Jasny salon

/ przeskok

Dzisiaj był bardzo ważny dzień. A jaki spytacie? To proste: moje dziewiętnaste urodziny! Właśnie tak. Od dzisiaj miałam już dziewiętnaście wiosen na koncie i z ochotą ruszyłam dalej po dwudziesty rok życia. To takie miłe, że gdy wstałam znalazłam już dwie wiadomości z uroczymi życzeniami urodzinowymi od moich przyjaciół. Prezenty chciałam znaleźć pod choinką jak zwykle. Miło, że pamiętali, prawda? Bo to na pewno nie z powodu zapomnienia jeszcze nic nie dostałam, nie kiedy już złożono mi życzenia. Smutek. Nie, dzisiaj mi nie wolno. Dzisiaj byłam wesołą Pinky w stroju Śnieżynki na dodatek, która tylko pragnęła dawać innym radość. Biegałam po całym damskim piętrze i dawałam wszystkim prezenty z mego koszyczka. Teraz kolej padła na salon.
- Trixxe! - zawołałam, wpadając do środka i na kanapie, dostrzegając nieco zaspaną dziewczynkę. - Kochanie zgadnij jaki dzisiaj mamy dzień - Pisnęłam, okręcając się w kółko. Chciałam żeby każdy się tak cieszył. Podwójna okazja, nie wolno było się smucić. - Na pewno nie zgadniesz - oznajmiłam, drażniąc się z nią. Przechyliłam głowę, która już przestawała być tak różowa jak guma balonowa do żucia, ale wkrótce zamierzałam coś w tym temacie zmienić. Cała się cieszyłam do świata, a świat cieszył się do mnie. Złapałam się za głowę, bo byłabym zapomniała! Szybciutko sięgnęłam do swego koszyczka i wyciągnęłam z niego lukrową pałeczkę, którą to z nabożną czcią wręczyłam przyjaciółce. Musiała się ucieszyć.

Tylko przez momencik byłam zasmucona, że ona tak szybko zgadła i urwała zabawę, bo to przecież dobrze, że pamiętała i to pamiętała o obydwu okazjach, zupełnie jak nie ona. Bo ja się przyjaźniłam, przynajmniej w swym przekonaniu z każdym, ale znów jeśli już kogoś nie lubiłam to tak poważnie i stawałam się Amidalą, która wykorzystywała strachy ludzi. Nie lubiłam tej części siebie, tłumiłam ją. Podobno bardzo dobrze. Ale to teraz nieważne, bo teraz jest pora na cieszenie się i zabawę. Na wszystko co urocze i słodkie. Mam urodziny i są święta. Nie ma lepszej daty od 24 grudnia, także dobrze, że to właśnie ją sobie wybrałam na swoją datę, bo panie jeszcze w sierocińcu opowiadały, że urodziłam się w takiej brzydkiej dacie jaką był 22 grudzień. No weźcie, nie mogłam, na pewno tego sobie nie zrobiłam.
- Jaki abażur? - Zmarszczyłam brwi i aż przysiadłam sobie na kanapie, bo ten wysiłek związany z myśleniem czasami mnie wykanczał. Tak czy siak nie mogłam sobie przypomnieć by mi ona kiedykolwiek abażur zniszczyła... chyba że. Nie, tylko nie ten od babci, której nigdy nie miałam. Poczułam, że w oczach zbierają mi się łzy. - Zepsułaś... Zepsułaś mój abażur? - Pociągnęłam smutno noskiem i wyciągnęłam sobie pałeczkę na poprawę humoru. Dużo słodyczy było mi potrzebnych. Muszę pamiętać o świętach dzisiejszych i o postanowieniach. I jeszcze odżywka do włosów i nowy.... nowy... abażur. No i znów chciało mi się płakać. - Powiedz szybko o czymś przyjemnym - wymamrotałam już niezbyt wyraźnie. Czułam, że zaraz ona gotowa ode mnie uciec jak każdy. Byłam taka samotna i jeszcze bez mojego abażuru. Co o jest abażur?

