Mały Salon

Moje plany były bardziej złożone, niż tylko utrata dziewictwa. Tu chodziło o prawdziwą, wielką miłość. Psychiczną i fizyczną, bo przecież wiadomo, że bez fizycznej, u facetów, się nie obędzie. No nic, nieważne.
Znaczy w sumie wazne, bo poza dzieciakami z telewizji to właśnie to głownie zajmuje moje mysli. Książę z bajki.
-Zojka, jak ty ładna dziś wyglądasz.-zauwazyłam więc pochwaliłam, a wiadomo, że komplementy od drugiej kobiety mają najwiekszą wartość. Chociaż nie jestem pewna czy w rodzinie też to obowiązuje. Zoja zawsze ładnie wyglądała, kiedy ją widziałam. Miała tą pewnośc siebie, która jest niesamowicie seksowna i ktorej ja nie miałam. Czułam się teraz jak zakompleksiona idiotka, mogłabym się przez to kiedyś zabić, ale przecież zaraz i tak bym wstała jak nowo narodzona, wiec to bez sensu.
To starsznie przytłaczajace. Ona ma jakieś 16 lat, a naparwdę wpędza mnie w kompleksy. Wybaczam jej to, bo jest rodziną, ale to tylko z tego jednego powodu.
-A tam, wieki. Przez te wieki raczej wiele się nie zmieniło.-machnełam reką-Maks się wyprowadził, więc jakos tak spokojniej mi jest.-dodałam, bo wiadomo, że zawsze najwieksze wojny jakie prowadziłam z ludźmi, to wojny z Maksem vel. 'pieprzony morderca'.
-Byłaś u niego? Nawet parapetówki nie zrobił.-prychnełam. jakoś tak łatwiej mi było mówić o kimś niż o sobie. W końcu co ciekawego może dziac się w moim życiu? no?
-Powiedz lepiej jak tam twoje sprawy?-dopytałam z zainteresowaniem. Spodziewałam się opowieści rodem z harlequinów, bo czemu nie? Zoja zawsze mi na taką wyglądała.

Nie byłam do końca przekonana czy Zojka jest odpowiednia osoba do zwierzeń. Rodzinie ponoć zwierzać się nie warto, bo kiedy wie coś jedna osoba to zaraz wie nastepna i wtedy wszyscy o wszystkim wiedzą, ale też wszyscy udają, ze nikt nie wie. Po szybkiej analizie postanowiłam nie przyznawać się przed dziewczyną do tego, jak bardzo Anie zazdroszcze. Tej suce od Maksa. Zajebiście jej zazdrościłam. Pewnie gdybym powiedziała to na głos, wyszłabym na desperatke, zaraz dowiedziałby się Kostek, potem Maks i nie wiem, cała reszta.
Zazdrościłam Anie księcia z bajki, bo sama takiego nie miałam. Nikogo kto by wracał do mnie, mimo tego ile razy by się sparzył. To musi być prawdziwa miłośc ze strony Maksa. Ze strony tej dziewuchy raczej nie, bo gdyby go kochała to by z nim była i już, a nie kombinowała. To takie przykre, widzieć kogoś komu los daje coś o czym ja marze od zawsze. Ana nawet tego nie chce! Gardzi! A ja? Ja byłabym najszczęśliwsza na świecie i zajebiście bym szanowała swojego księcia. Mojego księcia, czyli nie Maksa, jeny, to rodzina, to byłboy chore, mój książe to mój książe. Biedny Maks. Taki dobry z niego chłopak.
-Pewnie tak.-przytaknęłam.-Nie wiem co on w niej widzi.-dodałam, przewracajac oczyma. Poza tym, ze jej zazdrościłam, to wcale dziewczyny Maksa nie lubiłam. Nie lubi się ludzi, którzy pogrywaja sobie z twoją rodziną. Nakopałabym jej do dupy najchętniej.
-Wiesz, jak ją widzę to mam ochotę jej nakopać. To takie okropne uczucie. Bo wiem, ze jestem bezkarna i nic mi przez to nie grozi, więc mogłabym zrobić coś.-przyznałam. Kwestię zazdrosci przemilczałam. Zazdrość była chyba kolejnym powodem, dla którego nakopałabym Anie. -Nie mów o tym Kostkowi.-dodałam, unosząc brew. Kostek nie musiał wiedzieć o moich myślach pełnych agresji.
-Moze to i lepiej, ze imprezy nie było, pewnie by przyszła i cholera wie jakby to się skończyło.-uśmiechnełam się łobuzersko. No dobra, jak znam siebie, to gdyby faktycznie coś miało się stać na imprezie, to ostatecznie bym stchórzyła.

