Drewniany Salon

Rzeczywiście weszłam z powrotem do pokoju. Z początku wątpiłam, że może tu być. Pewnie traciłam tylko czas, ale hm, zza kanapy dobiegało czyjeś.. skomlenie? Jej, nie umiałabym powiedzieć co przypominał właściwie ten dźwięk, lecz uwierzcie mi, że było to dziwne. Więc podeszłam w tamtym kierunku - niczego się z horrorów nie nauczyłam, szłam ciekawska w stronę dziwnego dźwięku.
Za kanapą siedział człowiek. Nie, to że siedział to dużo powiedziane. Zakrywał głowę rękoma, trząsł się i mamrotał coś do siebie. Onie. Już widziałam nieraz tutaj taką scenę: ludzie czasem nie potrafili zrozumieć, że mają moce i się załamywali. Tamtych ludzi było mi naprawdę bardzo przykro, ale teraz... Odstawiłam koszyk na ziemię i momentalnie klęknęłam przed chłopcem, właściwie mężczyzną. Onie. Tylko nie on, tylko nie James! On był przecież taki miły, radosny, dlaczego on się musiał załamać.. nie, no przecież głupia jesteś Wenus. Czym on by się mógł załamywać? Ale przecież właśnie tak wyglądał! Wyjątkowo mocno mnie zdenerwował. Jak ja się mogę czuć szczęśliwa, gdy moi przyjaciele mają takie problemy!
- James, James.. - powtarzałam co chwila próbując złapać z nim kontakt, sięgnęłam do jego rąk, odsunęłam je od twarzy, w każdym razie próbowałam. - James, spójrz tu.. - błagalnie prawie kazałam mu unieść głowę, pomogłam mu ręką. - Och, kochanie, co się stało!

Kim? Jego słaby głos odbił się jeszcze kilka razy w mej głowie. Jak to kim jestem? Och, to ja, mój najdroższy Jamesie! To ja Venus, to ja. Nie wiesz kim jestem? Ale dlaczego? Nie wiem, dlaczego zareagowałam tak gwałtownie: do oczu napłyneły mi łzy. James mnie nie poznaje, mój najdroższy James.
- James, James - nawoływałam go ponownie. Ujęłam jego twarz w dłoń, drugą ściskałam jego własną dłoń. Och, czemu nie patrzy na mnie! Widzę jak jego zamglony wzrok zasłania mu widoki. Wszelkie. - Co się dzieje, James. To ja, Venus, nie poznajesz mnie?
Naiwnie znów gładzę go po policzku, że niby się obudzi, że zaraz mnie przytuli i powie, że trenuje do nowej roli w przedstawieniu, wtedy ja zaśmieję się głośno i powiem, że mnie okropnie przestraszył. Jak mógł!
Nie, jak może.
On nie przestaje. Patrzę w dół, a wtedy z jego dłoni wysuwają się jakieś okropne sztylety. Jestem iście przerażona: tak nie lubię podobnych rzeczy! Niczym oparzona zabieram ręke od niego. Onie, nie patrz na mnie takim wzroiem, nie nie brzydzę się ciebie. Ale.. ostrze wydaje się być obce.
- James, co to jest, James - mamroczę, ale mam wrażenie, że on też sam nie wie do końca jak miałby mi odpowiedzieć. Pewnie nie odpowie.

