zależność a aurach, ale to chyba wynikało z tego, że koty jednak chodzą własnymi ścieżkami, nic ich nie jest w stanie do niczego przywiązać.
Tak więc istniały dwa typy relacji człowieka z jego pupilem, ale ja nie potrafiłem odmówić sobie tego by nie porównać to do czegoś. A dokładniej nie przypasować siebie do którejś z tych grup. W pierwszym odruchu chciałem dopisać się do tej uległej grupy, poddanej, uzależnionej od silniejszych, ale po głębszym zastanowieniu się musiałem przyznać, że to jednak jest nie to. Znaczy może kiedyś było, kiedy musiałem się słuchać ojca, ale teraz? Chyba nie było nikogo takiego, kto by mną dowodził. Próbowałem szukać, ale nie odnalazłem. Ale czy mogłem dopasować siebie do tej drugiej grupy? Tej co kroczy własnymi ścieżkami? Dziwnie było przyznawać sam przed sobą, że chyba nie jestem wcale taki miękki jak się wydaje, skoro potrafię trwać w swoich dziwnych jak na te czasy przekonaniach, nawet jeżeli reszta krzywo na to patrzy.
Ale James tak nie patrzył, wręcz przeciwnie. Choć nie mówił tego fizycznie, choć nigdy nie podjęliśmy takiego tematu, to dawało się o wyczuć. Poczułem nagły napływ sympatii do chłopaka i uśmiechnąłem się tak szczerze i radośnie jak chyba nigdy.
- Oczywiście, że pójdę. Z wielką chęcią - odpowiedziałem nachylając się trochę w jego stronę, by jeszcze przez chwilę popatrzeć na te niesamowite aury. Ten obraz był niczym pokaz rosyjskiego baletu, jeżeli wiecie o czym mówię. Nieraz oglądałem takie pokazy, choć nigdy na żywo. A teraz miałem taki spektakl przed sobą! Trudno było odmówić.

[ nie wiem dlaczego ale jakaś taka okropnie zlamiona mi wyszła, że aż myslałam, że sie załamię, jak pisałam tego posta. przepraszam :c ]

Święta, święta i po świętach. Bardzo mi przykro tylko, że nie spędziłam ich w gronie rodziny. Razem z Misty zostałyśmy w Rezydencji, ale nawet z nią nie spędziłam wiele czasu. Jakoś w tym roku brakowało mi tej magii i radości z każdej ozdoby wiszącej na choince czy gdziekolwiek indziej. Oczywiście wszystko było bardzo pięknie przystrojone i na każdym kroku można było znaleźć cieszące oko dekoracje, ale jednak. Fakt, że te święta mnie w ogóle nie cieszyły był okropny, ale musiałam się wziąć w garść i jakoś to przetrwać. Marnie mi to szło, bo chyba zamknięcie się w pokoju nie było najlepszym pomysłem. Tylko, że później już przymusowo byłam wyciągnięta do wielkiego salonu gdzie odbywał się bal. Czułam sie co najmniej niekomfortowo w tym miejscu, więc usiadłam gdzieś z boku. Już nawet miałam ochotę sie stąd dyskretnie wymknąć, ale ktoś do mnie podszedł i zobaczyłam GO. A mianowicie Ethana w całej swojej wspaniałej okazałości. Uśmiechnęłam się lekko do niego i spłonęłam rumieńcem. Pochyliłam głowę starając się to ukryć.
- Dziękuję i nawzajem - Odpowiedziałam, a na temat ciasteczek pokiwałam przecząco głową - Nie, ale dziękuję - I kolejny raz uśmiechnęłam się lekko, aby wiedział, że nie chce go urazić. To wszystko było takie dziwne. W jego towarzystwie czułam sie wspaniale i chciałam z nim rozmawiać, ale jednocześnie miałam ochotę uciekać, bo byłam przy nim jeszcze bardziej nieśmiała niż przy innych. A to wszystko było spowodowane tym, że... byłam nim zauroczona. Bardzo, bardzo. Szczkoda, że nieszczęśliwie i bez wzajemności.