Pociągnęłam nosem, bo nie mogłam uwierzyć, że faktycznie byłam taka nieczuła w stosunku do abażuru od nieistniejącej babci, a teraz, gdy pojęłam swe błędy było za późno, bo... bo abażuru już nie było. O jaki ze mnie niedobry człowiek. Przecież gdybym mogła odwrócić czas na pewno bym teraz mój abażur lubiła. Na co mi nowy? Co bym z powrotem nie lubiła nowego i płakała za nim dopiero po zniszczeniu go? Nieczuli ludzie, tacy jak ja, nie powinni nic dostawać.
Że też pomyślałam o tym akurat dzisiaj, gdy miałam dostawać samiuteńkie prezenty.
- Na pewno ładny? - Przysunęłam się bliżej na kanapie, patrząc z nadzieją na Trixxie. Na pewno mnie nie kłamała, bo ona nie umiała, ale jednak? Wtedy Amidala by się uruchomiła, oj lepiej żeby mnie nie kłamała. Pociągnęłam nerwowo za czapkę Mikołaja jaką miałam włożoną. Ogółem to bardzo ładnie mi było w stroju Śnieżynki, przynajmniej ja w to wierzyłam. - Po co mi peruka skoro mam takie śliczne włoski? Ale mimo wszystko dziękuje - Piękny uśmiech, taki jakim się obdarza ludzi, gdy dali ci nietrafiony prezent, ale ty i tak zamierzasz ich dalej lubić. Ta głowa do modelowania fryzur wydawała mi się być zbyt fantastyczna bym serio mogła ją dostać, więc to przemilczałam, ale nie uwagę o ślicznych włosach wilczków. - Nie mów tak! Przecież oni mają śliczne włosy! - Szczególnie Saturn, bo biedny Jowiszek wciąż starał się je zapuścić, ale ciężko mu szło. Podejrzewałam, że to z powodu brata. Jak oni mogli się tak nie lubić chociaż się kochali?

Zrobiłam cudownie zdziwioną minę, gdy Trixxie uświadomiła mnie jakim wspaniałym prezentem mnie obdarzyła. Ponownie wyszła ma głupota. Że też od razu o tym nie pomyślałam. Głupek.
- Faktycznie! - Pisnęłam podekscytowana nowymi możliwościami. Przecież teraz mogłam śledzić różnych ludzi, udawać wszelakie postaci, przebierać się. Ojejku! Kochałam Trixxie za tak wspaniały pomysł. - Kocham cię! - Oznajmiłam zaraz, grzebiąc w koszyczku za kolejną lukrową pałeczką, bo za taki pomysł Trixxie się należał cały koszyczek, ale tyle jej dać niestety nie mogłam, bo mi by zabrakło dla innych mieszkańców rezydencji, a przecież Śnieżynka miała obdarować każdego dzisiaj i jeszcze uściskać. Zamierzałam dopilnować, by przynajmniej każdy ma mej drodzy tego doświadczył.
- A czemu nie? - Zapytałam całkiem głupio z autentycznym zdziwieniem w głosie. No bo co było złego w tym, że ktoś miał śliczne włosy i trochę przypominał tego słynnego Kanadyjczyka? Mieszkałam trochę w Kanadzie, dziwny kraj. - Przecież im ładnie. Znaczy Jowiszowi, bo Saturn ma całkiem inną fryzurę, równie świetną moim zdaniem, ale w sumie skoro to bliźniacy to obaj wyglądają tak samo we wszystkich fryzurach, więc w sumie mamy dwóch biberów i dwóch metali na raz. Mylę się? - Sama się zgubiłam w tym co plotłam, ale dalej w to wierzyłam.

Uśmiechnęłam się zadowolona skoro ktoś taki ocenił, że się nie myliłam. Tak musiało być. Bo ona zawsze mówiła prawdę. Ale czy to zaraz musiało znaczyć, że była wszechwiedząca? Oh, trzeba będzie to dopisać do kajecika by w stosownym momencie zapytać Briana. O właśnie! Przecież ja jeszcze dzisiaj miałam wpaść zobaczyć jak sobie radzi z tym swoim klubem pojedynków. Przecież inaczej być nie mogło, musiałam go wspierać, nawet jeśli sama nie zamierzałam brać w tym udziału, bo przecież z moimi zdolnościami to nie mogło być dobre. Strachy wciąż mnie otaczały. Nawet teraz. To zabawne. Lubiłam strachy Trixxie, bo były takie przyczajone, gdzieś z tyłu. Wokół innych harcowały ile wlezie, ale nie wokół niej.
- Babarzyńcę? - powtórzyłam, nie pojmując o czym ona mówi. Pewnie bym się chciała dowiedzieć gdyby mnie czas nie gonił. Gdy już błagała o nie przerobienie chłopaków na biberów byłam na nogach. Uśmiechnęłam się do niej, obiecując, że to przemyślę. Uwagi o bo umrę już nawet nie słyszałam. Wybiegłam.