Oto nadszedł ten wyczekiwany moment mego triumfu. Moment, gdy już nic i nikt nie stał mi na przeszkodzie. Pokonałem ich wszystkich. Ja, Lemon Tilley, przez większość zwany wariatem lub popaprańcem. Tak, właśnie ja zwyciężyłem wspaniałego Napoleona i przyglądałem się jak upadał Lucyfer. Szkoda mi było tego drugiego, lubiłem pojebańca, tylko za dużo bzdur plótł o mej kuzynce. Lecz czemu przerywam mój wewnętrzny monolog na tak nieważne sprawy? Liczyłem się teraz ja. To wcale nie było tak, że po wycofaniu się Napoleona zaraz wszystko spadło na mnie, skądże. O wszystko walczyłem. I dałem radę. Lecz na co mi to było? Nagle straciłem cel w życiu. Zaczynałem od zera i zawsze tylko pragnąłem wspiąć się na szczyt, by naprawdę mieć co wychwalać o sobie, ale teraz, gdy już to miałem cóż miałem począć? To wszystko okazało się cholernie nudne. Doglądanie spraw pozostawionych przez nadętego Szkota i uważanie by nikt mnie nie zamordował. Naprawdę nudne. Ja chyba kurwa liczyłem, że ten nadęty bufon wróci i zażąda co jego. Wtedy przynajmniej miałbym co robić. A tak.
Siedziałem, a raczej rozkładałem się na kanapie w Rezydencji, chociaż wcześniej mało kiedy byłoby dane komukolwiek mnie tu zastać i oglądałem bajkę w telewizji. Te dzieciaki w kącie chyba sądziły, że oglądam to ze względu na nie. I dobrze, nikt nie musiał zaraz wiedzieć jak wielkim fanem jestem wszelakich kreskówek. Aktualnie leciało Pinky and The Brain. To było ogłupiające. Miałem teraz tyle spraw na głowie, prawie zarzuciłem kofeinę na rzecz mocniejszych używek, ale w porę się opamiętałem, tak wiele problemów, a jednak byłem w stanie jak szaleniec z głupot jakie odstawiały te powariowanie myszki jakbym miał siedem lat i całe beztroskie życie przed sobą. Można to było określić jako żałosne? Całkiem prawdopodobne, ale tak czy siak miałem to gdzieś. Bo czy ja kiedykolwiek przejmowałem się opinią innych? Inaczej teraz byłbym wszędzie tylko nie tu, ubrany w idealnie skrojony pode mnie garniak i rzucający spojrzenia pełne wyższości pospólstwu. O zapiszę sobie w notesie żeby porobić tak we wtorek. Musiałem też pamiętać, że w środę miałem wkurwiać lokalną mafię. Lubiłem ich, jeszcze nie rozgryźli jak się wtedy wydostałem z zamkniętego pokoju.

Leciałam tylko przez jakiś czas, nie mogąc ogarnąć ogromu radości jaki mnie rozpierał. Już chyba po kilkunastu sekundach nie pamiętałam wcale o Brianie i jego głupich zachowaniach. Cieszyłam się nowo odkrytymi zdolnościami. Mogłam naprawdę swobodnie szybować wśród chmur, jednocześnie bawiąc się swoim ciałem i jego kształtami. Nawet nie musiałam się skupiać na samej idei lotu! To wszystko działo się tak automatycznie, tak prost jakbym od samego urodzenia byłą do tego stworzona. Zmysły naprowadzały mnie na właściwy kierunek, skrzydła pracowały niestrudzenie, same wiedząc jak mają to robić. A ja bawiłam się sobą, nadając sobie różnych cech. Raz zamieniałam się w kotołaczkę i pokrywałam sobie ciało futerkiem, a potem zaraz w człowieka-smoka, gdy zmieniałam futro na łuski.
Szybko dotarłam do rezydencji i niczym huragan wtargnęłam do środka głównym wejściem. Na korytarzu porządnie wystraszyłam grupkę dzieciaków, przebiegając obok nich z warkotem i wyszczerzonymi kłami. Wątpiłam, bym wyglądała teraz choć trochę jak człowiek. Pędząc tak samoistnie przeistaczałam się w jakąś z jednej strony pokraczną, a z drugiej piękna istotę. Zupełnie zmieniała mi się budowa ciała, rąk, nóg, pojawiał się najwidoczniej niezbędny ogon, kły, pazury, chwytne palce, uszy, wydłużony prawie-że-pysk. Pewnie wyglądałam jak mutant popromienny. Jak nadczłowiek. Nie wiem ale na pewno byłam przerażająca, bo dzieci darły się jak opętane. A mi to sprawiało frajdę.
Goniłam za wyraźnym zapachem mojej nowej, wielkiej miłości. Hunter, mój bóg z lasu, mój ideał zawitał do rezydencji, co dziwiło mnie niezmiernie. Dlatego właśnie minęłam kolejne korytarze, by w końcu wpaść do drewnianego salonu, w którym siedział, wygodnie rozparty na skórzanej kanapie. Jednym, pełnym gracji susem znalazłam się przy nim, a zatrzymując się, wyprostowałam i w mgnieniu oka, z dziecinną łatwością, przeistoczyłam w Artemidę. Spojrzałam mu dziko w oczy, uśmiechając się. Och, sam jego zapach sprawiał, że miałam ochotę się na niego rzucić!
-Co tu robisz? - zapytałam, przyglądając mu się ciekawsko i czekając tylko, aż i on rzuci się na mnie.

