Mały Salon

Nienawidziłem tutejszego klimatu. Nawet wolałem ten u nas, w Etiopii, a przecież też nie było jakoś niesamowicie ciepło! W ogóle wątpię, żeby ktokolwiek lubił tutaj mieszkać, ale pewnie znajdzie się jakiś wariat co kocha kilkanaście stopi na minusie i tą głupią ciemność przez którą, gdyby nie wszędzie zapalone lampy, nic bym nie widział. Gdybym bardziej panował nad swoim talentem to bym zrobił tutaj ładne słoneczko. Ale prędzej wyjdzie mi wielka śnieżna zamieć niż chociażby jeden promyczek. No i pewnie opiekunowie by się zaraz zesrali, że jestem jakiś nie poważny, że przecież jest noc polarna, co ja odwalam i zamknęliby mnie w izolatce, na pewno! A co ja bym robił sam, no co? Bez głupiego Ethana z którego bym mógł się pośmiać, czego konsekwencjami by były wielkie, fioletowe siniaki na moim ciele. Bez Mercedes, która, słuchajcie, została moją dziewczyną ! Ale jakoś za wiele się nie zmieniło, no bo wiecie, nic do niej nie czułem tak w sumie. Dalej czekałem na tą wielką miłość, która mnie w końcu spotka. Ale i tak było fajnie, jak chodziliśmy za rączkę po korytarzach. No i w dodatku w tej izolatce nie byłoby innych dziewczyn! Nawet lustra bym nie miał ! Więc musiałem się pogodzić z tym co się tutaj działo z pogodą. Masakra jakaś.
Nudziło mi się, a Mercedes była gdzieś nie wiadomo gdzie, jakby chciała to przyszła, a Ethana szukać mi się nie chciało to poszedłem do małego salonu. Tam było okej, był telewizor i w ogóle, a nie krzątało się tyle osób co w tym dużym. Po drodze zaszedłem jeszcze do kuchni i ukradłem żelki na przekąskę. Na początku miałem zamiar obejrzeć coś w telewizji, ale moją uwagę przykuła ładna blondynka siedząca na parapecie. Była około w moim wieku. I nie znałem jej ! To okropne, bo uważam, że powinienem znać większość dziewczyn w moim wieku, przynajmniej z imienia.
- Cześć! - Przywitałem się niezbyt głośno, bo jeszcze by pomyślała, że jestem jakiś narwany czy coś, a przecież moim wzorem nie jest Justin (kocham Cię Mil ;*) tylko Ethan! - Nie jest Ci zimno? - Bo mi by było !

Dziewczyna Aaronowi wydawała się dziwnie spokojna. Pewnie miało na to wpływ ostatnio częste przebywanie w towarzystwie Mercedes, której nigdy nie brakowało energii. Nawet wtedy kiedy było zimno i ciemno, kiedy nie chciało się wychodzić z łóżka, a tym bardziej przebywać na świeżym powietrzu - ona tryskała optymizmem jakby było się z czego cieszyć. Natomiast blondynka po prostu spokojnie siedziała, nie skakała z radości na jego widok, a gdy się przywitał to wyglądała jakby ją wyrwał z jakiegoś głębokiego zamyślenia. Jakby się tak zastanowić to on chyba nigdy nie widział, aby Mercedes nad czymś dumała i zastanawiała. Oczywiście nie licząc momentów w sklepie gdzie nie wiedziała jaki smak chupa chupsa wybrać. Nie to, żeby miał jej to za złe albo żeby uważał, że ona jakaś mało inteligentna, co to to nie, no ale... Aaron musiał sam sobie przyznać, że ten dziwny spokój i zamyślenie było miłą odmianą. Może nie powinien porównywać blondynki do Mercedes, bo to jakieś nietaktowne czy coś, ale jednak to samo nasuwało się na myśl.