A tam użalała, ja wcale.. no może trochę się jednak użalałam. Ale przynajmniej nie na głos! I z tego byłam całkiem zadowolona. Myślę, że w sumie całkiem jestem twarda, bo te wszystkie nękające mnie myśli zachowuję dla siebie, a nie jak niektórzy, jęczą o swoich niepowodzeniach całemu światu. Raz chciałam jęczeć, ale Maks mnie zwyczajnie olał. Zasłonił się wódką i było po gadaniu. Może to nawet lepiej.
Teraz to się podbudowałam. Misza - twardziel.
-Oby.-przytaknęłam Zojce, ale byłam przekonana, ze nie ma opcji, żeby Ana się ogarnęła. Niektóre rzeczy są w nas zbyt mocno zakorzenione. To jak ze mną. Rodzice wyssali ze mnie całą moją pewność siebie jaką kiedykolwiek mogłabym mieć i teraz pozostało mi użalanie się. Ciężko to zmienić. Tak samo ciężko byłoby zmienić Anie siebie. Szczególnie, że musiałaby przestać być zasraną księżniczką. A naprawdę, mało która księżniczka chciałaby przestać nią być. One przecież nie widzą w sobie niczego złego, nie?
-Nie wiem czemu-uśmiechnęłam się.-Czasem po prostu nadarza się sytuacja. A nie chciałabym go martwic, wiesz jaki on jest.-dodałam.
Co jakiś czas zerkałam na telewizor żeby odnotować postępy amerykańskich dzieciaków. Przyszła kolej na rudego. Mój faworyt. Cóż, odpadł zaraz za blondynem. Dupa, nie będę już tego oglądać.
-Albo można przyjść i tyle. Łatwiej uzyskać wybaczenie niż pozwolenie.-wymyśliłam. -Zaprośmy ludzi, zróbmy jedzenie, kupmy alkohol..-wzruszyłam ramionami. Można by potem powiedzieć Maksowi, ze to całkiem moja sprawka. Mi byłoby mu wybaczyć łatwiej, szczególnie kiedy przypomniałabym mu o morderstwie brata. Nie musiał go wtedy zabijać, biorąc pod uwagę moją nieśmiertelność, wiec dał ciała i musiałby mi wybaczyć dla świętego spokoju.

Ja, gdybym miała rozbijać związek Maksa, to pewnie posunęłabym się do rozwiązań siłowych. Gdybym musiała, nie chciała. Bo samo 'chcenie' wcale nie dodałoby mi odwagi. A jeżeli już trzeba by coś zrobić, to rzucanie przedmiotami działa świetnie. Mam nadzieję, ze nie będzie trzeba, bo na samą myśl czuję się nieswojo. Przy kłótniach z braćmi jest lepiej, bo dobrze wiem, ze oni nic nie zrobią, ale taka panna? A bo ja wiem, czy mi oczu nie wydrapie? I nawet jeśli się zemszczę wybiciem jej zębów i połamaniem paznokci, to ciągle będę miała wydrapane oczy. Ehm.. ciągle zapominam, ze mogłabym je zaraz zregenerować. Rozwiązania siłowe są jednak dla mnie idealne, może pora się przełamać.
-Kostek dostał klucze?-powtórzyłam i chyba nawet ze zdziwienia otworzyłam szerzej oczy. Wybałuszyłam gały. Ja żadnych kluczy nie dostałam. Czy mi Maks ufa mniej? Czy ja jestem jakaś gorsza? Po dwój sekundach otrząsnęłam się z tego ciosu i przybrałam bardziej normalny wyraz twarzy.-Nawet nie wiedziałam. Ale to całkiem dobrze, mogłaby być impreza niespodzianka, na cześć Maksa, że nowe mieszkanie, takie tam i nawet nie trzeba wtedy chomików.-dodałam. Wydawało mi się to całkiem przyzwoitą myślą. Może jedynym minusem było to, ze tak naprawdę.. kto lubi przyjęcia niespodzianki? Nikt ich nie lubi. Ale mi akurat wszystko jedno, ja imprezy lubiłam, a Maks mi właśnie podpadł, więc jego komfort psychiczny mi wisi. Jak on mógł dać klucze Kostkowi, a mi nie? Przecież przez większość czasu oni nawet ze sobą nie rozmawiali, a teraz takie coś.
No i przeżywać będę. Super.