Uśmiechnęłam się jeszcze raz do niego. Z moja nieśmiałością wiązał się jeszcze jeden mały problemik, a mianowicie nie przepadałam za jedzeniem w miejscach publicznych to jest jedzeniem w pomieszczeniu, w którym są inne osoby, a nie ja sama. Może to dziwne, no ale jednak. dla mnie jedzenie czegoś było raczej osobistą sprawą. Nie rozumiałam ludzi, którzy siedzieli w barach szybkiej obsługi i cali ubrudzeni jedli jakieś niezdrowe jedzenie. To było bardzo nieestetyczne, a wręcz obrzydliwe. Więc choćbym miała ochotę na te ciastka to nie potrafiłabym się przemóc i ich zjeść. Szczególnie przy Ethanie. Wyobraziłam sobie jak opycham się tymi ciastkami, a okruszki sypią się wszędzie. To by było okropne. Spaliłabym się ze wstydu, na pewno. Na moje szczęście nie byłam głodna ani nie miałam ochoty na te ciastka, więc nie było problemu.
- Och, wiesz, ja też zbytnio nie czuję tegorocznych świąt. - Odpowiedziałam podnosząc głowę i spoglądając na niego - Jakby czegoś w nich brakowało. Tylko nie potrafię stwierdzić czego.
Gdy juz skończyłam mówić sama siebie zdziwiłam. Powiedziałam co myślę. Bez zawahania. I to jeszcze utrzymując kontakt wzrokowy z daną osobą. Kiedy zrozumiałam jakie postępy przed chwila uczyniłam nagle speszyłam się, znowu zarumieniłam i oderwałam od niego wzrok, jakbym popełniła jakiś nietakt. Bo własnie tak się czułam, jakbym okazała się bardzo nieuprzejma. Jednak pomimo to chciałam zebrać sie w sobie i powiedzieć coś jeszcze kiedy usłyszałam znajomy głos. Podniosłam głowę i spojrzałam na Nessie i jakiegoś chłopaka. Nagle otoczyło mnie zbyt wiele ludzi. Czułam się osaczona i nawet przez myśl przemknęło mi dyskretne wymknięcie się stąd, ale po chwili stwierdziłam, że to by było bardzo nieuprzejme z mojej strony.

To było bardzo spontaniczne, ale jakże inteligentne z mojej strony! Uwielbiałem dokuczać Ethanowi, niezależnie od tego jak później za to oberwę a pokrzyżowanie jego planów dotyczących najprawdopodobniej Nessie to było po prostu wspaniałe. Pewnie później będę umierać z bólu, ale to nic. Już nie raz się tak zdarzyło i nie raz tak będzie kiedyś. Trzeba się przyzwyczaić. Z Nessie rozmawiało się całkiem przyjemnie, jednak cąły czas próbowałem zrozumieć co mój perfekcyjny brat może w niej lubić. I tak szczerze to nie mogłem nic znaleźć. Była kompletnie inna od tych wszystkich pusty, ale ładnych panienek. Jakoś mi nie pasowała do niego. Zaczynałem darzyć ją sympatią, ale jako koleżankę. Niespecjalnie chciałem, aby Ethan się nią zajmował przez najbliższy czas, albo O ZGROZO się z nią związał. W końcu był kompletnie inny przez ten cały czas i mój światopogląd legł by po prostu w gruzach. On był za wspaniały i za idealny na Nessie. Oczywiście bez urazy. Ona też nie powinna się nim przejmować. W końcu, nawet jeżeli będą mieli chwilową iluzję szczęścia to Ethan ją rzuci i skończy się płaczem. Sory, ale miłość nie może zmienić tak bardzo, że ona nagle zechce się pobrać i mieć siódemkę dzieci. Tak więc ogólne cele i zamierzenia mojego przez wspaniałego planu były takie ; po pierwsze wypadać czy w ogóle Ethan zamierza poświęcić jej swój czas, a po drugie - nie dopuścić do tego! (czyli pokemon cały post pierdoli o niczym!)
- Cześć bracie! - Przywitałem sie z najszerszym uśmiechem na jaki było mnei stac. Bym się zaczął śmiać, ale to by było zbyt dziecinne. No i usiadłem jak najbliżej Nessie, a co!