/ papa /

Czy Brian mógł mało zaoferować? To sporne pytanie. Z jednej strony rzeczywiście nie był jakimś bogatym Rosjaninem z zapleczem finansowym i złotymi zębami. Nie miał wielkiej władzy w rezydencji, nie był kimś sławnym. Jego talent może i był ciekawą sprawą, ale żeby przynieść jakieś materialne korzyści, to nie przynosił. Mógł być niezłą rozrywką odganiającą nudę wieczorami, ale tylko tyle. Może gdyby sam Brian posiadał jakieś inne usposobienie to losy jego umiejętności potoczyłyby się inaczej. W końcu wszystko zależy od podejścia. Gdyby mężczyzna był zachłanny, gdyby miał jakieś kryminalne zapędy to nauczyłby się wykorzystywać swój talent w określony sposób. Omotałby umysły niewinnych osób w swój sposób zapędzając ich w klatkę i mógł wykorzystać w jaki tylko zechce sposób. Ale to tylko takie gdybanie, której nijak się miało do rzeczywistości, bo Brian nigdy nie postąpiłby w niegodny sposób. W końcu dla niego liczyło się jedynie to co pozytywne, co jest pojmowane jako moralne postępowanie. W jego życiu nie było miejsca na rzeczy niezgodne z ogólno pojętymi zasadami życia. Przez co jego życie wydawało się zwyczajne, ale on nie narzekał. Czasami w końcu spotykało go coś czego się nie spodziewał. Jak na przykład dziś.
Zaplanował sobie, że dziś zajmie się czymś pożyteczniej. Na przykład jak odnalezienie dawnego pokoju ćwiczeń i zagonieniu paru młodszych do jego wysprzątania. Zanim jednak za to wszystko się zabrał okazało się, że pół dnia ma za sobą i zwyczajnie przebimbał. Postanowił, że jednak tą pożyteczność przełoży na jutro, a dziś przejdzie się po rezydencji próbując kogoś zagadać. Zatrzymał się na chwilę w jednym z salonów chcąc sprawdzić, czy staromodny zegar stojący w roku chodzi zgodnie z jego, gdy został zaatakowany.
Na początku się przeraził, że tym kimś mógł być ktoś na kogo przybycie nie był przygotowany i zamarł. Chwilę później jednak pomyślał odrobinę jaśniej. Do jego nozdrzy dobiegł charakterystyczny zapach i zaraz się uspokoił.
- Nibiru - odpowiedział zadowolony. Nie wiedział skąd pochodzą perfumy dziewczyny, ale pewnie spodziewał się takiego źródła jak James. W końcu znał trochę dziewczynę i wiedział, że ona lubi tylko to co najlepsze. Ciekawa to była osoba, z perspektywy Briana. Jednocześnie tajemnicza, jak i całkowicie do rozgryzienia. Zleży w jakim towarzystwie i w jakim miejscu. Lubił z nią spędzać swój wolny czas, zwłaszcza, że miał go o wiele za dużo. - Miło cię widzieć. Znaczy będzie cie miło widzieć, gdy w końcu mnie wypuścisz.

Natomiast prawdziwość Briana miała się zaskakująco bardzo dobrze, choć on sam nie zdawał sobie z tego sprawy. Wszystko co robił, mówił, a nawet myślał wyglądało zawsze na bardzo autentyczne. Może właśnie dlatego, że takie było? Sztuczne gry, zachowywanie się w wymuszony sposób, staranie się na siłę dopasować do otoczenia to nie były cechy Briana. To były wręcz ostatnie cechy jakie można by było mu przypisać. Zawsze wszystko przychodziło mu naturalnie, powinien się z tego cieszyć, lecz on nigdy nawet tego nie zauważył. W każdej sytuacji wiedział kiedy się uśmiechnąć, kiedy wyrazić dezaprobatę, kiedy może pozwolić sobie na obojętność - dla niego było to coś przychodzącego z łatwością. Nawet gdy mu samemu wydawało się, że robi coś w sztuczny sposób, to wcale tak nie było. Zupełnie niepotrzebnie się przejmował.
- Śmiertelnie. Już myślałem, że skończę w jakimś rowie z nożem w plecach - spróbował zabrzmieć poważnie, ale mu nie wyszło. Choć nigdy nie można być pewnym czy mu specjalnie to nie wyszło, tak to już z nim jest. Nie przeszkadzał mu dotyk Nibiru, nawet mu się podobał. Choć ostatnio sam nie wiedział co ma myśleć o swoich kontaktach z kobietami, to nie potrafił tak po prostu odseparować siebie od towarzystwa. Nadal przeżywał rozstanie z narzeczoną, choć powoli zapominał. Męczył go też swojej byłej latającej z małym dzieckiem po rezydencji. No i z mężem. Ostatnią rzeczą jaka nie wychodziła z jego myśli była też młoda dziewczyna, ale wolał teraz do tego nie wracać. Nie gdy ma przed sobą taką interesującą osobę jaką była Litwinka. - Jak sobie życzysz - rzucił siadając przy niej. Bez skrępowania spojrzał na swoja towarzyszkę. Nie wiedział czym mógłby ją zaskoczyć, ale okazało się, że ta niewiedza za chwilę zniknęła na rzecz jednego wspomnienia. I choć by przywołać jakiś obraz miejsca, Brian wcale nie musiał być tam wcześniej to w tym przypadku postanowił wzorować się na czymś co już zna. Plaża niedaleko Gibraltaru, gdzie któregoś razu zabrali go ojcowie. - Mrugnij - poprosił spokojnie Nibiru. Niektórym umysłom trudno jest przekazać chciany obraz, zwłaszcza gdy ten umysł ma już wcześniej postawione blokady lub coś w tym stylu. Albo zwyczajnie, osoba jest personą posiadającą odrobinę wyższą niż przeciętna inteligencję. Wtedy taki prosty odruch jak mruganie może sprawić, że w jeden chwili zobaczysz to co masz zobaczyć. W tym przypadku mnóstwo słońca, pasku i morza. A zamiast kanap, leżaki. Własnie tego najwięcej brakowało podczas nocy polarnych. Brianowi również, dlatego często lubił przywoływać takie obrazy. Choć na niego działały w mniejszym stopniu, w końcu wiedział, że to tylko iluzja. Ci którzy nie zgłębiali się bardziej w obraz przekazywany przez Birana nie tylko mogli zobaczyć. Mogli poczuć zapach morza, słońce na swojej skórze. Oczywiście to tylko złudzenie wywołane przez ich własne mózgi. Ale jakie przyjemne.