Przyszła do mnie kilka godzin temu. Znałem ją... tak, to była ta sama kobieta o siwych włosach i nerwowym głosie, którym bezskutecznie próbowała szeptać za zamkniętymi drzwiami. Jej wzrok był jednak inny - karcący, a nie łagodny jak wcześniej. Widziałem jak się bała, kiedy przekroczyła próg mojego domu i drżącym głosem wyjaśniała, że chce się ze mną spotkać. Wiedziałem, o co jej chodziło nim padły pierwsze słowa.
Nie chciałem zrobić krzywdy tamtej dziewczynie. Nie powinna tu biec, nie powinna pachnieć tak kusząco! Jej woń przywodziła na myśl watę cukrową, niesamowity seks i sam nie wiesz co jeszcze. Pamiętam, że ruszyłem w pogoń, kiedy tylko zobaczyłem jej lśniące w słońcu lisie włosy. Objąłem ją, usłyszałem jej krzyk i nagle nie mogłem zrobić ruchu. Ktoś zjawił się w ostatniej chwili, zamrażając mnie na kilka sekund, a tym samym ratując dziewczynę.
Dawno nie zdarzyło mi się coś takiego. Wokół domu nie było drzewa, które nie zaznałoby moich pazurów, meble praktycznie nie istniały. A teraz siedziałem tu. Ubrany i uczesany przez Mercedes, wyglądałem jak normalny człowiek. Nie mogłem rozpoznać się w lustrze, tak samo jak w meblach nie mogłem dopatrzeć się drzew. W pomieszczeniu było tyle przestrzeni, że najchętniej usiadłbym w kącie. Dyrektorka uparła się porozmawiać ze mną przy stole na samym środku pomieszczenia. Trwało to bardzo krótko, bo zaledwie po 20 minutach kazała mi się zapoznać z pomieszczeniami oraz zapachami uczniów. Po pierwsze, nikt nie miał prawa zobaczyć mnie w garniturze. Po drugie nie ruszyłem się nawet z miejsca, gdyż stłumione huki, rozbite naczynia i wywracane meble, które słyszałem, mogły zwiastować przyjście tylko jednej osoby. Przymknąłem oczy, czekając aż usiądzie obok mnie. Złapałem ją mocno, prędko sadzając na swoich kolanach.
- No cześć Roniiiiiija - powiedziałem uśmiechając się do niej.