/ nie wiadomo /

/ pierwszy post XDDDDD /


/ahaha, ale sie pograo eljasem, ohohohoho/

/hehe


pewnie tyle błędów, że hoho

/koniec, bo sie nie da

// przeskok

Dzisiejszego ranka byłam tak uradowana jak nigdy. Wcześnie wstałam, wysprzątałam swój prześliczny pokój, ubrałam świąteczny sweter w renifery i od momentu jak wstałam z łóżka, uśmiechałam się od ucha to ucha. Tak się składa, że moi rodzice wpadli na wspaniały pomysł, żeby przyjechać do Norwegii na święta. Planowali pomieszkać w jakimś hotelu i takie tam, po to, żeby spędzić rodzinnie święta. Zbiegłam w podskokach na sam dół i wyszłam przed budynek, żeby zaraz zostać szturchniętą przez jakieś pana, która przekazał mi wielką paczkę. Zerknęłam na adres nadawcy i musiałam mocno zmrużyć oczy i zerknąć jeszcze raz, żeby dotarła do mnie prawda. Mój uśmiech momentalnie zbladł, a ja pokręciłam z niedowierzaniem głową.
Zadrżałam z zimna, przypominając sobie, że nadal stałam na dworze, od dobrych kilku minut wlepiając wzrok w paczkę, ciążącą w moich rękach i zdecydowałam się wrócić do środka. Chwilę błądziłam bezcelowo po Rezydencji, aż w końcu znalazłam się w jakimś miejscu, gdzie nie siedziały żadne podniecone świętami dzieci, bo moje podekscytowanie już zniknęło. Usiadłam na kanapie, zsuwając ze stóp buty, krzyżując nogi i po raz kolejny spojrzałam na paczkę. Nie można tak, musiałam ją otworzyć. Rozdarłam taśmę i otworzyłam wieczko pudełka, znajdując na wierzchu jakiś liścik. Pospiesznie go przeczytałam, prześlizgując po niestarannym piśmie wzrokiem. Kilkukrotnie powtórzyłam ostatnie zdanie - W ramach rekompensaty wysyłamy Ci kilka prezentów, baw się dobrze. Zaklęłam głośno, a potem z niedowierzania zaśmiałam się pod nosem. Zerknęłam do środka pudełka i zauważyłam mniejsze pudełko, choć nadal spore, z charakterystycznym logiem nadgryzionego jabłka oraz kilka innych pudełek czekoladek. Na cholerę mi jakieś drogie gadżety. Chciałam zwykłych świąt. Niemal wszyscy takie mieli, powyjeżdżali do rodzin, czy coś, a ja zamiast rodziców miałam paczkę z prezentami.
Wyjęłam jedno z opakowań czekoladek, zdarłam z niego folię, rzucając ją za siebie i wpakowałam jedną do ust. Pierdolę takie święta. Ale przynajmniej sweter miałam ładny.

O mnie nigdy nie dbali na święta, więc nauczyłem się sam dbać o siebie. Podczas gdy wyrodny ojciec starał się mnie zbyć poprzez przelewanie mi pieniędzy na konto (nie żebym się gniewał..), ja biegałem po Rezydencji, z jemiołą wyproszoną od któregoś z roślinowców. Skoro w Wielkanoc jest polowanie na jajka, ja w Święta robiłem sobie polowanie na całusy. Ale nie było to znowu takie proste. Musiałem najpierw wcielić się w rolę szpiega i dowiedzieć się, co upatrzona przeze mnie dziewoja robi. Kiedy znałem już mniej więcej jej rytm dnia, zakładałem zasadzkę, poprzez przywiązywanie zielska nad którymiś drzwiami. Później wystarczyło już tylko "przypadkiem" wpaść na białogłową i z niewinnym uśmiechem stwierdzić, że nie mam zielonego pojęcia co ta jemioła robi akurat tam, akurat wtedy. No i całusa, wcześniej czy później, z łaski czy z dobrej woli, się dostawało.
Tak też postanowiłem śledzić Shelby. Bo wiecie, ja mam słabość do ładnych dziewczyn. A do ładnych, uśmiechniętych dziewczyn to już w ogóle. A do ładnych, uśmiechniętych dziewczyn, które są blondynkami, to ślinię się jak głodny noworodek. Serio. Z trudem powstrzymywałem ślinotok, kiedy obserwowałem pannę Woods latającą po Rezydencji, całą w skowronkach. Śledziłem ją od wejścia aż do małego salonu i gapiłem się nachalnie (wiem, nieładnie tak), jak otwierała paczkę. Sam byłem ciekawy co tak w zasadzie w niej było, zwłaszcza że Shelby niespecjalnie się cieszyła. Czyżby złe wieści? Ha! To czas, żeby wkroczyć do akcji! A nuż damie potrzeba ramienia, żeby się wypłakać?
- Ho, ho, ho! - udałem tego grubasa z białą brodą, zachodząc kanapę tak, by móc zajrzeć jej przez ramię. Wścibsko i bez krępacji zajrzałem jej do paczki. Ulala, cudeńka!
Bimbając tak nad jej ramieniem przypomniałem sobie, że w wewnętrznej kieszeni marynarki mam jeszcze tę całą jemiołę.. więc trzeba będzie rozmowę strategicznie rozplanować, by wyciągnąć to zielsko w odpowiednim momencie. W mej głowie już rodził się diaboliczny plan.