- Jasne - Odpowiedział z szerokim i jakże uroczym ( nie tylko według niego, ale też innych dziewcząt ) uśmiechem i zręcznie usiadł na parapecie ( ale to by było okropne jakby się przed nią zbłaźnił i na przykład spadł z tego parapetu ! Dobrze, że ma na nazwisko Walsh i mu się takie sytuacje nie zdarzają ! <3 ) obok dziewczyny. Fakt faktem nie było tak bardzo zimno jak się spodziewał. Wiatr z zimno odczuwał tylko na twarzy i rękach, więc w sumie można było stwierdzić, że było mu całkiem ciepło. A to bardzo dobrze, bo nasz kochany Aaronek ze względu na swój pro zajebiaszczy dar strasznie źle odczuwał zmiany pogody i zimno ! Cudownie, no nie?
- Jeszcze trochę ta ciemność potrwa, ale w końcu słońce wróci - Aaron miał bardzo podobne uczucia do blondynki. Za każdym razem jak patrzyło się przez okno i widziało tą ciemność, śnieg i wyginane od wiatru gałęzie drzew to wszystkiego się człowiekowi odechciewało. Jakby by można było zaspać to wszystko to by było dopiero super ! Tymczasem nic nie można było na to zaradzić i trzeba było to przetrwać.
- Wybacz, ja się nie przedstawiłem. Jestem Aaron! - Uśmiechnął się do niej szeroko. Zwykle się przedstawiając miał nawyk dodawania swojego nazwiska, bo w większości nie kojarzyło się ono źle ludziom, a już szczególnie kobietom. Zaraz go sobie kojarzyły Ethanem i automatycznie uznawały, ze Aaron jest równie wspaniały i cudowny jak jego starszy brat (no bo był). A to działało na jego korzyść. Tym razem takie posunięcie wydawało się dziwnie płytkie i bezsensowne. Ona nie wyglądała na taką, która by znała Ethana lub przebywała w jego towarzystwie. Co oczywiście bardzo pozytywnie o niej świadczyło.

Aaronowi jakoś specjalnie nie robiło wielkiej różnicy czy przybywa sam w pokoju czy w bliskiej odległości z jakąś osobą. Oczywiście na dłuższą metę nie mógłby przetrać dłużej niż jeden dzień bez obecności innych ludzi w okół niego, no ale nie robiło mu wielkiej różnicy to czy rozmawia z kimś stojąc dwa metry od tej osoby, czy siedząc obok siebie. Może dziewczyny zwracały na to jakąś wielką uwagę czy tam inne istoty dziewczyno podobne, ale dla niego było to raczej obojętne. Chociaż wiadomo, że z ładną dziewczyną rozmawia się dużo milej będąc z nią bardzo blisko!
Aaron uśmiechnął się szeroko gdy i ona się przedstawiła i uścisnął jej rękę. Ładne imię. Prudence. Fajnie brzmi. Jak coś fajnie brzmi to ma się ochotę coś powtarzać, tak w kółko i w kółko, aż w końcu się znudzi i już nie będzie się nikomu chciało powtarzać. Tak samo było z imieniem blondynki. Chłopak mógłby teraz cały czas je powtarzać, tak bez końca, ale byłoby by to co najmniej dziwne, więc postanowił tego nie robić. Zniechęcenie ładnej dziewczyny robiąc z siebie wariata to nie jest dobry sposób na podryw. Zdecydowanie. A tak w ogóle to gdy ściskał rękę dziewczyny to mu się przypomniało, że w drugiej miał paczkę żelków i to jeszcze nie otwartą! Swoją drogą, moje postacie zawsze coś w grze jedzą. Bez kitu, to aż głupie. Pewnie wszystkie zaraz będą grube i brzydkie, a już szczególnie Effs. Ale to pewnie przez to, że sama cały czas coś jem. Na przykład teraz gofera z dżemorem. A ja nawet tak naprawdę nie lubię goferów. Tak czy siak Aaron postanowił się podzielić żelkami, bo nie jest jakimś żydem, a w dodatku kiedy jest taka pogoda za oknem to najlepiej jest siedzieć w ciepłeku i jeść słodycze. Tak więc otworzył owe żelki i podstawił je Prudence pod nos. Bo nie wypadałoby, aby sam najpierw zaczął jeść.