Skoczyłam na niego. Bogowie, gdy czułam jego zapach zapominałam o wszelkich konwenansach. Zwłaszcza dziś, zwłaszcza po tym, co się stało z moją mocą. Wylądowałam mu na kolanach, obejmując go udami, wpijając pazury w jego plecy i patrząc mu z żądzą w oczy. Pocałowałam go ale ten pocałunek nijak miał się to moich wcześniejszych głupot z Brianem. Dosłownie wpiłam się w wargi Huntera, wcale nie krępując się przed gryzieniem ich aż do słodkiej krwi, którą zlizałam z rozkoszą.
-Spodziewałabym się ciebie wszędzie tylko nie tu. - powiedziałam, a raczej wyszeptałam mu do ucha, ocierając się policzkiem o jego policzek. Czułam jego niesamowicie silne dłonie na sobie i rozdzierały mnie dwa pragnienia. Jedno, by natychmiast kochać się z nim, tu i teraz, jeszcze goręcej i namiętniej niż kiedykolwiek. I drugie, bardziej szalone, w o wiele głębszy sposób zwierzęce, które rozkazywało mi natychmiast uciec mu z rąk. Wyrwać się i zmusić go do pościgu.
Zawarczałam mu do ucha, postępując za namową instynktu i wyślizgując mu się z rąk. Jakież to było proste, jakie dziecinnie łatwe, gdy na zawołanie talent zaopatrzył mnie w śliskie, nie-do-przytrzymania łuski.
-Umiem teraz więcej. - pochwaliłam się z figlarnym, wyzywającym błyskiem w oku. -Już nie złapiesz mnie tak łatwo, jak dotychczas. - dodałam, mrugając do niego. Nie rzuciłam się do ucieczki. Czekałam na jego pierwszy ruch, na sygnał do startu, do naszej zabawy, dzikiej zabawy. Czułam się niepowstrzymana, czułam się silna, czułam się wspaniale! I byłam tak pewna swojej wygranej, jak nigdy.

Zapominałem się za każdym razem, kiedy Ronja pojawiała się w moim świecie. Nie myślałem o niczym oprócz jej ciała, dzikiego zapachu i tego w jaki sposób ją zdobyć. Nie musiałem się powstrzymywać, stosować do głupich zasad! Chciałem pieprzyć się z nią tutaj na stole, czuć jak płonie pod moim dotykiem, palić z nią wioski, zabrać do lasu i uprawiać wyuzdany, zwierzęcy seks. A potem gonić ją i złapać i sami sobie dowiedzcie resztę...
Przycisnąłem dziewczynę do siebie mocno, nawet nie zwróciłem uwagi, kiedy wyrosły mi kły. W jej obecności wszystko było nieprzewidywalne, a talent sam bronił się przed arcydrapieżnikiem. - Przyszedłem zapolować na niewinne łanie - odpowiedziałem, po raz kolejny błyskając kłami. Co ją tak rozpierało? Było to widać na kilometr - jeszcze większa pewność ruchów i kilka rzeczy, których nie umiałem nazwać.
Należała do mnie. Całowałem jej szyję, pozostawiając nań brutalne ślady swej bytności. Stopniowo schodząc coraz niżej...
Uciekła. Zduszone warknięcie wyrwało się z mojej piersi. Nie życzyłem sobie takich zagrać. Ja, Hunter, Wielki Pan Lasu. I dziś rezydencji, z racji ubioru. - Nie byłbym tego taki pewien - skomentowałem. Spokojnie zacząłem poluźniać krawat i zdejmować go, celowo przedłużając wstęp do naszej zabawy. Grałem jej na nerwach, bezczelnie patrząc się w złote oczy dziewczyny. Tylko latające jak szalone nozdrza i grające mięśnie zdradzały co działo się w mym wnętrzu.
- Co słychać Roneczko? - swobodnie położyłem się na kanapie, oczy wbijając tym razem w sufit.