Nie no co ty, Mer nie pójdzie. Ona jest za bardzo nieśmiała by pójść sobie.
Och, dużo ludzi, dużo ludzi. Trochę, a nawet bardzo mnie to wszystko zaczęło przerażać, lecz nie mogłam w tej chwili odejść. Byłoby to bardzo nieuprzejme. Ten miły chłopak i Nessie pewnie pomyśleliby sobie, że ich nie lubię i to przez to, że przyszli sobie poszłam (co oczywiście byłoby nie prawdą). Albo nawet, co najgorsze, Ethan by sobie pomyślał, że go nie lubię i nie przepadam za przebywaniem w jego towarzystwie. W końcu bardzo bym tego nie chciała, wiec logiczne było to, że nie mogłam dopuścić do takiej sytuacji. Nigdy nie pragnęłam nikogo zranić, z premedytacją czy bez. A już szczególnie zależało mi, aby nie urazić w żaden sposób Ethana. Chciałam z nim rozmawiać i przebywać, bo czułam do niego coś co do nikogo innego nigdy nie czułam. I pomimo tego, że wiedziałam, że on nie odwzajemnia i nigdy nie będzie odwzajemniał moich uczuć to chociaż liczyłam, że mnie lubi, nawet tylko troszeczkę, ale lubi. Tak mi się przynajmniej wydawało i miałam nadzieję, że tak jest.
Kiedy dosiedli się do nas jeszcze Nessie i najprawdopodobniej jej chłopak zrobiło się trochę przyciasno. Kolejny raz poczułam niekomfortowo i musiałam przesunąć się w stronę Ethana. Przez przypadek dotknęłam swoją ręką jego ramię i... się przeraziłam. Nie byłam przyzwyczajona do jakichkolwiek kontaktów z innymi osobami, a co dopiero kontaktów fizycznych! I jeszcze z płcią przeciwną! Z Ethanem! Najdziwniejsze było to, że nie spowodowało to u mnie żadnego złego odczucia, a wręcz przeciwnie. Z wielką chęcią musnęłabym go jeszcze raz, ale wiedziałam, że to by było bardzo nietaktowne i okropnie dziwne. Więc zaczerwieniłam się tylko i spuściłam głowę słuchając ich rozmowy.
W pewnym momencie do moich uszów (hehe, nie wiem czemu, ale to chyba niepoprawnie napisane bo tak śmiesznie brzmi) doszło stwierdzenie Nessie przez co jeszcze bardziej się zaburaczyłam.
- Och. To nie jest żadna... To nie... To... To tylko... Nie... Em. - Starałam się sprostować tą fatalną pomyłkę. Chociaż w głębi mojego serduszka bardzo bym tego pragnęła.

<333
O czym ona mówiła? Nie za bardzo się skupiłem na tym co mówiła Nessie, bo utknąłem na tym, że to jest podwójna randka. Ja pomijam fakt, że my z Meredith jesteśmy razem tak niewinni, jak ja nawet z moim bratem nie jesteśmy. Że ona i Aaron? Że mój brat wyrwał mojego największego wroga, którego tak wgl dziś już całowałem? Ona mnie całowała. Więc zdradziła mojego braciszka! I to ze mną. A to okropne ziółko. Z rozedrgania skupieniowego wybudziła mnie Meredith, która przysuwała się bliżej, jakby się chciała schować za moimi plecami.
- Meredith chciała zauważyć, że takie podwójne randki są najlepsze tylko jeżeli obie strony są na tyle puste, by chcieć w nich uczestniczyć. My się chyba nie wpisujemy, to nas skreśla z tej jakże zajmującej rozrywki - wyraziłem swój żal w najmocniej kulturalny sposób na jaki było mnie stać.
- A poza tym, muszę cię zmartwić, twoja teoria nei jest prawdopodobna. Matematyka rządzi tym światem, a zegary nam ułatwiają wszystko. Jestem pewien, że nie poradziłabyś sobie z tym jajkiem. Masz ochotę ? - ostatnie słowa były skierowane do Meredith, gdy podałem jej szklankę wody leżącą na stoliku. Żeby nie zemdlała z odwodnienia czy coś!

Haha, Boże kocham Ethana całym swoim serduszkiem. I Meredith też. I kocham grac Meredith z Ethanem, ojej ojej. Aż przykro, że złamię jej serce, ale taka kolej rzeczy, bo i tak będzie fajnie, jak będzie zrozpaczona! No i nie ma to jak kwadrans wgapiać się w avka Ethana i Aarona zamiast pisać posta! <3 <3 <3 A tak w ogóle to wychodzi na to, że krew Meredith nie zdąży odpłynąć z jej policzków, a już się biedna kolejny raz czerwieni :c
Zarumieniałam się jeszcze bardziej i wbiłam wzrok w podłogę, bo właściwie to nie chodziło mi o to co powiedział Ethan. Podejrzewam, że on doskonale wiedział co chciałam powiedzieć kiedy nie mogłam się wysłowić jednak nie potrafiłam rozumieć dlaczego powiedział inaczej. Oczywiście nie posądzałam go od razu o kłamstwo, nawet bym o tym nie pomyślała jednak interesował mnie powód jego reakcji. W tym momencie czułam się bardziej bezradna niż kiedykolwiek indziej. Nie miałam pojęcia co się tu dzieję. Nessie, owszem, kojarzyłam, bo była dla mnie w jakiś sposób miła, jednak tego młodszego chłopaka nie. Chyba był rodziną Ethana i to bliską, bo podobieństwo było uderzające. Jednak dalej nie wiedziałam po co tutaj oboje podeszli. Nessie na pewno nie chciała porozmawiać ze mną. Może to ten chłopak chciał porozmawiać z Ethanem? To by było prawdopodobne, ale raczej nie wyglądali na bardzo zżytych i właściwie ze sobą nie rozmawiali. Kompletnie się w tym wszystkim nie orientowałam, ale postanowiłam przestać się nad tym zastanawiać. W końcu to nie dotyczyło mnie i nie było moją sprawą, a wścibska być nie chciałam. Przemilczałam oczywiście też wyjaśnienie Ethana. Najwyraźniej miał powody tak powiedzieć, a ja nie powinnam się wciskać z swoją gadką. Pewnie uznałby mnie za jakąś niewychowaną dziewczynę, a tego bym nie chciała. Musiałam więc uważać, na to co mówiłam i robiłam.
- Och, tak, bardzo dziękuje - Powiedziałam biorąc od niego szklankę z wodą. Było mi tutaj strasznie duszno, więc wypiłam trochę. Postawiłam ją sobie na kolanach i trzymałam rękami. A jak usłyszałam tą piosenkę to tylko poczułam się głupio i nagle zafascynowała mnie strasznie owa szklanka.
Zastanawiające, równie dobrze mogłabym w ogóle nie pisać tego posta, no nie?