- Chcesz? - Spytał, a gdy już parę wzięła (no bo przecież nie mogła odmówić darmowym żelkom, prawda?! I to jeszcze częstowana przez takiego przystojniaka!) sam wziął jednego do ust, a resztę położył gdzieś obok.
- Węc szo poafisz obić? - Spytał jakże inteligentnie z żelkiem w buzi. Najwyraźniej jak się za długo sprawia zajebiste wrażenie to prędzej czy później cała praca pójdzie na marne. Szybko połknął to co miał w buzi, uśmiechnął się przepraszająco i ponownie zadał pytanie, tylko tym razem wyraźnie - Więc co potrafisz robić? No wiesz, chodzi mi o super moc.

Dziwne to było, jak wyraz jej twarzy diametralnie (Jejku, niesamowite, znam takie trudne słowa, ho ho ho) się zmienił, bo pytaniu Aarona. Normalnie ludzie odpowiadali na te pytanie bez żadnego problemu, Prudence natomiast udzieliła mu wymijającej odpowiedzi. A że niestety chłopak był bardzo ciekawski to nie mógł dać za wygraną. Może tam mu przez głowę przemknęła myśl, że blondynka ma prawo się wstydzić albo jej moc wywołała w przeszłości jakieś przykre sytuacje, ale ta możliwość tylko na sekundę pojawiła się w jego ślicznej główce, bo zaraz znikła. Był bystry, a i owszem, ale nadal miał szesnaście lat i nie rozumiał wyrażenia 'nie chcę odpowiadać na to pytanie'. Z resztą już spotkał na swojej drodze ludzi, który przez przypadek swoją mocną no nie wiem, kogoś skrzywdzili. I jakoś Aaron się ich nie bał ani nic w tym rodzaju. W końcu to nie była ich wina, nie mieli na to wpływu i on to rozumiał. Szkoda, że nie rozumiał jeszcze, że nie wolno drążyć tematu, jak ktoś chcę go uniknąć.
- Jestem pogodynką! - Odparł z szerokim uśmiechem. Może to nie była do końca prawda, bo nie przywidywał pogody tylko sam ją zmieniał, ale to było prawie to samo. Na początku nawet chciał zostać pogodynką, ale po jakimś czasie to marzenie popadło w niepamięć. Owszem, idealnie się nadawał do telewizji z tym swoim uroczym i ślicznym uśmiechem oraz wspaniałym wyglądem, ale to chyba nie było dla niego. On wolałby mieć fanki. A będąc pogodynką nie będzie ich miał. Musiał znaleźć coś innego. Coś przez co zostanie zauważony przez wszystkich. Wszystkich! - Właściwie to wpływam na pogodę, ale z tą nie mogę nic zrobić - Dodał jeszcze wskazując ruchem głowy na ciemność za oknem. Chociaż by bardzo chciał, nie wiadomo jak to mu nie pozwolą. Cioty.
- Oooch, no powieeedz. Obiecuję, że nie ucieknę! - Wykrzyknął po chwili. Ciekawość zdecydowanie zwyciężyła. No bo jak już zaczął ten temat to musiał się dowiedzieć. Ciekawe co to jeeest.

Lekko wychudzona postać odziana w szary sweter i powycierane czarne spodnie bezszelestnie wkradła się do pomieszczenia niosąc w dłoni kubek z kawą. Pijał tylko taką siekierę, ostatnio coraz częściej i zaczynał powoli odczuwać niejakie uzależnienie od tego płynu bogów.