Zawarczałam z bezsilnej irytacji. Bawił się ze mną! Ale nie grał według moich zasad. Naginał je do własnej woli. Jak mógł mi to robić, jak mógł, zamiast rzucić się na mnie, położyć się tak spokojnie na tej cholernej kanapie. Czy nie zdawał sobie sprawy z tego, że jeśli szybko nie przeniesiemy się do lasu gdzie wolno nam było wszystko, będziemy mieli kłopoty? Starsi na pewno będą nam mieli za złe tą piękną, skórzaną kanapę w strzępach!
Zamiast jednak rzucić się na niego, opanowałam się. W końcu czyż ja, bogini Artemida, nie potrafiłam nad sobą zapanować lepiej, niż jakiś dzikus? Najwspanialszy na świecie ale jednak. Był tylko moim poddanym. Musiał być. Pozbyłam się więc kłów, pozbyłam pazurów. Stanęłam przed nim piękniejsza, niż jakakolwiek inna bogini, niż sama Afrodyta nawet w swej ulubionej sukience. By podkreślić moją urodę wystarczała owa prosta, błękitna tunika. Odsłaniała moje smukłe ramiona i moje długie nogi, opinała się na biuście i opadała lekko tam, gdzie zwężała się moja talia. Mogłam zrobić ze sobą co chciałam, więc stałam się piękną, delikatną istotą z lśniącymi jak złoto włosami, z błyszczącymi szmaragdowo oczami i pełnymi, różowymi ustami. Byłam łanią, jakby on to powiedział. Najpiękniejszą i najdelikatniejszą ze wszystkich. Jakże to było złudne. Jednak właśnie taka do niego podeszłam. Nie groźna, lecz słaba, nie silna, lecz wiotka, sprawiająca wrażenie lekko onieśmielonej. To zaś nie było trudne, bo nawet mnie onieśmielały jego niesamowite mięśnie. Nie żebym się ich obawiała. Budziły jednak we mnie jakiś ewidentnie kobiecy respekt.
Niemalże nieśmiało usiadłam na skraju kanapy, jedną dłoń delikatnie opierając na jego gorącej piersi. Spojrzałam na jego przystojną, dziką twarz i wciągnęłam w nozdrza słodki zapach jego ciała. Z jednej strony potrafiłam opanować się z łatwością, z drugiej wydawało mi się, że jestem na granicy tej wytrzymałości. Najwidoczniej balansowałam na cienkiej linie rozpiętej nad przepaścią. Ale któż mógł pochwalić się lepszym ode mnie zmysłem równowagi? Nikt!
-Brian złamał mi serce. - powiedziałam ze spokojnym wyrazem twarzy, z którego zniknęły wszelkie oznaki pożądliwości. Skoro takiej gry sobie zażyczył, byłam gotowa pokazać mu, że i ją wygram z łatwością. -Ale za to odkryłam w sobie zupełnie nowe możliwości. - dodałam.

Fuknęłam poirytowana. No co dziś do cholery było nie tak z tymi facetami!? Temu się nie podobam, ten tu też mi wybrzydza. Fuknęłam jak wściekła kotka i stałam się Ronją. Sobą. Całkowicie, do bólu sobą. Chyba. Bo miałam coraz więcej podejrzeń, że najbardziej sobą to byłam w tej pół ludzkiej, pół zwierzęcej postaci. Teraz w każdym razie byłam ludzka. Ot Ronja Korsitrakhos, osiemnastoletnia dziewczyna. Nic takiego. I niech szlag trafi tych wszystkich facetów!
Wstałam, bo humor na harce właśnie mi się skończył. Swoją drogą byłam ciekawa, na ile będziemy w stanie z Hunterem po prostu porozmawiać przed zaspokojeniem wszystkich swoich dzikich żądz. Jasne, że wciąż czułam jego kuszący zapach. Wciąż też na mnie działał. Ale znowu. Dzisiaj coś się zmieniło. Dzisiaj stałam się panią swoich instynktów.
-Nie bawiłam. Nie chciał mnie. - wyznałam z irytacją w głosie, stąpając obok kanapy. Tylko kilka kroków by nie pozostawać w tym okropnym bezruchu. Westchnęłam. Otoczenie zaczęło mnie irytować. Gra grą ale właśnie mi się znudziła.
-Chodźmy gdzieś, co? - powiedziałam, spoglądając na niego. -Chodźmy gdzieś na dwór. - powiedziałam z naciskiem, podchodząc znów do Huntera i łapiąc go za silną dłoń. Bogowie, jakie on miał duże dłonie. A jakie wspaniałe. Po prostu pociągnęłam go za sobą, zmuszając do ruszenia się. Na szczęście specjalnie nie oponował. Pognaliśmy na dwór.

/okej, napisz gdzieś n dworze, gdzie pognali <3/