Kolejna czekoladka skończyła w moich ustach, a ja delikatnie otarłam wargi dłonią, żeby przypadkiem nie były umazane w brązowej, czekoladowej mazi. Nie wyglądałoby to zbyt atrakcyjnie. A potem podciągnęłam rękawy mojego prześlicznego swetra, bo te były przydługie i zasłaniały mi łapki. Generalnie był troszkę za duży i pewnie sprawiał, że wyglądałam jak jakiś grubas, ale co to za święta bez świątecznego swetra? Już sięgałam po kolejną, ale w tym samym momencie usłyszałam gdzieś za sobą niski, męski głos. Nieco zadrżałam, bo ten mnie zaskoczył i troszkę przestraszył. Odwróciłam głowę, a moim oczom ukazał się Joe. Zmarszczyłam nieco twarz, wykrzywiając usta w grymasie.
- Nie strasz mnie tak więcej - mruknęłam udając, że byłam bardzo tym zdenerwowana, ale zaraz przypomniałam sobie, że przecież w udawaniu dobra nie jestem i wyszczerzyłam białe ząbki w szerokim uśmiechu.
- Zechcesz się przyłączyć i dotrzymać mi towarzystwa? - zapytałam wskazując gestem głowy na wolne miejsce na kanapie, obok mnie. Nie chciałam przecież sama przesiedzieć świątecznego dnia. - Mam czekoladki - dodałam zachęcająco i wyciągnęłam w jego stronę rękę, w której trzymałam pudełko, w którym starannie poukładane były smakowicie wyglądające słodycze. Co prawda kilka miejsc było już pustych, za moją sprawką, ale było jeszcze co jeść. No chyba, że Józek miał jakieś ambitne plany i nie miał czasu na to, żeby ze mną posiedzieć.
Oczekując odpowiedzi od chłopaka, nadgryzłam kolejną czekoladkę, która miała kształt choinki. Fu! Orzechowa! Skrzywiłam się i zamachnęłam się, żeby wyrzucić pozostałą jej część gdzieś przed siebie, ale pomyślałam, że jeszcze ktoś na nią nadepnie i potem będzie na mnie, że syfię dywan czy coś. Dlatego włożyłam ją z powrotem do pudełka, na miejsce, z którego ją wzięłam, ale nie miałam zamiaru jej dokańczać.

Śledziłem tor ruchu czekoladek, od momentu wyciągnięcia z pudełka, a kończąc na momencie, w którym kończyły w ustach dziewczyny. Nie, żebym był jakimś strasznym łakomczuchem, ale chyba każdy tak ma, jak widzi słodycze.. prawda?
- Boisz się świętego Mikołaja? - zaśmiałem się, gdy naburmuszona mruknęła, żebym jej nie straszył. Już zaczynałem się bać, że rzeczywiście ją tym jakoś uraziłem, ale śliczny uśmiech Shelby zaraz wyprowadził mnie z błędu. Odwzajemniłem radosny grymas, starając się rozstrzygnąć spór toczący się w tej chwili w mojej głowie: gapić się na smakowite czekoladki, czy na ich śliczną właścicielkę?
Całe szczęście przyszła mi z pomocą. Zaproponowała, abym się przysiadł, na co nie protestowałem - jakoś wgramoliłem się na zagłówek, a potem przeturlałem na wskazane miejsce, obok panny Woods. W momencie w którym wylądowałem na poduchach, blondynka nadgryzała właśnie choinkową czekoladkę. Widząc niezadowolenie na jej twarzy wywnioskowałem, że jej nie smakowała. Zmarszczyłem brwi. No szkoda by było, gdyby taka czekoladka się zmarnowała. Bo jak to tak? Shelby nie je, a dzieci w Afryce głodują!
- Będę tu z Tobą siedział, aż Ci się znudzę. - powiedziałem, bez pytania sięgając po tą choinkowatą, co ją odłożyła. Nadgryzłem z drugiej strony, by sprawdzić czy faktycznie była do tego stopnia niedobra, że aż niezjadliwa, po czym spojrzałem na nią w trwodze. Była orzechowa. ORZECHOWA. Orzechowe są NAJLEPSZE! Odłożenie jej na miejsce, niedokończoną, było bluźnierstwem.
- Dziewczę, czy Ty się aby dobrze czujesz? - zapytałem, tak dla pewności. Nikt w pełni sił i zdrowia nie mógł nie jeść orzechowych czekoladek. Raz jeszcze powtarzam, orzechowe były najlepsze na świecie. O taki wybór byłem gotów się obrazić. To tak jakby ktoś mi powiedział, że moje ukochane liście są głupie.
Prychnąłem i przewiesiłem giry przez podłokietnik, w ten sposób, że wylądowałem głową całkiem niedaleko kolana dziewczyny. Po omacku dotarłem jeszcze raz do pudełka i, ponownie bez pytania, wyciągnąłem czekoladkę. Ta z kolei miała kształ bałwana i uśmiechała się do mnie swoim słodkim, czekoladowym uśmiechem. Poczułem się jak sadysta odgryzając mu głowę i czując przy tym ogromną przyjemność. Matko bosko kochano, jakie te słodycze były dobreee..
- Nie jedziesz w tym roku do rodziny na święta? - zagadnąłem, kiedy już cały czekobałwan został zjedzony. Byłem ciekaw, czy tylko o mnie nie dbają rodzice.