Specjalnie zamówiona przez dyrektorkę na tę okazje orkiestra przystąpiła do odegrania świątecznego numeru. Młody mężczyzny, który żadnego prawa wstępu na tę uroczystość nie miał, skrzywił się z niesmakiem. Do tej pory muzyka wykonywana przez zespół mu odpowiadała, ale teraz miał ich za zwykłych sprzedawczyków co zagrają najgorsze gówno dla kasy. Odszedłby w tym momencie gdyby mógł, ale w miejscu trzymały go dalej zobowiązania oraz jego urocza towarzyszka. Hm, czyżby też był sprzedawczykiem bez godności?
- Oh uwielbiam tę piosenkę, Sebastianie - pisnęła zachwycona, przy okazji zdradzając tym co jeszcze nie wiedzą o tym, że oto na scenę w blasku glorii i chwały powrócił ten co doprowadził do śmierci i zguby kilku byłych już mieszkańców Rezydencji, w tym też jednej obecnej. Wysławiany przez nas kawaler skrzywił się po raz kolejny, zupełnie jakby innej miny czynić nie potrafił, odczepiając palce kobiety ze swego ramienia. Nawet jeśli na balu był praktycznie od rozpoczęcia dalej zamierzał żyć zgodnie z zasadą, że przed przystąpieniem do akcji należy się stosownie spóźnić.
- Moja droga powtarzam ci po raz piętnasty, że mamy zadanie. Nie będę z tobą tańczyć. Przyjemność po pracy - Mrugnął do niej, a ona zburzona zmrużyła oczy i odeszła kilka kroków. Odetchnął z ulgą. Z Bianką bywało przynajmniej zabawniej, ale stara już jędza zarządzała urlopu, który jej zaraz dano. Gdyby to on był szefem w życiu nie pozwoliłby jej wyjechać na Karaiby. Sam by się tam wyniósł, jej każąc pracować w święta.
Pewnie nie wiecie, ale życie Sebastiana po wyskokach z początku roku nie było tak kolorowe jak sobie sam mężczyzna życzył. W sumie czego się spodziewać, gdy na jaw wychodzi twój spisek przeciwko szefostwu, nieumiejętnie pozbywasz się świadków, a potem równie marnie uciekasz z kraju? Raczej nie tego, że bracia powitają cię z otwartymi ramionami i nagrodą w postaci jakieś chętnej panienki. Powinien się cieszyć, że nie zdegradowano go do papierkowej roboty w biurze. O przepraszam, dopiero w zeszłym miesiącu przestał robić za ich asystentkę. A mimo to niczego się nie nauczył. Ale o tym później, bo od razu zdradzę wszystkie niespodzianki.
- Nie mogę uwierzyć, że tu jest jeszcze nudniej.
Wróciła. Z kieliszkiem szampana. Uniósł brew wysoko w górę, bo dla niego nie miała. Niedopuszczalne. Obiecał jej tak wiele, a ona nawet nie chciała się z nim podzielić zdobyczami.
Biedny Sebek. Nikt go nie lubił.
- Głupiutka Freja. Wokół ma tylu chłopców tylko czekających aż ich omami, a ona narzeka na nudę
- Nie wolno mi.
- A kto się dowie?
Tym razem to on odszedł w tłum. Wypatrzył grupę samotnych dziewuszek, które wyglądały jakby bez regałów pełnych książek wokół nich nie umiały żyć. Idealny cel. A Bracia? Przecież nikt im nie powie, że nie tylko szukał talentów, ale je również badał.