Znalazł dla siebie kryjówkę, stworzenie nocy, nie miał zamiaru z niej wypełzać dopóki nie pojawi się naprawdę poważny powód. Skrył się w rogu, wcisnął w fotel, na jego oparciu postawił pełny wciąż kubek i przymknął mętne ślepia, mamrocząc coś do siebie, coś wielce niezrozumiałego i z pewnością mało istotnego. Wyjrzał przez okno. Och tak, uroczy krajobraz. Uniósł brew, patrząc na to wszystko bez większego zainteresowania, po czym od niechcenia westchnął i upił łyk swojej kawy.
Przez ostatnich kilka tygodni zdarzało mu się pić tylko tę okropną lurę serwowaną w kawiarniach, a nazywaną, prześmiewczo, mianem kawy. Mocny aromat, który teraz odczuwał zmysłami smaku i powonienia wywołał u niego błogi, niemal ekstatyczny uśmiech. Był chwilowo w niebie, sam, miał święty spokój.
Poruszył się nieznacznie, by odstawić kubek, po czym wrócił do poprzedniej pozycji myśliciela-filozofa i pogrążył się w swych własnych myślowych meandrach.

Laura po raz pierwszy w swoim życiu doświadczała tego zabawnego, po części przyjemnego a po części przygnębiającego uczucia towarzyszącego nieodłącznie odwiedzaniu dawno niewidzianych miejsc, w których w przeszłości spędzało się dużo czasu. Jako dziewczyna która połowę swojej dotychczasowej egzystencji spędziła na przysłowiowych walizkach, przywykła do szybkich przeprowadzek z jednego miejsca do drugiego i dobrze rozwinęła w sobie całkowite zobojętnienie na opuszczane lokacje. Nie starała się z całych sił zapamiętywać ścieżek, którymi zwykła pokonywać dystans dzielący dom od szkoły, nie robiła przez wyjazdem zdjęć miejscom, w których uwielbiała siedzieć ani nie zapamiętywała z rozrzewnieniem każdego kąta w domu, w którym przyszło jej mieszkać w danym państwie. Nigdy też nie wróciła do tego samego miejsca dwa razy i nie do końca potrafiła przewidzieć, jakie uczucia wezmą nad nią górę gdy ponownie przekroczy próg rezydencji. Spodziewała się może w głębi duszy, iż ujrzenie starych znajomych - nie sądziła by było ich teraz w Norwegii dużo - oraz pomieszczeń, z którymi wiązała tyle wspomnień może sprawić, że poczuje w serduszku ukłucie nostalgii, jednak w życiu nie przewidziałaby poprawnie intensywności owego ukłucia. Od kiedy bowiem po czterech latach spędzonych w Belgii weszła do rezydencji czuła się jakby oglądała jakiś chaotyczny i niespójny film z nią samą w roli głównej; z każdym kolejnym krokiem przed jej oczyma stawały kolejne sceny z okresu jej poprzedniego pobytu. Zafascynowana tym niecodziennym, nowym doznaniem cały swój czas wolny poświęcała na nieśpieszne zwiedzanie rezydencji oraz odświeżanie wspomnień.
Tym razem kroki zawiodły ją do małego salonu w zachodnim skrzydle rezydencji, który swego czasu był jednym z jej ulubionych miejsc. Zaskoczyła ją dokładność z jaką w dalszym ciągu pamiętała drogę. Zatrzymała się w futrynie, lustrując uważnym wzrokiem cały pokój, a po kilku sekundach z jej ust dobyło się krótkie westchnienie, zawierające w sobie całą nostalgię oraz swego rodzaju rozrzewnienie, które gwałtownie ją ogarnęło. Nie weszła jednak w głąb pomieszczenia, w dalszym ciągu opierając się o futrynę i chłonąc salon wzrokiem, jakby w obawie o to, że po przekroczeniu progu wspomnienia spłyną na nią zbyt wielką niemożliwą do zatrzymania lawiną.