- Oczywiście, że nie! Ale boję się brzydkich zboczeńców, którzy zachodzą od tyłu, żebym nie miała szans! - wyjaśniłam, ale potem zdałam sobie sprawę z tego, że Joe mógł pomyśleć, że za taką osobę go właśnie wzięłam. - Oczywiście nie mówię, że ty takim jesteś! Wiadomo, że nie! - bo był wręcz przeciwieństwem, ale stwierdziłam, że nie będę więcej mówić, bo gdybym zaczęła, to pewnie gadałabym same głupoty. Nie mówię, że normalnie nie gadam głupot. Ugh, nieważne.
- Nie mam nic przeciwko - stwierdziłam, wzruszając przy tym ramionami. Przesunęłam się troszkę na kanapie, aby nie zajmować jej większości i zrobić miejsce chłopakowi, a potem zatrzymałam spojrzenie na Józku, robiąc wielkie oczy.
- Jak najbardziej! Tylko widzisz, mam traumatyczne wspomnienia związane z orzechowymi czekoladkami. No i, one są po prostu niedobre - powiedziałam ocierając wierzchem dłoni wargi. Była jedna wada tego, że nie siedziałam już sama. Musiałam kulturalnie jeść, tak żeby nie wysmarować się w czekoladzie, co było bardzo, bardzo prawdopodobne. Chociaż, sama nie wiem czy to nie korzyść przypadkiem.
Sięgnęłam po kolejny słodycz z pudełka i natrafiłam na jakąś śnieżynkę, czy coś śnieżynko-podobnego. Niewielkie to miało znaczenie, bo i tak zaraz została przerobiona w moich ustach, gdy odgryzłam jej część, a potem oblizałam ze smakiem wargi.
- Powineneś spróbować tej. To jest dobra czekoladka - wyciągnęłam nadgryzioną pralinkę w stronę chłopaka, przysuwając ją bliżej do jego ust, żeby się poczęstował. Usłyszałam jego pytanie, na co zareagowałam ze zrezygnowaniem wypuszczając powietrze z płuc.
- A czy wyglądam jakbym się wybierała do rodziny? - to takie pytanie, na które nie trzeba odpowiadać. Retyczne, czy jakoś tak. Nie wiem. Nie znam się na takich słowach.
- Obiecali, że przyjadą. Ale jak widać, zamiast z rodzicami spędzam święta tutaj, w towarzystwie tego pudełka - wskazałam palcem na otwarte pudło z prezentami i jeszcze kilkoma pudełkami czekoladek. - Pewnie właśnie opalają się na jakieś karaibskiej plaży czy coś. Od czasu jak tu przyjechała, zupełnie przestali się mną interesować. - powiedziałam z pewnym rozgoryczeniem w głosie, a potem pozbyłam się smutku, który mnie przepełnił, napełniając swoje usta kolejną czekoladką. No super, jeśli tak mają wyglądać moje święta, to za tydzień nie będę mieścić się w drzwiach.
- A Ty? - zapytałam, gdy już przełknęłam to co miałam w buzi i zerknęłam w dół, na Józka, którego głowa leżała tuż obok mnie.