Brian nie czuł w sobie harmonii. Wiedział jedynie, że stale do niej dąży. Może poprzez to dążenie przegapił moment, w którym osiągnął zamierzone? W takim wypadku wszystkie jego plany były już nic nie warte. Lepiej będzie mu nic o tym nie mówić, niech nadal robi to co uważa za odpowiednie i pozostanie takim jaki jest. Niech nadal myśli, że nie osiągnął swojego celu, a może pewnego dnia sam sobie uświadomi to co należałoby dawno i wtedy już nie będzie do czego się przyczepić. A może jeszcze lepiej przyjąć za punkt wyjścia, że może jednak Brian tej harmonii wcale nie posiada. Jedynie w odczuciu Nibiru ma on coś co nazywamy spokojem wewnętrznym, ale to wcale harmonią nie jest. Mało kto osiąga ten stan ducha i gdy już go osiągnie to nie wiadomo czy mu zazdrościć czy współczuć. Bo taki człowiek, który ma wszystko co mu potrzeba, nie ma celu, uważa, że nic więcej zrobić nie musi, czy taki człowiek nie jest skazany z góry na skreślenie?
Nie oczekiwał od niej aż tak długiego przymknięcia oczu, ale wykorzystał to bardzo dobrze. Nie, nie udoskonalał nic w swojej iluzji, po prostu wykorzystał ten moment na pozbawione konsekwencji wpatrywanie się w dziewczynę. Dopiero jak zamknęła oczy zauważył jak gęste ma rzęsy. I nie tylko to. Najbardziej zainteresowało go to jak pięknie ułożyły jej się włosy. Spływały po jej ramionach, a jeden kosmyk zatopił się w dekolt Nibi. Miał ochotę dotknąć jej włosów, ale w ostatniej chwili się powstrzymał, nawet sam nie wiedział z jakich powodów. Kiedyś nie miał żadnych przeszkód, ale kiedyś też nie miał takich doświadczeń jakie ma teraz. Dlatego przeniósł z powrotem wzrok na jej twarz i to w doskonałym momencie. Gdy otwierała oczy. Briana ucieszył wyraz jej twarzy, bo dla niego wszystko co robiła Nibiru było naturalne, w końcu nie miał powodu by podejrzewać ją o jakiekolwiek udawanie. To by było nie na miejscu.
- Jedyne z czego aktualnie zdaje sprawę to to jak wspaniale wyglądasz na tle morza - odpowiedział chcąc choć trochę odwdzięczyć się za te wszystkie komplementy. Nie mogę powiedzieć, że ich nie lubił. Schlebiały mu nawet trochę słowa kobiety. Tyle że czuł się też odrobinę niekomfortowo. Wolał gdy to on mówi więcej dobrych rzeczy o kimś innym, a nie na odwrót. - Ale pięknie wyglądasz nie tylko dzięki moim iluzjom - dodał jeszcze, ale nadal uważał, że to za mało.
W tej chwili pożałował, że tak mało zna się na iluzji dźwięku, bo ten moment zdecydowanie potrzebował jakiegoś podkładu. Niestety Brian nie potrafił go zapewnić.
- Poza tym jestem pewien, że bez twojego motywującego towarzystwa nie wyszłoby tak dobrze jak widać - przyznał jeszcze. - Działasz na mnie w zadziwiający sposób Nibiru. Lubię twoje towarzystwo.