Poskrobałem się po głowie. Brzydcy zboczeńcy? Rozumiem, że jak się nie ogolę, to faktycznie można mnie wziąć za starego, niewyżytego napaleńca, ale dzisiaj był dzień świąteczny, więc rano się umyłem i nawet uczesałem. Zarechotałem głośno.
- Jasssneee, tylko winny się tłumaczy. - szczypnąłem ją w nogę, bo leżąc w tej pozycji inaczej nie mogłem. Gdybym siedział tak jak normalny, dobrze wychowany człowiek siedzieć powinien, to pewnie posłałbym sójkę w bok.
Zadowolony dalej podbierałem jej czekoladki, nie przejmując się zupełnie faktem, że resztki czekolady mogłyby na moich ustach śmiało uchodzić za szminkę. Jednak mina mi zmarkotniała w chwili, w której Shelby stwierdziła, że orzechowe słodycze są niedobre. Gdybym nie był takim leniem, aż bym usiadł z wrażenia.
- Nie są niedobre. Są najlepszą rzeczą, jaka może się człowiekowi przytrafić. - spojrzałem na nią z wyrzutem. Skoro tak sądziła to pewnie nie lubiła smarować chleba Nutellą, masłem orzechowym i dżemem. Jeden temat do rozmowy odpłynął nam niemal natychmiast, co skwitowałem ciężkim i pełnym niezadowolenia westchnieniem. A niech wie, że jestem nią rozczarowany.
Moją uwagę szybko odwróciła czekoladka, którą mi podsunęła. Ojacie! Nadzienie jogurtowe! Faktycznie była dobra. Ten smak śmiało mogłem nazwać tym, który przypominał mi o dzieciństwie, bo ojciec zawsze przynosił z firmy pudełka wypełnione tymi właśnie słodyczami. Aż zamruczałem, takie było dobre.
Jednak z dzieciństwem wiązały się też nieprzyjemne wspomnienia. Nie miałem matki, a tata wychowywał mnie niechętnie. Większość czasu spędzałem z ogrodnikiem o imieniu Jesus, który emigrował z Meksyku zanim ja pojawiłem się jako zygota w brzuchu mamy. Z szanownym panem ojcem widywałem się wyłącznie w niedziele i święta, ale staruszek i tak szukał każdej możliwej okazji, aby tylko uniknąć spotkania z niechcianym synalkiem-niespodzianką. Teraz niewiele się zmieniło, może poza faktem, że jest mu o wiele łatwiej mnie zbywać, zwłaszcza że dzieli nas tak ogromna odległość. Pokiwałem głową ze zrozumieniem, gdy usłyszałem jak jest w jej przypadku.
- Obiecanki cacanki. Trzeba się pogodzić z faktem, że mają lepsze rzeczy do roboty, niż przyjeżdżanie do zimnego i zaśnieżonego Tromso. - wzruszyłem ramionami, nie mając zamiaru pocieszać dziewczyny. Głupio było mówić coś na pokrzepienie, skoro na własnym przykładzie widziałem, że w następnych latach sytuacja wcale nie ulegnie poprawie. - A ja, jako niechciane dziecko, od przyjazdu tutaj spędzam święta sam. Czasem wbijam się na chama do ludzi na wigilię albo dręczę innych samotniaków, jak Ciebie. Ojciec przelewa mi pieniądze na konto i mam się cieszyć. - puściłem jej oczko. Łypnąłem w stronę pudła, uśmiechając się krzywo. Ostatni raz prezent dostałem trzy lata temu i był to klaser na monety, których i tak nie zbierałem, który tata dorwał na przecenie.
- Ale widzę, że byłaś grzeczna w tym roku, skoro Mikołaj taki hojny! - przypomniało mi się, co widziałem w otwartym pudle, kiedy zaglądałem jej przez ramię. No i te czekoladki. Cud, miód, fistaszki.

- Ałłłłł! - mruknęłam, gdy chłopak szczypnął moją nogę. W odpowiedzi dźgnełam go wskazującym palcem między żebra, a potem zaśmiałam się cicho pod nosem, gdy Józek tak zamruczał po tym jak dałam mu najlepszej czekoladki. No, wiadomo, że miałam rację, bo śmietankowe były najlepszymi z najlepszych. Już myślałam, że całkowicie zwątpił w mój gust jeśli chodzi o jedzenie, po tym jego zrezygnowanym, zawiedzonym westchnieniu.
- Mhm - potaknęłam cicho i spuściłam głowę. Zaczęłam się bawić jednym z kosmyków blond włosów, owijając go wokół jednego ze swoich palców. Ja wiem, że taka była prawda jednak nieco mnie to zasmuciło. Zanim trzy lata temu znalazłam się tutaj, byłam oczkiem w ich głowie, a teraz, kwestia tego, że mieszkali kilkanaście godzin drogi samolotem stąd sprawiła, że zupełnie się oddaliliśmy, nie tylko fizycznie. Westchnęłam. Była w tym westchnieniu nutka tęsknoty, jeśli westchnienie może przekazywać coś więcej. Chociaż, nie powiem, że żałowałam. Pewnie i tak czy siak to by się stało, prędzej czy później, a łatwiej było mi to zaakceptować przez to, że ja mieszkam w Norwegii.
- W zeszłym roku to ja poleciałam do nich. I dwa lata temu. - powiedziałam. Postarałam się usunąć z twarzy ten nieszczęśliwy wyraz, który przed chwilą się na niej pojawił. Ja nie lubiłam być nieszczęśliwa. Uśmiechnęłam się, więc, pokazując białe ząbki i przechyliłam głowę, przyglądając się Józkowi.
- Moi rodzice uważają, że pieniądze i prezenty wszystko załatwią i zastąpią. To głupie - stwierdziłam i zerknęłam w stronę pudełka z czekoladkami. Zastanawiałam się, czy chcę wziąć kolejną, czy nie. Ostatecznie zostałam przy pierwszej opcji i wzięłam w palce kolejną z pralinek, a potem wsunęłam ją sobie w całości do ust. Chwilę mi zajęło zanim ją przełknęłam, bo to był zły pomysł. Mogłam ją nazgdyźć czy coś, a ja po prostu wpakowałam ją sobie całą do buzi. W końcu mi się udało i znów wytarłam twarz dłonią. Potem znów zerknęłam na dół. Z moich ust wydobył się chichot, gdy zauważyłam policzek blondyna wysmarowany czekoladą.
- Naucz się jeść, brudasie - zaśmiałam się wskazując w jego stronę palcem. Nie chciałam być bardzo niemiła, ale odrobina przyjacielskiej złośliwości nikomu jeszcze nie zaskoczyła.

Powiem raz jeszcze: cholernie ciągnie mnie do ładnych dziewczyn, które ładnie się uśmiechają. Dlatego też nie mogłem się powstrzymać przed nachalnym wgapianiem się w roześmianą Shelby - wyglądała dużo bardziej uroczo, gdy pokazywała białe ząbki w uśmiechu. A niech to, dlaczego dopiero teraz się nią zainteresowałem?
- Może po prostu są leniwi. - wysnułem teorię, przybierając minę myśliciela. Pogładziłem wyimaginowaną bródkę i zmrużyłem jedno oko. - I nie przyjeżdżają dlatego, że nie chce im się siedzieć tyle w samolocie. - szczerze powiedziawszy, to nie miałem zielonego pojęcia, skąd dziewczyna pochodzi. Spośród zagranicznych naleciałości w języku rozróżniałem tylko francuskie, rosyjskie, japońskie i hiszpańskie, a że Shelby nie brzmiała mi jak osoba z wyżej wymienionych narodowości, nie mogłem stwierdzić skąd jest. Ale z pewnością produkowali tam bardzo ładne dziewczyny. Musiałem kiedyś odwiedzić ten kraj, zdecydowanie.
- Fakt, to głupie. Ale wielki plus za to, że o Tobie pamiętają. - powiedziałem, uważnie obserwując, jak Woods wpycha sobie tą wielką czekoladkę do buzi. O rany, zły pomysł. Sam się wręcz zmęczyłem, będąc świadkiem tych zmagań. Widząc trudności z pogryzieniem słodyczy, aż samemu chciało się pomóc ślicznej blondyneczce. Kibicowałem jej w duchu, zagrzewając do walki z podstępną czekoladką tak długo, aż w końcu udało się ją przezwyciężyć. Uśmiechnąłem się szeroko w ramach gratulacji, a potem zamyśliłem nieco, gdy wytknęła mi, że jestem brudasem. Czyżby odkryła mój sekret? Że gdy nie muszę nigdzie wychodzić z pokoju, rezygnuję z prysznica i innych zabiegów mających na celu doprowadzenie mego ciała do stanu użytkowego? Przejęła mnie trwoga.
- Ojtam. - odpowiedziałem, starając się nie dać po sobie poznać, że zmartwiłem się tym odkryciem z jej strony - Raz nie zawsze, dwa nie wciąż, a trzeci każdemu się może zdarzyć. - wywróciłem oczami, po czym z najbardziej czarującym uśmiechem na jaki było mnie stać nastawiłem policzek, żeby sama starła mi z niego czekoladę, bo przecież nie miałem przy sobie lusterka, a sierota życiowa ze mnie i.. no. Będzie okazja, żeby wyciągnąć zza pazuchy jemiołę.

- To żadna wymówka - mruknęłam, a potem teatralnie przewróciłam oczami. Dobra. Pora zakończyć temat moich rodziców i tego jak bardzo przestali mnie kochać i takie tam. Przynajmniej ja już przestałam się tym tak bardzo przejmować. To pewnie dlatego, że bardzo przyjemnie było mi spędzać czas z Józkiem. No i czekoladki były dobre, nie ma co narzekać. A co do nich, zjadłam ich trochę za dużo. Póki co tego nie odczuwałam, ale pewnie potem zacznie boleć mnie brzuch. W tej chwili poczułam się strasznie zasłodzona i doszłam do wniosku, że przydałoby się czegoś napić. Ale pójdę po picie później, jak już nie będę taka rozleniwiona.
- Oczywiście - zaśmiałam się słysząc wytłumaczenie chłopaka, a potem pokręciłam rozbawiona głową, kiedy wystawił policzek. Co miałam innego zrobić jak mu nie pomóc? Zwłaszcza, że tak ładnie i zachęcająco się uśmiechał. A mnie było bardzo łatwo do czegoś przekonać. Dlatego właśnie przetarłam wierzchem dłoni jego twarz, starając się zetrzeć czekoladę. Przy okazji, nieco uważniej się mu przyjrzałam, przechylając głowę i uśmiechając się, bardziej sama do siebie. Na całe szczęście, czekolada bardzo łatwo zeszła z policzka Józka, po którym jeszcze na koniec przesunęłam bardzo delikatnie palcami.
- O, już - odparłam, informując go o swoim sukcesie. W tym samym momencie przypomniało mi się jak bardzo chciało mi się pić, kiedy zapiekło mnie gardło od tego, że przed chwilą zjadłam tyle słodkiego. Poczułam potrzebę wypicia czegoś, więc zeskoczyłam lekko z kanapy, a potem nasunęłam na stopy czarne kozaczki.
- Chodź ze mną, pójdziemy znaleźć coś do picia - powiedziałam i wysunęłam w jego stronę dłoń. O, jeszcze moje prezenty. Nie powinnam była ich tutaj tak zostawiać, bo jeszcze komuś zachce się ich zabrać. Ale to zaraz. Miałam nadzieję, że Józek zechce ze mną pójść, bo nie chciałam sama łazić tak po Rezydencji. Co prawda znałam ją jak własną kieszeń i takie tam, ale nie byłam fanką samotnego włóczenia się po korytarzach.

KURZA STOPA, nie zdążyłem. Jemioła w mojej kieszeni tak nieszczęśliwie się zablokowała, że nie dałem rady jej wyciągnąć nim dziewczyna na powrót się odsunęła. Starałem się jak mogłem, żeby wyjąć roślinkę zanim Shelby odsunie rękę od mojego policzka, ale niestety, takie moje szczęście. Złośliwość rzeczy martwa, kurwa ich mać. Trzeba będzie się zasadzić z zielskiem gdzieś indziej.
- Do picia? A co do picia? - zainteresowałem się, gdy moja towarzyszka wstała. Poruszyłem zabawnie brwiami, jakbym chciał dać jej do zrozumienia, że mam w różnych zakamarkach pokoju poukrywane różne ciekawości w postaciach niepootwieranych jeszcze flaszek, które komuś kiedyś pewnie zwinąłem. Wątpiłem jednak, by miała się zgodzić, bo nie wyglądała mi na taką, która z łatwością dawała się zaciągnąć na chlańsko. Poza tym, należało zachować resztki przyzwoitości, bo przecież dzisiaj była wigilia. Narodziny tego tam i w ogóle.
Uśmiechnąłem się znowu (rany boskie, ale ta dziewczyna wspaniale oddziaływała na mój nastrój) i wstałem, by chwycić wyciągniętą w moją stronę dłoń. Korzystając z okazji, okręciłem dziewczynę w tanecznym piruecie, bo w głowie już od jakiegoś czasu grało mi "Rocking around the Christmas Tree". Z trudem powstrzymywałem się, żeby nie śpiewać - gdybym zaczął, to by dopiero była tragedia. Szczęściem czekoladki nie działały na mnie tak samo jak narkotyki czy alkohol więc, choć zdecydowanie bardziej roześmiany i rozochocony, zachowywałem resztki zdrowego rozsądku. Otoczyłem Shelby ramieniem i zerknąłem kątem oka na pozostawione w pudle prezenty. Głupio byłoby je taszczyć ze sobą, więc stwierdziłem, że wrócimy po nie z tej krótkiej przechadzki.
- Prowadź, śnieżynko. - puściłem jej oczko, pozwalając wybrać miejsce, w którym chciała poszukać czegoś do picia. Chociaż wiadomo, ja to bym wolał się wybrać do winiarni.

/////////////////////////

Okno było otwarte, pozwalając chłodnemu powietrzu wdzierać się do salonu, równocześnie wyganiając z niego wszystkich tych, którzy szukali ciepłego kącika i nie potrafili znieść minusowej temperatury i szarego, zimowego nieba. Ale mi to nie przeszkadzało. Siedziałam na parapecie, wystawiając przez ramę okna chude nogi, ubrane w kropkowane rajstopy i przyglądałam się poruszającym się buciorom, modląc się w duchu o to, żeby nie zsunęły się ze stóp i nie spadły na dół, bo nie chciałoby mi się opuszczać tego miejsca, po to aby po nie zbiec i je odzyskać.
W głowie rozbrzmiewała mi znajoma melodia, której nie potrafiłam rozpoznać, gdyż nie zawracałam sobie głowy na skupianiu się na jej tytule. Wiedziałam jednak, że towarzyszyła mi od zawsze. Nuciłam ją pod nosem, co jakiś czas kiwając głową w rytm dźwięków brzęczących w moich myślach. Było mi przyjemnie, gdy pojedyncze płatki śniegu opadały na kosmyki moich włosów lub na sweter. Były piękne. Każda śnieżynka innego kształtu. Taka delikatna i krucha, rozpływająca się momentalnie pod wpływem ciepła bijącego od mojej skóry. Było mi tak dobrze, że aż przymknęłam powieki, opierając się jedną z rąk o parapet, żeby przypadkiem się z niego nie stoczyć i zupełnie odpłynęłam, zadowalając się towarzystwem swoich myśli, wyimaginowanej muzyki i chłodem. Krótka przerwa od innych ludzi, hałasów i zabawy nawet mi czasem była potrzebna. Ale tylko i wyłącznie pod warunkiem, że rzeczywiście była krótka.